NO rush...Η ελληνιστί το σοφότατον: "σπεύδε βραδέως". Παραθέτω πραγματικό "διάλογο", ακριβώς μία εβδομάδα πριν, δηλαδή όχι Μεγαλοβδομάδα. Διάλογο του οποίου στάθηκα μάρτυρας, αφού εκτυλίχθηκε δημόσια και με πληθωρικό τρόπο.
Ήταν μια νεαρή μητέρα. Καλοστεκούμενη μα παραπατώντας στα ακριβά της τακούνια, καθώς τα εκβίαζε να ακολουθήσουν τον ιλιγγιώδη βηματισμό του εγκεφάλου της, απ ότι φάνηκε. Έσερνε στην κυριολεξία τον δεκάχρονο περίπου γιο της, σφίγγοντάς του τις παλάμες. Στεκόμουν σε μία γωνία ροκανίζοντας νωχελικά το χρόνο μου, πριν από ένα ραντεβού και απολαμβάνοντας τα ερωτοτροπήματα του απογευματινού ήλιου με την Άνοιξη.
Για κάποιο λόγο, προφανώς μετάγγισης του τρόπου σκέψης στο παιδί, η μητέρα ανακοίνωνε με ταχύτητα που μετέτρεπε τα φωνήεντα σε ακροβάτες, στο παιδί
:"Την Τετάρτη θα πάμε να πάρουμε τα τσουρέκια από τη θεία που θα μας τα κάνει".
Χωρίς ανάσα, παύλα, παύση, κόμμα, η επόμενη πρόταση. Ένα ασύνδετο ηχηρό, εισβολέας
."Την Πέμπτη θα πάμε να πάρουμε τα αβγά που θα μας βάψει η γιαγιά, το Σάββατο θα πάμε να πάρουμε και τη μαγειρίτσα, και μετά θα πάμε κι εμείς".
Το παιδί άκουγε αυτιστικά. Το ίδιο και εγώ. Ασάλευτη. Μπροστά σε ένα Πάσχα που ερχόταν.Μπροστά σε ένα νοητό σήμα "Απαγορεύεται".
Τι απαγορευτόταν; Το κόκκινο της αγάπης; Το λουλακί της παράδοσης; Το πράσινο της Άνοιξης; Ή το χρυσαφί του ήλιου;
Πέταξα στον διπλανό κάδο το χάρτινο ποτήρι από το take away cafe μου. Και ξεκίνησα για το ραντεβού.
Ήταν μια νεαρή μητέρα. Καλοστεκούμενη μα παραπατώντας στα ακριβά της τακούνια, καθώς τα εκβίαζε να ακολουθήσουν τον ιλιγγιώδη βηματισμό του εγκεφάλου της, απ ότι φάνηκε. Έσερνε στην κυριολεξία τον δεκάχρονο περίπου γιο της, σφίγγοντάς του τις παλάμες. Στεκόμουν σε μία γωνία ροκανίζοντας νωχελικά το χρόνο μου, πριν από ένα ραντεβού και απολαμβάνοντας τα ερωτοτροπήματα του απογευματινού ήλιου με την Άνοιξη.
Για κάποιο λόγο, προφανώς μετάγγισης του τρόπου σκέψης στο παιδί, η μητέρα ανακοίνωνε με ταχύτητα που μετέτρεπε τα φωνήεντα σε ακροβάτες, στο παιδί
:"Την Τετάρτη θα πάμε να πάρουμε τα τσουρέκια από τη θεία που θα μας τα κάνει".
Χωρίς ανάσα, παύλα, παύση, κόμμα, η επόμενη πρόταση. Ένα ασύνδετο ηχηρό, εισβολέας
."Την Πέμπτη θα πάμε να πάρουμε τα αβγά που θα μας βάψει η γιαγιά, το Σάββατο θα πάμε να πάρουμε και τη μαγειρίτσα, και μετά θα πάμε κι εμείς".
Το παιδί άκουγε αυτιστικά. Το ίδιο και εγώ. Ασάλευτη. Μπροστά σε ένα Πάσχα που ερχόταν.Μπροστά σε ένα νοητό σήμα "Απαγορεύεται".
Τι απαγορευτόταν; Το κόκκινο της αγάπης; Το λουλακί της παράδοσης; Το πράσινο της Άνοιξης; Ή το χρυσαφί του ήλιου;
Πέταξα στον διπλανό κάδο το χάρτινο ποτήρι από το take away cafe μου. Και ξεκίνησα για το ραντεβού.
2 σχόλια:
http://www.e-radio.gr/Republic-1003-Thessaloniki-i478/live
Αχ φιλεναδιτσα μου. Βλεπω κι εγω, και καποιες μερες βιωνω, την απογνωση του αφαντου χρονου :) Δεν θα αναλυσω εδω ποσο πνιγομαστε μονοι μας και ποσο οι συνθηκες μας επιβαλλουν αυτη το κυνηγι. Θα σταθω στο παιδι. Ελπιζω να ηταν μεμονωμενο περιστατικο ενος θνητου γονεα που κανει λαθοι και το ιδιο βραδυ να ζητησε συγγνωμη απο αυτο το πλασμα που της ομορφαινει τη ζωη!
Συγγνωμη που δεν προσεξα ποσα χαμογελα αξιζεις εσυ, που στεκεσαι εδω μπροστα μου υγιης. Και δεν ξερεις τι αλλο να κανεις για να μου μαθεις να εκτιμω. Τι αλλο να κανεις απο το να υπαρχεις υπεροχα οπως ηδη κανεις!
Ειμαι πολυ μικρη για να κρινω αυτη τη μανουλα, που δεν εχω ιδεα τι συμβαινει στη ζωη της. Λυπαμαι μονο που παλευοντας με τα τερατα μας ο καθενας, χανουμε ομορφες στιγμες με τα παιδακια μας.
Χρηστος Ανεστη ομορφουλα μου :)
Δημοσίευση σχολίου