Παιχνίδι

Γράμμα στον Νίκο Γκάτσο, Τάνια Τσανακλίδου.

Γυρίζω πίσω, πάντα με υγρά τα μάτια, άλλοτε με γλυκιά νοσταλγία και άλλοτε με το κατακάθι της πίκρας...

Η πρόσκληση της ζαχαρούλας μου στο παιχνίδι μου το θύμισε.

Απ' ότι κατάλαβα έπρεπε να αναρτήσω ένα τραγούδι που με "ρίχνει", και ένα τραγούδι που άκουγα πριν 10 χρόνια.

Ζαχαρούλα πειράζει να είναι 15-20;

Ιδού τι μου ήρθε:

Ρίτα, Ριτάκι, Κατσιμίχα

Δε θα είμαι ζαβολιάρα αυτή τη φορά, αν και με το ζόρι κρατιέμαι, γιατί μου ήρθαν χίλια δυο στο νου...

Ζαχαρούλα ευχαριστώ πολύ πολύ!

Καλώ με τη σειρά μου στο παιχνίδι τους φίλους μου(όσους νομίζω ότι δεν έπαιξαν):

Φαραόνα,Αλίκη, Μαρία Τζιρίτα,Δρομάκι, ,Αχτίδα, Ανασαιμιά, Αντώνη,

και όποιον άλλον έχει διάθεση να παίξει!

Φορέματα της αγάπης...

"Ζωή είναι η ύπαρξη της αγάπης
Λογική είναι η αγάπη που υπολογίζει
Μελέτη είναι η αγάπη που αναλύει
Επιστήμη είναι η αγάπη που ερευνά
Φιλοσοφία είναι η αγάπη που σκέπτεται
Θρησκεία είναι η αγάπη που αναζητάει το Θεό
Αλήθεια είναι η παντοτινή αγάπη
Ιδανικό είναι η αγάπη που ανεβάζει
Πίστη είναι η αγάπη που μεταδίδεται
Ελπίδα είναι η αγάπη που ονειρεύτεται
Καλοσύνη είναι η αγάπη που βοηθάει
Αδελφικότητα είναι η αγάπη που αγκαλιάζει
Θυσία είναι η υπέρτατη αγάπη
Απάρνηση είναι η αγάπη που εγκαταλείφθηκε
Συμπάθεια είναι η αγάπη που χαμογελάει
Δουλειά είναι η αγάπη που «χτίζει»
Αδιαφορία είναι η αγάπη που κρύβεται
Απελπισία είναι η αγάπη που χάνει τον έλεγχο
Πάθος είναι η αγάπη που χάνει την ισορροπία
Ζήλια είναι η αγάπη που πληγώθηκε
Υπερηφάνεια είναι η αγάπη που τραυματίστηκε
Πρόκληση είναι η αγάπη που υποβαθμίστηκε
Τέλος, το μίσος που οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι το αντίθετο της αγάπης, δεν είναι παρά η αγάπη που αρρώστησε βαριά"

Το παραπάνω απόσπασμα το παραθέτω όπως ακριβώς το διάβασα, ανυπόγραφο...

Και τελικά σκέφτομαι:

Οι μύστες της αγάπης βγαίνουν διάφανοι από το ναό της...

Τα φορέματά της η προσφορά στο κατώφλι... Η επιλογή ελεύθερη...

Και ο έρωτας, τι σχέση έχει με την αγάπη; Αν συναντηθούν αποκτούν δύναμη ατομικής βόμβας θα μου πείτε κάποιοι. Το ένα προυποθέτει θανάτωση του άλλου μερικοί άλλοι. Αλλά αυτό θέλει πολλή συ(ν)-ζήτηση... Ίσως μια άλλη φορά...

u-tubοθεραπεία

(Stavento,"μέσα σου")


Εδώ και τρεις μέρες το σπίτι μου είναι κανονικός παιδότοπος!
Εκτός από τη μικρή μου και τους μόνιμα φιλοξενούμενους φίλους της (παρεμπιπτόντως οι περισσότεροι μοναχοπαίδια, και τελικά πολύ δεμένοι μεταξύ τους) είχα και το μικρό της αδερφής μου μέχρι σήμερα το πρωί...

