Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Αναλφάβητοι της φαντασίας...



«Έτσι ο καλός ο λύκος έδιωξε την κακιά κοκκινοσκουφίτσα …Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Και τώρα ήρθε η ώρα για ύπνο. Αύριο να είσαι φρέσκος και όμορφος που θα πεις το ποίημα σου.
_Μαμά, θα βάλω τα καλά μου;-Φυσικά, μωρό μου, θα είσαι ένας κούκλος._Να φιλήσω το χέρι του ιερέα αν περάσει από δίπλα μου; Έτσι μου λέει η γιαγιά.
_Να το κάνεις μόνο αν το αισθανθείς.
_Και αν ξεχάσω το ποίημα μου ;
-Δε θα το ξεχάσεις. Αλλά ακόμη κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, εκείνη την ώρα θα χαμογελάσεις και όλα θα πάνε καλά. Ένα χαμόγελο είναι πάντα αφοπλιστικό, και υπάρχει κάθε φορά και η περίπτωση να μετατραπεί σε ένα κύμα γέλιου που θα παρασύρει όλους τους υπόλοιπους
-Αλήθεια, μαμά;
-Σου έχει πει ποτέ η μαμά ή ο μπαμπάς ψέματα; . Έλα τώρα, φιλάκι και ύπνο.




Δε χρειάστηκαν παρά λίγα λεπτά για να χαλαρώσουν τα χαρακτηριστικά του παιδιού, παραδομένα σε ύπνο γαλήνιο. Ήταν μεγάλη μέρα γι’ αυτόν η αυριανή. Έσκυψε από πάνω του και έκλεψε μια τόση δα ανάσα του. Να πάρει δύναμη. Δοκίμασε τη θερμοκρασία στο σίδερο και κολλάρισε το καλό του το πουκάμισο. Να είναι ένας κούκλος αύριο. Έριξε μια κλεφτή ματιά έξω πριν κλείσει τα παραθυρόφυλλα. Ο ουρανός στενόχωρος με εκείνο το κόκκινο που κυοφορεί το χιόνι. Έγραψε τη λίστα με τα υλικά που χρειαζόταν για τα μελομακάρονα και τη βασιλόπιτα και ξεκλείδωσε απαλά για ακόμη μια φορά την πόρτα της αποθήκης. Σκάλιξε όσο πιο ήσυχα μπορούσε τα αποθηκευτικά κουτιά της, και γύρισε ευλαβικά το μικρoσκοπικό κλειδί του ξύλινου μπαούλου, όπου φυλούσε χρόνια τώρα τα ενθύμια. Τα πρώτα του καλτσάκια, το βαφτιστικό του ρουχαλάκι, η πρώτη πρόσκληση γενεθλίων…
Εκεί την είχε κρύψει. Από το υστέρημα αγορασμένη, γυαλιστερή και άθικτη, κοιμόταν μέσα στο χριστουγεννιάτικο περιτύλιγμα. Η πρώτη του φωτογραφική μηχανή θα ήταν δώρο από τον Άγιο Βασίλη. Κι ας μην τόλμησε να του το ζητήσει. "Ό,τι θέλεις εσύ φέρε μου, αγαπητέ Άγιε Βασίλη. Εγώ πάντα θα σ’ αγαπώ". Έτσι τελείωνε την υπαγόρευση του γράμματος στον Άγιο Βασίλη. Όπως και πέρσι. Την τακτοποίησε όμορφα και πάλι στην κρυψώνα της και βολεύτηκε διακριτικά κάτω από τα ζεστά της σκεπάσματα. Άπιστα στο σελιδοδείκτη, τα δάχτυλα γρήγορα άφησαν να γλιστρήσει στο πάτωμα το βιβλίο που της κρατούσε συντροφιά τα τελευταία βράδια. Τζιάνι Ροντάρι, η Γραμματική της Φαντασίας…


Ξύπνησε πιο νωρίς από το συνηθισμένο. Βιαστικά και ανυπόμονα διεκπεραιώθηκαν οι πρωινές του κινήσεις και να σου τον. Έτοιμος, με το μπλε του παλτουδάκι και τα φρεσκοχτενισμένα του μαλλάκια στην πόρτα, ίσα που πρόλαβε να της καρφιτσώσει ένα φιλί. "Να προσέχεις", σχημάτισε με τα χείλη της από το παράθυρο, και οι λέξεις της μία μία άχνισαν στο τζάμι του τη μητρική της έγνοια… Πρώτη χρονιά φέτος με το σχολείο στην εκκλησία. Του χρόνου στην πρώτη πια, θα μπορεί να γράψει μόνος του το γράμμα στον αγαπημένο του Άγιο.

Η μυρωδιά από το λιβάνι, και τούτη η αλλόκοτη μα τόσο γλυκιά γλώσσα ασκούσαν μια ιδιαίτερη έλξη στον μικρό, ούτε που το κατάλαβε πώς πέρασε η ώρα, ανυπομονούσε για το αντίδωρο, και αν θα το αισθανόταν θα φιλούσε και το χέρι του ιερέα. Εκείνος τώρα, μπροστά στο μικρόφωνο μιλούσε σε γλώσσα κατανοητή, απευθυνόταν και στον ίδιο, «Αγαπητά μου παιδιά» είχε πει, κι εκείνος ένα από αυτά… Όμορφα τα λόγια του, μιλούσε για αγάπη, μιλούσε για τις άγιες τούτες μέρες, μιλούσε για…. Ξαφνικά οι λέξεις του τσουγκράνες, έξυναν με θόρυβο εκκωφαντικό τα αυτάκια του.

«Αυτός ο Αγιος Βασίλης, που βλέπετε στην τηλεόραση είναι ψεύτικος»…

Το στόμα του παπά είχε μεμιάς μεγαλώσει επικίνδυνα… Οι λέξεις έφταναν αργές και παραμορφωμένες στο παιδί...

«Το δώρο δεν σας το φέρνει….»


οι δυο κυνόδοντες του ομιλητή άρχισαν να μεγαλώνουν…


»κανένας χοντρός ασπρογένης Αγιος Βασίλης…»


σαν εκείνους του κακού λύκου, όχι, όχι δεν ήταν καλός ο λύκος, κι ας ήθελε η μαμά να παίξουν με τη φαντασία,


«αλλά οι γονείς σας, τους οποίους πρέπει να σέβεστε και να αγαπάτε. Ο Αγιος Βασίλειος….»


Τα πόδια εντολοδόχοι του μυαλού σε τρελή απόδραση… Ούτε το κατάλαβε πότε βρέθηκε μακριά από το εκκλησίασμα, έξω σε ένα πεζούλι να κλαίει με αναφιλητά… Ψέματα… Ψέματα…. Μου είπαν ψέματα…Ούτε που το κατάλαβε και πως βρέθηκε στη σχολική αίθουσα …ούτε που χαμογέλασε σαν ξέχασε το ποίημα… Μόνο ένα βλέμμα αλλιώτικο της δασκάλας στον παππού που ήρθε να τον πάρει, και κάτι ψίθυροι που ανταλλάχτηκαν….μόνο αυτό θυμάται…
Στο δρόμο κάποιες φιλόδοξες νιφάδες πριν φτάσουν στο πεζοδρόμιο γίνονταν δάκρυα που τα πατούσαν αλύπητα βιαστικοί περαστικοί.



