Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Άρωμα ζωής...


Παρασκευή μεσημέρι πριν τις γιορτές. Τα βλέφαρα σέρνουν βαριά την κούραση μιας εβδομάδας, που προέκυψε πέρα από όσο μπορούσε να αντέξει παραγωγική. Το κινητό δίπλα, αυτή τη φορά όχι για επικοινωνία. Μετρητής αυστηρός, με κουστούμι υπευθυνότητας. Κι αυτό το ραντεβού στο κομμωτήριο, μεσημεριάτικα, αμέσως μετά τη δουλειά, σφήνα στα τόσα άλλα που περιμένουν…
Τα αυτιά αρνούνται να υποστούν τέτοια ώρα την ηχορύπανση από πιστολάκια, η διάθεση κλειστή, δεν της ταιριάζουν οι τυπικές κουβέντες περί καιρού και οι ερωτήσεις «θα πάτε πουθενά το Πάσχα;». Στην πραγματικότητα δεν της ταιριάζει καμία κουβέντα. Αν ήταν σε άλλη ώρα, ίσως άλλη στιγμή όλο αυτό θα έμοιαζε ένα ευχάριστο διάλειμμα. Αλλά σήμερα όχι, όχι…
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, μου ήρθε πάλι η κουβέντα αγαπημένης θείας, που έχει φύγει από καιρό, αφού φρόντισε πρώτα να χωνιάσει όμορφα σε μια γειτονιά του μυαλού μου. Μου πήρε χρόνια να την καταλάβω την φράση. Μόνο το κακό έβλεπα για καιρό στο κακό, καμία άλλη απόχρωση. Κι όμως… Τίποτα τυχαίο. Ιδιαίτερα οι κουβέντες σκυτάλες στο στίβο των εποχών… Χαμογέλασα την ώρα που στωικά σχεδόν περίμενα το κολλημένο φανάρι να γίνει πράσινο, λες κι αυτό συνωμοτούσε στην άρνησή μου να φτάσω εκεί που έπρεπε… Το χαμόγελο άκρη ενός νήματος που χρόνια τώρα ξέρει να ξετυλίγεται την ώρα που πρέπει και αρχίζει να πλέκεται αλλόκοτα. Και τότε αρχίζει η περιπλάνηση, θεατής, σιωπηλός σε παράσταση με πρόσκληση που άλλοι είχαν απορρίψει….
Ήμουν εκεί, στην ώρα μου όπως πάντα, δε θέλω να κάνω στους άλλους αυτό που δε μου αρέσει να μου κάνουν εμένα… Εγώ και ο καθρέφτης απέναντι μου. Γνώριμο το είδωλο, δε με ξαφνιάζει πια… Δυο τρεις ανταύγειες ασημίζουν στην κορυφή του κεφαλιού… να μαρτυρούν συναντήσεις με φεγγάρια… Δεν ξέρω γιατί επιμένω να τις καμουφλάρω….
Ο καφές έτοιμος, το καλωσόρισμα επαγγελματικό αλλά όχι επιτηδευμένο, το νιώθω. Η διαδικασία της χαλάρωσης ξεκινά και επιβάλλεται. «Σα λίγο κουρασμένη να σε βλέπω», πιστοποιήθηκε το προφανές. «Ε, δε βαριέσαι, λίγο ξενυχτισμένη…»ανταπέδωσα, χωρίς όρεξη για πολλές κουβέντες. Μια φωνή από δίπλα ήρθε με απρόσκλητη αλληλεγγύη. «Κι εσύ ξενυχτισμένη;». Μια κοπέλα γύρω στα 35, συνέχισε: «Εγώ ξενυχτάω εκ πεποιθήσεως. Μου αρέσουν οι ήχοι και οι μυρωδιές της νύχτας… !». Το βλέμμα της βαθύ, η ειλικρίνεια αφοπλιστική, η γύμνια της εκείνη την ώρα όμορφη, παιδική… Δεν την ένοιαζε η ευαίσθητη εικόνα της σ’ ένα χώρο που δε σήκωνε τέτοιες δηλώσεις… Ήταν αληθινή! Έφυγε βίαια σχεδόν από δίπλα μου αναγκασμένη να υπακούσει σε μια αλλόφρονα κοπελίτσα που ήθελε να την πάρει γρήγορα στο λουτήρα. Κι εκείνη ήθελε να μείνει εκεί. Ήθελε να πει. Το ένιωθα. Για τη νύχτα της….Μια ακόμη αρχή έμεινε αρχή…
