Αποτυπώματα...

Περίμενα πώς και πώς την Κυριακή του Πάσχα για να γευτώ το χωριό, τη φύση να γίνω ένα με το πράσινο και αυτήν την καθιερωμένη μεσημεριανή βόλτα στο μονοπάτι του βουνού δίπλα στο ποτάμι!


Όμως, όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός όπως λένε γελάει εκεί πάνω, κι έτσι ξαναγέλασε, και μας έστειλε μια βρόχα,
μα ασταμάτητη ήταν βρε παιδιά!

Μ’ αρέσει η βροχή, μ’ αρέσει η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, μ’ αρέσει και να βρέχομαι, μερικές φορές επίτηδες δεν κρατάω την κόκκινη ομπρέλα μου, αλλά για εκείνη την ημέρα ήμουν κουρντισμένη για άλλα πράγματα….

Όπως και να χει, ωραίο ήταν το διαλειμματάκι, όταν είσαι
με αγαπημένους, δεν έχουν τελικά και τόση σημασία τα υπόλοιπα. Και κάτι τέτοιες μέρες είναι από τις λίγες ευκαιρίες που έχουμε να βρεθούμε όλοι μαζί!

Σήμερα, εδώ, χαλαρή ακόμη παίρνω το πινελάκι και ψάχνω τ’ αποτυπώματα που άφησαν οι μέρες που πέρασαν:

Κόκκινο της γιορτής: στα αβγά, στις καρδιές, στα φιλιά!

Βλέμματα καθαρά

Αγάπη που δίνει και δέχεται δικαιώνοντας τις μέρες, απελευθερωμένη από τη φυλακή της καχυποψίας ,της αμφισβήτησης, της ανασφάλειας .

Χροιές γνώριμες από φωνές αγαπημένων ανθρώπων .Δίκτυα φορτωμένα με μηνύματα αγάπης.

Παράδοση και γεύση Ελλάδας.

Ικανοποιημένοι ουρανίσκοι .

Μυρωδιές από ανθισμένες πασχαλιές…

Μυρωδιές από ανθισμένες καρδιές…

Και κάτι δαμάσκηνα, αγουρωπά να φορτώνουν τα κλαδιά και να μου θυμίζουν τις γωνιές της παλιάς μου γειτονιάς,τότε που πιτσιρίκια καταστρώναμε σχέδια ποια δαμασκηνιά ήταν η καλύτερη για να κλέψουμε κανένα δαμάσκηνο .Πώς μας άρεσε εκείνη η ξινίλα…

Μάτια παιδιών γεμάτα προσμονή και χεράκια απαλά περήφανα για την λαμπάδα…

Πυροτεχνήματα,κάθε ένα κι ένα όνειρο, μια ευχή στον ουρανό!

Όλοι κάτι πήραν αυτές τις μέρες…

Ακόμη και η δυστυχία που ταλαιπωρεί τον κόσμο μπήκε τιμωρία στη γωνία, έστω για λίγο…

Όλα τα άλλα τόσο μικρά…, δε βρίσκω κανένα αποτύπωμα…

Καλό Πάσχα!

Εύχομαι η Ανάσταση να ξεκινήσει από μέσα μας!

Και όταν φτάσουμε στο «δεύτε λάβετε φως»,
να έχουμε ανάψει πρώτα την λαμπάδα της ψυχής μας,
λάμποντας να το χαρίσουμε το φως της!

Να βρει το χώρο της η αληθινή αγάπη,
για την οποία Εκείνος μαρτύρησε.

Να περάσετε όλοι σας όμορφα και με υγεία αυτές τις μέρες, αγαπημένοι κοντά σε αγαπημένους!

ΣΤΙΧΟ-ΑΝΑΚΑΤΕΜΑΤΑ(ΠΑΙΧΝΙΔΙ)

Κι αφού λοιπόν έδωσα ανοιξιάτικη όψη στο μπαλκονάκι μου και το ανέστησα,

Και αφού ταλαιπώρησα τις χάντρες μου ,


Και πρόσθεσα τις πασχαλιάτικες νότες στο σπίτι


Και αφού «σουλουπώθηκα» τραβώντας τα βασανιστήρια του κομμωτηρίου
(αυτό το κρατάω για έκπληξη)

...ήρθε η ώρα που περίμενα, να ανταποκριθώ στην πρόσκληση της καλής μου Ιφιγένειας και να παίξω(και πάλι, αχ πόσο φαίνεται ότι δε μ’ αρέσει) στο παιχνίδι που με κάλεσε.
Με στίχους αυτή τη φορά, (οι κανόνες κάτω, οι στίχοι είναι τα χρωματιστά γράμματα)…
Έπαιξα κι εγώ λοιπόν με Μαχαιρίτσα σήμερα, δυστυχώς δεν μπορώ ακόμη να βάλω μουσική.
Ιφιγένεια σ’ ευχαριστώ!

