Άρωμα ζωής...

Παρασκευή μεσημέρι πριν τις γιορτές. Τα βλέφαρα σέρνουν βαριά την κούραση μιας εβδομάδας, που προέκυψε πέρα από όσο μπορούσε να αντέξει παραγωγική. Το κινητό δίπλα, αυτή τη φορά όχι για επικοινωνία. Μετρητής αυστηρός, με κουστούμι υπευθυνότητας. Κι αυτό το ραντεβού στο κομμωτήριο, μεσημεριάτικα, αμέσως μετά τη δουλειά, σφήνα στα τόσα άλλα που περιμένουν…
Τα αυτιά αρνούνται να υποστούν τέτοια ώρα την ηχορύπανση από πιστολάκια, η διάθεση κλειστή, δεν της ταιριάζουν οι τυπικές κουβέντες περί καιρού και οι ερωτήσεις «θα πάτε πουθενά το Πάσχα;». Στην πραγματικότητα δεν της ταιριάζει καμία κουβέντα. Αν ήταν σε άλλη ώρα, ίσως άλλη στιγμή όλο αυτό θα έμοιαζε ένα ευχάριστο διάλειμμα. Αλλά σήμερα όχι, όχι…

Ουδέν κακόν αμιγές καλού, μου ήρθε πάλι η κουβέντα αγαπημένης θείας, που έχει φύγει από καιρό, αφού φρόντισε πρώτα να χωνιάσει όμορφα σε μια γειτονιά του μυαλού μου. Μου πήρε χρόνια να την καταλάβω την φράση. Μόνο το κακό έβλεπα για καιρό στο κακό, καμία άλλη απόχρωση. Κι όμως… Τίποτα τυχαίο. Ιδιαίτερα οι κουβέντες σκυτάλες στο στίβο των εποχών… Χαμογέλασα την ώρα που στωικά σχεδόν περίμενα το κολλημένο φανάρι να γίνει πράσινο, λες κι αυτό συνωμοτούσε στην άρνησή μου να φτάσω εκεί που έπρεπε… Το χαμόγελο άκρη ενός νήματος που χρόνια τώρα ξέρει να ξετυλίγεται την ώρα που πρέπει και αρχίζει να πλέκεται αλλόκοτα. Και τότε αρχίζει η περιπλάνηση, θεατής, σιωπηλός σε παράσταση με πρόσκληση που άλλοι είχαν απορρίψει….

Ήμουν εκεί, στην ώρα μου όπως πάντα, δε θέλω να κάνω στους άλλους αυτό που δε μου αρέσει να μου κάνουν εμένα… Εγώ και ο καθρέφτης απέναντι μου. Γνώριμο το είδωλο, δε με ξαφνιάζει πια… Δυο τρεις ανταύγειες ασημίζουν στην κορυφή του κεφαλιού… να μαρτυρούν συναντήσεις με φεγγάρια… Δεν ξέρω γιατί επιμένω να τις καμουφλάρω….

Ο καφές έτοιμος, το καλωσόρισμα επαγγελματικό αλλά όχι επιτηδευμένο, το νιώθω. Η διαδικασία της χαλάρωσης ξεκινά και επιβάλλεται. «Σα λίγο κουρασμένη να σε βλέπω», πιστοποιήθηκε το προφανές. «Ε, δε βαριέσαι, λίγο ξενυχτισμένη…»ανταπέδωσα, χωρίς όρεξη για πολλές κουβέντες. Μια φωνή από δίπλα ήρθε με απρόσκλητη αλληλεγγύη. «Κι εσύ ξενυχτισμένη;». Μια κοπέλα γύρω στα 35, συνέχισε: «Εγώ ξενυχτάω εκ πεποιθήσεως. Μου αρέσουν οι ήχοι και οι μυρωδιές της νύχτας… !». Το βλέμμα της βαθύ, η ειλικρίνεια αφοπλιστική, η γύμνια της εκείνη την ώρα όμορφη, παιδική… Δεν την ένοιαζε η ευαίσθητη εικόνα της σ’ ένα χώρο που δε σήκωνε τέτοιες δηλώσεις… Ήταν αληθινή! Έφυγε βίαια σχεδόν από δίπλα μου αναγκασμένη να υπακούσει σε μια αλλόφρονα κοπελίτσα που ήθελε να την πάρει γρήγορα στο λουτήρα. Κι εκείνη ήθελε να μείνει εκεί. Ήθελε να πει. Το ένιωθα. Για τη νύχτα της….Μια ακόμη αρχή έμεινε αρχή…

