Έκτακτο ανακοινωθέν

Η κόκκινη ομπρέλα επιστρατεύτηκε

λόγω...μουσώνων.

Θα απουσιάσει για λίγο.

Σας στέλνει την αγάπη της και τη σκέψη της.

Θα επιστρέψει καλοκαιρινή σύντομα!

Παιχνιδάκι από την dee dee μου

Με κάλεσε η Dee Dee μου να παίξω , πρέπει λέει να πω μερικά ψεμματάκια...
Bρήκα λίγο χρόνο.
Αυτόματη η γραφή μου, σας το λέω, δεν είμαι καλή στα ψέμματα...

Τo παιχνίδι έχει ως εξης:
Γράφεις 4 προτάσεις που αφορούν εσένα.
Ζητάς από τους αναγνώστες να ψηφίσουν ποιά απ’όλες είναι αληθινή.
Μόνο μία από αυτές ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα

Λοιπόν έχουμε και λέμε:

1. Το έχω σκάσει από Νοσοκομείο.

2. Εχω στην κατοχή μου ένα δόντι Μυκηναίου.

3. Εχω περάσει μια βραδιά στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου με "κλεμμένες" κουβέρτες.

4. Μου έχουν στρώσει μονοπάτι με ροδοπέταλα από άσπρα τριαντάφυλλα από την είσοδο της πολυκατοικίας μέχρι την είσοδο του διαμερίσματός μου.


Καλώ στο παιχνίδι
την aliki
την ιφιγένεια
την ζαχαρούλα
την red hat
τον αντώνη
και όποιον άλλον θέλει να παίξει !

Δική σας!

Άρωμα ζωής...

Παρασκευή μεσημέρι πριν τις γιορτές. Τα βλέφαρα σέρνουν βαριά την κούραση μιας εβδομάδας, που προέκυψε πέρα από όσο μπορούσε να αντέξει παραγωγική. Το κινητό δίπλα, αυτή τη φορά όχι για επικοινωνία. Μετρητής αυστηρός, με κουστούμι υπευθυνότητας. Κι αυτό το ραντεβού στο κομμωτήριο, μεσημεριάτικα, αμέσως μετά τη δουλειά, σφήνα στα τόσα άλλα που περιμένουν…
Τα αυτιά αρνούνται να υποστούν τέτοια ώρα την ηχορύπανση από πιστολάκια, η διάθεση κλειστή, δεν της ταιριάζουν οι τυπικές κουβέντες περί καιρού και οι ερωτήσεις «θα πάτε πουθενά το Πάσχα;». Στην πραγματικότητα δεν της ταιριάζει καμία κουβέντα. Αν ήταν σε άλλη ώρα, ίσως άλλη στιγμή όλο αυτό θα έμοιαζε ένα ευχάριστο διάλειμμα. Αλλά σήμερα όχι, όχι…

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, μου ήρθε πάλι η κουβέντα αγαπημένης θείας, που έχει φύγει από καιρό, αφού φρόντισε πρώτα να χωνιάσει όμορφα σε μια γειτονιά του μυαλού μου. Μου πήρε χρόνια να την καταλάβω την φράση. Μόνο το κακό έβλεπα για καιρό στο κακό, καμία άλλη απόχρωση. Κι όμως… Τίποτα τυχαίο. Ιδιαίτερα οι κουβέντες σκυτάλες στο στίβο των εποχών… Χαμογέλασα την ώρα που στωικά σχεδόν περίμενα το κολλημένο φανάρι να γίνει πράσινο, λες κι αυτό συνωμοτούσε στην άρνησή μου να φτάσω εκεί που έπρεπε… Το χαμόγελο άκρη ενός νήματος που χρόνια τώρα ξέρει να ξετυλίγεται την ώρα που πρέπει και αρχίζει να πλέκεται αλλόκοτα. Και τότε αρχίζει η περιπλάνηση, θεατής, σιωπηλός σε παράσταση με πρόσκληση που άλλοι είχαν απορρίψει….

