La vida es sueno

Que es la vida?Un frenesi.
Que es la vida? Una ulusion,
Una sombra, una ficcion,
Y el mayor bien es pequeno,
Que toda la vida es sueno,
Y los suenos, suenos son…
Calderon de la Βarca (1600-1681)
“La vida es sueno”.

Τυπωμένο και τυλιγμένο σε κυλινδρικό ρολό δεμένο με κορδελάκι με περίμενε στο ξύλινο τραπεζάκι της θέσης μου.
Και την επόμενη φορά ένα ακόμη.
Και μετά ένα αίνιγμα.
Και μια παροιμία.
Και χθες ένα τραγούδι.

Ξεκίνησα ισπανικά πριν δυο μήνες. Κάλλιο αργά παρά ποτέ λένε. Και μου το λεγε πάντοτε ο πατέρας μου, από μικρή. «Μάθε 5 γλώσσες. Γλώσσες πρώτα». Αλλά τότε που… Μάθαμε τα αγγλικά, άντε και τα γερμανικά και μετά μας κατάπιε η καθημερινότητα… Και να μαι και πάλι ανάποδα να λειτουργώ. Στα 36 να ξεκινώ ισπανικά. ( Πριν ένα χρόνο είχα βρεθεί να πειραματίζομαι και σέ τμήμα χορών λάτιν,αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Όταν όμως κάνεις κάτι επειδή το θέλεις και όχι επειδή πρέπει, είναι παντα πιο ωραία… Είναι συνειδητή και όχι αλυσιδωτή η επιλογή…
Εχω ενθουσιαστεί πολύ και διαβάζω, ίσως και περισσότερο απ’ ότι χρειάζεται μερικές φορές. Ναι, μπορεί και το βράδυ πριν σβήσω το φως… Και είναι ωραία, γιατί δύο από τα νήματα που κινούν την ενέργεια μου για τούτη τη γλώσσα είναι ο ενθουσιασμός και ο έρωτας για το αποτέλεσμα… Και ας μη μου «χρειαστούν» τα ισπανικά. Μου φτάνει που θα έχω γνωρίσει τον πολιτισμό τους και θα καταλαβαίνω τη λογοτεχνία και τα τραγούδια τους...
Και θα υποστηρίξω τελικά ότι δεν έχει ηλικία η μάθηση. Σε ο,τιδήποτε. Χρειάζεται μόνο τις συνθήκες να ωριμάσουν για να σου φανερώσουν μια αληθινή σου επιθυμια.
Σας αφήνω τα λόγια από ένα απλό τραγουδάκι που μάθαμε χθες. Είναι το πρώτο που ακούγεται στο μουσικό χαλί μου.

Quizas Quizas Quizas
Siempre que te pregunto
Si algun amor me escondes
Tu siempre me respondes
Quizas, Quizas, Quizas

Y asi passan los dias
Y yo, desesperando
Y tu,tu contestando
Quizas, Quizas, Quizas

Estas perdiento el tiempo
Pensando, pensando,
Por lo que mas tu quierras
Hasta cuando?Hasta cuando?

Y asi passan los dias
Y yo, desesperando
Y tu,tu contestando
Quizas, Quizas, Quizas

Estas perdiento el tiempo
Pensando, pensando,
Por lo que mas tu quierras
Hasta cuando?Hasta cuando?

(ελεύθερη μετάφραση)
Κάθε φορά που σε ρωτώ
Αν μου μου κρύβεις κάποια αγάπη,
Εσύ πάντα μου απαντάς
Ίσως, ίσως, ίσως

Και έτσι περνούν οι μέρες
Και εγώ, εγώ απελπισμένος,
Και με σένα να απαντάς
Ίσως, ίσως, ίσως.

Χάνεις το χρόνο
Σκέφτομαι
Για αυτό που περισσότερο θα ήθελες
Μέχρι πότε; Μέχρι πότε;

Έχω γίνει ο περίγελως της οικογένειας, μια που μιλώ ισπανικά με τους τοίχους τον τελευταίο καιρό και τραγουδώ ισπανικά τραγουδάκια με κίνδυνο να τους γκρεμίσω.
Είναι όμως ωραίο να τραγουδάς τα τραγούδια και να καταλαβαίνεις τι λένε. Ελπίζω να μην είναι σοβαρό αυτό που μου συμβαίνει :)
Αλλά όπως λέει και το ποιηματάκι του Calderon de la Barca,

Τι είναι η ζωή; Μια φρενίτιδα, μια οπτασία,

μια σκιά, μια φαντασία,

και το μεγαλύτερο αγαθό είναι μικρό,

γιατί όλη η ζωή είναι ένα όνειρο,

και τα όνειρα...είναι όνειρα...

