Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Στιγμές Jazz...


Μία από τις μέρες εκείνες που γίνεσαι ολόκληρος ένα ερωτηματικό. Που προσπαθείς αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις και δε θέλεις να μπεις καν στη διαδικασία να καταλάβεις, γιατί είσαι καθαρός μέσα σου, σα το νερό που τρέχει από την πηγή και θέλεις να το προστατεύσεις, να φτάσει σε διψασμένα χείλη καθάριο.

Δεν πιστεύω εδώ και καιρό σε προσχέδια ζωής. Αφήνω τη μέρα να κυλήσει και να φανερώσει τις όποιες εκπλήξεις της.

Η πρόσκληση ήρθε απρόσμενα… Σε ένα φορτισμένο απόγευμα. "Πάμε σε μια συναυλία Jazz?" Ήμουν κουρασμένη. Ήμουν θυμωμένη. Είχα πολλά ακόμη να κάνω. Η μέρα ακόμη δεν είχε τελειώσει….Ήταν και καθημερινή. Την επομένη στη δουλειά το πρόγραμμα βαρύ. "Ξέρεις…" πήγα να αρθρώσω….όμως τα κύτταρα της μνήμης ήρθαν επιβλητικά. Βροχή οι εικόνες , πεισματάρικο παιδί η επιθυμία… απαιτούσε, αντιστεκόταν σθεναρά σε οποιοδήποτε πρέπει… Η ανάγκη ακόμη πιο επιτακτική…


"Πες μου ώρα… Θα έρθω".
Τακτοποίησα σε χρόνο ρεκόρ τα πάντα. Βρίσκεις απίστευτη ενέργεια όταν πρόκειται να αποζημιωθείς ανάλογα. Έβγαλα το τζην που είχε κολλήσει πάνω μου. Το φόρεμα θα έδινε μια πινελιά στην μικρή ανατροπή μου.


Η φίλη μου ήταν στην ώρα της έξω από το σπίτι. Με μια χάλκινη σφραγίδα με το μονόγραμμά μου, φερμένη μόλις απ’ το παζάρι του Γκρίνουιτς, στην τσέπη, πέρασα το κατώφλι του μαγαζιού, μία ώρα νωρίτερα απ’ ό,τι θα άρχιζε η συναυλία. Είχαμε πει να τα πούμε και λίγο πριν.


Η ατμόσφαιρα χαλαρωτική. Στο βάθος στημένα τα κρουστά… Σε μια γωνία αφημένο ένα σαξόφωνο έδινε υποσχέσεις για ταξίδια …. Οι μουσικοί έπιναν σε μια γωνία ένα ποτό για να τους ξεκλειδώσει.


Κάτω από τα χαμηλά φώτα του μπαρ, ανάμεσα σε δυο ποτήρια με κρασί που χρωμάτιζε κόκκινο ουρανίσκο και μυαλό, οι σκέψεις ξετυλίχτηκαν πιο εύκολα. Όταν τα μάτια που σε κοιτάζουν έχουν βλέμμα βαθύ από μονοπάτι ζωής σοφά περπατημένο, τότε ξέρεις πως είναι εκεί, για να ακούσει και να πει…Για να δώσει και να πάρει. Για να κατανοήσει, για να φωτίσει, για να γαληνέψει και όχι να ανοίξει ασκούς αιόλου. Δε θέλει όπλα η αληθινή επικοινωνία. Ούτε πανοπλίες. Θέλει άνοιγμα και τσαλάκωμα…