Τρελαμένο το μικρό, στη φάση που δεν περπατάει αλλά αλωνίζει με την περπατούρα άτσαλα, βγαίνει από το καρότσι και το καρεκλάκι του (έχει βρει κόλπο η μαιμού), τρελαμένη και η κόρη μου με τους φίλους της, στη διαπασών οι φωνητικές χορδές….

Ξέρω θα μου πείτε, ευκαιρία με τα παιδιά να γίνεις κι εσύ παιδί για λίγο, απόλαυσέ το,
όμως… όμως…
όλο αυτό ήρθε σε φάση που εγώ ΔΕ ΘΕΛΩ να γίνω παιδί, θέλω να χαθώ στα δικά μου, ήταν τόσο κουραστικές και γεμάτες ανατροπές οι τελευταίες μέρες, τόσο μπουχτιστικά μονότονες –πλην ελαχίστων εξαιρέσων- που είχα ανάγκη να βρεθώ μόνη μου, εγώ με εμένα βρε αδερφέ….

Και τελικά να σου μαι και πάλι σε κατάσταση….
Βόλτες με το καρότσι και με τα συμπράγκαλα να κρέμονται αριστερά και δεξιά, και κόντρα βόλτες την Παρασκευή και το Σάββατο, ήρθα και εξαυλώθηκα ο άνθρωπος…. Το δεύτερο ημίχρονο περιελάμβανε παιχνίδι με νερά στο μπαλκόνι, αρκούδισμα, ώσπου ήρθα και στέρεψα αργούτσικα το απόγευμα, ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕ ΚΑΜΙΑ ΙΔΕΑ, μόνο η κούραση έκανε τσουλήθρα στο κορμί μου, από κει και μετά το ΤΙΠΟΤΑ… Και το μάτι γαρίδα της μικρής, είχε δρόμο μπροστά της για να κοιμηθεί….

Και μπορεί τα άλλα δυο πιτσιρίκια να έπαιζαν όμορφα στο δικό τους κόσμο μέσα στο δωμάτιο, όμως η ηλικία της μικρής ήταν απαγορευτική για να τους φέρω όλους μαζί σε επαφή….Έστησα η αδιάκριτη αυτί για λίγο, κάτι άκουσα για pc και προγράμματα, για play station και τον Γουόλυ (ένα ρομπότ έμαθα μετά ότι είναι) και δεν αντιστάθηκα, έκανα την ερώτηση, δήθεν πηγαίνοντας να ενδιαφερθώ αν θέλουν κανένα χυμούλη…
«Παιδιά τι είναι το pc;»
«Α, καλά, βρε μαμά, που ζεις… ο υπολογιστής είναι…».
Παρωχημένη, σκέφτηκα, λες να τους φαίνομαι ότι έρχομαι από τα βάθη των αιώνων; Πώς άραγε με βλέπουν με τα παιδικά τους μάτια;

Στράφηκα στον υπολογιστή μου σα να ζητούσα συμπαράσταση.
Έμενε παραπονεμένα κλειστός, κι εγώ με δεδομένο το στερητικό σύνδρομο τις τελευταίες μέρες….
Αυτό ήταν είπα. Πήρα αποφασιστικά το μωρό αγκαλιά και τον άνοιξα. Θα κάνουμε u-tubοθεραπεία είπα, η μικρή έχει ένα θέμα με το χορό, αφού δεν περπατάει γιατί όταν ακουμπάει τα ποδαράκια στο έδαφος χορεύει… Τι καλά, εκείνη θα χορεύει στην αγκαλιά μου κι εγώ θα ακούσω τουλάχιστον κανένα αγαπημένο τραγουδάκι…Και έγινε το θαύμα…
Όπως το είχα προβλέψει η μικρή άρχισε να χοροπηδάει…. Ανεβάζω την ένταση και δεν προλαβαίνει να περάσει λίγη ώρα…
Σαν τις μελισσούλες εμφανίστηκαν τα δυο μικρά. Ο Κωνσταντίνος και η Μαρία.
"Τι κάνετε;"Ρώτησαν…
"Χορεύουμε", απάντησα….
Στα μάτια τους δεν μπορούσε να κρυφτεί η διαστολή…
«Θέλετε να σας κατεβάσω κανένα τραγουδάκι» Ρώτησα.
Δεκάρι η διαστολή
«Ναι»…
Ας είναι σκέφτηκα, τι να κάνουμε, θα ακούσω λίγο Ρουβάκο τώρα….
«Για πείτε μου…»
"Μέσα σου για μια στιγμή αν ζούσα, Stavento"
??????????????????????????????????????????????????????????????????????
Ώπα, τι έγινε ρε παιδιά; Άκουσα καλά; Stavento? Και τι τραγούδι είναι αυτό; Πού το ξέρουν τα παιδιά; Εγώ που ήμουν; Πόσα επεισόδια έχασα;
«Είστε σίγουροι ότι μου το λέτε σωστά; Από πού το ακούσατε;»
"Από την τηλεόραση, μπορείς να το κάνεις και ring tone" με ισοπέδωσε η απάντηση.