Καλώ την freedula, την εvaggelia-p, τη yiota και όποιον άλλον θέλει να παίξει (εφόσον βρεθούν σε διάθεση και το επιθυμούν, πίεσις ουδεμία!)

Να τι μου βγήκε:
«Είναι πολλές φορές λοιπόν που αισθάνεσαι ότι,
Μελαγχόλησες, νιώθεις πεταμένος, μες στην πόλη σου σα ξένος … Που στους τοίχους της ψυχής σου,ένας ένοικος αθόρυβος, κρυφός κάτι συνθήματα σου ζωγράφισε με στίχους. Δε σου ταιριάζει να κουβαλάς την αστραπή στον ώμο…
Δεν ανήκεις στο σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε… Συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχουν νερά του Ιορδάνη, όλοι οι αμαρτωλοί είναι απ’ το ίδιο χαρμάνι… Ανθρωπόμορφοι λεφτάδες, αναλφάβητοι σκυλάδες,η ζωή σου συμπληγάδες...

….Και επειδή στη δυστυχία μου δεν έβαλα σιρόπι, κι άμα σαστίζω μια στιγμή όπως την αντιλόπη, φροντίζω τα βήματα να είναι συντονισμένα…
Και επειδή η αισιοδοξία και η αξιοπρέπειά μου επαναστατούν , και επειδή μέσα στην ψεύτρα ζωή μόνο εσύ κι ο γκουρού σου σε καταλαβαίνουν, αντί να πάω να βρω το Δαλάι Λάμα που μου πέφτει και μακριά,
Βγάζω από τα παλιά μου τα κιτάπια δοκιμασμένη συνταγή:

Αλλαγή εποχής, έρχεται μια άνοιξη νυφούλα…, σε καλεί σε χορό ψυχή τε και σώματι, κι εσύ δεν είσαι αγενής ! Κι έρχεται κι εκείνο το ρεφρέν: Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν…

Το βλέμμα χάνεται στους θησαυρούς :

Ένα αστείο μουτράκι. Είναι το γέλιο του που γράφει μουσική…Είναι το γέλιο του που τη χαρά ανασταίνει…

Λίγο πιο κει μάτια αγαπημένα : ένας διάδρομος παλιός…μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά που κάθε άστεγο και άνεργο ζεσταίνει..., η καλοσύνη τους απλώνει σα λαδιά, πατώ στο βήμα τους κι εκείνο με πηγαίνει σε παραλίες που δεν έχω ξαναδεί…

Και μετά εικόνες από ταξίδια, διαδρομές…Αυτές που ήρθαν κι αυτές που θα’ ρθουν. Ο σάκος μόνιμα έτοιμος γιατί ξέρω: Στα σκουπίδια θα δεις τα διαμάντα .Στα σκοτάδια το φως…

Το ποτήρι μου πάντα γεμάτο,σε ποτήρι γεμάτο βουτάω, ως τον πάτο που ίσως να φτάσω, έχω ακόμα χρονάκια πολλά.
Στα ουράνια που θέλω να φτάσω… η καρδιά δε γνωρίζει κανόνες
Ζεϊμπέκικο αμπντάλικο,
Μια στροφή κι άλλη μια και εμείς στα σύννεφα!»


Κανόνες
1. Διαλέγεις όσα τραγούδια θέλεις από έναν καλλιτέχνη, άντρα ή γυναίκα, έλληνα ή ξένο, οποιουδήποτε ρεπερτορίου.2. Σκέφτεσαι μια μικρή ιστορία. 10-20 γραμμές είναι αρκετές, αλλά μέχρι όσο θες.3. Εντάσσεις μες στην ιστορία σου στίχους από αυτά τα τραγούδια και τους επισημαίνεις ώστε να καταλαβαίνουμε ποιοι είναι.4. Αν μπορείς συνοδεύεις την ανάρτησή σου με τους ανάλογους ήχους.5. Καλείς κι άλλους να σου πουν τη δικιά τους Μουσική Ιστοριούλα.Κι επειδή πιστεύω ότι τα παιχνίδια είναι για όσους ταγαπούν καλώ όποιον-α θέλει να παίξει.