Και τότε…. Τότε, γυρίζοντας το βλέμμα αδιάφορα την είδα. Ένα μπλε λουλακί μου τράβηξε το βλέμμα. Έμοιαζε με παράθυρο σαντορινιό, στάλα αιγαίου, άρμεγμα ελληνίδας ημέρας! Τόσο έντονο το μπλε, που χρωμάτισε ακόμη και την ίριδα. Τέτοιο χρώμα δεν είχα ξαναδεί σε υγρή μπογιά κεφαλής! Ρώτησα. Έμαθα. Θέλει να έχει η απόχρωση της μια ιδέα από λουλακί. Όχι, όχι δεν θα μείνει έτσι. Μια ιδέα θα έχει. Έτσι θέλει. Και ως δια μαγείας, την ώρα που το παρακαλούσα γιατί ήθελα να βρεθώ εκεί, να παρατηρήσω, με μετέφεραν δίπλα της. 85 χρονών μου είπανε… Είχε πρόσωπο η ελληνίδα ημέρα μου. Έτρεξα με τα μάτια μου εκεί, λαθραία. Δε με είχε προσέξει. Οι ρυτίδες βαθιές αυλακιές, γλυκά χαραγμένες, καμία απόκρουση. Διαδρομές, λαβύρινθοι ποιος ξέρει με τι προορισμούς και τι αφετηρίες…
Μαυροφορεμένη αλλά όχι για να διατυμπανίσει θρήνους. Από άλλες εποχές αλλά όχι παράταιρη. Κοκέτα, αλλά από αξιοπρέπεια. Μύριζε ζωή... Στο μυαλό κλωθογύριζε ο στίχος του Ελύτη: «είναι αγένεια να κάνεις χειροφιλήματα στο Χάρο». Κι εκείνη φαινόταν να ξέρει από ευγένεια. Σιωπούσα, τώρα όχι από ανάγκη εσωτερική, αλλά για να την ακούσω να μιλάει. Φοβόμουν μήπως τα λόγια της χαλάσουν την εικόνα μου. Και δε μου τη χάλασαν. Ήταν αυτό που έδειχνε. Ισορροπημένη. Βαθιά σοφή, για τον εαυτό της. Καμία υποψία εξακτίνωσης….
Η κοπέλα που την περιποιόταν έμοιαζε να της υποκλίνεται. Μαριονέτα σεβασμού… «Τελειώνουμε», της είπε «την έχετε μαζί σας;» . Έμοιαζε ιεροτελεστία το όλο γίγνεσθαι. Τα μάτια καρφωμένα στο ρικνό χέρι που ψαχούλευε την τσάντα…. «Ορίστε…», απάντησε. «Στα χέρια της μια χτένα, από αυτές που θυμάμαι ότι χρησιμοποιούσε η γιαγιά μου, την θυμάμαι ναι, καλά, ήταν σε εκείνον τον καθρέφτη ακουμπισμένη, όπλο αξιοπρέπειας κι αυτή, δε βλέπω πια τέτοιους καθρέφτες, που να ταξίδεψε ο συγκεκριμένος… ήμουν μικρή, γίναν όλα ξαφνικά, φύγαμε ξαφνικά, δε θυμάμαι, δε θέλω να θυμάμαι…». «Αφού δεν την έχετε χάσει ακόμη…» πρόλαβε τη σκέψη μου η κομμώτρια… «Είναι από το 1960, δε τη βγάζω ποτέ από την τσάντα μου…»
Η ιστορία μιας χτένας, η ιστορία μιας γυναίκας … η απόδειξη ότι η τρίτη ηλικία έχει κι αυτή τη μαγεία της… Η βεβαίωση ότι ναι, μπορεί να είναι ωραία και στα 85… Οι εικόνες από άλλες γυναίκες και άντρες στα 85. Που υποφέρουν, που αδικούνται, που παραμερίζονται, που προσπαθούν να σώσουν την αξιοπρέπειά τους… Ήθελα να τη ρωτήσω, πριν την χάσω για πάντα: «Τι έκανες γιαγιά; Ποιο το μυστικό σου; Μη φεύγεις χωρίς να μας το πεις…, ξέρω δεν είναι τα πάντα όπως δείχνουν… Είναι δύναμη αυτό που σε έφερε εδώ ή συγκυρίες σπάνιας τύχης και ευλογίας;». Δεν το τόλμησα. Δεν της μίλησα. Την αναζητώ…