-Μου είπατε ψέματα, ψέματα, τόσα χρόνια με κοροιδεύατε, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Αγιος Βασίλης, μας τα είπε όλα ο παπάς, εσείς,εσύ και ο μπαμπάς μου λέγατε ψέματα τόσο καιρό….
Η μητέρα έσφιξε τη γροθιά της, να πνίξει την οργή από την τόσο βίαιη ακύρωσή της. Να πνίξει τον αναλφαβητισμό της αγκύλωσης.Να σώσει το τελευταίο προπύργιο της παιδικής αθωότητας. Να σκουπίσει μακριά την πρόωρη ενηλικίωση…

-Έλα, κάθισε, όλα θα τα πούμε, και όλα θα τα συζητήσουμε… Μεγάλωσες, είσαι σωστός κύριος πια….-Γιατί δε μου το είπες πριν; Γιατί; Δε θέλω να είμαι κύριος. Θέλω μόνο τον Αγιο μου Βασίλη…
- Δε σου το είπα, γιατί ήθελα όσο μπορείς να τον φιλοξενείς πλουσιοπάροχα στη φαντασία σου. Δε σου το είπα γιατί δεν έχει φύγει ακόμη ούτε από τη δική μου φαντασία. Είναι πάντα εκεί παρών, και μου φέρνει πάντοτε αυτό που του ζητάω… Αγάπη… Στο χέρι σου είναι να συνεχίσεις να τον φιλοξενείς. Όσο μπορείς να ονειρεύεσαι εκείνος θα σε βρίσκει. Όσο θα τον φτάνει η ευωδιά μελομακάρονου από την ψυχή σου, εκείνος θα σου χτυπάει την πόρτα και θα αφήνει το δωράκι του, γιατί είναι χοντρούλης και γλυκατζής…. Τα έχουμε πει. Είναι άλλος από εκείνον τον Άγιο Βασίλη που κάποτε στην Καισαρεία…..Τι λες, θα του κρατήσεις τη γωνιά του;

Η βραδιά ήταν άυπνη τούτη την παραμονή… Το κεφαλάκι του μικρού πρόβαλε από το παραθύρι… Οι λέξεις κλωθογύριζαν ακόμη μπερδεμένες στην ανέμη….
Κάποιο αστεράκι τρεμόπαιζε το φως του στη νύχτα που αργά ντυνόταν το σκούρο της βελούδο. Ένας χτύπος ξέφυγε φάλτσος από την καρδούλα του. Ήταν εκεί. Την έβλεπε καθαρά την ακροστοιχίδα που έσερνε μια αλλόκοτη λάμψη στον ουρανό:
Το γιορτινό στεφανάκι του Ο, την ξέφρενη πορεία του Ν, τα απλωμένα χεράκια του Ε, το χριστουγεννιάτικο μπαστουνάκι του Ι, την κυρτωμένη ευλάβεια του Ρ, και πάλι το Ε να απλώνει τα χεράκια, και από αρχέγονη ροπή να τα υψώνει ψηλά στο Ψ, ένας κύκλος όλα, χωρούν σε ένα Ο, ποτήρι σπονδής το Υ το ακουμπά στα χείλη:

ΟΝΕΙΡΕΨΟΥ.

Ψέλλισε τα φωνήεντα να δώσει ρυθμό στα σύμφωνα. Και απίθωσε ένα χαμόγελο πάνω στο πρώτο Ο.
*Το γεγονός της παραπάνω ιστορίας είναι πέρα για πέρα αληθινό...

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009


Χρειάστηκε πολύς καιρός, δύναμη, θέληση και ιώβεια υπομονή για να φτάσει το χέρι στο κλικ αυτής της φωτογραφίας. Η προσωπική μου Οδύσσεια, η χαρτογράφηση της πορείας μου, νομίζω πως δεν αφορά κανέναν. Άλλωστε υπάρχουν ακόμη – κι ευτυχώς- πολλοί παραμυθάδες, που αφηγούνται πολύ πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες από μένα.



Νησί των Φαιάκων στάθηκε ετούτος εδώ ο χώρος για μένα. Κάθε Ανατολή βιταμινούχα, να φτάσω πιο δυνατή, ακέραια στη δική μου Ιθάκη: να χαρίσω στο παιδί μου ένα αδερφάκι και να γίνω για ακόμη μια φορά- δε θα πω για δεύτερη- μητέρα. Κάθε συντρόφευμα μας, τόπι πλάι στο ποτάμι, κάθε χειραψία κομμάτι του ιστού της κόκκινης ομπρέλας μου. Χρειάστηκε καιρός για να ψελλίσω τους στίχους τούτου του τραγουδιού. Να σφραγίσει το χαμόγελο πολύτιμες στιγμές. Πιασμένη η άκρη του από 5 μικρές λεξούλες…




Δεν ξέχασα. Μόνο που έρχονται κάποτε οι καιροί που γίνεσαι μύστης των υποχρεώσεων. Είναι η μοναδική φορά που τα δικαιώματα ατροφούν παραδομένα σε ύπνο με όνειρα φωτεινά.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω δημοσίως σε όλους εσάς που μοιραστήκατε τη χαρά μου πηγαία. Που κατανοήσατε την απουσία μου και της δώσατε χώρο να αναπνεύσει. Σε όλους εσάς που νιώσατε τη δόνηση και το στροβίλισμα των συναισθημάτων, χωρίς μικροσκόπιο και υπερδιαγνώσεις.

Σκέφτηκα πολλές φορές αυτό το διάστημα να κλείσω την κόκκινη ομπρέλα μου καθώς μου είναι πολύ δύσκολο να ανταποκριθώ. Ο προσωπικός μου ελεύθερος χρόνος είναι ελάχιστος και κατακερματισμένος. Κομμάτι του και τα Ισπανικά που τα συνεχίζω. Και λίγες σκόρπιες χαντρες και κλωστές πέρα δώθε… Δεν μπόρεσα να το κάνω. Η ομπρέλα μου, αποφάσισα, θα μείνει ανοιχτή όσο μπορεί να κρυφακούει ιστορίες στη βροχή. Για τις λίγες εκείνες στιγμές που θα μπορεί να βγει σεργιάνι και να χορέψει με το φύσημα του αέρα.

Εύχομαι ολόψυχα Καλά Χριστούγεννα σε όλους εσάς, τους φίλους μου! Υγεία, δύναμη,πνευματική ευρωστία και πίστη!
Θα ξανάρθω…

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Μα πώς να "τιτιβίζουμε" όταν τι.βι.ζουμε;

Οι αυπνίες ήταν πάντοτε ένας όρος ξένος σε μένα. Ισως γιατί ποτέ δε με «επισκέφθηκαν». Ηταν πάντοτε επιλογή μου το ξενύχτι.
Όμως, όπως πολύ καλά το λέει ο σοφός λαός, ποτέ μη λες ποτέ, και να σου 'μαι αρκετά βράδια να ξυπνώ και το μάτι να γίνεται «γαρίδα». Εχει πολύ ώρα μέχρι το ξημέρωμα.
Κίνηση πρώτη. Αρχίζω το μέτρημα. Δε βγάζει πουθενά.
Κίνηση δεύτερη. Λοξοκοιτάω το βιβλίο στο κομοδίνο. Μα πρέπει να ανάψω φως.
Χρειάζομαι κάτι σχετικά αθόρυβο και σχετικά σκοτεινό. Πρέπει οπωσδήποτε να μην ενοχλήσω.