Κάθε στιγμή και στίξη!

Ώρες και ώρες του απομεσήμερου καθισμένη στο απριλιάτικο μπαλκόνι του φρεσκοασβεστωμένου σπιτιού μου αρμενίζω με το βλέμμα στις γειτονιές του κόσμου. Κάθε χρώμα και μια διάθεση, κάθε αντικείμενο και μια ιστορία…. Οι σιδεριές των πολυ-φυλακών μας…. Οι αφημένες ζωές στα σωριασμένα παλιοπράγματα έξω από τις μπαλκονόπορτες….Η υλική μας εξάρτηση στα δεκάδες μικροαντικείμενα ψεύτικης, φθηνής, βιομηχανοποιημένης τέχνης…Όλα ανθρώπινα αποτυπώματα, εύκολα ερμηνεύσιμα ως προς την προέλευσή τους.
Και κάθε φορά το βλέμμα καταλήγει στην απέναντι ταράτσα : Σκοινιά με κρεμασμένα κουρελάκια (σα πλαστικά φαίνονται) για να φεύγουν, λέει, τα χελιδόνια, αν προσπαθήσουν να χτίσουν τη φωλιά τους. Ποτέ δεν μπόρεσα να ερμηνεύσω αυτού του είδους τη λογική…Μα πώς γίνεται να διώχνουν τα χελιδόνια, την ίδια την Άνοιξη; Αναρωτιόμουν, αναρωτιέμαι….

Και τότε συνειδητοποιώ πώς υπάρχουν κάποια άλλα κουρελάκια, πολύ πιο ξεφτισμένα….Τα κουρελάκια της ψυχής….Τα απλώνουμε σιγά σιγά, ένα ένα στην ταράτσα της ψυχής μας και διώχνουμε εμείς οι ίδιοι τη χαρά χωρίς να το καταλάβουμε… Χιλιάδες κουρελάκια συνθέτουν την εικόνα του δικού μας λιακωτού. Μερικά κάποτε τα παίρνει ένα δυνατό αεράκι και τότε τρυπώνει για λίγο η χαρά, η λαχτάρα, η προσμονή… Κάποιοι σπάνιοι σπόροι ζωής, που δύσκολα τους πιάνει το μάτι, στροβιλίζονται μαζί του….Αν τους φυτέψουμε, δε θ’ αργήσουν να φυτρώσουν… Ίσως έτσι η ‘Άνοιξη δελεαστεί και γυρίσει πάλι σπίτι της…

Ίσως και τότε ο παρακείμενος να μη γίνει αόριστος από κεκτημένη ταχύτητα μαθητή καλά διαβασμένου αλλά απρόσεκτου. Ίσως τότε επιστρέψουν δυνατές οι δονήσεις των συναισθημάτων και σε στροβιλίσουν ξανά. Είναι φορές που νιώθεις ότι τα συναισθήματα δε χωράνε στις λέξεις. Υπάρχουν όμως και θέλουν να δραπετεύσουν, όπως τα μυστικά…Να χυθούν στο χώρο…. Να τον ραντίσουν με αποστάγματα στιγμών…. Να γίνουν ζωγραφιές με έντονα χρώματα…. Να χωρέσουν στις μουσικές … να μπερδευτούν με τον αέρα και να ταξιδέψουν…. μέχρι να γυρίσουν πάλι σε σένα, ακόμη πιο αληθινά. Να γίνουν η μνήμη σου. Αυτή που θα σε κρατήσει ζωντανό, γιατί αυτή θα είναι η απόδειξη. Δεν είναι ουτοπία η μνήμη…. Είναι η πραγματικότητα. Ακόμη και το δευτερόλεπτο που πέρασε μόλις πριν της ανήκει. Είναι η αλήθεια ότι υπήρξες, υπάρχεις….και χάρη σ’ αυτήν και μόνο θα συνεχίσεις να υπάρχεις… Είναι ένα σεντούκι γεμάτο υποσχέσεις…. Το αύριο δεν το ξέρεις… Το ονειρεύεσαι, αλλά δεν το γνωρίζεις. Ό,τι είσαι είναι η μνήμη σου….