34 σχόλια:

Sideras είπε...

Ωραίο το άρωμα ζωής ,το μυρίζομαι κάπως….,καθώς το διάβαζα . Ήμουνα εθελοντής στον ερυθρό σταυρό για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και ναι ,οι περισσότεροι ασθενείς που έτυχε να περιποιούμαι ήταν της τρίτης ηλικίας. Και όμως έτσι είναι οι ιστορίες τους είναι μαγευτικές ακόμα και αν λιγοστέψει ,η ανάσα ,η φωνή τους…

Καλή σου μέρα Κόκκινη Ομπρέλα!!

Dee Dee είπε...

Υπαρχουν καποια ατομα που θελεις να τους αγγιξεις για ενα δευτερολεπτο μηπως κλεψεις κατι απο τη μαγεια τους!

Εθελοντης στον ερυθρο σταυρο!!! Ποσο υπεροχο μπορει να ειναι αυτο και ποσα πολλα κερδισε ο sideras απο αυτον τον εθελοντισμο!!!

Καλημερα φιλεναδα μου!

xxxxxxxxxx

Dee Dee είπε...

Αποδρασεις...

με 'γεια μας!!!

Ιφιγένεια είπε...

Τι τέλεια αναρτηση !
Ιστορία ζωής που τη ρούφηξα όλη μεμιάς !!
Πόσες ιστορίες άραγε θα είχε να σου διηγηθεί !!

faraona είπε...

Μηπως ηταν η πεθερα μου?
Εχω την τυχη ναχω μια τετοια πεθερα που ειναι στα 87.Αυτες οι γυναικες αποπνεουν σοφια και εχουν παντα θετικη αυρα.
Εκτος απο φινέτσα.
Πολλ φιλια κοκκινη ομπρελα μου!

Αλεξάνδρα είπε...

Οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας έχουν κάτι μαγικό.
Χαίρομαι τις συζητήσεις μαζί τους, χαίρομαι να τους ακούω. Μου αρέσει ο ενθουσιασμός και η λάμψη στα μάτια τους όταν μιλούν για την ζωή τους, τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους.

Εχουν την εύνοια της ζωής κι είναι τυχεροί...

Κι εσυ που πήρες λίγη απ΄την μαγεία...

Καληνύχτα

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Σιδερά,
για πες, άκρως ενδιαφέρον, εθελοντής στον ερυθρό σταυρό...
Τι εμπειρία! Και χαίρομαι που καταλαβαίνεις τι εννοώ, οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας έχουν όντως μια μαγεία. Και οι ιστορίες τους...οδοδείκτες στα μονοπάτια της ζωής!

Καλό σου βράδυ, περιμένω να μάθω...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

dee dee μου,
ναι, έτσι ακριβώς ένιωσα!
Δεν είναι πολύ περίεργο αυτό το συναίσθημα που σου προκύπτει με μερικούς ανθρώπους;
Πολύ πρωτότυπη η δραστηριοποίηση του σιδερά μας, ε;Σίγουρα βγήκε κερδισμένος, και νομίζω ότι φαίνεται άλλωστε.

Καλό βράδυ. Πάω και μεθαύριο πάλι μεσημέρι κομμωτήριο. Λες να με περιμένουν κι άλλες εκπλήξεις; Α, θα αρχίσω να πηγαίνω πιο συχνά μου φαίνεται...

