Με ελληνικό χαρμάνι οι κουβέντες....

Είχα πολύ καιρό να επηρεαστώ συναισθηματικά από διαφήμιση. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, μόνο που δεν μπήκα μέσα στην οθόνη να τρυπώσω κι εγώ στη γωνιά του τραπεζιού ανυπομονώντας να ψηθεί στο καμινέτο ο καφές της γιαγιάς, να τα πούμε και να γλυκαθώ από τις κουβέντες της… Μια απλή διαφήμιση που δείχνει τα ροζιασμένα χέρια μιας γιαγιάς να ψήνουν το ελληνικό καφεδάκι για την εγγονή και τη μειλίχια και γαλήνια φωνή της να συνοδεύει τον ήχο του κοχλάσματος του καφέ…

Ναι, εκεί, ανάμεσα σε δυο φλιτζάνια ελληνικό καφέ οι ελληνίδες γιαγιάδες ξέρουν να ξεδιπλώνουν την ψυχή σου, απαλά και με σεβασμό, σα το ασπροκέντητο τραπεζομάντηλο της προίκας τους… Και εκεί ανάμεσα σε δυο φλιτζάνια ελληνικό καφέ να σου θυμίζουν το … «χρυσό το βραχιολάκι» που πρέπει να βάλεις στο χέρι σου και να αρθρώνουν τα δικά τους ελληνικά, τα γνήσια, τα φερμένα από παλιά... Εκεί και η γλυκιά τους προσπάθεια να προσαρμοστούν στα δεδομένα μιας νέας εποχής, που τρέχει πολύ γρήγορα για τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Αλλά εκείνες προσπαθούν. Και, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, τις άλλες, τις αγγλικές κουβέντες, τις προσαρμόζουν στα δικά τους ελληνικά, εκείνα που σιγοτραγουδούν όταν βάφουν λουλακί τις γλάστρες τους και έχουν ποτίσει το DNA . Το δικό τους, και των προγιαγιάδων τους …

Κάτι τέτοιες είναι και οι κουβέντες που αρχοντικά και με περηφάνια σιγομουρμουρίζει και η 98 χρονη μάνα του διευθυντή μας στη δουλειά, που κάθε αρχές του έτους μας στέλνει από το χωριό τα φρεσκοπλεγμένα με τα χέρια της τερλίκια… «Ο γιος μου ζει στην πόλη, σε ένα διαμοίρασμα και έχει και αρχοντίσιο!!!!!!!!!!!!». Σα να έχει δίκιο η γυναίκα… Εκείνη, που έζησε σκαλίζοντας στα γράμματα ψιλές και δασείες, που το βλέμμα της ασκήθηκε στη θέα πινακίδων με τελικό «ν»: ΚΑΦΕΚΟΠΤΕΙΟΝ, ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΝ, ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΝ… Πώς να συνηθίσει τις νέες ταμπέλες με τις τεράστιες τρύπες που έχουν γεμίσει τις γειτονιές, όπως πολύ ξεχωριστά έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης: ΦαρμακείΟ, ΠαντοπωλείΟ, ΚαφενείΟ…. Που σε λίγο, ακόμη κι αυτές θα είναι δυσεύρετες…. Πώς να χωρέσει η αγγλική βαρβαρόητα στο λ και το ρ το ελληνικό που γίνεται ρυάκι στην μητρική της γλώσσα;

Λίγες μέρες πριν, ανάμεσα σε τέσσερα φλιτζάνια ελληνικό καφέ και το τσίκι τσίκι από πασατέμπο οι δυο εγγονές, η γιαγιά και εγώ μοιραζόμασταν ανέμελα τα νέα των τελευταίων ημερών… « Το Χριστινιώ ομόρφυνε πολύ με το νέο της κούρεμα, έχει δείξει πιο… δεσποινίς.» σχολίασα, για τη μία εγγονή κάποια στιγμή.
«Ναι, πολύ μου άρεσε κι εμένα», σιγοντάρισε η γιαγιά, «απέκτησε νέο λούκι»!!!!!!!!!!!!
Προσπαθούν…. Μήπως όμως έχουν και δίκιο. Γιατί πόσο σοφό και αληθινό είναι τελικά στην έννοιά της νέας του άρθρωσης, το διαμοίρασμα, το αρχοντίσιο και το νέο…λούκι….

Καλή Ανάσταση

Αυτές τις άγιες μέρες

Εύχομαι ο καθένας μας να αντλήσει τους θησαυρούς του

μέσα από τις στιγμές της προσωπικής σιωπής και πίστης του!

Καλή Ανάσταση σε όλους!

Φίλοι, λιακάδα στην ψυχή....

Ξύπνησα πρωί πρωί χθες. Μύρισα τα φρέσκα λουλούδια στο βάζο μου,
και μοιράστηκα τις πρώτες μου κουβέντες με τα γεράνια που άρχισαν να φουντώνουν στο μπαλκόνι μου.Τους κέρασα και λίγο καφεδάκι, επηρεασμένη από την καλή μου Αλκυόνη τις τελευταίες μέρες.