Κάθε στιγμή και στίξη….
Ένας απολογισμός των στίξεων κάθε στιγμής είναι ο απολογισμός της ίδιας της ζωής. Τι έχει πιο πολλά; Ερωτηματικά; Θαυμαστικά; Αποσιωπητικά ή εισαγωγικά;

Οι τελευταίες μέρες γεμάτες ερωτηματικά και οδυνηρά αποσιωπητικά… έρχονται να «κεντήσουν» τα δυο κόκκινα μπαλόνια που έχω δεμένα στην ψυχή μου. Τα έχω γεμισμένα με αεράκι φρέσκο για να λικνίζονται απαλά τα κόμματα και τα θαυμαστικά μου! Και φοβάμαι μη μου σκάσουν!

Ζητείται ....έμπνευση!

Αν θα ήσασταν δήμαρχος, όχι για μια μέρα, όπως μας έβαζαν να γράφουμε στις εκθέσεις αλλά για ένα ικανοποιητικό χρονικό διάστημα τι θα κάνατε για την πόλη σας;

Ιδού μία περίπτωση.... διαφορετική!

(Μου ήρθε με e-mail, με εντυπωσίασε και την παραθέτω.

Ευχαριστώ τον φίλο που το έστειλε!)

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα,κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι μύρια κατοίκους που είχανπαραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα.

Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ ιδιαίτερη απόφαση.Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του !!! και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους περίεργους τρόπους διδασκαλίας του. Για παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να επαναφέρει την τάξη κατεβάζοντας… τα!!! παντελόνια του. Γενικά δηλαδή, εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους για να πετυχαίνει το σκοπό του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε.

Για την προεκλογική καμπάνια του, λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν,αυτοχρίστηκε 'υπερπολίτης' και αμολύθηκε στους δρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο αλλά επειδή όπως έλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν.

Ο καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους. Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σιγά, θα μου πείτε. Οι πολίτες όμως (που εννοείται ότι δεν τους συγκινούν οι κανόνες οδικής συμπεριφοράς),άρχισαν να συμμορφώνονται, γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροϊδία, παρά τα πρόστιμα.

Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους live , κλείνοντας την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, ζητώντας από τους συμπολίτες του να κάνουν το ίδιο, για να δείξει στους πολίτες πώς θα αισθάνονταν αν κοβόταν το νερό, αυτό το πολύτιμο αγαθό. Και ορίστε! Η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε.
Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό, ήταν ανήκουστο, γιατί η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε.. 700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και o αρχηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκαεκείνο το βράδι.

Το καλύτερο; Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους. Πράγμα φυσικά που δεν έχασαν την ευκαιρία να το "ξεφτιλίσουν" δεόντως αλλά όλως περιέργως, ειρηνικά. Το ομαδικό κράξιμο ήταν ό,τι έπρεπε τελικά.

Γενικώς σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τί που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή. Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζίδων που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας και είχαν την προσωπική του υποστήριξη.

Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να δώσουν παραπάνω χρήματα (!) στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά και μάζεψε χρήματα.

Τέλος, προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο γιατί το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο αλλά και ιδιαίτερα σοκαριστικό.

Όχι, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus,τον δήμαρχο της Μποκοτά το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το κοινωνικό του πείραμα.Ένα από τα συμπεράσματά του είναι πως η γνώση δίνει δύναμη αρκεί να καταφέρειςνα τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας. Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές .

Όλο το άρθρο και τα αποτελέσματα τωνπρακτικών του σε νούμερα, εδώ:
http://www.hno.harvard.edu/gazette/2004/03.11/01-mockus.html

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΕΙ...

To έριξα στο παιχνίδι παιδιά, με προσκάλεσε η αχτίδα και την ευχαριστώ πολύ.

Σα συνεντευξιαζόμενη ένιωσα, face και soul control λοιπόν…

Απαντώ στις ερωτήσεις, και καλώ την φεγγαραγκαλιές και την ιφιγένεια να το συνεχίσουν…

1. Όνομα: Ευδοκία
2. Γενέθλια: 2 φεβρουαρίου

3. Ζώδιο: Υδροχόος

4. Χρώμα μαλλιών: Καστανά

5. Χρώμα ματιών: Καστανά

6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ? Φουλ….