Και τότε…. Τότε, γυρίζοντας το βλέμμα αδιάφορα την είδα. Ένα μπλε λουλακί μου τράβηξε το βλέμμα. Έμοιαζε με παράθυρο σαντορινιό, στάλα αιγαίου, άρμεγμα ελληνίδας ημέρας! Τόσο έντονο το μπλε, που χρωμάτισε ακόμη και την ίριδα. Τέτοιο χρώμα δεν είχα ξαναδεί σε υγρή μπογιά κεφαλής! Ρώτησα. Έμαθα. Θέλει να έχει η απόχρωση της μια ιδέα από λουλακί. Όχι, όχι δεν θα μείνει έτσι. Μια ιδέα θα έχει. Έτσι θέλει. Και ως δια μαγείας, την ώρα που το παρακαλούσα γιατί ήθελα να βρεθώ εκεί, να παρατηρήσω, με μετέφεραν δίπλα της. 85 χρονών μου είπανε… Είχε πρόσωπο η ελληνίδα ημέρα μου. Έτρεξα με τα μάτια μου εκεί, λαθραία. Δε με είχε προσέξει. Οι ρυτίδες βαθιές αυλακιές, γλυκά χαραγμένες, καμία απόκρουση. Διαδρομές, λαβύρινθοι ποιος ξέρει με τι προορισμούς και τι αφετηρίες…

Μαυροφορεμένη αλλά όχι για να διατυμπανίσει θρήνους. Από άλλες εποχές αλλά όχι παράταιρη. Κοκέτα, αλλά από αξιοπρέπεια. Μύριζε ζωή... Στο μυαλό κλωθογύριζε ο στίχος του Ελύτη: «είναι αγένεια να κάνεις χειροφιλήματα στο Χάρο». Κι εκείνη φαινόταν να ξέρει από ευγένεια. Σιωπούσα, τώρα όχι από ανάγκη εσωτερική, αλλά για να την ακούσω να μιλάει. Φοβόμουν μήπως τα λόγια της χαλάσουν την εικόνα μου. Και δε μου τη χάλασαν. Ήταν αυτό που έδειχνε. Ισορροπημένη. Βαθιά σοφή, για τον εαυτό της. Καμία υποψία εξακτίνωσης….

Η κοπέλα που την περιποιόταν έμοιαζε να της υποκλίνεται. Μαριονέτα σεβασμού… «Τελειώνουμε», της είπε «την έχετε μαζί σας;» . Έμοιαζε ιεροτελεστία το όλο γίγνεσθαι. Τα μάτια καρφωμένα στο ρικνό χέρι που ψαχούλευε την τσάντα…. «Ορίστε…», απάντησε. «Στα χέρια της μια χτένα, από αυτές που θυμάμαι ότι χρησιμοποιούσε η γιαγιά μου, την θυμάμαι ναι, καλά, ήταν σε εκείνον τον καθρέφτη ακουμπισμένη, όπλο αξιοπρέπειας κι αυτή, δε βλέπω πια τέτοιους καθρέφτες, που να ταξίδεψε ο συγκεκριμένος… ήμουν μικρή, γίναν όλα ξαφνικά, φύγαμε ξαφνικά, δε θυμάμαι, δε θέλω να θυμάμαι…». «Αφού δεν την έχετε χάσει ακόμη…» πρόλαβε τη σκέψη μου η κομμώτρια… «Είναι από το 1960, δε τη βγάζω ποτέ από την τσάντα μου…»

Η ιστορία μιας χτένας, η ιστορία μιας γυναίκας … η απόδειξη ότι η τρίτη ηλικία έχει κι αυτή τη μαγεία της… Η βεβαίωση ότι ναι, μπορεί να είναι ωραία και στα 85… Οι εικόνες από άλλες γυναίκες και άντρες στα 85. Που υποφέρουν, που αδικούνται, που παραμερίζονται, που προσπαθούν να σώσουν την αξιοπρέπειά τους… Ήθελα να τη ρωτήσω, πριν την χάσω για πάντα: «Τι έκανες γιαγιά; Ποιο το μυστικό σου; Μη φεύγεις χωρίς να μας το πεις…, ξέρω δεν είναι τα πάντα όπως δείχνουν… Είναι δύναμη αυτό που σε έφερε εδώ ή συγκυρίες σπάνιας τύχης και ευλογίας;». Δεν το τόλμησα. Δεν της μίλησα. Την αναζητώ…