Σφηνάκι

Έτσι, 

γιατί μου αρέσει πολύ....

Νίκος Ξυδούς, Η ωραία κοιμωμένη

Φορ-οι-τός ουρανός

Κάθε επιλογή ένας φόρος. Κάθε  πράξη ο ΦΠΑ… Και το εισιτήριο έτοιμο.

Αερόστατο το μέσο. Το βρήκα μεσούντος του κατακαλόκαιρου στο διάβα μου, συμπτωματικά (;)ένα απόβραδο που η ευφορία έκανε καλή παρέα με την προσωπική μου εφορία και αρχίσανε τους ισολογισμούς...  

 Ανέβηκα. Μμμ… είναι ωραία από ψηλά. Μοιάζουν όλα απλά. Όπως κάθε τι φυσικό που δεν έχει εκφυλιστεί. Που αφήνεται στο πρίμο αγέρι και τραβά λεύτερο την πορεία του.

 Παίρνω αγκαλιά το στίχο.
Οι δικές μου λέξεις περισσεύουν.

Σιγά...

Μιζέρια;;;
Συγγνώμη, δε θα πάρω.
Γιγαντώνομαι και απαντώ :
"ΟΧΙ"...

Και επειδή μ' αρέσουν τα παιχνίδια, αλλάζω τα αρχικά και τα κάνω κατάδικά μου:

                         Το Μ το δίνω στη Μαγεία

                          Το Ι στο Ιστίο ενός καραβιού

                          Το Ζ στη Ζωή

                          Το Ε στον Έρωτα για τα ταξίδια και τα μαγικά της

                          Το Ρ στη Ροή που έχει το γάργαρο καθαρό νερό

 Και πάλι το        Ι, αυτή τη φορά στην Ιλαρότητα που κουβαλά ένα πηγαίο, αβίαστο χαμόγελο έτοιμο να ανδρωθεί σε γέλιο

Μου μένει ένα    Α, αααα, αυτό ανήκει στην Ανάσα, όχι τη βαθιά, εκείνη την άλλη  που λυτρώνει, εκείνη που την αναδεύει το φρέσκο πολύ πρωινό θαλασσινό αγέρι και τη χαρίζει στην ανατολή...Μμμμ...  Άλα (ς)!

Όταν το ιώτα γίνεται υποκοριστικό...

«Καλο»καιράκι. Και τούτος ο τόπος ξέρει να είναι άπληστος από καιρούς παλιούς.


Κιμπάρης και γλεντζές, σε αχόρταγα ερωτοπαίχνιδα με τον ήλιο.

Χουβαρντάς στην αλμύρα του, τις αμμουδιές και τα ακροθαλάσσια του.

Ευλογημένος να στέφει βασίλισσα την απλότητά του. Τη ντομάτα, τη ρίγανη , την ελιά. Το καρπούζι και τη φέτα που με έναν καταπληκτικά αυτόματο ελληνικό τρόπο βρίθουν πληρότητας και ποιότητας. Μεσογειακής τη λένε οι πολλοί. Ελληνίδας θα την πω εγώ. Με το λουλακί και τον ασβέστη του να χτίζει αδιάκοπα γειτονιές και να τις νοικοκυρεύει.

Και έπειτα έρχεται η γλώσσα των ανθρώπων του. Με τους λαλίστατους συνδυασμούς των φωνηέντων που ζευγαρώνουν στη λιακάδα εδώ και αιώνες και γνέφουν αλάνικα στη μονοτονία το "όχι" τους… Είναι γραμμένη στην  ιστορία της η πλησμονή και περνά, απ’ ό,τι φαίνεται, γονιδιακά στη λαλιά του Έλληνα.

Ένα γραπτό μαθητή. Ένα γραπτό η αφορμή να κοντοσταθώ, να σκεφτώ, να απορήσω …

Ο Μενέλαος στην αρχαία τραγωδία ήταν ναυαγός και έψαχνε κάτι για να χορτάσει ο ίδιος και ως φιλέταιρος να χορτάσει και τους συντρόφους του. Αυτό ήταν ένα από τα ζητούμενα. Τι έκανε ο Μενέλαος στον ξένο τόπο.

Και γέμισε το χέρι του μαθητή τη σελίδα με τη λέξη «φαεί». Το φαεί στην πρώτη σειρά, στην τρίτη, στην τέταρτη…. Μια σελίδα ολόκληρη γεμάτη με «το φαεί» που αναζητούσε ο τραγικός ήρωας.