7. Είδος μουσικής που ακούς: Ανάλογα με τη διάθεση...

8.Αγαπημένος Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Ο Γκούφυ

9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? Νικολέτα-Βασίλης, Ελπίδα, Ευαγγελία-Τάσος

10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: (εννοείς αφού πιω την πρώτη γουλιά καφέ, γιατί πριν δε σκέφτομαι): τους αγαπημένους μου και ένα «δόξα τω θεώ».

11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: Ένα φυλαχτό που μου έδωσε η γιαγιά μου όταν ήμουν 10 χρονών.

12. Τί έχεις στον τοίχο σου? Πίνακες από αγαπημένα πρόσωπα, ένα μπατίκ του dromaki, ένα σκίτσο της Ελπίδας με μένα να βγαίνω από μια ανοιχτή πόρτα κρατώντας μια πεταλούδα, χαρισμένο σε γενέθλια, μαντεμένια πρόσοψη από ένα καράβι με μια μορφή γυναικεία αλλοτινή(σα τις Νύφες της Καρυστιάνη) με την άγκυρα να προεξέχει και τη λέξη «έρωc» στην πλώρη του…

13. Τί έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου? Να δω μήπως έχει ψίχουλα; Λες κανένα φαντασματάκι; 14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες? Ώπα, το φαντασματάκι που λέγαμε….

15. Αγαπημένος αριθμός: 13

16. Αγαπημένο όνομα: Μυρτώ

17. Τα χόμπι σου: Χειροτεχνίες, διακόσμηση, διάβασμα, φωτογραφίες, ταινιούλες στον υπολογιστή από τα βίντεο που έχω τραβήξει και τώρα τελευταία…. Blogging! Αν προκύψει κανένα ψαρεματάκι, ποτέ δε λέω όχι…

18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα? Σε ένα εξοχικό στην παραλία, να βλέπω τη θάλασσα και να μυρίζω την αύρα της…

19. Μια ευχή για το μέλλον: Υγεία και θετική ενέργεια….

20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες? (στη διάρκεια της ζωής μου;)Δεκαετία ’80. Η μαγεία της απλότητάς της μου έχει λείψει….

21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Το φλασάκι μου….

22. Αγαπημένο λουλούδι: ανεμώνα

23. Αγαπημένη παλιά σειρά: Παραπέντε

24. Αγαπημένη ταινία: Amelie…

25. Αγαπημένο τραγούδι: Frank Sinatra: my way

26. Aγαπημένο βιβλίο: Όταν η συναισθηματική μου νοημοσύνη μου κάνει παιχνίδια, ανοίγω το βιβλίο : «Η πτώση του φύλλου που το έλεγαν Φρέντυ», Μπουσκάλια

27. Αγαπημένο ζώο: Πάντα

28. Αγαπημένο ρούχο: ότι με κάνει και αισθάνομαι εγώ…
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Πορτοκάλογλου, Μαχαιρίτσας, Πρωτοψάλτη, Χατζηγιάννης
30. Αγαπημένο χρώμα: κόκκινο

31. Αγαπημένο φαγητό: Αστακός…μμμμμ!

32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι? Θα το ήθελα πολύ…..

33. Κακή συνήθεια: Όταν αισθάνομαι αμηχανία, με πιάνει η πολυλογία σε στιγμές που η σιωπή θα ήταν προτιμότερη.

34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Αισιοδοξία…

35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: κλαίω εύκολα και αν είμαι κουρασμένη είμαι γκρινιαρούλα (θέλω να πω τον πόνο μου, βρε παιδί, εκείνη την ώρα και δε με σταματάει τίποτα…)

36. Συνηθισμένη ατάκα: Ποτέ μη λες ποτέ

37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις, αν δεν έκανες αυτήν που κάνεις τώρα: να ανοίξω τον καφενέ με το dromaki…

38. Μεγαλύτερος φόβος: Η ανυπαρξία.

39. Η καλύτερη pizza: του γαμπρού τoυ dromaki, και είναι και σπιτικιά…

40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…: σχέση στοργής, εφόσον μπορείς υπεύθυνα να τα φροντίζεις…

Φεγγαραγκαλιές: Η φωτογραφία που διακρίθηκε στο flickr....