Και το έβαλα. Και ξεκίνησε. Και ανέβηκαν και τα δυο πάνω στο κρεβάτι. Και άρχισαν να χορεύουν… Κάτι ανάμεσα σε χιπ χοπ και ραπ με γαρνιρίσματα χορού της κοιλιάς, πάντως κάτι που φαινόταν ότι τους ανήκε, ότι το είχαν, τους έβγαινε που λένε…. Και όσο αυτά χόρευαν, τόσο περισσότερο κουρντιζόταν και η μικρή, και πάνω κάτω και κλαπ κλαπ τη γλωσσίτσα να συνοδεύει τον ήχο, ήρθε και κούρνιαξε η χαρά μες στο δωμάτιο και καλοκάθησε… Και άρχισε ένα πάρτυ, μη προσχεδιασμένο γι’ αυτό και ωραίο. Η μία επίλογή στο search διαδεχόταν την άλλη , όλα τα δώσανε τα μικρά!
Κι εγώ αφουγκραζόμουν… Με το μολύβι του μυαλού ιχνηλατούσα τα σημάδια μιας άλλης γενιάς. Με πολύ χιπ χοπ και την νέα τεχνολογία δεδομένη υπηρέτρια… Κανένα δέος. Όλα φυσιολογικά. Σα να ανοίγεις το ψυγείο, σα να πατάς τον διακόπτη για να ανάψει το φως….
Το θέμα ήταν ότι περάσαμε καλά. Και ακόμη καλύτερα,-; ) -ότι μου ξεθεώθηκαν… Από τον πολύ τον χορό η μικρή κοιμήθηκε την ώρα που έπινε το γάλα (γλίτωσα και το κούνημα και τα υπόλοιπα διαδικαστικά) και η μεγάλη με το ζόρι πρόλαβε να πλύνει πόδια. Ο δε Κων/νος παρά τις αντιρρήσεις στη μαμά του, γιατί πια είχε πάει 10μισή, ανανέωσε το ραντεβού για την επομένη….

Καλώς μας ήλθατε!

Σημείωση: όχι που θα παρέλειπα τις σφήνες μου ανάμεσα…. Όλο και τυχαία το search μου έβγαζε κάτι δικά μου τραγούδια, λίγο μπόλιασμα δεν κάνει κακό, ε;ε;

Και τα αυγά και τα πασχάλια....

--------------------------------------------------------------------
update(14-09-08,11.15 μμ):

Το μεν πνεύμα πρόθυμο αλλά έχω γίνει σκουντούφλης από την κούραση....

Είχα σκοπό να σας δω σήμερα αλλά δεν τα κατάφερα. Με έβγαλε νοκ άουτ ένα μπομπιράκι που σήμερα μου ξύπνησε και άρρωστο...

Μια βιαστική ευχή για καλή εβδομάδα σε όλους και θα τα πούμε αύριο.

Μη γελάσετε,

ειλικρινά, το μόνο που μπορώ να πω αυτή τη στιγμή είναι αυτό:

-----------------------------------------------------------------

Τα καρπούζια βρέθηκαν στο πατάκι της εισόδου και την έφραζαν….
Κι εκεί που άφηνα τα αβγά για να κουβαλήσω τα καρπούζια έχανα τα πασχάλια. Και μόλις έβρισκα τα πασχάλια εξαφανίζονταν τα αβγά… ώσπου τα έχασα και τα δυο, και τα αβγά και τα πασχάλια και βρέθηκα με τα καρπούζια παραμάσχαλα. Και ήταν πολλά τα άτιμα….
Δε συνηθίζω να αποπροσανατολίζομαι εύκολα, αλλά βρέθηκα εξ απήνης, να που μου συνέβη, πραγματικά το τελευταίο εικοσαήμερο έχασα και τα αβγά και τα πασχάλια….