Φιλάκια πολλάxxxxx

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Τρελόπαιδο, το είπες και το έκανες!
Έρχομαι, ετοιμάζω φραπεδιά, τσάντα στον ώμο(το σάλι για παν ενδεχόμενο) και φύγαμε!

Αποδράσεις: πάντα, με την παραμικρή ευκαιρία. Και μόνο η λέξη σε ανεβάζει, πριν αποκτήσει συγκεκριμένο περιεχόμενο!

Με "γεια μας" βρε, μη ξεχάσω και τα σκόρδα, γιατί κάποια τα ξέχασε προχθές και λίγο μας έπιασε το μάτι!

Φιλιά! Ευχαριστώ φιλενάδα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ιφιγένεια μου,
χαίρομαι που "ήρθες μαζί μου"!
Αυτές τις ιστορίες ήθελα κι εγώ, αλλά την έχασα... Λες να την ξανασυναντήσω... Θα φροντίσω να μάθω μεθαύριο...

Φιλιά πολλά καληνύχτας όμορφη πατρινιά μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

faraona μου,
τυχερή που είσαι...
Όπως το είπες: σοφία, θετική αύρα και φινέτσα, με δυο λόγια δηλαδή: μαγεία!
θα ήθελα πολύ αν μ' αξιώσει ο Θεός και φτάσω σ' αυτήν την ηλικία να είμαι κι εγώ έτσι...

Σε φιλώ xxxx

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

αλεξάνδρα μου,
είναι σαν τα γερικά δέντρα που στέκεσαι κάτω από τη φυλλωσιά τους πάντα για να ξαποστάσειςκαι σηκώνεις το κεφάλι προς τα πάνω για να δεις και να ακούσεις τα φύλλα τους να σου σιγομουρμουρίζουν.
Κι εμένα αυτή η λάμψη όταν μιλούν για τα εγγόνια και τα δισέγγονά τους με συγκινεί βαθιά.
Έχασα πολύ πρόσφατα τη γιαγιά μου, μου λείπει ακριβώς αυτός ο ενθουσιασμός στο βλέμμα της μέχρι τέλους, η όρεξη για ζωή και η φινέτσα που είχε μέχρι τέλους... Κρατώ τη φράση που μου ψιθύριζε και σου την σιγοψιθυρίζω:
"Καληνύχτα, χρυσό μου παιδί!"

"ζαχαρούλα.." είπε...

να σου πω κάτι?????

καλημέραααααααααααααααααα!!!!!

Maria Tzirita είπε...

Μα σε βλέπω τόσο καιρό, να συχνάζουμε στους ίδιους φίλους και να μην έχουμε μιλήσει ποτέ; Μπήκα σήμερα που βρήκα λίγο χρόνο (σπάνιο είδος!) να δω το σπιτικό σου λοιπόν... Και μετάνιωσα που δεν είχα μπει τόσο καιρό! Γλυκιά μου ομπρελίτσα κόκκινη, γράφεις καταπληκτικά! Συναρπαστικά! Έχεις λογοτεχνική πένα, αυτό είναι βέβαιο και πασιφανές! Μήπως είσαι ομότεχνή μου και μου κρύβεσαι; Κρίμα τέτοιο ταλέντο να μην το προχωρήσεις πάντως, σκέψου το.
Χάρηκα πολύ - ειλικρινά - που σε γνώρισα και θα τα λέμε συχνά. Έχω να μάθω από σένα καλή μου...

zero είπε...

Συναντησεις με φεγγαρια ε?
Καλο, παρα πολυ καλο το ποστ.
Πραγματι ειναι τελειο το ποστ αυτο.
Την καλησπερα μου.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι η ιστορία σου -που κι αυτή είναι δηλαδή- που με συγκινεί, είναι ο λόγος σου που είναι πάντα απολαυστικός.

Για να αγαπάς πρέπει να βλέπεις πέρα από το προφανές. Κι έχεις χάρισμα σε αυτό

Καλημέρα γλυκιά

Roadartist είπε...