Ήμουν εκεί, στην ώρα μου όπως πάντα, δε θέλω να κάνω στους άλλους αυτό που δε μου αρέσει να μου κάνουν εμένα… Εγώ και ο καθρέφτης απέναντι μου. Γνώριμο το είδωλο, δε με ξαφνιάζει πια… Δυο τρεις ανταύγειες ασημίζουν στην κορυφή του κεφαλιού… να μαρτυρούν συναντήσεις με φεγγάρια… Δεν ξέρω γιατί επιμένω να τις καμουφλάρω….

Ο καφές έτοιμος, το καλωσόρισμα επαγγελματικό αλλά όχι επιτηδευμένο, το νιώθω. Η διαδικασία της χαλάρωσης ξεκινά και επιβάλλεται. «Σα λίγο κουρασμένη να σε βλέπω», πιστοποιήθηκε το προφανές. «Ε, δε βαριέσαι, λίγο ξενυχτισμένη…»ανταπέδωσα, χωρίς όρεξη για πολλές κουβέντες. Μια φωνή από δίπλα ήρθε με απρόσκλητη αλληλεγγύη. «Κι εσύ ξενυχτισμένη;». Μια κοπέλα γύρω στα 35, συνέχισε: «Εγώ ξενυχτάω εκ πεποιθήσεως. Μου αρέσουν οι ήχοι και οι μυρωδιές της νύχτας… !». Το βλέμμα της βαθύ, η ειλικρίνεια αφοπλιστική, η γύμνια της εκείνη την ώρα όμορφη, παιδική… Δεν την ένοιαζε η ευαίσθητη εικόνα της σ’ ένα χώρο που δε σήκωνε τέτοιες δηλώσεις… Ήταν αληθινή! Έφυγε βίαια σχεδόν από δίπλα μου αναγκασμένη να υπακούσει σε μια αλλόφρονα κοπελίτσα που ήθελε να την πάρει γρήγορα στο λουτήρα. Κι εκείνη ήθελε να μείνει εκεί. Ήθελε να πει. Το ένιωθα. Για τη νύχτα της….Μια ακόμη αρχή έμεινε αρχή…

Και τότε…. Τότε, γυρίζοντας το βλέμμα αδιάφορα την είδα. Ένα μπλε λουλακί μου τράβηξε το βλέμμα. Έμοιαζε με παράθυρο σαντορινιό, στάλα αιγαίου, άρμεγμα ελληνίδας ημέρας! Τόσο έντονο το μπλε, που χρωμάτισε ακόμη και την ίριδα. Τέτοιο χρώμα δεν είχα ξαναδεί σε υγρή μπογιά κεφαλής! Ρώτησα. Έμαθα. Θέλει να έχει η απόχρωση της μια ιδέα από λουλακί. Όχι, όχι δεν θα μείνει έτσι. Μια ιδέα θα έχει. Έτσι θέλει. Και ως δια μαγείας, την ώρα που το παρακαλούσα γιατί ήθελα να βρεθώ εκεί, να παρατηρήσω, με μετέφεραν δίπλα της. 85 χρονών μου είπανε… Είχε πρόσωπο η ελληνίδα ημέρα μου. Έτρεξα με τα μάτια μου εκεί, λαθραία. Δε με είχε προσέξει. Οι ρυτίδες βαθιές αυλακιές, γλυκά χαραγμένες, καμία απόκρουση. Διαδρομές, λαβύρινθοι ποιος ξέρει με τι προορισμούς και τι αφετηρίες…

Μαυροφορεμένη αλλά όχι για να διατυμπανίσει θρήνους. Από άλλες εποχές αλλά όχι παράταιρη. Κοκέτα, αλλά από αξιοπρέπεια. Μύριζε ζωή... Στο μυαλό κλωθογύριζε ο στίχος του Ελύτη: «είναι αγένεια να κάνεις χειροφιλήματα στο Χάρο». Κι εκείνη φαινόταν να ξέρει από ευγένεια. Σιωπούσα, τώρα όχι από ανάγκη εσωτερική, αλλά για να την ακούσω να μιλάει. Φοβόμουν μήπως τα λόγια της χαλάσουν την εικόνα μου. Και δε μου τη χάλασαν. Ήταν αυτό που έδειχνε. Ισορροπημένη. Βαθιά σοφή, για τον εαυτό της. Καμία υποψία εξακτίνωσης….

