Περί τέχνης...

Πώς να αρνηθείς πρόσκληση σε DeeDee και Αθηνά;
Περί τέχνης μου είπαν το παιχνίδι και σιγά μη δεν έπαιζα…
Άσχετα αν είμαι λίγο της αργοπορίας….

Κορίτσια σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.
Πρέπει να γράψουμε, λέει ο κανόνας,
1. ρητο
ή/και
2. ποιημα
και να συνεχίσουμε με έναν

3. πινακα ζωγραφικης που μας αρεσει.

1.Τώρα, αν σας πω ότι εγώ χάθηκα, γιατί μου έρχονται στο νου πολλά ποιήματα, και πολλοί πίνακες ζωγραφικής, το καθένα για διαφορετικούς λόγους θα μου πείτε τι πρωτότυπο…
Αφού όμως πρέπει να αρκεστώ στο ένα, επιλέγω για τη δεδομένη στιγμή ένα αγαπημένο του Μίλτου Σαχτούρη:

Το Ψωμί

Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό ψωμί,

είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό,

ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι

έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω,

όμως και μία μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος

κι αυτή μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ουρανό

κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πήγαιναν στο ψωμί,

όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό!

Ας μην το κρύβουμε.

Διψάμε για ουρανό.

2.Το ρητό μου θα θεωρηθώ γραφική αν το επαναλάβω;

«Εξ όνυχος τον λέοντα»

λαική η σοφία….

3.Στο έργο τέχνης θα μου επιτρέψετε να κάνω μια παρατυπία. Μου αρέσει πολύ η ζωγραφική, αγαπημένος μου ο Κλιμτ από τους μεγάλους ζωγράφους(αν και έχω δει πίνακές του να φιγουράρουν σε κούπες, πόρτες νέας γνωστής εταιρείας και δε συμμαζεύεται, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα ,) ενώ εδώ μέσα ανακάλυψα πολλούς φίλους που πραγματικά δίνουν μορφή με τα πινέλα τους σε μικρά θαύματα,

αλλά

μου αρέσει το ίδιο πολύ και το κολάζ.

«Το colagge, παρότι φτάνει συχνά σε αδιαφιλονίκητα καλλιτεχνικά αποτελέσματα, παραμένει ένα παιχνίδι, ένα τρυκ όπως το καλειδοσκόπιο, τα παζλ, και οι μαγικές εικόνες…..είναι ένα τέχνασμα που αμφισβητεί την πείρα του βλέμματος, και άρα της συνείδησης: φτιάχνει αυτό που ούτε το μάτιούτε η φαντασία δεν έχουν αντικρίσει ποτέ. Σκοπός του είναι να δημιουργήσει ένα στιγμιαίο, διακεκομμένο , δίχως ειρμό και συνέχεια, περιθώριο λάμψης και ιλαρότητας…ένα άνισο κύμα απόλαυσης, απ’ την ενέργεια που απελευθερώνει το ξάφνιασμα. Λέγοντας τα πιο απίστευτα ψέμματα τολμάει να θρυμματίσει τον κόσμο και να τον ξαναφτιάξει με τα σπασμένα κρύσταλλα ενός καθρέφτη»

(Από το Δωμάτιο με τις Εικόνες του Οδυσσέα Ελύτη).

Το έργο είναι της λατρεμένης μου Ελπίδας Πανονίδου.

Για να το δείτε μεγαλύτερο πατήστε εδώ:

΄http://www.visualarts.gr/expositions.php?lang=1&expoId=1362

Τα σκίτσα της με είχαν εντυπωσιάσει πολύ πριν δω τα κολάζ της, πάντα με παιδικές φιγούρες, με αγάπη στο αβακωτό(σκακιέρα) με βύθιζαν σε κόσμους εσωτερικούς, υπαινιγμοί, οραματισμός και σκληρή πραγματικότητα, αντιθέσεις και συνθέσεις… Όταν όμως πρωταντίκρισα σε έκθεση τα επιτοίχια κολάζ της ένιωσα τα πόδια καρφωμένα στη γη, μαγνήτης οι δημιουργίες της, δεν ήταν η φιλία που συντόνιζε μυαλό και καρδιά, ήταν μια δημιουργία που σε αιχμαλώτιζε αυθύπαρκτη. Μικρά απειροελάχιστα κομματάκια χαρτιού στο εργαστήρι της μορφώνονται μέσα από τα χέρια της, τσίκι τσίκι, σε εικόνες και το ταξίδι αρχίζει....