Είμαστε περήφανοι για σένα!

blogoπαίχνιδο Νο 1

Πρόσκληση –πρόκληση της Maya για το Blogoπαίχνιδο με τις εμμονές=παραξενιές=κολλήματα, ωραία έκπληξη, την ευχαριστώ και ξεκινάω, με αυτόματη γραφή, χωρίς προσχέδια!

Καλώ την dee-dee, την aliki, την roadartist και τη faraona να το συνεχίσουν (ξέρω είστε πολυάσχολες, αλλά θέλωωωωω!)

Αποκτώ το χρώμα της ομπρέλας μου και «καπνίζω» συννεφάκια :

1. Mε το φθόνο που σου βάζει τρικλοποδιές

2. Με τα ψέμματα

3. Με τους κινδυνολόγους και τους απαισιόδοξους

4.Με την έλλειψη μνήμης

5. Με τα πατατάκια και τα χράτσα χρούτσα στο θέατρο

6.Με την αχαριστία

7. Με τα τυπικά χρόνια πολλά. Καλύτερα να με ξεχνούν…

8. Με το υφάκι και τους ξερόλες. Αυτός που έχει τη γνώση ποτέ δεν κάνει επίδειξη. Σου τη δίνει όταν του ζητηθεί.

9. Με τους από κάτω που ουρλιάζουν σαν να τους σφάζουν κάθε μεσημέρι στις 3-4 .

10.Με τους «άρχοντες της ασφάλτου» που δε σταματούν στις διαβάσεις.

11. Με το μπούγιο και το σπρώξιμο(ειδικά αυτό, σκοτώνω άνθρωπο) στα ταμεία

12. Όταν εύχομαι καλό μήνα και δε μου το ανταποδίδουν...

13.. Με τη μανία της σύγκρισης….

14. Με την έλλειψη φαντασίας

15. Με τον καφέ που δε πίνεται

16. Με την τρίχα στο φαγητό. Μένω πάντα νηστική….

17. Με τις γεμάτες καφετέριες 12 η ώρα το μεσημέρι Σαββάτου με τύπους και τύπισσες που αγόρασαν τα must(???!!!@*$) της σεζόν πριν βγουν στην βιτρίνα , για να δείξουν τιιιιι;

18.Με τη μανία ορισμένων να κάνουν «διδακτορική διατριβή» σε ένα κόσμημα που έχω φτιάξει σε στιγμή τρελής έμπνευσης. Πιάνουν από το κούμπωμα μέχρι τα χιλιοστά του δέρματος. Έτσι μου βγήκε , δε μ’ αρέσει η συμμετρία στα κοσμήματα, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΩ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ;

19.Με το σκουπιδαριό στις παραλίες και μέσα στη θάλασσα από ελεύθερους κατασκηνωτές. Δεν είστε μόνοι σας , ΕΕΕΕΕΕ!

20.Με την αδιαφορία πολλών για ό,τι συμβαίνει έξω από το σπίτι τους….

Να σαι καλά Maya.Το είχα ανάγκη.
Για να "ξεθυμώσουμε" προτείνω ταξιδάκι αναψυχής στην υπέροχη σελίδα της Message in a bottle!

Εκπαιδευτική εκδρομή στο... γρασίδι!!!

Κρατάω από χθες μέσα μου την αγανάκτηση, αλλά δεν μπορώ, θα σκάσω αν δε τη μοιραστώ…

Ήρθε πριν λίγες μέρες ενθουσιασμένη. Τα ματάκια της που μετρούσαν 7 χρόνια παιχνιδιού και ανακάλυψης σπινθήριζαν:

-Θα πάμε εκδρομή! Θα πάμε εκδρομή στα αρχαία. Εκεί που με πήγες πέρισυ το καλοκαίρι…
-Πού παιδί μου;
-Εκεί, που είναι και το αρχαίο θέατρο, που είδαμε και την παράσταση του Αριστοφάνη…, τα «πουλιά»….