Η κοπέλα που την περιποιόταν έμοιαζε να της υποκλίνεται. Μαριονέτα σεβασμού… «Τελειώνουμε», της είπε «την έχετε μαζί σας;» . Έμοιαζε ιεροτελεστία το όλο γίγνεσθαι. Τα μάτια καρφωμένα στο ρικνό χέρι που ψαχούλευε την τσάντα…. «Ορίστε…», απάντησε. «Στα χέρια της μια χτένα, από αυτές που θυμάμαι ότι χρησιμοποιούσε η γιαγιά μου, την θυμάμαι ναι, καλά, ήταν σε εκείνον τον καθρέφτη ακουμπισμένη, όπλο αξιοπρέπειας κι αυτή, δε βλέπω πια τέτοιους καθρέφτες, που να ταξίδεψε ο συγκεκριμένος… ήμουν μικρή, γίναν όλα ξαφνικά, φύγαμε ξαφνικά, δε θυμάμαι, δε θέλω να θυμάμαι…». «Αφού δεν την έχετε χάσει ακόμη…» πρόλαβε τη σκέψη μου η κομμώτρια… «Είναι από το 1960, δε τη βγάζω ποτέ από την τσάντα μου…»

Η ιστορία μιας χτένας, η ιστορία μιας γυναίκας … η απόδειξη ότι η τρίτη ηλικία έχει κι αυτή τη μαγεία της… Η βεβαίωση ότι ναι, μπορεί να είναι ωραία και στα 85… Οι εικόνες από άλλες γυναίκες και άντρες στα 85. Που υποφέρουν, που αδικούνται, που παραμερίζονται, που προσπαθούν να σώσουν την αξιοπρέπειά τους… Ήθελα να τη ρωτήσω, πριν την χάσω για πάντα: «Τι έκανες γιαγιά; Ποιο το μυστικό σου; Μη φεύγεις χωρίς να μας το πεις…, ξέρω δεν είναι τα πάντα όπως δείχνουν… Είναι δύναμη αυτό που σε έφερε εδώ ή συγκυρίες σπάνιας τύχης και ευλογίας;». Δεν το τόλμησα. Δεν της μίλησα. Την αναζητώ…

ΜΑΝΑ ή ΜΑΝΝΑ;

ΜΑΝΑ
ή ΜΑ(Ν)ΝΑ;
Πρωτώ
Δωτώ
Καρπώ
Αιώνια
Ησιόδεια
Στη Θεογονία οι ρίζες σου….

Ο πρώτος ήχος μου του αίματος από τις φλέβες σου να κυλά στην ανυπόμονη καρδιά σου, όταν άκουσες το θρασύ χτύπο της δικής μου καρδιάς….

Χάδι … παρθενικό… παντοτινό,
έρχεται ακόμη και με το αεράκι…γνέφει απ’ τα αστέρια….
Ωστική η δύναμή του.
Φάρμακο για όλες τις πληγές.
Μυρωδιά …επιστροφής….

Αγρύπνια, αγωνία, υπερβολή…..

Μάτια προφητείες….

Δάκρυ ...αγαλλίασης…ευτυχίας ….πόνου… μόνο δάκρυ. Πάντα δάκρυ.

Ένστικτο και βλέμμα γερακιού

Φτερά αετού…

Φωλιά…. Ψηλά… Το ευ του κόσμου όλου καμουφλαρισμένο στα ξερόκλαδα τα διαλεγμένα ένα ένα…
Εκεί. Χωρίς γιατί…. Μόνο με αφού…, μόνο με για να…. Χωρίς αν και…

Χρόνια πολλά ΜΑΝΑ!