Η εύκολη λύση είναι το τηλεχειριστήριο… Ξεκινάω την ανίχνευση… Δορυφορική δε διαθέτουμε, από επιλογή. Η αυτοκρατορία του τηλεμάρκετινγκ εισβάλει στο οπτικό μου πεδίο, και νιώθω να ασφυκτιώ. Και καταλαβαίνω πολύ καλά πλέον τι σημαίνει αυπνία.



Ωσπου… Το δάχτυλο πατάει σταθερά στη συχνότητα της κρατικής τηλεόρασης. Πήρα μια γεύση της φέτος το καλοκαίρι, μια που η παραμονή μου στο σπίτι ήταν μεγαλύτερη από τα έως τώρα καλοκαιρινά μου δεδομένα. Και, πλέον, βράδυ, 3 και 4 η ώρα ανακαλύπτω "θησαυρούς".

Η ζωή και τα τραγούδια του Μάνου Λοίζου με αφήγηση του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Οι Ελληνες ζωγράφοι του 20ου αιώνα.
Η ιστορία της σύγχρονης ελληνικής γελοιογραφίας.
Αφιέρωμα στο Βασίλη Μάρο.
Η καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων….


Και πάει λέγοντας… Μα, αναρωτιέμαι. Υπάρχει κι αυτή η τηλεόραση; 'Η εγώ είμαι τόσο μακράν νυχτωμένη ή μου δίνουν υπνωτικό στον ξύπνιο μου περιμένοντας να «ξυπνήσω» στον ύπνο μου. Γιατί η τηλεόραση του ξύπνιου μου, μόνο με σούπα τραχανά μοιάζει, η ίδια και απαράλλακτη κάθε μέρα, τα ίδια θέματα, σε όλα τα κανάλια, τα ίδια πρόσωπα, λες και πρόκειται για φεουδαρχία, και σταδιακά αυτό που με τρομάζει είναι και που οι φυσιογνωμίες αρχίζουν να μοιάζουν ίδιες. Αφύσικα άσπρες οδοντοστοιχίες, ίδια μαλλιά, κουστουμαρισμένοι κύριοι με παραλλαγή μόνο στο χρώμα της γραβάτας(μα τι πάθανε με τις φωσφοριζέ;) και υπερχείλιση ματαιοδοξίας… Το μοδάτο life style, πολιτικές(;;;) συζητήσεις, και σήριαλ (αλήθεια, αγγλικά η λέξη σήριαλ «δημητριακά» δε σημαίνει; Ελα μου, κύριε, από πού τον βγάλαμε αυτόν τον όρο;). Και τολμώ να συνδέσω το κενό βλέμμα στα μάτια κάποιων παιδιών και με αυτό. Γιατί η «ηλεκτρονική νταντά» που αναλαμβάνει να τα «ξυπνήσει», υπνώττοντα τα θέλει, και εκείνα τα άμοιρα, αντί να «τιτιβίζουν», αρχίζουν να «Tι.B.ίζουν», όπως έλεγε κι ένας δάσκαλός μου.
Δεν θέλω να ισοπεδώσω, και σαφέστατα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Όχι δεν θέλησα ποτέ να είμαι αφοριστική. Αλλά, να, είναι που διψάμε και για λίγο ουρανό, βρε αδερφέ. Εστω, μια μικρή δόση, ολίγη τε και φίλη που λένε, από πολιτισμό, από ανθρώπους που απομονωμένοι σε κάποιο χωριό μοχθούν για δυο αξίες ,δε θα έβλαπτε την τόσο «πλούσια» θεματολογία σας, που επικεντρώνεται στο πώς καρφώθηκε το δεξί καρφάκι του αριστερού τοίχου του σκηνικού της εκπομπής που ξεκινά πρεμιέρα τη Δευτέρα ανάμεσα σε χάχανα και ντεκαπάζ…

Σημείωση:Τον τελευταίο καιρό λείπω από τη «γειτονιά» και μου λείπετε και εσείς, οι όμορφες γωνιές σας και τα ακριβά σας λόγια και συναισθήματα, αυτά που έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε με εντελώς ιδιαίτερο και άμεσο τρόπο εδώ μέσα.. Εχει να κάνει με μια προσωπική αξιολόγηση προτεραιοτήτων καθώς βρίσκομαι σε μία πολύ ιδιαίτερη φάση της ζωής μου, με ευχάριστες αλλαγές.. Είναι ξέρετε, οι πιο πολύτιμες οι μικρές καθημερινές μας στιγμές, και όταν ανάμεσα σφηνώνουν και εκείνες οι άλλες οι μεγάλες, γιγαντώνονται οι προτεραιότητες, γιγαντώνεται και η διάθεση να προστατεύσεις και να αφοσιωθείς. Για κάποιο διάστημα ακόμη έχω την αίσθηση ότι δε θα μπορώ να είμαι τακτική στην παρέα. Θα έρχομαι, όποτε μπορώ να σας διαβάζω και να σας αφουγκράζομαι, όμως όταν το κάνω, θέλω να συμβαίνει με όλη μου την ψυχή. Δε μου αρέσουν τα τυπικά και τα μεσοβέζικα…

υ.γ.
ο παππούς της φωτογραφίας πραγματικά με ταξίδεψε σε άλλες εποχές, όταν τον συνάντησα τυχαία φέτος το καλοκαίρι στο χωριό.

Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Μια ταινία με γεύση διαφορετική...


Ετεροχρονισμένα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ όπως λένε, απόλαυσα χθες μια ταινία ξεχωριστή. Como agua para chocolate, ο τίτλος της, -στην ελληνική του απόδοση "νερό σε καυτή σοκολάτα-, αμερικανομεξικανική παραγωγή, του Αλφόνσο Αράου. Καταπληκτική σκηνοθεσία και φωτογραφία και μια ιστορία με δυνατά μηνύματα και τη δύναμη της επανάστασης σε μια εποχή που δεν έδινε περιθώρια για τέτοιου είδους αντιδράσεις. Η ταινία είναι βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα της Laura Esquivel.

Αρχές του 20ου αιώνα, η Τίτα, η μικρότερη από τις τρεις κόρες μιας οικογένειας, είναι καταδικασμένη να μείνει ανύπαντρη, γιατί ως μικρότερη της επιβάλλεται να φροντίζει την αυταρχική μητέρα της ως το θάνατό της. Κλεισμένη στην κουζίνα του αγροτόσπιτού τους, καταφέρνει μέσω της μαγειρικής της να μεταφέρει τα συναισθήματά της στους άλλους. Δεν αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες γιατί θα χαθεί η μαγεία της ταινίας, για όσους δεν την έχουν δει.
Μια μικρή "γεύση" στο παρακάτω βιντεάκι. Είναι χωρίς υπότιτλους, όμως, πιστέψτε με, θα σας φανούν απολύτως περιττοί...