Και το άλλο χέρι, εκείνο που κρατούσε τον κόκκινο χρωστήρα, αρνιόταν να τον υπακούσει  και να υπογραμμίσει ως λάθος τη λέξη.  Στη συναίσθηση του παιδιού το "φαί"  δεν μπορούσε να είναι κάτι τόσο μικρό, όχι δεν μπορούσε να γράφεται το φαί με ιώτα. Έπρεπε να γεμίσει η κοιλότητα του στόματος στον ήχο του, να φωνάζουν τα φωνήεντά του. Στην εποχή της στέρησης, ο μαθητής σφήνωσε την όποια πλησμονή είχε φυλαγμένη μέσα του σε μια λέξη συμβολική. Ασυνείδητα.Ίσως και …συνειδητά. Ποιος ξέρει;

Τελικά...

Τι είναι το τέλος; Ο φόρος της απουσίας.

Μια τελεία…στην άκρη ενός μολυβιού.

Ο φόρος επιβεβλημένος. Νομοτέλεια, φυσική πολλές φορές.

Η τελεία καρπός επιλογής. Δυνατά αγκιστρωμένη σε ακροδάχτυλο ζωντανό, ακμαίο. Κι εκείνο στρατιώτης μυαλού. Πόσες είναι οι φορές που ένα τέλος μένει μόνο τύποις τέλος… Πώς μπορεί να στεφθεί με τέλος μια ροή ανθρώπου μέσα σου; Ακόμη κι αν η φυσική του παρουσία έχει  χαριστεί στο σύμπαν; Ή ακόμη κι αν η φυσική του παρουσία είναι εγκλωβισμένη σε μακρινά σου, άλλα συμφραζόμενα;

Πόσο άραγε ζυγίζει το βαρίδι της συνήθειας; Ποια η ζυγαριά ακριβείας για την πραμάτεια της καθημερινότητάς μας; Η απάντηση ίσως βρίσκεται στον απόηχο που αφήνουν οι αλλαγές στο πεντάγραμμο των συναισθημάτων μας. Όταν οι νότες πατούν ηχηρά στις ευθείες γραμμές, παρασύρεσαι από το τέμπο της μελωδίας. Ο απόηχος είναι που μετράει. Η αίσθηση του μετά. Του όταν δεν…

Μικροί ή μεγαλύτεροι αποχωρισμοί σε κάθε διαδρομή. Οι μικροί έχουν ένα κερασάκι προσμονής για την επόμενη συνάντηση στολισμένο στο αυτί. Οι μεγαλύτεροι κρύβουν ένα ατίθασο "μήπως"  σφιχτά στη χούφτα τους. Και κάποιοι άλλοι γίνονται αχθοφόροι λύτρωσης.

Ορφανεύουν από τους καιρούς τα τοπία γύρω μας. Το μαγαζάκι στη γωνία που σφράγισε την πόρτα του. Το σπιτικό απέναντι που σφράγισε τα παραθυρόφυλλα. Οι γλάστρες που έμειναν αβασίλευτες από το βασιλικό τους. Τα χελιδόνια που δεν ήρθαν. Οι ήχοι που άλλαξαν στη γειτονιά. Τα παιδιά που μεγάλωσαν και εκείνα που τώρα μεγαλώνουν ξεφωνίζοντας τα θαυμαστικά τους. Η άδεια από πρόσωπα σχολική τάξη...

Και κάπου εκεί το σταυροδρόμι. Για τους γενναίους και για τους άλλους, τους εκείνους….Δύο οι επιλογές:

να μετατρέψεις σε όφελος το κόστος της ματιάς ή

να εγκλωβιστείς  σε κυκλική τροχιά στη γλιστερή επιφάνεια μιας μελαγχολίας.

 Ένας Θησέας πίσω από κάθε μικρή ορφάνια. Στο δρόμο το δύσκολο, εκείνον που σε προχωράει παραπέρα, κάθε αυλή σου ‘χει φυλαγμένο κι ένα μυρωδικό. Το δυόσμο της αναγνώρισης, το θυμάρι της αυτογνωσίας, τη λεβαντίνα της αυτοπραγμάτωσης, το μπαχάρι της ανταπόκρισης και της ανταπόδοσης. Με οξυμένες τις αισθήσεις γίνεσαι οξύς παρατηρητής. 

