Οπτική γωνία μέσα από το φως των κεριών

Και ξαφνικά ήρθαν τα πάνω κάτω.

Μια γλυκιά εισβολή ήρθε να αναστατώσει την καθημερινότητά μου.

Βρέθηκα στο σπίτι με άδεια από τη δουλειά κι ένα μωρό 7 μηνών που μου το εμπιστεύθηκαν για 3 μέρες.

Στις 8.30 το πρωί χτύπησε το κουδούνι. Ήταν η μάνα του που μες στον πανικό ξεφόρτωσε -στην κυριολεξία- 5 σάκους με την προίκα του και τα απαραίτητα "αξεσουάρ". Το μωρό "τοποθετήθηκε" βολεμένο στο ριλάξ του δίπλα στον πάγκο της κουζίνας, η μάνα του ρούφηξε βιαστικά δυο γουλιές καφέ και εξανεμίστηκε.

Μείναμε οι δυο μας. Εγώ και η μικρή. Ανάμεσά μας το χάος. Κι ένας πολύχρωμος κόσμος. Ένα πάρκο με λαγουδάκια, ένα αεροδυναμικό καρεκλί για το φαγητό της, ένα κόκκινο καρότσι, μια μπανιέρα, μπιμπερό, πιπίλες, φρούτα , μπλέντερ, κρέμες, και πάλι κρέμες, μωρομάντηλα, πάμπερς, μαριονέτες, ζωάκια, παραμυθάκια(οι πρώτες κουβέντες της ζωής), ένα cd με παιδικά τραγουδάκια, αντηλιακές και κόντρα αλοιφές , αρώματα και προστατευτικά για τη βόλτα(όσο πιο μικρά έναι τόσο πιο μεγάλη η προίκα τους αυτά τα πλάσματα).

Έπαθα πανικό. Είχα ξεμάθει...

'Εστρεψα αναγνωριστικό το βλέμμα μου στη μικρή. Μου απάντησε με ένα χαμόγελο. Το βλέμμα της αυτό της αθωότητας. Η μνήμη δεν το έχει χαράξει ακόμα και δεν έχει σφραγίσει το βλέμμα. Ένα πινκ πονκ από χαμόγελα ξεκίνησε. Η απλότητα στο μεγαλείο της. Η ανυπαρξία κάθε άμυνας. Το άνευ όρων δόσιμο.

Όλα ξύπνησαν μέσα μου. Η ελπίδα για την τόσο δα ζωούλα, που αυτό που ξέρει να κάνει καλά είναι να χαμογελάει... Την έραινα συνέχεια με ευχές, γεμάτη ευγνωμοσύνη για την αύρα της που με ζέστανε. Δε λέω, ήταν δύσκολα. Κάποια στιγμή τα έχασα, σα πρωτάρα. Αλλά νομίζω ότι τα κατάφερα αξιοπρεπώς. Και γυρίζω στις στιγμές με χιούμορ.

Βράδυ. Κοιμάται γαλήνια. Χωρίς αγωνίες, χωρίς ενοχές, χωρίς φόβους ή φοβίες...

Με το φως των κεριών, λόγω μιας ακόμη ξαφνικής διακοπής της ΔΕΗ στέκομαι απέναντί της. η επιβεβλημένη απραξία, το αργά της ώρας και η φλόγα του κεριού με βυθίζουν σε σκέψεις.

Την κοιτάζω και υποκλίνομαι στο ξεκίνημα μιας καινούριας πορείας. Δε μου πέρασε απ' το μυαλό να ξαναγυρνούσα πίσω, εκεί στην αρχή. Δεν θα ήθελα ν' αλλάξω τίποτα(εκτός ίσως τη σχέση μου με το τσιγάρο). Ούτε καν τις στιγμές που συμβιβάστηκα. Γιατί το έκανα κι αυτό. Είχε αρκετές λακούβες το μονοπάτι της ζωής μου μέχρι τώρα. Και άργησα να τις συναντήσω. Πατώντας σταθερά στο στρωμένο χαλίκι, είχα η χαζή την ψευδαίσθηση ότι κάποια καλή νεράιδα το στρωσε για μένα.

Σε μια απότομη στροφή γνώρισα το απόλυτο κακό. Λύγισα σα λυγαριά. Αλλά συνέχισα. Όρθωνα τα κλαδιά μου σιγά-σιγά, μετουσιώθηκα. Με συνάντησα. Φόρτισα τη μοναξιά μου για να μη μείνω μόνη. Τα κατάφερα; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι σήμερα, εδώ , ΤΩΡΑ, που έφτασα, το μονοπάτι είναι γεμάτο μυρωδιές ανθοφορίας, προκλήσεις και υποσχέσεις για πρώιμους καρπούς.

Συνεχίζω... με μάτια και πνευμόνια ανοιχτά.