Όταν το internet....

Και επειδή οι μέρες που μπορείς να απολαύσεις χαλαρά με την οικογένειά σου, και να συναντήσεις ανθρώπους που αγαπάς είναι λίγες με τα προγράμματά μας τα ασφυκτικά, δεν τη χάσαμε την ευκαιρία και πήραμε τους δρόμους πάλι! Φορέσαμε τη διάθεση την ταξιδιάρικη και το ρολόι της προσμονής άρχισε να μετράει αντίστροφα από το βράδυ της Πέμπτης. Η καλύτερή μας να είμαστε οι τρεις στο αυτοκίνητο.

Η απόδραση προς Θεσσαλονίκη. Ήταν και το magic park βλέπετε, υπόσχεση από το χειμώνα που το βρήκαμε κλειστό. Και αν υποσχεθείς σε παιδί…. (Άλλο που δε θέλαμε).
Πρωινό το ξύπνημα, το δικό μου ρολόι της προσμονής χτυπούσε λίγο πιο γρήγορα, η συνάντηση με την Dee Dee και την αχτιδούλα με συντόνισαν σε τικ τακ διαφορετικά. Όταν γνωρίζεσαι από εδώ μέσα, σε στιγμές που άλλοτε καταθέτεις την ψυχή σου, άλλοτε κάνεις πλάκα, άλλοτε μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου, έτσι όπως είμαστε μια γειτονιά, αισθάνεσαι ότι πας σε φίλους, σε αγαπημένους, η υποχρέωση δεν παίζει πουθενά!

Κι αφού κανονίστηκε να μείνουμε όλοι ευχαριστημένοι,, τα «παιδιά» πήγαν σινεμά (καθόλου τυχαία!), κι εγώ εκεί δίπλα, στο ραντεβού με την Dee Dee. Εκείνα τα πέντε λεπτά που είχαμε βρεθεί την Κ. Δευτέρα, ζητούσαν να πολλαπλασιαστούν κι εμείς τέτοια χατίρια δε χαλάμε. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να κρατάμε λουλούδι, η φιγούρα της Dee Dee δεν είναι από αυτές που ξεχνιούνται. Και ήρθε. Με ένα χαμόγελο ουράνιο τόξο…. Και δυο μάτια τόσο καθαρά- και πανέμορφα παρεμπιπτόντως- που ήθελες να βουτήξεις μέσα για να βαπτιστείς. Αυτή είναι η Dee Dee. Ντόμπρα, ίσια, καθαρή, χωρίς ανήλιαγες γωνιές, χωρίς σκιές. .Δροσιά φρέσκια πρωινή. Κι εκείνη η εικόνα στο μπαλκόνι του ξενώνα τυλιγμένες με δύο σάλια και αχνιστές κούπες καφέ παρούσα, τόσο έντονη. Λέγαμε, λέγαμε και τελειωμό δεν είχαμε. Κι αν δεν μας περίμεναν, ακόμη εκεί νομίζω θα ήμασταν… Σα φίλες από τα παλιά που είχαν να βρεθούν καιρό, αυτή η αίσθηση γυρνοβολούσε στο τραπέζι.

Στην αχτίδα μας πήγαμε όλοι μαζί, η καλοσύνη και η αγάπη της άρχισαν να μας γλυκαίνουν, πριν τη συναντήσουμε, κάθε δυο λεπτά τηλέφωνο μας έπαιρνε για να μας καθοδηγήσει. Και όταν μπήκαμε στο σπιτικό της, η αγκαλιά και η δική της και του "αντρούλη" της, όπως αγαπάει να το λέει, ανοιχτές. Η φιλοξενία τόσο ζεστή. Κι η Κλώντη να στριφογυρίζει γύρω μας, νότα που συμπλήρωνε ξεχωριστά τη μελωδία. Το μόνο που με στενοχώρησε, ήταν που δεν δοκίμασα τα γλυκά της αχτιδούλας, γιατί ήμασταν σκασμένοι από το φαγητό-θα τα ζητούσα σε αλουμινόχαρτο αν το σκεφτόμουν, κάτι που δε συνηθίζω, αλλά τόσες φορές μου έτρεξαν τα σάλια μου, βλέποντας τις φωτογραφίες απ’ τα καλούδια της, πώς το έκανα εγώ αυτό το έγκλημα;- Υπέροχη η αχτίδα μας – κι η φωτογραφία την αδικεί, αυτά τα μάτια από κοντά είναι θάλασσες- δεν ένιωσα καμία μα καμία διαφορά ηλικίας, δεν έχει ηλικία η αχτίδα, είναι αυτό που λένε αιώνια έφηβη. Γνώρισα και την μαμά της, μια υπέροχη και ευγενική κυρία, και –χα, χα- είδα και το ποδήλατο και το καινούριο δωμάτιο, φως παντού στο χώρο της.

Θα το ξαναπώ και θα το λέω συνέχεια, η τεχνολογία παίρνει τη μορφή που εσύ θέλεις να της δώσεις, κι αν είναι στα σταυροδρόμια του ίντερνετ να συναντάς Ανθρώπους με Α κεφαλαίο, χωρίς κόμπλεξ και ανασφάλειες, χωρίς παραμορφωτικά γυαλιά και ανούσια σκαναρίσματα, τότε χαίρομαι πολύ που υπάρχει το ίντερνετ.

Η βόλτα στο magic παρκ ήταν το κερασάκι στην τούρτα…. Γελάσαμε, τσιρίξαμε, γίναμε παιδιά κι εμείς….
Το βράδυ η βραδιά αφιερωμένη στο Ναντιάκι μας, η διάθεση ανοιχτή, το γέλιο δε μας έλειψε, και δος του οι ευχές, και δος του τα τσουγκρίσματα, και κάπου εκεί σφηνωμένο ένα «δόξα σοι», ναι, υπάρχει αληθινή ομορφιά εκεί έξω!