Το μαγαζί εξακολουθούσε να παραμένει σχεδόν άδειο…. Η πραγματικότητα της πόλης και των καιρών ήρθε ανελέητη μέσω της απουσίας να τονίσει την παρουσία της. Θεωρήθηκε βαριά για τα γούστα πολλών η βραδιά. Τα πρώτα (η)χάδια από τη μουσική στροβιλίστηκαν στην αίθουσα. Μέτρησαν τις απουσίες αδιάφορα…. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους.
Ο Πολωνός γητευτής των κρουστών κουβαλούσε χρόνια προσωπικής ιστορίας …. Οι αυτοσχεδιασμοί του σαν να αποτύπωναν την ίδια τη ζωή και τους δικούς της αυτοσχεδιασμούς. Γνωστά και καινούρια (δικά του) κομμάτια ήρθαν να μας ταξιδέψουν. Σε καλοκαιρινά μπαρ στην άμμο με πανσέληνο, σε βραδιές φοιτητικές, όταν τα όνειρα πάσχιζαν να αποκτήσουν μορφή και κυβερνούσαν λογική και συναίσθημα…. Στην πρώτη φορά που άκουσα ζωντανή jazz, σιωπηλά, με σεβασμό και σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια σε εκείνους που κατέθεταν ψυχή και συναίσθημα ζωντανά εκεί μπροστά μας…Στην μανία για την acid jazz για ένα φεγγάρι…


Σε μια γωνία ένας κύριος 70χρονος με τη συντροφιά (σύζυγο) του έμοιαζαν παράταιροι σε ένα μη εξασκημένο μάτι…. Αμίλητοι αλλά με μία επαφή που έμοιαζε εσωτερική και δουλεμένη μονοπώλησαν για λίγο την προσοχή μου…. Οι κάλτσες και λίγο από την γάμπα είχαν αποκαλυφθεί καθώς το ρεβέρ του παντελονιού του κυρίου είχε ανέβει χωρίς να γίνει αντιληπτό. Τόσο αφημένοι στη μουσική, δύο ηλικιωμένοι, που επέλεξαν να περάσουν τη βραδιά τους ακούγοντας jazz μουσική, αντί να βλέπουν τις ίδιες και τις ίδιες τηλεοπτικές επαναλήψεις στο "μεγάλο όμμα", όπως κάποιοι άλλοι συνομίληκοί τους. Φαντάστηκα τα εγγόνια τους… Και τα «παραμύθια» που τους λένε τα Κυριακάτικα μεσημέρια…


Ναι, εκείνο το βράδυ είδα την άλλη πλευρά…. Γέμισα… Ένιωσα ευγνωμοσύνη…. που μου δόθηκε η ευκαιρία να ανοίξω για λίγο το όστρακο αυτού του κόσμου και να απολαύσω ένα ακόμη μαργαριτάρι που κρύβεται μέσα του.

Την επόμενη μέρα στη δουλειά η φίλη μου μου έφερε ένα σπάνιο cd από Αγγλία, με τον Max Roach….Βρήκα στο u-tube δύο κομμάτια από το cd …. Η τεχνολογία τελικά παίρνει τη μορφή που εσύ θέλεις να της δώσεις. Keep walking!

----------------------------------------------------------------------------------

Η απάντηση που χρωστάω:
Πιάνω το πρέπει σαν αρνί, από το ι και το γδέρνω κρατώντας το ανάποδα μέχρι το π.





π ΡΕΠΕ ι


Ακολούθα τη ροπή σου και όχι μόνο τα πρέπει σου.




"Ζήσε το σήμερα και άφησε το αύριο.


Θα πάρει το δρόμο του.


Και να θυμάσαι ένα πράγμα,


ότι αν το σήμερα έχει ομορφιά και ευλογία,


από το σήμερα γεννιέται το αύριο..."


(Οsho, Συναισθήματα)


Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

Παίζουμε Ελύτη;





"Πιάσε το "ΠΡΕΠΕΙ" από το ΙΩΤΑ και γδάρε το ίσαμε το ΠΙ."




Η απάντηση σύντομα...




Βοήθεια: όποιος το αγνοεί ή επιμένει να το βάζει σε δεύτερη μοίρα στη ζωή του, είναι δυστυχισμένος....


Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Οπτική γωνία μέσα από το φως των κεριών




Και ξαφνικά ήρθαν τα πάνω κάτω.


Μια γλυκιά εισβολή ήρθε να αναστατώσει την καθημερινότητά μου.

Βρέθηκα στο σπίτι με άδεια από τη δουλειά κι ένα μωρό 7 μηνών που μου το εμπιστεύθηκαν για 3 μέρες.