Τρεις μέρες προσμονής. Τρεις μέρες που είμαι σίγουρη ότι περίμενε να δει και να ακούσει ό,τι της είχε ξεφύγει από την «περσινή μας επίσκεψη». Να το μοιραστεί με τους φίλους της. Έτσι θα είχε γι’ αυτήν άλλη αξία.
Ίσως φταίω κι εγώ, που περιέβαλα το χώρο με μαγεία όταν της τον γνώρισα. Που την πήρα από το χέρι και την περπάτησα μες στις εποχές. Ίσως…

Η μέρα της εκδρομής έφτασε. Ευτυχώς ο καλός Θεούλης άκουσε τις προσευχές της και δεν έβρεξε. Το παγουρίνο και το κολατσιό στην πολύχρωμη τσαντούλα στην πλάτη, το μικρό χαρτζιλικάκι στην τσέπη, οι οδηγίες στο μυαλό και έτοιμη….
Ο χώρος, δίπλα μας. Σταθμός στην Ιστορία. Ένας από τους σημαντικότερους της Μακεδονίας. Με ίχνη κάθε εποχής. Νεολιθικά, κλασικά, ελληνιστικά, ρωμαϊκά, βυζαντινά….Εκεί η ακμή. Εκεί και ο πλούτος. Εκεί τα μεγάλα ονόματα. Εκεί η μεγάλη μάχη για τη ρωμαϊκή δημοκρατία. Εκεί τα πρώτα βήματα του Αποστόλου Παύλου. Εκεί η Λυδία, η πρώτη Χριστιανή.

-----

Τα τρία πούλμαν γύρισαν στην ώρα τους. Ελευθέρωσαν τσούρμο μαθητές του Δημοτικού. Γέμισε η γειτονιά τιτιβίσματα. Μπλούζες δεμένες στη μέση, αναμμένα μάγουλα, μουστάκια από παγωτό. Κάποια χεράκια ανέμιζαν καρτούλες αναμνηστικές με φωτογραφίες από τον αρχαιολογικό χώρο.

Το χέρι της μικρής κλείδωσε στο δικό μου. Πέρασες καλά, αστεράκι;
-Ωραία. Παίξαμε στο γρασίδι.
-Σου άρεσαν τα αρχαία;
-Δεν τα είδαμε…

Κεραυνός εν αιθρία….

-Τι εννοείς;
-Δεν πήγαμε στα αρχαία. Μόνο παίξαμε στο γρασίδι. Κάποια παιδιά προσπάθησαν να μπουν εκεί που είχαμε πάει, και μου είχες πει ότι ήταν αγορά, θυμάσαι;, αλλά δεν τα άφησαν, ήταν κλειδωμένα.
-Ναι, αλλά το θέατρο, δεν ήταν κλειδωμένο. Ήταν δίπλα, εκεί που παίζατε.
-….Δεν μας πήγαν. Τι φαγητό έχουμε;

Βαριά τα βήματά μου. Δυο ερωτηματικά τα μάτια μου. Ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ η σκέψη μου.
Τα παιδιά είχαν δει τα «αρχαία» μόνο από τις καρτ ποστάλ….Ωραίο το γρασίδι, ιδιαίτερα την άνοιξη, αλλά ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ.

Προσπάθησα να βρω δικαιολογίες. Ήταν κλειδωμένα και δεν μπόρεσαν να τα δουν. Τίποτα δεν απενοχοποιούσε κανέναν. Θα έπρεπε να είχαν ειδοποιήσει. Τόσοι φύλακες στο χώρο, κάποιος θα άνοιγε… Για σχολείο μιλάμε. Δεν υπήρξε συνεννόηση;

Πήγαν τα παιδιά εκδρομή στο… γρασίδι. Αλλά βέβαια, υπήρχε και εκεί αξιοθέατο. Ήταν ο χώρος όπου γνωστός ποδοσφαιριστής έκανε το τραπέζι για τα βαφτίσια της κόρης του. Αυτό όλοι θα το ήξεραν. Μπορεί να ένιωθαν και καμάρι π ου βρέθηκαν εκεί. Δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο. Ίσα ίσα τον τιμάει που επέλεξε το μέρος για να το ταυτίσει με ένα τέτοιο γεγονός. Όμως…