Χρόνια πολλά σε όλες τις μάνες. Του χθες. Του σήμερα. Του αύριο. Του αεί.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Μετά από πρόσκληση για παιχνίδι
από την Dee Dee μου και τη ζαχαρούλα μου


για το http://autographcollectors.blogspot.com/


Οι κανόνες ειναι απλοι:
1. Γράψε
2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποία! Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν(επίσης απαραίτητα, για να μαζευτούν όσο πε ρισσότερα χειρόγραφα γίνεται).

Προσκαλώ με τη σειρά μου (παιδιά έχω χάσει το λογαριασμό ποιοι έχουν ήδη παίξει, σα μανιτάρια φυτρώνουν τα χειρόγραφα...) τους:

aliki

roadartist

yiota
evaggelia-p
αλεξάνδρα
zero
σιδεράς
Και όσους άλλους αγαπούν τα παιχνίδια....

Όταν το internet....

Και επειδή οι μέρες που μπορείς να απολαύσεις χαλαρά με την οικογένειά σου, και να συναντήσεις ανθρώπους που αγαπάς είναι λίγες με τα προγράμματά μας τα ασφυκτικά, δεν τη χάσαμε την ευκαιρία και πήραμε τους δρόμους πάλι! Φορέσαμε τη διάθεση την ταξιδιάρικη και το ρολόι της προσμονής άρχισε να μετράει αντίστροφα από το βράδυ της Πέμπτης. Η καλύτερή μας να είμαστε οι τρεις στο αυτοκίνητο.

Η απόδραση προς Θεσσαλονίκη. Ήταν και το magic park βλέπετε, υπόσχεση από το χειμώνα που το βρήκαμε κλειστό. Και αν υποσχεθείς σε παιδί…. (Άλλο που δε θέλαμε).
Πρωινό το ξύπνημα, το δικό μου ρολόι της προσμονής χτυπούσε λίγο πιο γρήγορα, η συνάντηση με την Dee Dee και την αχτιδούλα με συντόνισαν σε τικ τακ διαφορετικά. Όταν γνωρίζεσαι από εδώ μέσα, σε στιγμές που άλλοτε καταθέτεις την ψυχή σου, άλλοτε κάνεις πλάκα, άλλοτε μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου, έτσι όπως είμαστε μια γειτονιά, αισθάνεσαι ότι πας σε φίλους, σε αγαπημένους, η υποχρέωση δεν παίζει πουθενά!

Κι αφού κανονίστηκε να μείνουμε όλοι ευχαριστημένοι,, τα «παιδιά» πήγαν σινεμά (καθόλου τυχαία!), κι εγώ εκεί δίπλα, στο ραντεβού με την Dee Dee. Εκείνα τα πέντε λεπτά που είχαμε βρεθεί την Κ. Δευτέρα, ζητούσαν να πολλαπλασιαστούν κι εμείς τέτοια χατίρια δε χαλάμε. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να κρατάμε λουλούδι, η φιγούρα της Dee Dee δεν είναι από αυτές που ξεχνιούνται. Και ήρθε. Με ένα χαμόγελο ουράνιο τόξο…. Και δυο μάτια τόσο καθαρά- και πανέμορφα παρεμπιπτόντως- που ήθελες να βουτήξεις μέσα για να βαπτιστείς. Αυτή είναι η Dee Dee. Ντόμπρα, ίσια, καθαρή, χωρίς ανήλιαγες γωνιές, χωρίς σκιές. .Δροσιά φρέσκια πρωινή. Κι εκείνη η εικόνα στο μπαλκόνι του ξενώνα τυλιγμένες με δύο σάλια και αχνιστές κούπες καφέ παρούσα, τόσο έντονη. Λέγαμε, λέγαμε και τελειωμό δεν είχαμε. Κι αν δεν μας περίμεναν, ακόμη εκεί νομίζω θα ήμασταν… Σα φίλες από τα παλιά που είχαν να βρεθούν καιρό, αυτή η αίσθηση γυρνοβολούσε στο τραπέζι.