Και να σου τες οι παροιμίες όλες μπροστά μου, τελικά ξέρει τι λέει ο λαός…
Πρώτο πρώτο και με αρχηγικό ύφος το: στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα έρχεται και μου βγάζει τη γλώσσα με αιχμάλωτη μια λανθασμένη επιλογή. Και τι κάνεις όταν ανακαλύπτεις ότι έχεις επιλέξει κάτι που δε σου πάει και δε σε εκφράζει; Στηρίζεις μάλλον τη λανθασμένη σου επιλογή παλικαρίσια, μέχρι την ημερομηνία λήξης, ναι το βρίσκω πολύ καλύτερο από το «νίπτεις τας χείρας» και να παρουσιάζεσαι όμηρος καταστάσεων στον ίδιο σου τον εαυτό….
Κι όσο κι αν το σακούλι της σοφίας γεμίζει φασούλι το φασούλι, και το δικό μου σακούλι λογικά θα έπρεπε να έχει ένα καθωσπρέπει βάρος, μάλλον κάποια τρυπίτσα στην άκρη μου ξέφυγε και τα χάνω τα φασουλάκια μου… και άντε πάλι απ’ την αρχή…
Θα μου πείτε των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, αλλά εδώ σας τσάκωσα, γιατί υπάρχουν αρκετές φορές που όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο θεός από ψηλά γελάει….Και επειδή το γέλιο του αυτή τη φορά ήταν αρκετά τρανταχτό, εγώ θα επιμείνω σε ένα:
Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται και μελετώντας τα δικά μου μερομήνια πιστεύω ότι θα βρεθώ στο λιμάνι μου σύντομα, θα έχει ούριο άνεμο και θα απολαύσω φθινοπωρινό αχνιστό καφέ με διαλεχτή παρέα….

Και μια που πιάσαμε τη θάλασσα ,
Ελάτε, τρατάρω σήμερα, έστω και ηλεκτρονικά,

Τα ψάρια που έπιασε ο καλός μου χθες φθάνουν και περισσεύουν, τι λέτε….

Είναι από το νησί απέναντι, ψαρεμένα από τα βράχια, όχι από βάρκα παρακαλώ….
Εδώ δεν ισχύει η παροιμία «φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο», όχι εδώ τα ψάρια τα τρώμε κανονικά!
Παλιά πήγαινα μαζί του συχνά, μου άρεσε η διαδικασία, αλλά πιο πολύ η ώρα εκείνη η ανέμελα χαλαρή, να ατενίζεις το πέλαγος και οι σκέψεις να γίνονται βαρκούλες που τις λύνεις για γαλήνιο σεργιάνι και φεγγαράδα…. Το μόνο που δεν άντεχα ήταν το ξαγκίστρωμα, δεν μπόρεσα ποτέ να εξοικειωθώ με την εικόνα του ψαριού που σπαρταράει, οπότε με τη σειρά του εξάντλησε κι εκείνος τα αποθέματα της υπομονής του και από τότε δεν του είμαι και η καλύτερη παρέα..., πάω μόνο υπό τον όρο να είμαι ψυχρός εκτελεστής….

Λοιπόν, επειδή όμως το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται κι ο παπάς, άντε, σας παραγκρίνιαξα….

Θέλω να πιστεύω ότι σε λίγες μέρες θα ελλιμενιστώ,τελειώνουν και οι επισκευές στο φάρο μου από τους ηλεκτροφωτιστές, που μου εγκαθιστούν ένα καινούριο φωτισμό που τυφλώνει λέει τους πειρατές και τους αλλάζει κατεύθυνση…

Κι επειδή λένε ότι οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται, ξέρω ότι δεν θα με παρεξηγήσετε, γιατί δε σας ξέχασα, απλώς τα ψάχνω για λίγες μέρες ακόμη και τα αβγά και τα πασχάλια….