10 +1 άχρηστες πληροφορίες

Ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση της αχτίδας μου , της καλής μου anima και της καναρινένιας μου μπαίνω κι εγώ στο παιχνίδι…(κορίτσια ευχαριστώ!)

δέκα +1 άχρηστες πληροφορίες λοιπόν....

1) Είμαι 1,60 (χωρίς τακούνια όμως, ε…) ενώ ο κατά 14 χρόνια μικρότερός μου αδερφός (από την ίδια μάνα και τον ίδιο πατέρα) είναι 1,90 και κουκλί….(καλά μη φανταστείτε ότι δε βλέπομαι κιόλας, για ύψος μιλάμε…) Και πείτε μου, αυτό δεν είναι αδικία; Δηλαδή σε μένα βρήκε να χαλάσει η μαγιά;
2) Δεν έχω καταλάβει ακόμη την απόλυτη έκφραση : "δεν υπάρχει φιλία μεταξύ ανδρών και γυναίκων". Εγώ γιατί έχω δει πολλές εξαιρέσεις;
3) Αγαπάω υπερβολικά τις Κυκλάδες και τα μικρά νησάκια. Μου ξυπνάει μια αίσθηση ότι ανήκω εκεί…
4) Κόντεψα να αφήσω την τελευταία μου πνοή πέρισυ στο Blue Star για Σύρο…. Ευτυχώς, δεν το είχα καταλάβει εκείνη τη στιγμή ότι ήταν τόσο σοβαρό…. Ωραίο το νοσοκομείο της Σύρου, ωραίοι και οι Συριανοί παιδιά, 15 μέρες πέρασα εκεί μέσα….
5) Θα ήθελα να έχω ένα δωμάτιο- εργαστήριο γεμάτο υλικά και να φτιάχνω όλη μέρα χειροτεχνίες και κοσμήματα…
6) Είμαι πολύ αυθόρμητη και εκδηλωτική και αυτό μερικές φορές δε μου έχει βγει σε καλό.
7) Έχω την τάση να δικαιολογώ τους πάντες . Ο καθένας έχει τους λόγους του για να φερθεί «περίεργα» κάποτε.
8) Όταν με αδικούν, κλείνω πόρτες, παράθυρα, βάζω λουκέτο και κλειδαριά ασφαλείας. Μου παίρνει πολύ καιρό για να «δικαιολογήσω» την αδικία…
9) Περπατάω πάρα πολύ καθημερινά. Αν και έχω δίπλωμα εδώ και 12 χρόνια, αποφεύγω συστηματικά( φοβία;) την οδήγηση.
10) Λατρεύω τη θάλασσα και φεύγω κάθε φορά με «λάφυρα» από την παραλία. Η άμμος ο καλύτερος θησαυρός μου! Αν δείτε σε καμιά παραλία μια "τρελή" να προχωρά με το κεφάλι κάτω ή να κάθεται με κουβαδάκι στην άμμο εγώ είμαι! Η άλλη μου version: στην καρέκλα με βιβλίο και όπωσδήποτε φραπέ στο χέρι. Ευτυχώς φοράω γυαλιά και καπέλο…Για βουτιά ούτε λόγος. Μόνο για να δροσιστώ….

+1 Μπορεί να πηγαίνω και να ξαναπηγαίνω σε ένα μέρος μόνο γιατί ξέρω ότι θα με τρελάνουν οι συγχορδίες των τζιτζικιών… Με πειράζει πολύ που από το σπίτι μου δεν τα ακούω….

Καλώ στο παιχνίδι τα φιλαράκια:
Ιφιγένεια, ζαχαρούλα,
αντώνη, freedula , roadartist , σιδερά

Για "το παιδί της αγάπης"