Στις 8.30 το πρωί χτύπησε το κουδούνι. Ήταν η μάνα του που μες στον πανικό ξεφόρτωσε -στην κυριολεξία- 5 σάκους με την προίκα του και τα απαραίτητα "αξεσουάρ". Το μωρό "τοποθετήθηκε" βολεμένο στο ριλάξ του δίπλα στον πάγκο της κουζίνας, η μάνα του ρούφηξε βιαστικά δυο γουλιές καφέ και εξανεμίστηκε.

Μείναμε οι δυο μας. Εγώ και η μικρή. Ανάμεσά μας το χάος. Κι ένας πολύχρωμος κόσμος. Ένα πάρκο με λαγουδάκια, ένα αεροδυναμικό καρεκλί για το φαγητό της, ένα κόκκινο καρότσι, μια μπανιέρα, μπιμπερό, πιπίλες, φρούτα , μπλέντερ, κρέμες, και πάλι κρέμες, μωρομάντηλα, πάμπερς, μαριονέτες, ζωάκια, παραμυθάκια(οι πρώτες κουβέντες της ζωής), ένα cd με παιδικά τραγουδάκια, αντηλιακές και κόντρα αλοιφές , αρώματα και προστατευτικά για τη βόλτα(όσο πιο μικρά έναι τόσο πιο μεγάλη η προίκα τους αυτά τα πλάσματα).
Έπαθα πανικό. Είχα ξεμάθει...

'Εστρεψα αναγνωριστικό το βλέμμα μου στη μικρή. Μου απάντησε με ένα χαμόγελο. Το βλέμμα της αυτό της αθωότητας. Η μνήμη δεν το έχει χαράξει ακόμα και δεν έχει σφραγίσει το βλέμμα. Ένα πινκ πονκ από χαμόγελα ξεκίνησε. Η απλότητα στο μεγαλείο της. Η ανυπαρξία κάθε άμυνας. Το άνευ όρων δόσιμο.

Όλα ξύπνησαν μέσα μου. Η ελπίδα για την τόσο δα ζωούλα, που αυτό που ξέρει να κάνει καλά είναι να χαμογελάει... Την έραινα συνέχεια με ευχές, γεμάτη ευγνωμοσύνη για την αύρα της που με ζέστανε. Δε λέω, ήταν δύσκολα. Κάποια στιγμή τα έχασα, σα πρωτάρα. Αλλά νομίζω ότι τα κατάφερα αξιοπρεπώς. Και γυρίζω στις στιγμές με χιούμορ.

Βράδυ. Κοιμάται γαλήνια. Χωρίς αγωνίες, χωρίς ενοχές, χωρίς φόβους ή φοβίες...

Με το φως των κεριών, λόγω μιας ακόμη ξαφνικής διακοπής της ΔΕΗ στέκομαι απέναντί της. η επιβεβλημένη απραξία, το αργά της ώρας και η φλόγα του κεριού με βυθίζουν σε σκέψεις.

Την κοιτάζω και υποκλίνομαι στο ξεκίνημα μιας καινούριας πορείας. Δε μου πέρασε απ' το μυαλό να ξαναγυρνούσα πίσω, εκεί στην αρχή. Δεν θα ήθελα ν' αλλάξω τίποτα(εκτός ίσως τη σχέση μου με το τσιγάρο). Ούτε καν τις στιγμές που συμβιβάστηκα. Γιατί το έκανα κι αυτό. Είχε αρκετές λακούβες το μονοπάτι της ζωής μου μέχρι τώρα. Και άργησα να τις συναντήσω. Πατώντας σταθερά στο στρωμένο χαλίκι, είχα η χαζή την ψευδαίσθηση ότι κάποια καλή νεράιδα το στρωσε για μένα.

Σε μια απότομη στροφή γνώρισα το απόλυτο κακό. Λύγισα σα λυγαριά. Αλλά συνέχισα. Όρθωνα τα κλαδιά μου σιγά-σιγά, μετουσιώθηκα. Με συνάντησα. Φόρτισα τη μοναξιά μου για να μη μείνω μόνη. Τα κατάφερα; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι σήμερα, εδώ , ΤΩΡΑ, που έφτασα, το μονοπάτι είναι γεμάτο μυρωδιές ανθοφορίας, προκλήσεις και υποσχέσεις για πρώιμους καρπούς.