Όμως… Πώς να περιμένουμε από τα παιδιά ευαισθησίες όταν δεν έχουν τα ερεθίσματα από την τρυφερή ηλικία…Και να δεχτώ, ότι υπάρχουν γονείς που έχουν άγνοια, για τους χι λόγους, και δεν μιλούν στα παιδιά για τέτοια θέματα. Δε θα κρίνω στη συγκεκριμένη περίπτωση τους γονείς . Μπορεί όταν ρωτήσανε τη δική τους μανούλα, να μην ήξερε…
Αλλά οι εκπαιδευτικοί; Περάσανε και δεν ακουμπήσανε. Τι να τις κάνω τις σπουδές στην Ακαδημία όταν είναι αμόρφωτοι, αφιλοσόφητοι, ανιστόρητοι;

Δεν είναι τυχαίο που τα παιδιά ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ στα μουσεία.
Γι’ αυτά ένα μουσείο μοιάζει με μαυσωλείο. Στις περισσότερες των περιπτώσεων σκληρές, άκομψες προθήκες φιλοξενούν αντικείμενα που τα παιδιά δεν μπορούν να αναγνωρίσουν. Τα επεξηγηματικά κείμενα συχνότατα μοιάζουν με λίστες και πρέπει να πηγαινοέρχεσαι αριστερά δεξιά για να κοιτάζεις μια το αντικείμενο, μια την περιγραφή του. Μια ξερή χρονολογία το συνοδεύει…. Πώς να καταλάβει το παιδί, ο νέος, ο ενήλικας τι γίνεται;
Πώς να ανάψει η σπίθα της αγάπης, του ενδιαφέροντος για τον καθένα;

Ναι, δεν είναι όλα τα μουσεία έτσι. Γίνονται φιλότιμες προσπάθειες για αλλαγή της αισθητικής και της αντίληψής τους. Όμως είναι ακόμα λίγες.

Στο ανακαινισμένο Μουσείο της Θάσου έχει υιοθετηθεί μια νέα, αγγλοσαξονική, εκπαιδευτική αντίληψη για το «στήσιμο» του Μουσείου. Μπαίνεις σε ένα χώρο όπου υπάρχει αναπαράσταση του αρχαίου οικισμού πολύ αληθοφανής. Μέχρι και οι κατσαρόλες έχουν όσπρια μέσα. Το σπίτι που αναπαρίσταται μοιάζει να έχει ζωή. Πιστά αντίγραφα των αυθεντικών αντικειμένων έχουν τοποθετηθεί σε όλη την αίθουσα, για να μπορεί ο καθένας να τα ψηλαφήσει, να μπει σε ρόλο, να γίνει κάτοικος του οικισμού.. Αντίγραφα κοσμημάτων έχουν τοποθετηθεί σε αναπαράσταση σώματος για να δοθεί η αληθινή αίσθηση.
Η ιστορία των ανασκαφών ξεδιπλώνεται σε κείμενα που διατρέχουν τον χώρο, με λόγια απλά, κατανοητά. Η ιστορία του οικισμού αποκαλύπτεται σαν παραμύθι, καθώς περπατάς….Φωτισμένοι άνθρωποι, άοκνοι, δουλέψαν πολύ γι’ αυτό. Ξέρω ότι σπαταλήθηκε τρομερή ενέργεια, και εκτός ωραρίου, για την παραμικρή λεπτομέρεια, ακόμη και για το χρώμα των τοίχων.

Πώς περιμένουμε από τα παιδιά να γνωρίσουν την ιστορία τους, τον τόπο τους, να εκτιμήσουν, να ανοίξουν, να διδαχθούν αν δεν τα υποψιάσουμε; Αν τους δίνουμε κονσέρβες πακεταρισμένες και τους μιλάμε άψυχα σαν παπαγάλοι που μάθαμε καλά το μάθημά μας; Στα παιδιά αρέσουν οι ωραίες γεύσεις και ο αυτοσχεδιασμός….

Το βράδυ, σε οινοποσία καθιερωμένη από άλλους, όπου βρέθηκα τυχαία, για να μη φανώ αγενής προσπάθησα να ψελλίσω τον καημό μου. Κατηγορήθηκα ότι πάω να «βαρύνω» το κλίμα και «Άσε τις κουλτούρες βραδιάτικα, άντε, στην υγειά μας!, Καλέ ποιο χρώμα παίζει φέτος; Πολύ κίτρινο είδα να κυκλοφορεί!».
Κι εγώ ρωτώ: Από πότε ορίστηκε η ελαφρότητα ως κανόνας επιβίωσης; Κινδυνεύω ως είδος προς εξαφάνιση; Ματώνω...