Καλησπέρα κόκκινη ομπρελίτσα! Πολύ όμορφο κείμενο.. γραμμένο απο τη καρδιά σου.. γεμάτο συναίσθημα..
Μέσα απο αυτό αναδύονται αλήθειες, καλά κρυμμένες σε ψυχές.. που λίγοι άνθρωποι έχουνε την ικανότητα να τις διαβάζουν! Μπράβο σου λοιπόν που είσαι μία απο αυτούς.. Σε ευχαριστώ για αυτά τα συναισθημάτα που μου μετέφερες..
Καλό σου απόγευμα :)

Alkmini είπε...

καλησπερα κοχυλενια μου
:)
φευγω παω να ετοιμασω ποτακια στα ΑΣΠΡΑ ΚΟΧΥΛΙΑ
τι ωραια που τα εδεσες ολα τα μπλογκακια μεταξυ τους!
εισαι καταπληκτικη "αδελφούλα"
μακια, ελα απο κει στη βεραντα, να δουμε την ανατολη του φεγγαριου.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

ζαχαρούλα μου,
την εισέπραξα την καλημέρα σου, την έχω στην καρδιά μου. Την χρειαζόμουνα τόσο πολύ, ξέρεις γιατί!

Σε φιλώ γλυκά ζουζούναxxx

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Maria tzirita,
όντως,με τόσους κοινούς φίλους!
Με τιμούν ιδιαίτερα τα λόγια σου, και χαίρομαι πολύ που ένιωσες όμορφα στο σπιτικό μου!
Αυτός και είναι και ο λόγος που στήθηκε, παρόλες τις αντιξοότητες(και για μένα ο χρόνος είναι πολύ πιεστικός δυστυχώς), για να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον αληθινά,να ακουμπήσουν οι ψυχές, να μοιραστούμε.
Δεν μπορώ να κρίνω τον τρόπο που γράφω, άλλωστε νομίζω ότι όποιος γράφει, για οποιοδήποτε λόγο, είναι ίσως ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού του. Γράφω αυτό που αισθάνομαι,πάντα βιαστικά,μοιρασμένη σε υποχρεώσεις, με λυτρώνει όμως αυτού του είδους η εξωτερίκευση, με γαληνεύει όταν ανακαλύπτω ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να με "δουν" αληθινά, μπορούν να μοιραστούν,αν θέλεις και να μου προσφέρουν άλλη οπτική...
Σ'ευχαριστώ που με ένιωσες! Το βιβλίο σου θα το ξεκινήσω άμεσα, θα γνωριστούμε και μέσα από εκεί, ήρθα λίγο στο σπιτικό σου και αιθάνθηκα το ίδιο όμορφα...
Ελπίζω σύντομα να βρεθείς και στην πόλη μας...
Σε καλωσορίζω στην ομπρέλα μου, θα χαρώ πολύ να τα λέμε, εγώ έχω να μάθω πολλά περισσότερα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

zero,
μ' αρέσει που εστιάζεις σε λεπτομέρειες! Ήταν ωραίες αυτές οι συναντήσεις, το ημίφως του φεγγαριού φωτίζει υπέροχα τις στιγμές,όσο δύσκολα ένας τεχνητός φωτισμός θα μπορούσε να το κάνει!
Καλό βράδυ να έχεις και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

freedula μου,
ξέρεις τι γίνεται με μας τις δυο; Εχω διαρκώς την αίσθηση ότι όταν διαβάζω τις λέξεις σου βρίσκουν πατρίδα τα συναισθήματά μου...
Με συναντώ μέσα από σένα. Δεν είναι περίεργο;
Πάντα προσπαθώ να δω πέρα από το προφανές. Δεν ξέρω αν είναι χάρισμα ή ελάττωμα τελικά, μου το έχουν χρεώσει και ως ελάττωμα. Η αγάπη είναι μωρό, freedula μου. Πρέπει να μαντεύεις τη γλώσσα της στην αρχή,να ξενυχτάς όταν αρρωσταίνει, να υπομένεις όταν προσπαθεί να κατακτήσει το δικό της χώρο. Και σα μάνα στοργική, να την αγκαλιάζεις όταν έχει ξεστρατίσει.
Καλό σου βράδυ αγαπούλα, να δεις τα πιο όμορφα όνειρα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