Όχι, δε μου σάλεψε, τουλάχιστον, έτσι μου βεβαιώνει το οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον.
Απλώς ήταν η τόση η χαρά μου, που είχα και περίσσευμα!
Και η χαρά της προσμονής, είναι αλλιώτικη χαρά…

Όπως και η χαρά της συνάντησης με ανθρώπους που λάμπουν θετική, ευεργετική ενέργεια.
Ηρθαν οι φίλοι μου χθες, η Ειρήνη και ο Πάνος, να με επισκεφθούν. Δεν ήρθαν από την Αφρική, μια ώρα δρόμος είναι πια η Θεσσαλονίκη, αλλά εμένα μου λέτε;;;;
Σάμπως είναι εύκολο με τόσες υποχρεώσεις ;

Η Ειρήνη. Ίδια λακάδα καλοκαιρινή! Ιουλιάτικο πουκάμισο φοράει το χαμόγελό της, ακόμη και μες στο καταχείμωνο. Η Ειρήνη. Μια τεράστια αγκαλιά, μόνιμα ανοιχτή για εκείνους που αγαπά! Και ο Πάνος, διακριτικός, ήπιος, με ένα πρόσωπο καθαρό, από εκείνα που κανένα ίχνος σκοτεινιάς δε θα τολμούσε να τρυπώσει. Πάντοτε παρατηρώ τους ανθρώπους στην περιοχή γύρω από το στόμα, όταν είναι χαλαροί. Οι φυσικές ρυτίδες έκφρασης γύρω από τα χείλη αποκαλύπτουν πάντοτε στάση ζωής. Είναι λίγοι εκείνοι που οι άκρες των χειλιών κυρτώνουν προς τα πάνω σχηματίζοντας ένα μόνιμο χαμόγελο, σαν τατουάζ. Ενας από αυτούς και ο Πάνος.

Ήπιαμε στο μπαλκόνι το καφεδάκι μας, απολαύσαμε ψαρομεζέδες σε γνωστά μας μέρη και τεμπελιάσαμε κάτω από τον Απριλιάτικο ήλιο απολαμβάνοντας το καφεδάκι μας. Περπατήσαμε νωχελικά στην παραλία, απλώνοντας τις ψυχές μας στα ψαροκάικα που ετοιμάζονταν για πυροφάνι, να τις στεγνώσει ο ήλιος….

Κι ενώ ήρθαν τα παιδιά στα μέρη μας, ένιωσα σαν να πήγα εγώ εκδρομή. Είχα καιρό να γευτώ γνήσια κυριακάτικη γεύση παρέα με φίλους αγαπημένους!
Και σκέφτομαι τελικά, ότι η ευτυχία είναι μόνο στιγμές. Και αν θέλεις να τη γευτείς, δε μπορείς παρά να αφήσεις το αντιανεμικό σου στην ντουλάπα. Εκείνη θα έρθει να σου ανακατώσει τα μαλλιά και να σου γαργαλήσει ένα χαμόγελο!

Ειρήνη, Πάνο, σας ευχαριστώ πολύ. Σας ευχαριστώ για όλα!

Το τραγουδάκι που ακούγεται το "έκλεψα" από το "δρομάκι" , από μια δική του "εκδρομή"!

Χρόνια πολλά σε χρώμα καναρινί!

Υπάρχουν ανάμεσά μας κάποια πλάσματα που κυκλοφορούν αθόρυβα, χωρίς ρομφαίες και τυμπανοκρουσίες. Σαν άγγελοι θα έλεγα, φύλακες, με πάντα ανοιχτά τα ολόλευκα φτερά τους. Έτοιμοι να προστατέψουν, να γαληνέψουν, να απαλύνουν, αλλά και να αναμοχλεύσουν τον αέρα, καθώς ανοιγοκλείνουν τις φτερούγες τους.Να ανασύρουν ευωδιές ζωής.

(Πίνακας: Γιάννης Νίκου)

Και άλλοτε οι φτερούγες τους γίνονται πανιά σε χρωματιστές βαρκούλες. Κόκκινες, κίτρινες,γλαυκές. Ξεκινούν ταξίδι με μπουνάτσα και τις ακολουθούν τα γλαροπούλια.
Και εκείνοι επιβάτες σε κίτρινους λεμονανθούς. Τους παρασέρνει το αεράκι ή λαθραία άλλες φορές νερό τρεχούμενο προς κοίτη ωκεανού….

Παροπλισμένοι από ο,τιδήποτε συμβατικό, επιμένουν να κεντούν τις εντυπώσεις από το ταξίδι με λέξεις. Ρέλια πολύχρωμα που φέρνουν από τα παλιά. Κάθε στιγμή και το χρώμα της, κάθε σταθμός και η βελονιά του.

Αν τους συναντήσεις στην πορεία σου δεν μπορείς να αντισταθείς στο άρωμα ζωής που αναβλύζουν. Ανοίγεις τα ρουθούνια, φουσκώνεις τα πνευμόνια και κλέβεις ανάσα βαθιά, να ποτίσει την ψυχή σου.
Βρίσκεται αθόρυβα ανάμεσά μας(http://kopelametokanarini.blogspot.com/). Φορά καναρινί φόρεμα και κερνά «καλημερένιες». Αύριο γιορτάζει. Της εύχομαι το μονοπάτι της να στολίζουν πολύχρωμα αγριολούλουδα για το γαϊτανάκι της που γυρίζει σαν ανέμη. Για να υφαίνει πάντοτε με τις πιο χρωματιστές κλωστές στον αργαλειό της ζωής της.

Χρόνια πολλά καναρινάκι μου!
Να είσαι πάντα καλά!

To Xero Pos Yparheis - Loudovikos Ton Anogeion