Στην αχτίδα μας πήγαμε όλοι μαζί, η καλοσύνη και η αγάπη της άρχισαν να μας γλυκαίνουν, πριν τη συναντήσουμε, κάθε δυο λεπτά τηλέφωνο μας έπαιρνε για να μας καθοδηγήσει. Και όταν μπήκαμε στο σπιτικό της, η αγκαλιά και η δική της και του "αντρούλη" της, όπως αγαπάει να το λέει, ανοιχτές. Η φιλοξενία τόσο ζεστή. Κι η Κλώντη να στριφογυρίζει γύρω μας, νότα που συμπλήρωνε ξεχωριστά τη μελωδία. Το μόνο που με στενοχώρησε, ήταν που δεν δοκίμασα τα γλυκά της αχτιδούλας, γιατί ήμασταν σκασμένοι από το φαγητό-θα τα ζητούσα σε αλουμινόχαρτο αν το σκεφτόμουν, κάτι που δε συνηθίζω, αλλά τόσες φορές μου έτρεξαν τα σάλια μου, βλέποντας τις φωτογραφίες απ’ τα καλούδια της, πώς το έκανα εγώ αυτό το έγκλημα;- Υπέροχη η αχτίδα μας – κι η φωτογραφία την αδικεί, αυτά τα μάτια από κοντά είναι θάλασσες- δεν ένιωσα καμία μα καμία διαφορά ηλικίας, δεν έχει ηλικία η αχτίδα, είναι αυτό που λένε αιώνια έφηβη. Γνώρισα και την μαμά της, μια υπέροχη και ευγενική κυρία, και –χα, χα- είδα και το ποδήλατο και το καινούριο δωμάτιο, φως παντού στο χώρο της.

Θα το ξαναπώ και θα το λέω συνέχεια, η τεχνολογία παίρνει τη μορφή που εσύ θέλεις να της δώσεις, κι αν είναι στα σταυροδρόμια του ίντερνετ να συναντάς Ανθρώπους με Α κεφαλαίο, χωρίς κόμπλεξ και ανασφάλειες, χωρίς παραμορφωτικά γυαλιά και ανούσια σκαναρίσματα, τότε χαίρομαι πολύ που υπάρχει το ίντερνετ.

Η βόλτα στο magic παρκ ήταν το κερασάκι στην τούρτα…. Γελάσαμε, τσιρίξαμε, γίναμε παιδιά κι εμείς….
Το βράδυ η βραδιά αφιερωμένη στο Ναντιάκι μας, η διάθεση ανοιχτή, το γέλιο δε μας έλειψε, και δος του οι ευχές, και δος του τα τσουγκρίσματα, και κάπου εκεί σφηνωμένο ένα «δόξα σοι», ναι, υπάρχει αληθινή ομορφιά εκεί έξω!

ΕΚΔΡΟΜΗ

Βγήκε και ο ήλιος χθες και πήραμε τους δρόμους γιατί δε μας κρατούσε τίποτα μέσα!
Προορισμός: Σταυρούπολη, δίπλα στον Κεχρόκαμπο.
Στόχος: να αλητέψουμε τριγύρω.
Η φύση οργιάζει αυτήν την εποχή δίπλα στο Νέστο.Το πράσινο στην ύστατη έντασή του!
Οι εικόνες όχι καθημερινές.
Η μπαταρία της φωτογραφικής μου με πρόδωσε ( ή την πρόδωσε η αμέλειά μου;)
Σας δίνω μια μικρή γεύση και σας προτείνω αν βρεθείτε κατά τα μέρη μας, να δοκιμάσετε τη διαδρομή!



Ανεβαίνοντας από Ξάνθη για Σταυρούπολη...






Το σταμάτημα σε μία φάρμα επιβεβλημένο. Τα ζώα εξοικειωμένα με τους ανθρώπους, μας πλησιάζαν θαρραλέα! Θα προτιμούσα βέβαια υπέροχα πλάσματα όπως αυτό το ελάφι να τρέχουν ελεύθερα στο δάσος. Έντυπωσιάστηκα από το χνούδι στα κέρατά του. Είχα εντελώς διαφορετική εικόνα στο μυαλό μου.