Αντίο...

Είναι μερικές φράσεις που απλώς δεν τις χωράει το μυαλό. Και η λογική χρειάζεται το χρόνο της για να μπορέσει να τις καταχωρήσει στο κουτάκι το ανάλογο. Κι ενώ το άκουσα καθαρά, έπρεπε, έπρεπε να ρωτήσω: "Το άκουσα σωστά;"


Εφυγε σήμερα για το μεγάλο του ταξίδι στην αιωνιότητα ο Michael Jackson.

Μαζί του ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Από τότε που απίθωνα το "Thriller" στο κομοδίνο μου πριν κοιμηθώ. Και το πρωί όλη η παρέα προσπαθούσαμε να μιμηθούμε τον άνθρωπο που είχε καταπιεί το ρυθμό και καθώς τραγουδούσε, χόρευε, όπως κανείς άλλος. Και περιμέναμε την Παρασκευή το "Μουσικόραμα" για να τον απολαύσουμε στα βίντεο κλιπ του. Τον δικό μας Μάικλ.

Δεν έχω ξεκαθαρίσει τι απ' όλα όσα έχουν ακουστεί όλα αυτά τα χρόνια για τη ζωή και την πορεία του ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και ποια είναι η πραγματικότητα. Ξέρω σίγουρα ότι ο Μάικλ βίωνε τη δική του, κατάδική του πραγματικότητα στην προσωπική του ζωή. Μια πραγματικότητα που μάλλον θα περάσει με πολλά διαφορετικά ενδύματα και χρώματα στη σφαίρα του θρύλου του, που μάλλον τώρα ξεκινά.

Άσπρος από ασθένεια του δέρματος ή πειραματισμούς, παραμορφωμένος από την ανάγκη του να μη θυμίζει σε τίποτα τον πατέρα του, να μοιάσει στον Πήτερ Παν ή επειδή χάθηκε στους λαβυρίνθους της ψυχής, παρεξηγημένος ή μη, ο δικός μου Μάικλ Τζάκσον θα είναι πάντα εκείνος που με την πρώτη νότα η φωνή του θα έρχεται οικεία, σχεδόν συγγενική να ζωντανέψει μια άλλη, ωραία εποχή...

Καλό ταξίδι Μάικλ...