Περισσότερες πληροφορίες:
http://en.wikipedia.org/wiki/Like_Water_for_Chocolate

(Για το σκηνοθέτη)
http://www.in.gr/homecinema/mdvddsk.asp?mcdi=0006296

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

Αύγουστε, καλέ μου μήνα!

Αύγουστος. Ο μήνας που ο ελληνικός λαός-ως επί το πλείστον- κατεβάζει διακόπτες και οργανώνει, άλλος μακριά, άλλος κοντά τις θερινές διακοπές του. Να τη και η ταμπελίτσα «κλειστόν λόγω θέρους» να φιγουράρει σε εισόδους. Κι ενώ κάποιοι για αυτές τις πολυπόθητες διακοπές παίρνουν δάνειο, έτσι, για να μη στερήσουν στα παιδιά τους τίποτα, σίγουρα όλοι ξεκινούμε για την παραλία με ένα αντιδάνειο παραμάσχαλα, μαζί με τις καρέκλες και τα ισοθερμικά. Πάμε για τα μπάνια μας, βρε αδερφέ, και λίγοι γνωρίζουμε ότι η λέξη αυτή είναι αντιδάνειο από την Ιταλική. Προέρχεται από την ελληνική λέξη «βαλανείον», που την πήραν οι Ιταλοί και μας την επέστρεψαν ως μπάνιο… (Μη με ρωτήσετε για τη βουτιά γιατί θα πρέπει να το ψάξω πρώτα).
Όλα ωραία και άγια, λοιπόν, και γιατί όχι. Αν κλείσεις διακόπτες, όχι μόνο της τηλεόρασης που επιμένει για την καταστροφική νέα γρίπη, εννοείται, όλα μοιάζουν τόσο τέλεια, τόσο μακρινά … Είναι η δική σου ώρα, που την περίμενες τόσο καιρό, να μη πω ένα χρόνο: να κρατάς το φραπεδάκι σου, το βιβλιαράκι σου και να χαλαρώσεις απολαμβάνοντας την ευλογία του τόπου σου, αυτό το απέραντο γαλάζιο των ελληνικών θαλασσών και το γλαυκό του Ελύτη....
Και ξεκινάς για την παραλία….


Στιγμιότυπο νούμερο 1.
Έχεις ξεκινήσει νωρίς, για να αποφύγεις βουή και πολυσκοσμία και μόλις στήνεις τις καρεκλίτσες σου και ρουφάς την πρώτη γουλιά του καφέ σου- μουσική δεν έχεις προλάβει ακόμη να βάλεις- καταφθάνουν από τα ψηλά οι ορδές των …ελληνίδων γιαγιάδων!!!!!!!!!! Χαμογελάς συμπαθητικά, αυτές έχουν σταθεί τα μετερίζια της παράδοσης και του πολιτισμού μας, σίγουρα θα βγάλουν τα ταπεράκια με τους κεφτέδες σε λίγο, αλλά και αυτό, έτσι χαλαρωμένος όπως είσαι, σου φαίνεται γλυκό, σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια. Χαμογελάς… Και μένεις με το παγωμένο χαμόγελο. Έχουν καθίσει ακριβώς δίπλα σου με 7 ομπρέλες και το ένα από τα πολλά εγγόνια ξαφνικά φωνάζει: «Γιαγιαααααά, κατουριέμαι!!!!!!!!!!!» -«Ε, κατέβασε το βρακί σου και κατούρα» μουρμουρίζει η γιαγιά μπερδεμένη ανάμεσα στα τάπερ της…6 χρονο το μικρό αγόρι, έχει έρθει με τη συμβουλή της μάνας να ακούει τη γιαγιά , κατεβάζει το βρακάκι του και δίπλα ακριβώς σε όλους εμάς τους έκπληκτους σχηματίζει ένα τεράστιο ποτάμι με τα υγρά που ποιος ξέρει πόση ώρα κρατούσε στη μικρή του κύστη… Ένα μέτρο πιο πέρα, ένα χρονιάρικο, ροδαλό μωράκι έπαιζε αμέριμνο με τα κουβαδάκια του…


Στιγμιότυπο νούμερο 2.
Έχεις αποφασίσει να πας σε άλλη, μη οργανωμένη παραλία, μία από τις πολλές που υπάρχουν στις δαντελωτές ακτές της χώρας σου. Πόσο τυχερός είσαι που ζεις σε τέτοια πατρίδα.. Τι Μαγιόρκα και τι Ιμπιζα, τύφλα να χουν οι Μπαχάμες και η Καραϊβική ….Σταθμεύεις το αυτοκίνητο σε μία υποτυπώδη σκιά δίπλα στους θάμνους μια που εκείνη των πεύκων είναι κατειλημμένη σε όλα τα σημεία όπου το ελληνικό ευλογημένο δέντρο έχει φυτρώσει, από ελεύθερους κατασκηνωτές. Και ανοίγεις την πόρτα του αυτοκινήτου. Τα πόδια σου παλεύουν να σχηματίσουν τα πρώτα τους βήματα καθώς πρέπει να αποφύγουν ολόκληρο ναρκοπέδιο από χρησιμοποιημένα κ….χαρτα, κουτιά αναψυκτικών και πάσης φύσεως απορρίμματα…
Οχι, δε θα μουρμουρίσω, σκέφτεσαι, να μη χαλάσω και τη διάθεση των υπολοίπων. Ρίχνεις ένα βλέμμα στην παρέα που σου νεύει, οκ, Αύγουστος είναι , παντού θα βρεις ελεύθερους κατασκηνωτές.Ούτε κι όταν βλέπεις εκεί πλάι στο κύμα όπου στόχευες να απλώσεις την ομπρέλα σου το κατα τ’ άλλα συμπαθέστατο σκυλάκι ενός νεαρού να σηκώνει το ποδαράκι και να κάνει την ανάγκη του. Ουφ, σιγά, θα πάω πιο πέρα λίγο, μη γίνομαι ιδιότροπη… Στήνεις ομπρέλα, καθίσματα, τουλάχιστον έχει ησυχία εδώ πέρα, τα τζιτζίκια, το σκάσιμο της θάλασσας είναι εμφανώς πρωταγωνιστές του ηχητικού ρεπερτορίου… Το παιδί σου έχει κατευθείαν αρχίσει τις τσαλαβούτες, το νεράκι φαίνεται πεντακάθαρο, σα πισίνας… Ώσπου: "Μαμά, μαμά τι είναι αυτό ;;;" σου φωνάζει το μικρό γεμάτο περιέργεια και με μια ενστικτώδη απέχθεια… Πλησιάζεις και παγώνεις για μια ακόμη φορά, όταν δίπλα στο μαγουλάκι του μωρού σου αυτό που επιπλέει δεν είναι ένα συνηθισμένο «σκουπίδι»…… που ξέβρασε η θάλασσα….