Ήταν οι μέρες «κλειστές». Κλειστή και η διάθεση. Για να μπορέσω όμως να το «αντέξω» έπρεπε να ανακαλύψω διεξόδους… Μόνο έτσι θα επιβίωνα, μόνο με σταγόνες δροσιάς θα απέφευγα την «αφυδάτωση».
Δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ χωρίς βιβλίο. Ακόμη κι αν τα νυσταγμένα μου μάτια χάνουν τα βήματα στο βαλς της ανάγνωσης. Αλλά ποτέ χωρίς βιβλίο! Το άγγιγμα του χαρτιού είναι η εγγύηση ότι ο Μορφέας θα έρθει χαμογελώντας…
Σε περιόδους πίεσης, ωστόσο, τα βήματα στο χορό τα χάνω από την πρώτη στροφή! Τα βλέφαρα κλειδώνουν παραδομένα στην κούραση και το ανοιχτό βιβλίο καλύπτει συχνά το πρόσωπό μου. Κι είναι φορές που θέλω τόσο πολύ να χορέψω…
Δεν ήταν λίγες οι φορές τώρα τελευταία που ξεκίνησα βιβλία και μου μείνανε παραπονεμένα. Για άλλα ήθελα χρόνο, για άλλα καθαρό μυαλό, δικαιολογίες! Μάλλον το προσπαθούσα αλλά δεν έβρισκα χημεία. Η αναβολή της ανάγνωσης είναι ο πιο ακριβοδίκαιος προσωπικός μου δείκτης ότι ένα βιβλίο δεν θα μπορέσει να με γοητεύσει. Το γιατί δεν είναι της παρούσης. Ίσως τελικά να μην είμαι ανοιχτή σε αυτό τη δεδομένη στιγμή, ίσως σε κάποια άλλη περίοδο της ζωής μου να έχει κάτι να μου πει. Επιμένω στο ίσως.

Η όαση μου αυτή τη φορά ήρθε να με βρει απρόσμενα. Μέσα από εδώ. Μέσα από τους φίλους στην μπλογκογειτονιά! Το βιβλίο της δικής μας Μαρίας, της Μαρίας Τζιρίτα, «το παιδί της αγάπης»(εκδόσεις Ψυχογιός) ήταν η συντροφιά μου στις πιο δύσκολες από τις μέρες που πέρασα. Όταν το παρήγγειλα είχα την αδημονία παιδιού που περιμένει να του γεμίσουν το χωνάκι με το παγωτό. Κι όταν οι παλάμες μου ξεφύλλιζαν τις πρώτες του σελίδες η περιέργειά έμοιαζε με των πρωτοπλάστων. Όπως σε κάθε καινουριο βιβλίο.
Με κέρδισε από την αρχή. Η ματιά χάιδεψε το εξώφυλλο, η σκέψη ακούμπησε στο οπισθόφυλλο. Αληθινή η ιστορία του, σίγουρα περίμενε λύτρωση. Η εικόνα της Μαρίας με το άνοιγμα οικεία.
Ρούφηξα τις πρώτες σειρές διψασμένη. Τρίτο πρόσωπο στην αφήγηση, μου αρέσει, σκέφτομαι,, ανοίγεις την μαγική πορτούλα και περιπλανιέσαι στις ψυχές των ηρώων. Ψυχανεμίζεσαι την ενέργειά τους. Και η Μαρία τελικά ξέρει να σου δίνει τα κλειδιά για να την ανοίξεις αυτήν την μαγική πορτούλα. Η γραφή ανεπιτήδευτη, αρχίζω να αισθάνομαι ότι βρήκα σπιτικό, εδώ θα ξαποσταίνω τα επόμενα βράδια, τι καλά!

Και μετά, μετά άρχισε η μαγεία. Άρχισε εκείνη η διαδικασία που μοιάζει με ερωτικό σκίρτημα.Να περιμένεις όλη μέρα τη στιγμή που θα βρεθείς μόνος σου, εσύ και το βιβλίο που σε περιμένει.Εσύ και οι ήρωές του. Η ιστορία άρχισε να ξετυλίγεται. Η αγωνία να κορυφώνεται. Οι ήρωες να συγκρούονται. Η ζωή να αποκαλύπτεται με τη σκληρότητα αλλά και το μεγαλείο της. Με την αλήθεια της αλλά και τα όνειρά της. Οι απαντήσεις δοσμένες από την αρχή, σα λέξεις ενός γρίφου, βρήκαν την ολοκληρωμένη μορφή τους στο τέλος. Και ήρθε η κάθαρση. Το μερίδιο του καθενός εκεί μέσα. Θυμός, αγάπη, προσμονή, παραλείψεις και ελλείψεις, όλα ήταν εκεί. Τόσο ανθρώπινα και τόσο αληθινά. Η συνέπεια της εγκατάλειψης και της απόρριψης ήρθε σα γίγαντας να φανερωθεί, σαν οιωνός να προειδοποιήσει…
Το βαλς ήταν από τα καλύτερα που έχω χορέψει. Κι αν στην αρχή διστακτικά μπήκα στο χορό, η ορμή του καβαλιέρου με συνεπήρε και στροβιλίστηκα στην πίστα. Γιατί ο καβαλιέρος μου δεν έκανε επίδειξη. Γιατί έσκυψε με τρυφερότητα να μου πει τα μυστικά του. Γιατί χόρευαμε μαζί. Το βιβλίο της Μαρίας είναι όπως και η ίδια, έξω από τις συμβάσεις, αληθινό και αυθεντικό, χωρίς περιττά ψιμύθια , είναι βιβλίο αγκαλιάς, όχι βιτρίνας!