Επιτέλους,
Ήρθε η ώρα να ανοίξω λίγο τα παράθυρα σ’ αυτό το φτωχό σπιτάκι, να μπει αεράκι θαλασσινό, έστω και ηλεκτρονικό, μια που το αληθινό δε με βλέπω να το απολαμβάνω και πολύ φέτος.
Είναι που δεν μπορώ τα μεσοβέζικα πράγματα. Να είμαι λίγο εδώ, λίγο εκεί, λίγο παρακει… Είναι και που τα χρόνια που κουβαλώ πλέον στην καμπούρα μου μου έμαθαν ότι όταν πολιορκούμαι είναι καιρός για προτεραιότητες, καιρός να ακούω τα μηνύματα του σώματός μου… Είναι και ένας σοβαρός προορισμός στον οποίο είμαι ταγμένη για λίγο καιρό και δεν μου αφήνει περιθώρια για ξενύχτια και υπερωρίες…
Είναι και που είμαι λίγο ανάποδη και με κυνηγούν τα οξύμωρα. Όταν φαίνεται πως έχω χρόνο, εγώ δεν έχω καθόλου… Ναι, τέτοια ανάποδη είμαι. Είναι και που τρόμαξα κάποια στιγμή, όταν πάτησα ξυπόλητη στη γη και ένιωσα μια γείωση που μέχρι και με τρόμαξε. Τα φυλλαράκια μου φαίνονταν φυλλαράκια, τα σύννεφα φυσικά φαινόμενα, τα κελαηδήμα των πουλιών κελάηδημα… Όλα όπως μας τα μαθαίνανε στη φυσική ιστορία. Καμιά άλλη διάσταση. Ήταν η ώρα να σιωπήσω. Γιατί πολύ απλά ένιωθα ότι δεν είχα τίποτα να πω. Και γιατί αυτή η σιωπή ερχόταν ως επιτακτική ανάγκη, φαινόταν, ότι κάτι είχε να μου πει. Κάπου να με οδηγήσει. Και είναι μερικές φορές που η ζωή έρχεται να σου φέρει τόσα συναισθήματα μαζεμένα, τόσες αλλαγές, τόσες εξελίξεις, που δεν τις χωράς, μόνο να τις παρακολουθήσεις μπορείς αρχικά . Ειδικά αν είσαι άνθρωπος σαν κι εμένα, που χρειάζεσαι περίοδο προσαρμογής στις αλλαγές κεφαλαίου. Το έχω διαπιστώσει πλέον και ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι γεννήθηκα πρόωρο και η πρώτη γεύση ζωής ήταν η προσαρμογή…
Τελικά, όλη αυτή η απουσία μου έκανε καλό. Ήταν και που η καθημερινότητα ήταν ασφυκτικά γεμάτη από παρουσίες φίλων από μακριά. Και από χίλια δυο άλλα. Ήταν και που κατάλαβα ότι όλοι εκείνοι που θεωρούσα φίλους αποδείχτηκαν φίλοι αληθινοί. Οι αληθινοί φίλοι ξέρουν να αφήνουν χώρο και να σέβονται …Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που με αναζητήσατε αυτό το διάστημα χωρίς να ζητήσετε την παραμικρή εξήγηση για την απουσία μου. Με συγκινήσατε πραγματικά.
Και επειδή, μπορεί να γειώθηκα όπως είπα, αλλά η φλυαρία πάντοτε μου περισσεύει, να μη σας ζαλίσω άλλο …
Αυτό το διάστημα, σε μικρές ευκαιρίες που έβρισκα, δοκίμασα την τύχη μου στη χειροτεχνία. Άλλοτε μου έβγαινε και άλλοτε απλώς πετούσα τα υλικά μου και έλεγα ότι θα μου έρθει και από κει η έμπνευση κάποτε ξανά… -Λίγα τζιτζίκια να ακούσω και θα επανέλθω, το ξέρω-. Ενώ δε το συνηθίζω, θέλησα σήμερα να σας φέρω μερικές φωτογραφίες, γιατί έτσι, είναι πιο ωραίο όταν το μοιράζεσαι… και ας πρόκειται για χαζομαρούλες, όπως λέω εγώ (όχι , δεν θέλω να είστε ευγενικοί και να μου πείτε τι ωραία που είναι…).
Ειρήνη και Dee Dee σας ευχαριστώ για τα πολύ όμορφα διαλεγμένα υλικά που μου φέρατε αντί για γλυκά όταν ήρθατε. Εχω για όλο το καλοκαίρι!!!!!!!!!! )))
Αχτιδούλα, τι να πω που με έχεις γεμίσει βραβεία και θα μας πάρουνε χαμπάρι ότι μου έχεις αδυναμία;;;Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ!
Κλωθογυρίζατε οι περισσότεροι φίλοι στο μυαλό μου, γιατί είμαι και του συνειρμικού ρεπερτορίου… Και τα καλά, σας τα κρατάω για τις επόμενες φορές, γιατί σας το είπα… μπορεί να σιωπώ, αλλά έχω λίγο και τον ακάθιστο….

Για αρχή με έπιασε μανία να στολίζω τη μικρή μου.

Για το τζην σακάκι

Για τα μαλλάκια της...

Και μετά ήρθε το στοίχημα με το πλέξιμο που δεν μπορώ να κερδίσω...

Είδα τι ωραία που έπλεκε η Dee Dee και είπα α, εύκολο μοιάζει, να δοκιμάσω ... Αμ δε... Dee χρειάζομαι οπωσδήποτε σεμινάρια. Μόνο το κολιεδάκι παραπάνω φαίνεται να πέτυχε....

Από κοντά και το μικρό μου κόλλησε για ένα διάστημα και έφτιαξε το δικό της κολιεδάκι

Θυμήθηκα και την Αλίκη που μας είχε μάθει τις χάρτινες χάντρες και γέμισα πολλά κουβαδάκια από δαύτες... Να και ένα κολιεδάκι με χάρτινες δικές μου χάντρες

Με ύφασμα

Και δυο ακόμη πιο...σοβαρά....

Μαργαριταράκια για την Dee που ήθελα να έχει ένα ίδιο με το δικό μου

Και μπλε για την αχτίδα μου που της αρέσει πολύ...










και ένα navy για το αγαπημένο μου μπλε μπλουζάκι....

Hasta la vista, λοιπόν!!!!!



υ.γ. γιατί δεν αντέχω, θέλω να το πω.Πολύ με έξοργίζει η φράση "τα μάρμαρα του Παρθενώνα".... Γλυπτά είναι, βρε παιδιά,... τι μάρμαρα.... Ανασκουμπωθείτε λίγο....
update:
μόλις γύρισε η κόρη μου από τη γειτονιά :
-Μαμά, μαμά...πήγαμε με τη Δάφνη στον επικάλυπτο της πολυκατοικίας τους!
Χα,χα,χα......