Και ρωτώ. Πρέπει σώνει και καλά να προτιμήσω την οργανωμένη παραλία; Εκεί που ο ένας παστώνεται δίπλα στον άλλο, η μουσική δεν είναι του γούστου μου αλλά και παίζει στη διαπασών, και τα πιτσιρίκια αρχίζουν τα σύστριγγλα μια που τα βρίσκουν σε τιμή ευκαιρίας παρασυρμένα από τα υπόλοιπα μικρά ; Και είναι αυτό χαλάρωση;Και στο κάτω κάτω τι την έχω αγοράσει την ενισχυμένη μου ομπρελίτσα και τις άνετες τις καρεκλίτσες μου, για να μου φύγει ο horror vacui στην αποθήκη μου;


Θα μου πείτε. Μην ισοπεδώνεις.
Όχι. Δεν το κάνω. Γιατί δεν είναι του χαρακτήρα μου.
Γιατί έχω κάνει και ποιοτικές διακοπές και έχω ευχαριστηθεί πάμπολλες φορές την ηρεμία και την ομορφιά των ελληνικών θαλασσών.
Όμως, υπάρχουν μερικές φορές που λυπάμαι για αυτό το –ΑΡΕΣ που τοποθετούμε δίπλα στο εθνικό μας, γιατί δεν ξέρω αν είναι μεγεθυντικό της ευλογίας μας ή της ντροπής και της α-παιδίας μας…. Είναι κρίμα ,όπως το λέει και η διαφήμιση η νοοτροπία των λίγων να κάνει κακό σε όλους. Ας μάθουμε να μιλάμε επιτέλους. Γιατί στην ανοχή μας είναι που εδράζεται η ασυνειδησία των όποιων νομίζουν ότι ο πλανήτης τους ανήκει.
Για να πετάξει κάποιος από εμάς ένα σκουπίδι στο μπαλκόνι τους… Να δούμε πώς θα αντιδράσουν….
Αχ, Αύγουστε καλέ μου μήνα να ‘σουν δυο φορές το χρόνο. Τη μία για εμάς, τους υπόλοιπους, τους εραστές του ελύ(ι;)τικου γαλάζιου….


Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

La vida es sueno


Que es la vida?Un frenesi.
Que es la vida? Una ulusion,
Una sombra, una ficcion,
Y el mayor bien es pequeno,
Que toda la vida es sueno,
Y los suenos, suenos son…

Calderon de la Βarca (1600-1681)
“La vida es sueno”.


Τυπωμένο και τυλιγμένο σε κυλινδρικό ρολό δεμένο με κορδελάκι με περίμενε στο ξύλινο τραπεζάκι της θέσης μου.
Και την επόμενη φορά ένα ακόμη.
Και μετά ένα αίνιγμα.
Και μια παροιμία.
Και χθες ένα τραγούδι.




Ξεκίνησα ισπανικά πριν δυο μήνες. Κάλλιο αργά παρά ποτέ λένε. Και μου το λεγε πάντοτε ο πατέρας μου, από μικρή. «Μάθε 5 γλώσσες. Γλώσσες πρώτα». Αλλά τότε που… Μάθαμε τα αγγλικά, άντε και τα γερμανικά και μετά μας κατάπιε η καθημερινότητα… Και να μαι και πάλι ανάποδα να λειτουργώ. Στα 36 να ξεκινώ ισπανικά. ( Πριν ένα χρόνο είχα βρεθεί να πειραματίζομαι και σέ τμήμα χορών λάτιν,αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Όταν όμως κάνεις κάτι επειδή το θέλεις και όχι επειδή πρέπει, είναι παντα πιο ωραία… Είναι συνειδητή και όχι αλυσιδωτή η επιλογή…
Εχω ενθουσιαστεί πολύ και διαβάζω, ίσως και περισσότερο απ’ ότι χρειάζεται μερικές φορές. Ναι, μπορεί και το βράδυ πριν σβήσω το φως… Και είναι ωραία, γιατί δύο από τα νήματα που κινούν την ενέργεια μου για τούτη τη γλώσσα είναι ο ενθουσιασμός και ο έρωτας για το αποτέλεσμα… Και ας μη μου «χρειαστούν» τα ισπανικά. Μου φτάνει που θα έχω γνωρίσει τον πολιτισμό τους και θα καταλαβαίνω τη λογοτεχνία και τα τραγούδια τους...
Και θα υποστηρίξω τελικά ότι δεν έχει ηλικία η μάθηση. Σε ο,τιδήποτε. Χρειάζεται μόνο τις συνθήκες να ωριμάσουν για να σου φανερώσουν μια αληθινή σου επιθυμια.
Σας αφήνω τα λόγια από ένα απλό τραγουδάκι που μάθαμε χθες. Είναι το πρώτο που ακούγεται στο μουσικό χαλί μου.






Quizas Quizas Quizas
Siempre que te pregunto
Si algun amor me escondes
Tu siempre me respondes
Quizas, Quizas, Quizas

Y asi passan los dias
Y yo, desesperando
Y tu,tu contestando
Quizas, Quizas, Quizas

Estas perdiento el tiempo
Pensando, pensando,
Por lo que mas tu quierras
Hasta cuando?Hasta cuando?

Y asi passan los dias
Y yo, desesperando
Y tu,tu contestando
Quizas, Quizas, Quizas

Estas perdiento el tiempo
Pensando, pensando,
Por lo que mas tu quierras
Hasta cuando?Hasta cuando?



(ελεύθερη μετάφραση)
Κάθε φορά που σε ρωτώ
Αν μου μου κρύβεις κάποια αγάπη,
Εσύ πάντα μου απαντάς
Ίσως, ίσως, ίσως

Και έτσι περνούν οι μέρες
Και εγώ, εγώ απελπισμένος,
Και με σένα να απαντάς
Ίσως, ίσως, ίσως.

Χάνεις το χρόνο
Σκέφτομαι
Για αυτό που περισσότερο θα ήθελες
Μέχρι πότε; Μέχρι πότε;



Έχω γίνει ο περίγελως της οικογένειας, μια που μιλώ ισπανικά με τους τοίχους τον τελευταίο καιρό και τραγουδώ ισπανικά τραγουδάκια με κίνδυνο να τους γκρεμίσω.
Είναι όμως ωραίο να τραγουδάς τα τραγούδια και να καταλαβαίνεις τι λένε. Ελπίζω να μην είναι σοβαρό αυτό που μου συμβαίνει :)
Αλλά όπως λέει και το ποιηματάκι του Calderon de la Barca,

Τι είναι η ζωή; Μια φρενίτιδα, μια οπτασία,

μια σκιά, μια φαντασία,

και το μεγαλύτερο αγαθό είναι μικρό,

γιατί όλη η ζωή είναι ένα όνειρο,

και τα όνειρα...είναι όνειρα...

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Αντίο...


Είναι μερικές φράσεις που απλώς δεν τις χωράει το μυαλό. Και η λογική χρειάζεται το χρόνο της για να μπορέσει να τις καταχωρήσει στο κουτάκι το ανάλογο. Κι ενώ το άκουσα καθαρά, έπρεπε, έπρεπε να ρωτήσω: "Το άκουσα σωστά;"


Εφυγε σήμερα για το μεγάλο του ταξίδι στην αιωνιότητα ο Michael Jackson.

Μαζί του ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Από τότε που απίθωνα το "Thriller" στο κομοδίνο μου πριν κοιμηθώ. Και το πρωί όλη η παρέα προσπαθούσαμε να μιμηθούμε τον άνθρωπο που είχε καταπιεί το ρυθμό και καθώς τραγουδούσε, χόρευε, όπως κανείς άλλος. Και περιμέναμε την Παρασκευή το "Μουσικόραμα" για να τον απολαύσουμε στα βίντεο κλιπ του. Τον δικό μας Μάικλ.

