Επιτέλους,
Ήρθε η ώρα να ανοίξω λίγο τα παράθυρα σ’ αυτό το φτωχό σπιτάκι, να μπει αεράκι θαλασσινό, έστω και ηλεκτρονικό, μια που το αληθινό δε με βλέπω να το απολαμβάνω και πολύ φέτος.
Είναι που δεν μπορώ τα μεσοβέζικα πράγματα. Να είμαι λίγο εδώ, λίγο εκεί, λίγο παρακει… Είναι και που τα χρόνια που κουβαλώ πλέον στην καμπούρα μου μου έμαθαν ότι όταν πολιορκούμαι είναι καιρός για προτεραιότητες, καιρός να ακούω τα μηνύματα του σώματός μου… Είναι και ένας σοβαρός προορισμός στον οποίο είμαι ταγμένη για λίγο καιρό και δεν μου αφήνει περιθώρια για ξενύχτια και υπερωρίες…
Είναι και που είμαι λίγο ανάποδη και με κυνηγούν τα οξύμωρα. Όταν φαίνεται πως έχω χρόνο, εγώ δεν έχω καθόλου… Ναι, τέτοια ανάποδη είμαι. Είναι και που τρόμαξα κάποια στιγμή, όταν πάτησα ξυπόλητη στη γη και ένιωσα μια γείωση που μέχρι και με τρόμαξε. Τα φυλλαράκια μου φαίνονταν φυλλαράκια, τα σύννεφα φυσικά φαινόμενα, τα κελαηδήμα των πουλιών κελάηδημα… Όλα όπως μας τα μαθαίνανε στη φυσική ιστορία. Καμιά άλλη διάσταση. Ήταν η ώρα να σιωπήσω. Γιατί πολύ απλά ένιωθα ότι δεν είχα τίποτα να πω. Και γιατί αυτή η σιωπή ερχόταν ως επιτακτική ανάγκη, φαινόταν, ότι κάτι είχε να μου πει. Κάπου να με οδηγήσει. Και είναι μερικές φορές που η ζωή έρχεται να σου φέρει τόσα συναισθήματα μαζεμένα, τόσες αλλαγές, τόσες εξελίξεις, που δεν τις χωράς, μόνο να τις παρακολουθήσεις μπορείς αρχικά . Ειδικά αν είσαι άνθρωπος σαν κι εμένα, που χρειάζεσαι περίοδο προσαρμογής στις αλλαγές κεφαλαίου. Το έχω διαπιστώσει πλέον και ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι γεννήθηκα πρόωρο και η πρώτη γεύση ζωής ήταν η προσαρμογή…
Τελικά, όλη αυτή η απουσία μου έκανε καλό. Ήταν και που η καθημερινότητα ήταν ασφυκτικά γεμάτη από παρουσίες φίλων από μακριά. Και από χίλια δυο άλλα. Ήταν και που κατάλαβα ότι όλοι εκείνοι που θεωρούσα φίλους αποδείχτηκαν φίλοι αληθινοί. Οι αληθινοί φίλοι ξέρουν να αφήνουν χώρο και να σέβονται …Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που με αναζητήσατε αυτό το διάστημα χωρίς να ζητήσετε την παραμικρή εξήγηση για την απουσία μου. Με συγκινήσατε πραγματικά.
Και επειδή, μπορεί να γειώθηκα όπως είπα, αλλά η φλυαρία πάντοτε μου περισσεύει, να μη σας ζαλίσω άλλο …
Αυτό το διάστημα, σε μικρές ευκαιρίες που έβρισκα, δοκίμασα την τύχη μου στη χειροτεχνία. Άλλοτε μου έβγαινε και άλλοτε απλώς πετούσα τα υλικά μου και έλεγα ότι θα μου έρθει και από κει η έμπνευση κάποτε ξανά… -Λίγα τζιτζίκια να ακούσω και θα επανέλθω, το ξέρω-. Ενώ δε το συνηθίζω, θέλησα σήμερα να σας φέρω μερικές φωτογραφίες, γιατί έτσι, είναι πιο ωραίο όταν το μοιράζεσαι… και ας πρόκειται για χαζομαρούλες, όπως λέω εγώ (όχι , δεν θέλω να είστε ευγενικοί και να μου πείτε τι ωραία που είναι…).
Ειρήνη και Dee Dee σας ευχαριστώ για τα πολύ όμορφα διαλεγμένα υλικά που μου φέρατε αντί για γλυκά όταν ήρθατε. Εχω για όλο το καλοκαίρι!!!!!!!!!! )))
Αχτιδούλα, τι να πω που με έχεις γεμίσει βραβεία και θα μας πάρουνε χαμπάρι ότι μου έχεις αδυναμία;;;Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ!
Κλωθογυρίζατε οι περισσότεροι φίλοι στο μυαλό μου, γιατί είμαι και του συνειρμικού ρεπερτορίου… Και τα καλά, σας τα κρατάω για τις επόμενες φορές, γιατί σας το είπα… μπορεί να σιωπώ, αλλά έχω λίγο και τον ακάθιστο….

Για αρχή με έπιασε μανία να στολίζω τη μικρή μου.

Για το τζην σακάκι

Για τα μαλλάκια της...

Και μετά ήρθε το στοίχημα με το πλέξιμο που δεν μπορώ να κερδίσω...

Είδα τι ωραία που έπλεκε η Dee Dee και είπα α, εύκολο μοιάζει, να δοκιμάσω ... Αμ δε... Dee χρειάζομαι οπωσδήποτε σεμινάρια. Μόνο το κολιεδάκι παραπάνω φαίνεται να πέτυχε....

Από κοντά και το μικρό μου κόλλησε για ένα διάστημα και έφτιαξε το δικό της κολιεδάκι

Θυμήθηκα και την Αλίκη που μας είχε μάθει τις χάρτινες χάντρες και γέμισα πολλά κουβαδάκια από δαύτες... Να και ένα κολιεδάκι με χάρτινες δικές μου χάντρες

Με ύφασμα

Και δυο ακόμη πιο...σοβαρά....

Μαργαριταράκια για την Dee που ήθελα να έχει ένα ίδιο με το δικό μου

Και μπλε για την αχτίδα μου που της αρέσει πολύ...










και ένα navy για το αγαπημένο μου μπλε μπλουζάκι....

Hasta la vista, λοιπόν!!!!!



υ.γ. γιατί δεν αντέχω, θέλω να το πω.Πολύ με έξοργίζει η φράση "τα μάρμαρα του Παρθενώνα".... Γλυπτά είναι, βρε παιδιά,... τι μάρμαρα.... Ανασκουμπωθείτε λίγο....
update:
μόλις γύρισε η κόρη μου από τη γειτονιά :
-Μαμά, μαμά...πήγαμε με τη Δάφνη στον επικάλυπτο της πολυκατοικίας τους!
Χα,χα,χα......