Απλά, τίμια και ειλικρινά...

Μένουμε 11 χρόνια πια σ’ αυτή τη γειτονιά.
Κάθε φορά που βγαίνουμε από το σπίτι σταθερή η διαδρομή μας, ίδιοι οι άνθρωποι που συναντούμε και μοιραζόμαστε την καλημέρα μας. Και ο χρόνος κυλά. Σαν το νερό. Κι εμείς μέσα στα δίχτυα της καθημερινότητάς μας δεν παρατηρούμε πάντα τις αλλαγές. Κι όμως, ο χρόνος ο πραγματικός έχει διαβεί τη γεωγραφία μας. Κι ο χρόνος ο αληθινός είναι, όπως λέει ο Σαββόπουλος, ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός… Τα παιδιά, που μεγαλώνουν. Και κάποτε, μια μικρή, μια τόση δα μικρή αφορμούλα σου δανείζει τη ματιά της και το καταλαβαίνεις. Πως μεγάλωσαν, μεγαλώνουν, ανοίγουν τα φτεράκια τους και δοκιμάζουν το πέταγμά τους.
Εκεί, σε μια γωνιά της καθημερινής μας διαδρομής, πλάι στο περίπτερο, στέκεται ένα ανθοπωλείο. Εκεί η πρώτη στάση μας κάθε φορά. Και να τα ταχταρίσματα στο καροτσάκι όταν η μικρή μου ήταν μωράκι ακόμη. Και μετά οι πρώτες ερωτήσεις, όταν στάθηκε στα ποδαράκια της: «πώς σε λένε;». Και τα καμαρώματα αργότερα «ολόκληρη κοπέλα έγινες» . Ετσι, με κάποιους ανθρώπους ανταλλάσσεις καθημερινές καλημέρες κι ένα ζεστό χαμόγελο, χειμώνα καλοκαίρι. Πιο συχνά και από τους φίλους σου, τους συναντάς κάθε μέρα, στο ίδιο σημείο, κι ας περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Το χαμόγελο δεν γνωρίζει από λεπτοδείκτες…

Ετσι και χθες καθώς περνούσαμε το βραδάκι επιστρέφοντας στο σπίτι συναντήσαμε τον ανθοπώλη μας έξω από το μαγαζάκι του, να φιλοτεχνεί με περισσό μεράκι μια καρδιά λουλουδένια που προοριζόταν για ένα γάμο. «Άντε, να δεις τι θα φτιάξω στο δικό σου γάμο» ήταν η φιλοφρόνηση του προς τη μικρή μου. «Και για πες μου, αύριο που είναι η γιορτή της μητέρας, τι δώρο θα κάνεις στη μανούλα;» τη ρώτησε με τη βεβαιότητα του πρωταγωνιστή της ημέρας. Μια από τις χρυσές ημέρες θα είναι η αυριανή για το μικρό του μαγαζάκι. Κλίση κατακόρυφη του κεφαλιού της μικρής προς τη γη. Δυο φύτρες από τα μαλλάκια της μόνο επαναστάτησαν σ’ αυτήν την ξαφνική έκρηξη ντροπής. «Έλα, έλα να μου πεις στο αυτάκι, δε θ’ ακούσει η μαμά». Το βλέμμα εξακολουθούσε πρωταγωνιστικό. Η μικρή δειλά δειλά πλησίασε και κάτι του ψέλλισε στο αυτί. Το πρόσωπό του συσπάστηκε από την έκπληξη και αυτό δε μου φάνηκε καθόλου καλό σημάδι. «Δέντρο θα μου χαρίσει αύριο η μικρή;»αναρωτήθηκα με τη σειρά μου και με τη βεβαιότητα των τόσων χρόνων επανάληψης του εθιμοτυπικού. Οι ανθοδέσμες του γείτονα με ξυπνούν με το φίνο άρωμά τους τα τελευταία χρόνια τέτοια μέρα.
«Συγχαρητήρια!» μου αντέτεινε ο γείτονας, αφήνοντάς με στη σαστιμάρα των τελευταίων δευτερολέπτων. «Αυτό θα πει ειλικρίνεια και τιμιότητα….Πάντως…λουλούδια δε θα σου φέρει αύριο!».

Και σκέφτομαι. Τι καλύτερο δώρο να μου φέρει , φίλε μου, από αυτό που μόλις ξεστόμισες; Τι πιο όμορφο από το να ξέρεις ότι το παιδί σου έχει το θάρρος της γνώμης του και είναι ειλικρινές;
Βέβαια, στο δρόμο δεν άντεξε το μικρόβιο της αμφιβολίας να με απαλλάξει από την παρουσία του. «Μήπως θα περάσει καλύτερα στη ζωή της αν είναι και λίγο διπλωμάτισσα, αν δεν είναι βίαια και αφοπλιστικά ειλικρινής;»… Πφφφ… χαζομάρες. Για το μόνο που άρχισα να σιγουρεύομαι είναι ότι στο μέλλον το επάγγελμα που θα ακολουθήσει δε θα είναι σχετικό με τις δημόσιες σχέσεις ...

Και είμαι σίγουρη και για κάτι ακόμη. Ότι όσο κι αν πολλοί είναι εκείνοι που αντιτίθεται σ’ αυτές τις παγκόσμιες ημέρες, στη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, στη γιορτή της γυναίκας κτλ, κτλ, σχεδόν κανένας δεν παραλείπει να ευχηθεί τέτοια μέρα στη μάνα του. Με το δικό του τρόπο. Με ένα αγριολούλουδο, με μια αγκαλιά, με μια εκκρεμότητα που μετατρέπει σε γεγονός, με ένα βλέμμα και μόνο. Γιατί μπορεί να είμαστε όλοι διαφορετικοί, μα γινόμαστε όλοι τόσο ίδιοι στο άκουσμα αυτής της τόσο μικρής μεγάλης λέξης: ΜΑΝΑ.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μάνες του κόσμου. Σ’ αυτές που γέννησαν, σ’ αυτές που μεγάλωσαν,σ’ εκείνες που στάθηκαν. Τα γονίδια εδώ δεν έχουν τον πρώτο λόγο.

Χρόνια πολλά μάνα μου, Καρπώ μου και Δωτώ μου! Τα συναισθήματα σκλαβώνουν τις λέξεις στο λαιμό… Το ευχαριστώ μου θα έρθει απλώς απόψε να σταθεί στο αιωνόβιο το φυλλαράκι σου που τρέχει σε εκείνο το ποτάμι χρόνια τώρα και μου φέρνει μυρωδιές του κόσμου. Εκεί, με κομμένη ανάσα θα σταθώ, κανείς να μη μου κλέψει ούτε νότα απ’ το τραγούδι σου… Όσο διαρκεί η πορεία. Η δική σου, η δική μου, της κόρης και της κόρης της και εκεινής της κόρης….

Περσινά μου ψιθυρίσματα: χρωματισμός 10ης Μάη 2008, για τη γιορτή της μητέρας.