Δεν έχω ξεκαθαρίσει τι απ' όλα όσα έχουν ακουστεί όλα αυτά τα χρόνια για τη ζωή και την πορεία του ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και ποια είναι η πραγματικότητα. Ξέρω σίγουρα ότι ο Μάικλ βίωνε τη δική του, κατάδική του πραγματικότητα στην προσωπική του ζωή. Μια πραγματικότητα που μάλλον θα περάσει με πολλά διαφορετικά ενδύματα και χρώματα στη σφαίρα του θρύλου του, που μάλλον τώρα ξεκινά.

Άσπρος από ασθένεια του δέρματος ή πειραματισμούς, παραμορφωμένος από την ανάγκη του να μη θυμίζει σε τίποτα τον πατέρα του, να μοιάσει στον Πήτερ Παν ή επειδή χάθηκε στους λαβυρίνθους της ψυχής, παρεξηγημένος ή μη, ο δικός μου Μάικλ Τζάκσον θα είναι πάντα εκείνος που με την πρώτη νότα η φωνή του θα έρχεται οικεία, σχεδόν συγγενική να ζωντανέψει μια άλλη, ωραία εποχή...


Καλό ταξίδι Μάικλ...

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Επιτέλους,
Ήρθε η ώρα να ανοίξω λίγο τα παράθυρα σ’ αυτό το φτωχό σπιτάκι, να μπει αεράκι θαλασσινό, έστω και ηλεκτρονικό, μια που το αληθινό δε με βλέπω να το απολαμβάνω και πολύ φέτος.
Είναι που δεν μπορώ τα μεσοβέζικα πράγματα. Να είμαι λίγο εδώ, λίγο εκεί, λίγο παρακει… Είναι και που τα χρόνια που κουβαλώ πλέον στην καμπούρα μου μου έμαθαν ότι όταν πολιορκούμαι είναι καιρός για προτεραιότητες, καιρός να ακούω τα μηνύματα του σώματός μου… Είναι και ένας σοβαρός προορισμός στον οποίο είμαι ταγμένη για λίγο καιρό και δεν μου αφήνει περιθώρια για ξενύχτια και υπερωρίες…
Είναι και που είμαι λίγο ανάποδη και με κυνηγούν τα οξύμωρα. Όταν φαίνεται πως έχω χρόνο, εγώ δεν έχω καθόλου… Ναι, τέτοια ανάποδη είμαι. Είναι και που τρόμαξα κάποια στιγμή, όταν πάτησα ξυπόλητη στη γη και ένιωσα μια γείωση που μέχρι και με τρόμαξε. Τα φυλλαράκια μου φαίνονταν φυλλαράκια, τα σύννεφα φυσικά φαινόμενα, τα κελαηδήμα των πουλιών κελάηδημα… Όλα όπως μας τα μαθαίνανε στη φυσική ιστορία. Καμιά άλλη διάσταση. Ήταν η ώρα να σιωπήσω. Γιατί πολύ απλά ένιωθα ότι δεν είχα τίποτα να πω. Και γιατί αυτή η σιωπή ερχόταν ως επιτακτική ανάγκη, φαινόταν, ότι κάτι είχε να μου πει. Κάπου να με οδηγήσει. Και είναι μερικές φορές που η ζωή έρχεται να σου φέρει τόσα συναισθήματα μαζεμένα, τόσες αλλαγές, τόσες εξελίξεις, που δεν τις χωράς, μόνο να τις παρακολουθήσεις μπορείς αρχικά . Ειδικά αν είσαι άνθρωπος σαν κι εμένα, που χρειάζεσαι περίοδο προσαρμογής στις αλλαγές κεφαλαίου. Το έχω διαπιστώσει πλέον και ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι γεννήθηκα πρόωρο και η πρώτη γεύση ζωής ήταν η προσαρμογή…
Τελικά, όλη αυτή η απουσία μου έκανε καλό. Ήταν και που η καθημερινότητα ήταν ασφυκτικά γεμάτη από παρουσίες φίλων από μακριά. Και από χίλια δυο άλλα. Ήταν και που κατάλαβα ότι όλοι εκείνοι που θεωρούσα φίλους αποδείχτηκαν φίλοι αληθινοί. Οι αληθινοί φίλοι ξέρουν να αφήνουν χώρο και να σέβονται …Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που με αναζητήσατε αυτό το διάστημα χωρίς να ζητήσετε την παραμικρή εξήγηση για την απουσία μου. Με συγκινήσατε πραγματικά.
Και επειδή, μπορεί να γειώθηκα όπως είπα, αλλά η φλυαρία πάντοτε μου περισσεύει, να μη σας ζαλίσω άλλο …
Αυτό το διάστημα, σε μικρές ευκαιρίες που έβρισκα, δοκίμασα την τύχη μου στη χειροτεχνία. Άλλοτε μου έβγαινε και άλλοτε απλώς πετούσα τα υλικά μου και έλεγα ότι θα μου έρθει και από κει η έμπνευση κάποτε ξανά… -Λίγα τζιτζίκια να ακούσω και θα επανέλθω, το ξέρω-. Ενώ δε το συνηθίζω, θέλησα σήμερα να σας φέρω μερικές φωτογραφίες, γιατί έτσι, είναι πιο ωραίο όταν το μοιράζεσαι… και ας πρόκειται για χαζομαρούλες, όπως λέω εγώ (όχι , δεν θέλω να είστε ευγενικοί και να μου πείτε τι ωραία που είναι…).
Ειρήνη και Dee Dee σας ευχαριστώ για τα πολύ όμορφα διαλεγμένα υλικά που μου φέρατε αντί για γλυκά όταν ήρθατε. Εχω για όλο το καλοκαίρι!!!!!!!!!! )))
Αχτιδούλα, τι να πω που με έχεις γεμίσει βραβεία και θα μας πάρουνε χαμπάρι ότι μου έχεις αδυναμία;;;Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ!
Κλωθογυρίζατε οι περισσότεροι φίλοι στο μυαλό μου, γιατί είμαι και του συνειρμικού ρεπερτορίου… Και τα καλά, σας τα κρατάω για τις επόμενες φορές, γιατί σας το είπα… μπορεί να σιωπώ, αλλά έχω λίγο και τον ακάθιστο….







Για αρχή με έπιασε μανία να στολίζω τη μικρή μου.

Για το τζην σακάκι




Για τα μαλλάκια της...



Και μετά ήρθε το στοίχημα με το πλέξιμο που δεν μπορώ να κερδίσω...


Είδα τι ωραία που έπλεκε η Dee Dee και είπα α, εύκολο μοιάζει, να δοκιμάσω ... Αμ δε... Dee χρειάζομαι οπωσδήποτε σεμινάρια. Μόνο το κολιεδάκι παραπάνω φαίνεται να πέτυχε....


Από κοντά και το μικρό μου κόλλησε για ένα διάστημα και έφτιαξε το δικό της κολιεδάκι









Θυμήθηκα και την Αλίκη που μας είχε μάθει τις χάρτινες χάντρες και γέμισα πολλά κουβαδάκια από δαύτες... Να και ένα κολιεδάκι με χάρτινες δικές μου χάντρες



Με ύφασμα







Και δυο ακόμη πιο...σοβαρά....