roadartist μου,
εσύ μου το θύμισες και το έγραψες και με τα χεράκια σου πρόσφατα: μόνο με τα μάτια της καρδιάς βλέπεις καλά!
Είμαι σίγουρη ότι ήρθες μαζί μου και είδες αυτά που είδα κι εγώ, έχεις το χάρισμα να βλέπεις το μέσα, να εστιάζεις, όπως έκανες και στη βόλτα με τις φωτογραφίες που τράβηξες!
Σ' ευχαριστώ για την παρουσία σου, την καληνύχτα μου και ένα πολύ πολύ γλυκό φιλί!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

aliki μου,
ήρθα, έφερα και δωράκια,ήπια και το ποτάκι μου... Τι υπέροχα που ανατέλει το φεγγάρι στο εξοχικό μας!
Καλή σου νύχτα αδέρφι,να δεις τα πιο όμορφα όνειρα, σου εύχομαι κι εγώ, το άτακτο κοχυλάκι!

fish eye είπε...

να, ειναι καποιοι ανθρωποι που μας δινουν μαθημα ζωης..

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτικό αυτό που μου έγραψες! Σε ευχαριστώ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Φεγγαρένια μου, πράγματι, αρκεί εμείς να είμαστε πρόθυμοι να πάρουμε "μολύβι και χαρτί" για να κρατήσουμε σημειώσεις.
Καλή εβδομάδα,
φιλίx

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

freedula μου,
είναι η αλήθεια, η δική μου τουλάχιστον αλήθεια, αυτή είναι η καταπληκτική!
Σε φιλώ, συγκάτοικε...ποιο δωμάτιο διάλεξες; Άντε και συνταξιδιώτες σε λίγο... Δε βιαζόμαστε, ναι;

Dee Dee είπε...

Να σου πω!!!

Σε εκλεψαν τα κοχυλακια και οι αποδρασεις και αυτο το μπλογκ εμεινε στασιμο;;; :)

Πως πανε τα μαλλια, εφυγε η τρικυμια;; :):)

xxxxxxxxxx

Maria Tzirita είπε...

Θα τα λέμε σίγουρα, έχουμε και κοινό σπιτικό τώρα, το εξοχικό μας, τα κοχυλάκια!
Φιλιά!

"ζαχαρούλα.." είπε...

καλημέρα μέσα από την καρδιά μου φιλενάδα!!!!!!!!!!!!!!!!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

dee dee μου,
η κόκκινη ομπρέλα θα αποζημιωθεί ελπίζω λίαν συντόμως, αρχής γενομένης με το παιχνιδάκι σου...
Ευχαριστώ για την πρόσκληση!
Οι αποδράσεις και τα κοχυλάκια αγάπες μου κι αυτές, ταξιδιάρικες και καλοκαιρινές!
Η τρικυμία στα μαλλιά μόνιμη, άρχισα να τη συνηθίζω, άσε δε που με βολεύει αφάνταστα έτσι όπως τρέχω αυτόν τον καιρό...
Έχεις ξαναδεί ομπρέλα να τρέχει;
Φιλάκια φιλενάδα!!!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

maria μου,
δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που σε είδα στο εξοχικό μας!
Τις τελευταίες μέρες μπαίνω ελάχιστα στον υπολογιστή μου λόγω φόρτου εργασίας που συμβαίνει μάλιστα να είναι και χωρίς ωράριο... Ελπίζω να επανέλθω στους κανονικούς μου ρυθμούς σύντομα, θα περάσω να πιω ήρεμο φραπεδάκι στο σπιτικό σου και μετά ραντεβού στη βεράντα, ναι;)
Φιλιά πολλά!!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

ζαχαρούλα μου,
αχ αυτή η καρδούλα σου!!!
Να ξερες πόσο γλυκά την εισπράττω, μου λείψατε βρε!
Να χαίρεσαι την Κωνσταντινούλα σας αύριο και να περάσετε μαζί υπέροχα!
Φιλιά πολλά ομορφούλι!!!