Ο δρόμος εγκλωβισμένος από δέντρα....







Απαραίτητη στάση για καφεδάκι στα Κομνηνά, στο χώρο του NEMESIS, το καμάρι της περιοχής! Το προτείνω ανεπιφύλακτα για αποδράσεις ξεκούρασης και αναζωογόνησης, χειμώνα καλοκαίρι. Η ποιότητα πρωταγωνιστής.
Για περισσότερα:
http://www.hotelnemesis.gr/



Τα πουλιά σε συγχορδίες τρελές..... Τα φύλλα τα συναγωνίζονταν σιγομουρμουρίζοντας...
Δίπλα στο ποτάμι, έχει οργανωμένες δραστηριότητες όπως ιππασία, ράφτινγκ, σκοποβολή κτλ







Και άλλα ζωάκια, όλα εκεί τριγύρω ήταν.







Και οι πάπιες και οι κύκνοι.







Η πείνα ικανοποιήθηκε στο ΣΤΕΚΙ στην Σταυρούπολη, κάτω από έναν πλάτανο, σε πείσμα δικό μας να κάτσουμε έξω, παρόλο που περιμένανε βροχή και δεν στρώσανε στον κήπο. Τελικά δεν έβρεξε. Το φαγητό πολύ καλό αλλά μας σκλάβωσε κυρίως η ευγένεια και η περιποίηση των ανθρώπων εκεί (πράγμα όχι και τόσο συχνό).




Και μετά ήρθε η ώρα να μπούμε στο τρένο.....Τα τέμπη του Νέστου υπέροχα αυτήν την εποχή, και εμείς τόσο καιρό εδώ κοντά, δεν είχαμε κάνει τη διαδρομή.
Ο σταθμός γραφικός. Όμως εδώ μας χάλασε λίγο η μαγιά.
Περιμέναμε, και περιμέναμε.... (σας θυμίζει κάτι;).





Ο γάλος φούσκωνε και φούσκωνε... Μας ακολουθούσε και μια γατούλα με πληγωμένο ποδαράκι που η μικρή ήθελε να την υιοθετήσει.Η γάτα είχε γίνει η μοναδική έννοια...Για τρένα που δεν έρχονταν θα μιλούσαμε τώρα....





Τελικά λίγη μουσικούλα στ' αυτιά και όλα πήραν άλλη διάσταση. Κολλημένο το βλέμμα στις ράγες. Προορισμοί, αφίξεις , αναχωρήσεις... πήγαινε κι έλα...








Μέσα στο τρένο, η μορφή του Α., νεαρού μοναχού από το Άγιο Όρος, από εκείνες που σε σημαδεύουν περίεργα, διαφορετικά, υποβλητικά αλλά με μια ηρεμία και ένα βλέμμα γνωστό λες από πάντα... Έχω αντιφατικά συναισθήματα απέναντι στα ράσα, αλλά αυτά τα ράσα ήταν άυλα θαρρείς. Ποιος ξέρει τι ράγες και τι σταυροδρόμια τον έφεραν εκεί...
Το κομποσκοίνι και ο χάντρινος σταυρός που χαρίστηκαν στη μικρή από έναν άνθρωπο που μόλις την γνώρισε, την εντυπωσιάσαν νομίζω περισσότερο από τη διαδρομή. "Χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς να με ξέρει, μου τα έδωσε μαμά" ψέλλισε όταν κατεβήκαμε. Χωρίς αντάλλαγμα παιδί μου...

Γυρίσαμε με το επόμενο(καθυστερημένο και πάλι) τρένο Σταυρούπολη και μετά επιστροφή στο σπιτοκαλυβάκι μας, αργά το απόγευμα.
Παρακάτω η δική μου φωτογραφία, το δικό μου ξελόγιασμα από την εκδρομή!

Εύχομαι Καλό Μήνα σε όλους!