Μαργαριταράκια για την Dee που ήθελα να έχει ένα ίδιο με το δικό μου




Και μπλε για την αχτίδα μου που της αρέσει πολύ...










και ένα navy για το αγαπημένο μου μπλε μπλουζάκι....



Hasta la vista, λοιπόν!!!!!



υ.γ. γιατί δεν αντέχω, θέλω να το πω.Πολύ με έξοργίζει η φράση "τα μάρμαρα του Παρθενώνα".... Γλυπτά είναι, βρε παιδιά,... τι μάρμαρα.... Ανασκουμπωθείτε λίγο....
update:
μόλις γύρισε η κόρη μου από τη γειτονιά :
-Μαμά, μαμά...πήγαμε με τη Δάφνη στον επικάλυπτο της πολυκατοικίας τους!
Χα,χα,χα......

Σάββατο 9 Μαΐου 2009

Απλά, τίμια και ειλικρινά...


Μένουμε 11 χρόνια πια σ’ αυτή τη γειτονιά.
Κάθε φορά που βγαίνουμε από το σπίτι σταθερή η διαδρομή μας, ίδιοι οι άνθρωποι που συναντούμε και μοιραζόμαστε την καλημέρα μας. Και ο χρόνος κυλά. Σαν το νερό. Κι εμείς μέσα στα δίχτυα της καθημερινότητάς μας δεν παρατηρούμε πάντα τις αλλαγές. Κι όμως, ο χρόνος ο πραγματικός έχει διαβεί τη γεωγραφία μας. Κι ο χρόνος ο αληθινός είναι, όπως λέει ο Σαββόπουλος, ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός… Τα παιδιά, που μεγαλώνουν. Και κάποτε, μια μικρή, μια τόση δα μικρή αφορμούλα σου δανείζει τη ματιά της και το καταλαβαίνεις. Πως μεγάλωσαν, μεγαλώνουν, ανοίγουν τα φτεράκια τους και δοκιμάζουν το πέταγμά τους.
Εκεί, σε μια γωνιά της καθημερινής μας διαδρομής, πλάι στο περίπτερο, στέκεται ένα ανθοπωλείο. Εκεί η πρώτη στάση μας κάθε φορά. Και να τα ταχταρίσματα στο καροτσάκι όταν η μικρή μου ήταν μωράκι ακόμη. Και μετά οι πρώτες ερωτήσεις, όταν στάθηκε στα ποδαράκια της: «πώς σε λένε;». Και τα καμαρώματα αργότερα «ολόκληρη κοπέλα έγινες» . Ετσι, με κάποιους ανθρώπους ανταλλάσσεις καθημερινές καλημέρες κι ένα ζεστό χαμόγελο, χειμώνα καλοκαίρι. Πιο συχνά και από τους φίλους σου, τους συναντάς κάθε μέρα, στο ίδιο σημείο, κι ας περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Το χαμόγελο δεν γνωρίζει από λεπτοδείκτες…




Ετσι και χθες καθώς περνούσαμε το βραδάκι επιστρέφοντας στο σπίτι συναντήσαμε τον ανθοπώλη μας έξω από το μαγαζάκι του, να φιλοτεχνεί με περισσό μεράκι μια καρδιά λουλουδένια που προοριζόταν για ένα γάμο. «Άντε, να δεις τι θα φτιάξω στο δικό σου γάμο» ήταν η φιλοφρόνηση του προς τη μικρή μου. «Και για πες μου, αύριο που είναι η γιορτή της μητέρας, τι δώρο θα κάνεις στη μανούλα;» τη ρώτησε με τη βεβαιότητα του πρωταγωνιστή της ημέρας. Μια από τις χρυσές ημέρες θα είναι η αυριανή για το μικρό του μαγαζάκι. Κλίση κατακόρυφη του κεφαλιού της μικρής προς τη γη. Δυο φύτρες από τα μαλλάκια της μόνο επαναστάτησαν σ’ αυτήν την ξαφνική έκρηξη ντροπής. «Έλα, έλα να μου πεις στο αυτάκι, δε θ’ ακούσει η μαμά». Το βλέμμα εξακολουθούσε πρωταγωνιστικό. Η μικρή δειλά δειλά πλησίασε και κάτι του ψέλλισε στο αυτί. Το πρόσωπό του συσπάστηκε από την έκπληξη και αυτό δε μου φάνηκε καθόλου καλό σημάδι. «Δέντρο θα μου χαρίσει αύριο η μικρή;»αναρωτήθηκα με τη σειρά μου και με τη βεβαιότητα των τόσων χρόνων επανάληψης του εθιμοτυπικού. Οι ανθοδέσμες του γείτονα με ξυπνούν με το φίνο άρωμά τους τα τελευταία χρόνια τέτοια μέρα.
«Συγχαρητήρια!» μου αντέτεινε ο γείτονας, αφήνοντάς με στη σαστιμάρα των τελευταίων δευτερολέπτων. «Αυτό θα πει ειλικρίνεια και τιμιότητα….Πάντως…λουλούδια δε θα σου φέρει αύριο!».



Και σκέφτομαι. Τι καλύτερο δώρο να μου φέρει , φίλε μου, από αυτό που μόλις ξεστόμισες; Τι πιο όμορφο από το να ξέρεις ότι το παιδί σου έχει το θάρρος της γνώμης του και είναι ειλικρινές;
Βέβαια, στο δρόμο δεν άντεξε το μικρόβιο της αμφιβολίας να με απαλλάξει από την παρουσία του. «Μήπως θα περάσει καλύτερα στη ζωή της αν είναι και λίγο διπλωμάτισσα, αν δεν είναι βίαια και αφοπλιστικά ειλικρινής;»… Πφφφ… χαζομάρες. Για το μόνο που άρχισα να σιγουρεύομαι είναι ότι στο μέλλον το επάγγελμα που θα ακολουθήσει δε θα είναι σχετικό με τις δημόσιες σχέσεις ...




Και είμαι σίγουρη και για κάτι ακόμη. Ότι όσο κι αν πολλοί είναι εκείνοι που αντιτίθεται σ’ αυτές τις παγκόσμιες ημέρες, στη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, στη γιορτή της γυναίκας κτλ, κτλ, σχεδόν κανένας δεν παραλείπει να ευχηθεί τέτοια μέρα στη μάνα του. Με το δικό του τρόπο. Με ένα αγριολούλουδο, με μια αγκαλιά, με μια εκκρεμότητα που μετατρέπει σε γεγονός, με ένα βλέμμα και μόνο. Γιατί μπορεί να είμαστε όλοι διαφορετικοί, μα γινόμαστε όλοι τόσο ίδιοι στο άκουσμα αυτής της τόσο μικρής μεγάλης λέξης: ΜΑΝΑ.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μάνες του κόσμου. Σ’ αυτές που γέννησαν, σ’ αυτές που μεγάλωσαν,σ’ εκείνες που στάθηκαν. Τα γονίδια εδώ δεν έχουν τον πρώτο λόγο.