Μαρία να είσαι πάντα καλά να μας χαρίσεις κι άλλες καλές στιγμές ανάγνωσης, καλή συνέχεια στην καινούρια σου πορεία!

Επιστροφή

Έρχονται περίοδοι που η λέξη προτεραιότητα έρχεται να σου χτυπήσει την πόρτα.
Εσύ συντονισμένος αλλού. Σε παρασέρνει η εποχή, δυνάστης σου ο ήλιος που γαργαλάει τις γρίλιες και τρυπώνει στα πρωινά σου, προάγγελος καλοκαιρινών στιγμών….
Το χτύπημα στην πόρτα επιμένει. Χτύπημα ανάγκης. Δεν έχεις επιλογή. Πρέπει να συναντηθείς με τις προτεραιότητες. Αλλάζουν τα χρώματα. Χάνονται οι αποχρώσεις. Μονοτονία και ένας ήλιος θυμωμένος….

Έρχονται περίοδοι που ζητούν αποκλειστική αφοσίωση στη δουλειά. Άλλοι το ονομάζουν υποχρέωση, άλλοι βιοπορισμό, άλλοι ευθύνη, άλλοι βασανιστικό πρέπει. Εγώ το βάφτισα σπορά. Γιατί έτσι μου ταιριάζει. Γιατί μου αρέσει ο θερισμός. Και ακόμη περισσότερο οι καρποί.

Η σύνθεση της αλυσίδας αυτού που ονομάζουνε σύστημα είχε ανάγκη και το μικρό δικό μου κρίκο για να μη σπάσει. Το δέντρο στο οποίο ανήκω είχε ανάγκη και το δικό μου φυλλαράκι πάνω στο κλαδί για να συνθέσει τον ίσκιο του. Κάποια παιδιά ονειρεύονται αυτόν τον ίσκιο για να στρώσουν χαλάκι στα όνειρά τους. Κι εκεί δε χωράνε εκπτώσεις.

Ήταν δύσκολα εκεί. Το να υπηρετείς υπεύθυνα έναν ρόλο θέλει ακεραιότητα και αφοσίωση. Το προσπάθησα. Οι δικές μου, οι προσωπικές στιγμές παραπονεμένα μου κλαψούριζαν…. Σε κάποιες έκανα το χατίρι. Με κόστος τη σωματική κούραση. Με απολαβή την μαγεία των ωρών που σε σημαδεύουν για μια ζωή. Όπως όταν έρχεται στον κόσμο μια καινούρια ζωή. Όπως όταν τα τρυφερά χέρια ενός κοριτσιού χαϊδεύουν τα πλήκτρα ενός πιάνου,ή όταν ναρκισσεύεται μπροστά στον καθρέφτη με τη στολή της μπαλαρίνας. Όπως ο αντικατοπτρισμός ενός νυφικού στα μάτια αγαπημένης φίλης.

Αυτή τη φορά μόνιμα στην τσάντα ένα βιβλιαράκι με άδειες σελίδες από ανακυκλωμένο χαρτί. Μου χαρίστηκε μαζί με ένα μαύρο στυλό «για να "γράφω" τα μαύρα» , όπως μου είπε ο άνθρωπος που μου τον χάρισε. Και το mp3 με τα αγαπημένα τραγούδια έτοιμα με ένα κλικ στις καθημερινές, ίδιες μονότονες διαδρομές να προσθέσουν ψευδαίσθηση μελωδίας, να μου φέρουν κοντά τους αγαπημένους, αυτά που πέρασαν κι αυτά που θα ‘ρθουν! Αυτή ήταν η βιταμίνη μου αυτές τις μέρες. Εκεί τρύπωναν οι εικόνες μου για να μη χαθούν…

Κι όταν κάποτε όλα έμοιαζαν δύσκολα εξαιτίας της ατέρμονης, όπως μου φαινόταν, επανάληψης, οι φίλοι μου ήταν εκεί. Ο καθένας με το δικό του τρόπο, αλλά ήταν εκεί και τους ευχαριστώ.
Γυρνάω σε λίγες μέρες "σπίτι". Οι προτεραιότητες αλλάζουν σιγά σιγά σειρά. Γίνονται επιλογές. Τα περιθώρια αρχίζουν και μεγαλώνουν.
Το μπαλκόνι μου ανοιχτό για όποιον θέλει να κάνει στάση για καφεδάκι. Η κόκκινηομπρέλαμου ανοιχτή πάνω από το τραπεζάκι με τον βασιλικό.