Συνεχίζω... με μάτια και πνευμόνια ανοιχτά.





Σάββατο 15 Μαρτίου 2008




Σε μία τάξη Γυμνασίου...

Άνοιξη....

Η καθηγήτρια παραδίδει μάθημα από την έδρα της ρίχνοντας κλεφτές ματιές στις κιτρινισμένες σημειώσεις της.

Τα παιδιά χασμουριούνται.... Δεν ακούγεται τίποτα. Μόνο η μονότονη φωνή της καθηγητήτριας... Ό,τι καλύτερο για νανούρισμα, ειδικά την 6η ώρα.

Τη μονοτονία διακόπτει ένας ήχος σα καμπανούλα. Μήνυμα σε κινητό που είχε ξεχαστεί να απενεργοποιηθεί...

Ο απειλή ζωγραφίζεται στα μάτια της καθηγητήτριας:
- Ποιανού ήταν αυτό; Σιωπή... Ποιανού ήταν; η φωνή έχει υψωθεί σε σημείο ηχορύπανσης.

Το καρφί της τάξης:

-Του Ρ... κύρια.

-Ρ..., έτσι όπως είσαι αμέσως στο διευθυντή! ΤΩΡΑ!

-----------------------------------------------------

Σε μία διπλανή τάξη του ίδιου Γυμνασίου.

Την επόμενη ώρα.

Τα στομάχια γουργουρίζουν. Τα πόδια έτοιμα για φυγή.

Η καθηγήτρια έχει σταματήσει να επιμένει στην ύλη -φαίνεται ότι είναι άσκοπο - και γράφει στον πίνακα την "λέξη της ημέρας" (θεσμός που έχει καθιερώσει στο τέλος κάθε μέρας, και φαίνεται να αρέσει στα παιδιά-μάλιστα μερικά μετά κάνουν εφέ του τύπου:
( στα Goody's): -Καλημέρα, θα ήθελα ένα αμφίψωμο με μπιφτέκι
-Η υπάλληλος: Δεν έχουμε κάτι τέτοιο, μήπως μπερδευτήκατε;
-Όχι, καθόλου. Σε ταχυφαγείο δεν ήρθα;
-Δε σας καταλαβαίνω.
-Μα, δε μιλώ ελληνικά; )


Ο ίδιος χτύπος ακούγεται ξαφνικά. Καμπανούλα μηνύματος από μη απενεργοποιημένο κινητό.
Αμηχανία... Στο διάλειμμα είχε κυκλοφορήσει το νέο για τον προηγούμενο. Τα παιδιά ζυγίζουν με το βλέμμα την καθηγήτρια.

-Τι ήταν αυτό; ρωτάει σα να μη κατάλαβε εκείνη.

-Μήνυμα, κυρία, ξέχασα να απενεργοποιήσω το κινητό μου, απαντά ο ενδιαφερόμενος μαθητής, δεκαοχτάχρονος στην Γ΄Γυμνασίου,σταμπαρισμένος πλέον, που κουβαλάει στην πλάτη την ταμπέλα του και έχει αρχίσει πια να καμπουριάζει...

Σιωπή...

-Και τι λέει, λοιπόν, το μήνυμα; ρωτάει η καθηγήτρια.

-Να... Να... το δω; τα μάτια του καθρεφτίζουν δύο τεράστια θαυμαστικά.

-Περιμένουμε.

-"Ήρθε η Άνοιξη", απαντά κατακόκκινος ο μαθητής.

Καθηγήτρια:-Ε, τότε ανοίξτε τα παράθυρα να τη μυρίσουμε....

--------------------------------------------------------------------

ΤΕΛΙΚΑ:

Ο κακός δάσκαλος μόνο λέει.



Ο μέτριος δάσκαλος λέει και εξηγεί.



Ο καλός δάσκαλος ερμηνεύει.



Ο μεγάλος δάσκαλος.... ΕΜΠΝΕΕΙ!




Το μεγάλο μας όφελος είναι από τις πολλές μικρές καταστροφές μας.
Η γνήσια επιτυχία πάντοτε ισούται με το άθροισμα των πολλών αποτυχιών μας...
(Οδ. Ελύτης)