Χρόνια πολλά μάνα μου, Καρπώ μου και Δωτώ μου! Τα συναισθήματα σκλαβώνουν τις λέξεις στο λαιμό… Το ευχαριστώ μου θα έρθει απλώς απόψε να σταθεί στο αιωνόβιο το φυλλαράκι σου που τρέχει σε εκείνο το ποτάμι χρόνια τώρα και μου φέρνει μυρωδιές του κόσμου. Εκεί, με κομμένη ανάσα θα σταθώ, κανείς να μη μου κλέψει ούτε νότα απ’ το τραγούδι σου… Όσο διαρκεί η πορεία. Η δική σου, η δική μου, της κόρης και της κόρης της και εκεινής της κόρης….




Περσινά μου ψιθυρίσματα: χρωματισμός 10ης Μάη 2008, για τη γιορτή της μητέρας.

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Μουσικό σφηνάκι


Εδώ και δυο μέρες έχω κολλήσει με αυτό το τραγούδι.
Σας το αφιερώνω!
Porter-Surround me with your love

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΙΡΗΝΗ!

Δεν το είχα παρατηρήσει, κι ας το άκουγα συχνά, ότι το όνομα κάποιου τον προσδιορίζει, ταιριάζει με το χαρακτήρα, την αύρα, την ιδιοσυγκρασία του...

Θα αρχίσω τελικά να το πιστεύω.

5 Μαϊου και γιορτάζει το Ρηνιώ (http://manasieirini.blogspot.com/) στη γειτονιά μας! Και όταν τη φέρνω στο νου, εικόνες ειρήνης, ανακωχής, αγαλλίασης εισβάλλουν. Είναι απάνεμο το λιμάνι της, ένας μικρός όρμος που αγκαλιάζει με μια λευκή αγνότητα κάθετι πολύτιμο. Καθαρός και διαυγής ο ουρανός της. Απάγκιο. Σιγουριά. Αλήθεια. Καθαρή.Αυτή είναι η Ειρήνη.

Της αφιερώνω το παρακάτω κομμάτι με λουλούδια στο λευκό που τόσο αγαπά.



Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Ανάποδα... Νο 1

Τι κι αν το Μάη τον έπιασα πιο πριν;




Τι κι αν ανοίγω την ομπρέλα μου με λιακάδα και καταγάλανο ουρανό;




Τι κι αν κάποτε η ομπρέλα μου χρειάζεται τη δική της ομπρέλα,

να ξαποστάσει κάτω από τον ίσκιο φύλλων νεογέννητων;


Τι κι αν τον τελευταίο καιρό ένιωθα ότι ο οίστρος μου μου γύρισε την πλάτη;

Μερικές φορές, όταν βλέπεις τα πράγματα από απόσταση,


μπορείς να ακούσεις καθαρά μέσα στην ησυχία. Είναι ψιθυρίσματα πορείας,


το μονοπάτι είναι εκεί,

περιμένει να το διαβείς και να σκίσεις τη σιωπή με το τραγούδι σου.

Πρωτομαγιά σήμερα και η βροχή ασταμάτητη!
Υπέροχο το τραγούδι της, μοναδική η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα!

Καλό μήνα σε όλους!

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Με ελληνικό χαρμάνι οι κουβέντες....




Είχα πολύ καιρό να επηρεαστώ συναισθηματικά από διαφήμιση. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, μόνο που δεν μπήκα μέσα στην οθόνη να τρυπώσω κι εγώ στη γωνιά του τραπεζιού ανυπομονώντας να ψηθεί στο καμινέτο ο καφές της γιαγιάς, να τα πούμε και να γλυκαθώ από τις κουβέντες της… Μια απλή διαφήμιση που δείχνει τα ροζιασμένα χέρια μιας γιαγιάς να ψήνουν το ελληνικό καφεδάκι για την εγγονή και τη μειλίχια και γαλήνια φωνή της να συνοδεύει τον ήχο του κοχλάσματος του καφέ…
Ναι, εκεί, ανάμεσα σε δυο φλιτζάνια ελληνικό καφέ οι ελληνίδες γιαγιάδες ξέρουν να ξεδιπλώνουν την ψυχή σου, απαλά και με σεβασμό, σα το ασπροκέντητο τραπεζομάντηλο της προίκας τους… Και εκεί ανάμεσα σε δυο φλιτζάνια ελληνικό καφέ να σου θυμίζουν το … «χρυσό το βραχιολάκι» που πρέπει να βάλεις στο χέρι σου και να αρθρώνουν τα δικά τους ελληνικά, τα γνήσια, τα φερμένα από παλιά... Εκεί και η γλυκιά τους προσπάθεια να προσαρμοστούν στα δεδομένα μιας νέας εποχής, που τρέχει πολύ γρήγορα για τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Αλλά εκείνες προσπαθούν. Και, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, τις άλλες, τις αγγλικές κουβέντες, τις προσαρμόζουν στα δικά τους ελληνικά, εκείνα που σιγοτραγουδούν όταν βάφουν λουλακί τις γλάστρες τους και έχουν ποτίσει το DNA . Το δικό τους, και των προγιαγιάδων τους …




Κάτι τέτοιες είναι και οι κουβέντες που αρχοντικά και με περηφάνια σιγομουρμουρίζει και η 98 χρονη μάνα του διευθυντή μας στη δουλειά, που κάθε αρχές του έτους μας στέλνει από το χωριό τα φρεσκοπλεγμένα με τα χέρια της τερλίκια… «Ο γιος μου ζει στην πόλη, σε ένα διαμοίρασμα και έχει και αρχοντίσιο!!!!!!!!!!!!». Σα να έχει δίκιο η γυναίκα… Εκείνη, που έζησε σκαλίζοντας στα γράμματα ψιλές και δασείες, που το βλέμμα της ασκήθηκε στη θέα πινακίδων με τελικό «ν»: ΚΑΦΕΚΟΠΤΕΙΟΝ, ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΝ, ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΝ… Πώς να συνηθίσει τις νέες ταμπέλες με τις τεράστιες τρύπες που έχουν γεμίσει τις γειτονιές, όπως πολύ ξεχωριστά έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης: ΦαρμακείΟ, ΠαντοπωλείΟ, ΚαφενείΟ…. Που σε λίγο, ακόμη κι αυτές θα είναι δυσεύρετες…. Πώς να χωρέσει η αγγλική βαρβαρόητα στο λ και το ρ το ελληνικό που γίνεται ρυάκι στην μητρική της γλώσσα;




Λίγες μέρες πριν, ανάμεσα σε τέσσερα φλιτζάνια ελληνικό καφέ και το τσίκι τσίκι από πασατέμπο οι δυο εγγονές, η γιαγιά και εγώ μοιραζόμασταν ανέμελα τα νέα των τελευταίων ημερών… « Το Χριστινιώ ομόρφυνε πολύ με το νέο της κούρεμα, έχει δείξει πιο… δεσποινίς.» σχολίασα, για τη μία εγγονή κάποια στιγμή.
«Ναι, πολύ μου άρεσε κι εμένα», σιγοντάρισε η γιαγιά, «απέκτησε νέο λούκι»!!!!!!!!!!!!
Προσπαθούν…. Μήπως όμως έχουν και δίκιο. Γιατί πόσο σοφό και αληθινό είναι τελικά στην έννοιά της νέας του άρθρωσης, το διαμοίρασμα, το αρχοντίσιο και το νέο…λούκι….