Και τότε διαπιστώνεις ότι πίσω από τα τοπία της όρασης υπάρχουν τα τοπία ανθρώπων. Είναι τοπία που δεν συρρικνώνονται σε οικιστικά πλαίσια, τοπία στην ενδοχώρα του χάρτη σου, μακριά από όρια και γραμμές μανιακών γεωγράφων. Τα τοπία της ψυχής σου. Όσο πιο κοντά στα σύνορα, αλλάζουν οι χρωματισμοί τους. Καθώς αποχρωματίζονται γίνονται εκκρεμότητες. Είναι οι περιπτώσεις που βασανιστικά αναβλητικά αρνείσαι να τα σφραγίσεις με μια τελεία. Συνεχίζεις το ένα κόμμα μετά το άλλο, από σεβασμό θαρρείς στην αλήθεια της ύπαρξής τους. Και τους στέφεις την κορώνα της μονιμότητας, τους καθρεφτίζεις στον παραμορφωτικό καθρέφτη μιας δήθεν σταθερότητας .

Ο άλλος χάρτης, ο κατάδικός σου είναι χάρτης του κρυμμένου σου θησαυρού. Ανοίγεις το σεντούκι και τον φυλάττεις όμορφα σε μεταξωτό ύφασμα, διαθέσιμο μόνο για τους εκλεκτούς σου. Για εκείνους που θα αποφασίσεις να τους εμπιστευτείς το κλειδί. Τους πέντε, άντε έξι όλο κι όλο. Εκείνους που έχεις επιλέξει να χαρίσεις στο διηνεκές με τεχνική νωπογραφίας. Να ποτίσει ο φρέσκος σοβάς με το ανεξίτηλο χρώμα τους, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, να  μπορούν να πιστέψουν στα θαύματα της ζωής.

Είναι λίγοι οι άνθρωποι που νιώθεις ότι χωράς  στο έλα τους και εκείνοι στο δικό σου, χωρίς κανόνες περιοδικότητας. Και ελάχιστοι αυτοί που καθώς σου ψιθυρίζουν  ακουμπούν στην επιφάνεια της θάλασσας σου ένα απαλό ρίγημα  την ώρα που  αφήνει το φιλί του ένα απροσδόκητο φρέσκο αεράκι…Αγέρι ανανέωσης, που είναι η  ακρογωνιαία λίθος της εξέλιξης. Και η εξέλιξη  θεμέλιο ελευθερίας. Και η ελευθερία με τη σειρά της  προσωπικό στοίχημα. Να την κρατήσεις  ακέραια, ανόθευτη, πύργο απόρθητο του μυαλού και της ψυχής σου. Τολμηρά και όχι παράτολμα, θαρραλέα και όχι με θράσος να μπορείς να αποδέχεσαι, να δέχεσαι, να κατατάσσεις σε μια ιεραρχία τα θέλω σου και να περνάς από διαλογή τα μήπως σου. Να έχεις το θάρρος  να κοιταχτείς στον καθρέφτη σου και να μιλήσεις με τον εαυτό σου. Άσ’τον να διαλέξει εκείνος την προσφώνηση. Στο «φίλε» κάθισε και κέρασέ τον μικρές αλήθειες. Στο «Άγνωστε» φύγε, ξεντύσου το κουκούλι σου και μάζεψε υλικά για να σε χτίσεις ξανά, με το δικό σου γούστο.

Μη βαδίσεις  βιαστικός, σκυφτός, σκεβρωμένη φιγούρα με μοναδική σου έγνοια μη σκοντάψεις στο μονοπάτι ή μην εκτροχιαστείς από την ταχύτητα.

Μη μπερδευτείς  σε λαβύρινθους ασχήμιας. Ασε την   φλύαρη ποικιλία της ζωής να τμήσει το  πέρασμά σου. Μη φοβηθείς το μένος των κυμάτων. Άσε την ορμή τους  να σε λειάνει σα βότσαλο. Ένα λείο, ολοστρόγγυλο βότσαλο είναι η αποδειξη του πόσο μπορεί  να σε ομορφύνει η σκληρότητα. Ένα λείο, ολοστρόγγυλο βότσαλο πάντα χαρίζει ιριδισμούς όταν νοτίζεται με την αλμύρα της ζωής.

Από το ψιθύρισμα ενός γιαλοδρόμου

            Ετούτη η γωνιά έχει μείνει ασυντρόφευτη εδώ και καιρό… Η αλήθεια είναι πως μου έχει λείψει πολύ το μπαλκονάκι της. Κι έχω τόσους σπόρους μαζεμένους για τα περβάζια της... Υπομονετικά τους μαζεύω στο σακούλι μου, κάποια στιγμή λέω, κι όλο το αναβάλλω, θα τους φυτέψω να μυρίσει καλοκαιράκι στο ομπρελόσπιτο.

