Μία από τις μέρες εκείνες που γίνεσαι ολόκληρος ένα ερωτηματικό. Που προσπαθείς αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις και δε θέλεις να μπεις καν στη διαδικασία να καταλάβεις, γιατί είσαι καθαρός μέσα σου, σα το νερό που τρέχει από την πηγή και θέλεις να το προστατεύσεις, να φτάσει σε διψασμένα χείλη καθάριο.
Δεν πιστεύω εδώ και καιρό σε προσχέδια ζωής. Αφήνω τη μέρα να κυλήσει και να φανερώσει τις όποιες εκπλήξεις της.
Η πρόσκληση ήρθε απρόσμενα… Σε ένα φορτισμένο απόγευμα. "Πάμε σε μια συναυλία Jazz?" Ήμουν κουρασμένη. Ήμουν θυμωμένη. Είχα πολλά ακόμη να κάνω. Η μέρα ακόμη δεν είχε τελειώσει….Ήταν και καθημερινή. Την επομένη στη δουλειά το πρόγραμμα βαρύ. "Ξέρεις…" πήγα να αρθρώσω….όμως τα κύτταρα της μνήμης ήρθαν επιβλητικά. Βροχή οι εικόνες , πεισματάρικο παιδί η επιθυμία… απαιτούσε, αντιστεκόταν σθεναρά σε οποιοδήποτε πρέπει… Η ανάγκη ακόμη πιο επιτακτική…
"Πες μου ώρα… Θα έρθω".
Τακτοποίησα σε χρόνο ρεκόρ τα πάντα. Βρίσκεις απίστευτη ενέργεια όταν πρόκειται να αποζημιωθείς ανάλογα. Έβγαλα το τζην που είχε κολλήσει πάνω μου. Το φόρεμα θα έδινε μια πινελιά στην μικρή ανατροπή μου.
Η φίλη μου ήταν στην ώρα της έξω από το σπίτι. Με μια χάλκινη σφραγίδα με το μονόγραμμά μου, φερμένη μόλις απ’ το παζάρι του Γκρίνουιτς, στην τσέπη, πέρασα το κατώφλι του μαγαζιού, μία ώρα νωρίτερα απ’ ό,τι θα άρχιζε η συναυλία. Είχαμε πει να τα πούμε και λίγο πριν.
Η ατμόσφαιρα χαλαρωτική. Στο βάθος στημένα τα κρουστά… Σε μια γωνία αφημένο ένα σαξόφωνο έδινε υποσχέσεις για ταξίδια …. Οι μουσικοί έπιναν σε μια γωνία ένα ποτό για να τους ξεκλειδώσει.
Κάτω από τα χαμηλά φώτα του μπαρ, ανάμεσα σε δυο ποτήρια με κρασί που χρωμάτιζε κόκκινο ουρανίσκο και μυαλό, οι σκέψεις ξετυλίχτηκαν πιο εύκολα. Όταν τα μάτια που σε κοιτάζουν έχουν βλέμμα βαθύ από μονοπάτι ζωής σοφά περπατημένο, τότε ξέρεις πως είναι εκεί, για να ακούσει και να πει…Για να δώσει και να πάρει. Για να κατανοήσει, για να φωτίσει, για να γαληνέψει και όχι να ανοίξει ασκούς αιόλου. Δε θέλει όπλα η αληθινή επικοινωνία. Ούτε πανοπλίες. Θέλει άνοιγμα και τσαλάκωμα…
Το μαγαζί εξακολουθούσε να παραμένει σχεδόν άδειο…. Η πραγματικότητα της πόλης και των καιρών ήρθε ανελέητη μέσω της απουσίας να τονίσει την παρουσία της. Θεωρήθηκε βαριά για τα γούστα πολλών η βραδιά. Τα πρώτα (η)χάδια από τη μουσική στροβιλίστηκαν στην αίθουσα. Μέτρησαν τις απουσίες αδιάφορα…. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός τους.
Ο Πολωνός γητευτής των κρουστών κουβαλούσε χρόνια προσωπικής ιστορίας …. Οι αυτοσχεδιασμοί του σαν να αποτύπωναν την ίδια τη ζωή και τους δικούς της αυτοσχεδιασμούς. Γνωστά και καινούρια (δικά του) κομμάτια ήρθαν να μας ταξιδέψουν. Σε καλοκαιρινά μπαρ στην άμμο με πανσέληνο, σε βραδιές φοιτητικές, όταν τα όνειρα πάσχιζαν να αποκτήσουν μορφή και κυβερνούσαν λογική και συναίσθημα…. Στην πρώτη φορά που άκουσα ζωντανή jazz, σιωπηλά, με σεβασμό και σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια σε εκείνους που κατέθεταν ψυχή και συναίσθημα ζωντανά εκεί μπροστά μας…Στην μανία για την acid jazz για ένα φεγγάρι…
Σε μια γωνία ένας κύριος 70χρονος με τη συντροφιά (σύζυγο) του έμοιαζαν παράταιροι σε ένα μη εξασκημένο μάτι…. Αμίλητοι αλλά με μία επαφή που έμοιαζε εσωτερική και δουλεμένη μονοπώλησαν για λίγο την προσοχή μου…. Οι κάλτσες και λίγο από την γάμπα είχαν αποκαλυφθεί καθώς το ρεβέρ του παντελονιού του κυρίου είχε ανέβει χωρίς να γίνει αντιληπτό. Τόσο αφημένοι στη μουσική, δύο ηλικιωμένοι, που επέλεξαν να περάσουν τη βραδιά τους ακούγοντας jazz μουσική, αντί να βλέπουν τις ίδιες και τις ίδιες τηλεοπτικές επαναλήψεις στο "μεγάλο όμμα", όπως κάποιοι άλλοι συνομίληκοί τους. Φαντάστηκα τα εγγόνια τους… Και τα «παραμύθια» που τους λένε τα Κυριακάτικα μεσημέρια…
Ναι, εκείνο το βράδυ είδα την άλλη πλευρά…. Γέμισα… Ένιωσα ευγνωμοσύνη…. που μου δόθηκε η ευκαιρία να ανοίξω για λίγο το όστρακο αυτού του κόσμου και να απολαύσω ένα ακόμη μαργαριτάρι που κρύβεται μέσα του.
Την επόμενη μέρα στη δουλειά η φίλη μου μου έφερε ένα σπάνιο cd από Αγγλία, με τον Max Roach….Βρήκα στο u-tube δύο κομμάτια από το cd …. Η τεχνολογία τελικά παίρνει τη μορφή που εσύ θέλεις να της δώσεις. Keep walking!
----------------------------------------------------------------------------------
Η απάντηση που χρωστάω:
Πιάνω το πρέπει σαν αρνί, από το ι και το γδέρνω κρατώντας το ανάποδα μέχρι το π.
π ΡΕΠΕ ι
Ακολούθα τη ροπή σου και όχι μόνο τα πρέπει σου.
"Ζήσε το σήμερα και άφησε το αύριο.
Θα πάρει το δρόμο του.
Και να θυμάσαι ένα πράγμα,
ότι αν το σήμερα έχει ομορφιά και ευλογία,
από το σήμερα γεννιέται το αύριο..."
(Οsho, Συναισθήματα)
