Αντίο...

Είναι μερικές φράσεις που απλώς δεν τις χωράει το μυαλό. Και η λογική χρειάζεται το χρόνο της για να μπορέσει να τις καταχωρήσει στο κουτάκι το ανάλογο. Κι ενώ το άκουσα καθαρά, έπρεπε, έπρεπε να ρωτήσω: "Το άκουσα σωστά;"


Εφυγε σήμερα για το μεγάλο του ταξίδι στην αιωνιότητα ο Michael Jackson.

Μαζί του ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Από τότε που απίθωνα το "Thriller" στο κομοδίνο μου πριν κοιμηθώ. Και το πρωί όλη η παρέα προσπαθούσαμε να μιμηθούμε τον άνθρωπο που είχε καταπιεί το ρυθμό και καθώς τραγουδούσε, χόρευε, όπως κανείς άλλος. Και περιμέναμε την Παρασκευή το "Μουσικόραμα" για να τον απολαύσουμε στα βίντεο κλιπ του. Τον δικό μας Μάικλ.

Δεν έχω ξεκαθαρίσει τι απ' όλα όσα έχουν ακουστεί όλα αυτά τα χρόνια για τη ζωή και την πορεία του ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και ποια είναι η πραγματικότητα. Ξέρω σίγουρα ότι ο Μάικλ βίωνε τη δική του, κατάδική του πραγματικότητα στην προσωπική του ζωή. Μια πραγματικότητα που μάλλον θα περάσει με πολλά διαφορετικά ενδύματα και χρώματα στη σφαίρα του θρύλου του, που μάλλον τώρα ξεκινά.

Άσπρος από ασθένεια του δέρματος ή πειραματισμούς, παραμορφωμένος από την ανάγκη του να μη θυμίζει σε τίποτα τον πατέρα του, να μοιάσει στον Πήτερ Παν ή επειδή χάθηκε στους λαβυρίνθους της ψυχής, παρεξηγημένος ή μη, ο δικός μου Μάικλ Τζάκσον θα είναι πάντα εκείνος που με την πρώτη νότα η φωνή του θα έρχεται οικεία, σχεδόν συγγενική να ζωντανέψει μια άλλη, ωραία εποχή...

Καλό ταξίδι Μάικλ...