            Ο ελεύθερος, όπως τον ονομάζουν οι πολλοί χρόνος, ο προσωπικός, σχεδόν ανύπαρκτος. Κατατεμαχισμένος σε υποχρεώσεις, αποστολές και βάλε… Όπως των περισσότερων, φαντάζομαι…

Η αρχή όμως είναι το ήμισυ του παντός. Και αφού είναι ανάγκη να προσαρμοστώ στα ρεαλιστικά δεδομένα, είπα θα φέρνω στιγμές, μικρές, μικρούλικες στιγμές που κάτι μου ψιθύρισαν, όποτε ξεκλέβω λίγο χρόνο.

Ήρθε ένα θαλασσοπούλι σήμερα, αυθάδικο και ελεύθερο να αιφνιδιάσει το πρωινό μου. Πριν φύγει για να συνεχίσει την αλητεία του στο δρόμο του γιαλού, μου απίθωσε δυο λέξεις που αιωρούνταν στα κρόσσια μιας μελωδίας… Μιας μελωδίας γνωστής, μα καιρό ξεχασμένης…Σήμερα ήχησε στα αυτιά μου διαφορετικά. Ποιος ξέρει. Λένε ότι μεγαλώνοντας γίνεσαι πιο ευσυγκίνητος. Εγώ θα αντιτείνω ότι αυτό που τελικά αλλάζει είναι η αντίληψη, που φέρει το ουράνιο τόξο του χρόνου!

Γη και ύδωρ

Στολισμένο το πολυκατάστημα των ηλεκτρονικών ειδών. Κόσμος στο ταμείο. Για την εξόφληση της μηνιαίας δόσης. Όλα τα άλλα ανεξόφλητα Χρωστούμενα εσαεί: χαμόγελα, στόχοι, όνειρα…
Στολισμένη και η ταμίας. Στο πρόσωπο, το ακάλυπτο από τη στολή. Ρίμελ, πούδρα, λιπ γκλος. Ψιμύθια ασπίδες: να λειάνουν τη ρυτίδα έλλειψης του ύπνου που έκλεψε η ανασφάλεια. Μηχανικά «παρακαλώ» και «ευχαριστώ», χωρίς περιθώρια καλημέρας. Συνωστισμός, ουρά, βουητό ομιλιών. Καμία συνομιλία. Άσκοπα σούρτα φέρτα γύρω από τις γιρλάντες των εκπτώσεων. Έκπτωτοι περαστικοί ξεγελούσαν τα άδεια τους ημίωρα και τα άδεια πορτοφόλια.
Κάτω από την ξεφτισμένη πούδρα οι πρώτες αυλακιές εκνευρισμού ετοιμοπόλεμες στην όποια υποψία παραπόνου. Κλεφτές ματιές στο ρολόι. Μετρούσε. Μαζί με τα χαρτονομίσματα τους κύκλους του λεπτοδείκτη. Δεύτερη ματιά. Η ώρα σε βασανιστικά οκνηρή τροχιά. Τρίτη. Και το προδομένο σπ’ το λιπ γκλος στόμα ξεγέννησε τον αυτοματισμό της σκέψης: «Μα θα του πει κάποιος να σταματήσει επιτέλους;»
Κορνίζα η πύλη εισόδου με τα φανταχτερά 50%,70% και κάποια τολμηρά 80%।Στο κέντρο της η φιγούρα ενός γέρου। Σκυφτό το σώμα, σε υποταγή. Σκυφτό το βλέμμα. Σε ταπείνωση. Μόνο το τρεμάμενο χέρι σε αντίσταση. Χαρτονένια η προέκταση, να χάνει την οξύτητα ο ήχος του κέρματος. Προδομένος από το DNA των λέξεων σφήνωσε την απόγνωση στον αυλό μιας γκάιντας. Κι εκείνη έκλαιγε και έκλαιγε. Μονότονα. Αρχέγονη διαδικασία το κλάμα. Πανάρχαια η πίσω πόρτα της εγκατάλειψης. Μονότονη η πορεία. Η ίδια νότα στην γκάιντα, ξανά και ξανά. Ολομόναχη. Γινόταν κραυγή, στριγκιά. …Δανεισμένος ήχος για το τοπίο της σιωπής. Βιαστική πινελιά πάνω του, αγωνιούσε να σκιτσάρει τον κωδικό για να τη σπάσει. Γη και ύδωρ ο ορίζοντας του. Το ασκί μιας γκάιντας το τελευταίo μετερίζι.