Στο Micro-cosmo της Ελπιδας, τρισδιάστατες κατασκευές, κολλάζ στο χώρο και επίτοιχα έργα μικτής τεχνικής, με επιρροές απ’ τη ρεαλιστική αναπαράσταση και την ποπ κουλτούρα, προσεγγίζουν με χιούμορ και γλυκόπικρη αίσθηση, την παιδική ηλικία. Έργα στα οποία δεν υπάρχει συγκεκριμένος χώρος ή χρόνος, και στα οποία κυριαρχούν οι παιδικές μορφές – σύμβολα - , οδηγώντας το θεατή σε εσωτερικά τοπία. Μέσα από μία μίξη, ποπ διάθεσης στην προσέγγιση του θέματος και σουρεαλιστικής ελευθερίας στις συνθέσεις της, ταξιδεύει τον θεατή σε κόσμους και καταστάσεις φανταστικές. Τρεις διαφορετικές διαδρομές έκφρασης οδηγούν στο ίδιο σημείο, το εσωτερικό τοπίο. Αρχικά τα τρισδιάστατα κολάζ, παιχνίδι από χρώματα, σχήματα,διαστάσεις, επιτοίχια ή επιδαπέδια, κυριαρχούν στο χώρο. Ο όγκος και τα επίπεδα δημιουργούν απόλυτα ανάγλυφη επιφάνεια και το κολάζ ορίζει την εικόνα. Ο θεατής καλείται να ταξιδέψει, άλλοτε με αφορμή το βλέμμα ενός παιδιού-συμβόλου και άλλοτε με αφορμή κάποιο ονειρικό περιβάλλον που παραπέμπει σε εσωτερικό τοπίο. Σχέδια από μελάνι σε χαρτί ή σε καμβά, κάποια σε χρωματιστές κορνίζες και κάποια σε λευκό τελάρο, βρίσκονται κατά ομάδες στον τοίχο σαν ομαδικές συνθέσεις. Η λεπτή γραμμή από μελάνι, ορίζει τον χώρο και τον όγκο, ξεδιπλώνοντας μια εικόνα σαφή, ανθρωποκεντρική. Το τοπίο παραμένει εσωτερικό και η ματιά κάποιας φιγούρας διαρκής.Τέλος, το τρισδιάστατο ζητά τον δικό του χώρο, με αποτέλεσμα μια μικρή εγκατάσταση, που συνδέεται θεματικά με τα έργα, αφήνοντάς σου την αίσθηση πως οι ήρωες των έργων έχουν αφήσει ζωντανά τα ίχνη τους στο χώρο.

Για περισσότερα:
http://www.astrolavos.gr/astrolavos_greek/htmlpages/artists/2008/02/pavlopoulou.htm
http://www.naftemporiki.gr/t+z/story.asp?id=1474711
http://www.blackwhitemag.net/index.php?id=23,109,0,0,1,0
http://www.gcr.gr/default.asp?pid=19&nID=45&la=1
http://www.ekathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_12_20/02/2008_259882
http://www.in2life.gr/culture/theatre/articles/107791/article.aspx?apg=4
http://www.dyodeka.gr/week/arts/380
http://koyinta.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2312&Itemid=32
http://www.operathessaloniki.gr/D888CAC9.el.aspx

Κάθε φορά και κάτι νέο. Τα χέρια συνέχεια δουλεύουν. Ακόμη και ένα χαρτομάντηλο μπορεί να πάρει εκατό διαφορετικά σχήματα, τόσο απλά, καθώς μιλάει.
Με δροσίζει, μου ανοίγει τους ορίζοντες, βγαίνει η πυξίδα και στρώνονται οι χάρτες. Και ας τρελαίνεται καμιά φορά η βελόνα της. Αυτό είναι που αξίζει…. Ένα κομμάτι γνήσιου ουρανού.

Καλώ όσους δεν έχετε παίξει να παίξετε.

(Μαρία ακούς;)