Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Η γυναίκα και η σκιά

Είχε καιρό να μείνει μόνη σπίτι. Μόνη.
Μια τόσο μικρή και εχθρική λέξη για πολλούς
Για εκείνην ήταν ποθούμενη. Φίλια η γη της.
Θα ξεκινούσε με ένα χαλαρωτικό μπάνιο, χρειαζόταν το αχνιστό νερό, καταρράκτη πάνω της, να φύγουν οι τοξίνες, να φύγουν και οι σκέψεις οι τοξικές.
Μετά…
Μετά θα είχε όλο το χρόνο στη διάθεσή της να ασχοληθεί με ό,τι της αρέσει. Θα ξεκινούσε από τις φωτογραφίες του τελευταίου μήνα, σίγουρα χρειάζονταν οργάνωση, δεν τους άξιζε η βιαστική «εναπόθεση» σε διάσπαρτους φακέλους στον υπολογιστή, ουτε καν στα αγαπημένα. Ευκαιρία να ακούσει και απερίσπαστη τα δικά της τα τραγούδια, με λίγο ανεβασμένη την ένταση, άλλωστε ποιον θα διέκοπτε ή θα ενοχλούσε. Ήταν μόνη σήμερα. Και έπειτα… Έπειτα θα έπιανε το βελονάκι, είχε ξεκινήσει να υφαίνει έναν σκούφο, ολόδική της θα ήταν η δημιουργία, είχε τόσο κορεστεί από τα έτοιμα και εύκολα αποκτήσιμα. Με δέκα ευρώ σε ένα κινέζικο παρέλαζαν σκούφοι και σκουφάκια, αλλά εκείνη ήθελε το δικό της, πλεγμένο από τα χέρια της, ταξιδεμένο και μιλημένο, συνένοχο εξομολογήσεων βουβών. Θα κατέληγε μες στα φρεσκοπλυμμένα της σεντόνια- είχε χρόνο σήμερα να ασχοληθεί με τη λάτρα- με διαλεχτή παρέα το αγαπημένο της βιβλίο.


Ο μπρούντζινος καθρέφτης του μπάνιου υποδέχτηκε τη φιγούρα της. Έμεινε ναρκισσιστικά να παρατηρεί το είδωλο της, ξεχασμένη , αλήθεια, συνήθεια. Για πολυτέλειες θα μιλούμε τώρα…Πλησίασε πιο κοντά. Μα είναι δυνατόν; Γύρω από το είδωλο της, διαγραφόταν μια διαφάνεια με καθαρό περίγραμμα… Ήταν… Ήταν η αύρα της, σκέφτηκε και αμέσως γέλασε με την αφέλειά της. Σίγουρα πρόκειται για οπτικό φαινόμενο. Πλησίασε το πρόσωπο πιο κοντά στο ψυχρό γυαλί. Οι πρώτες της ρυτίδες είχαν αρχίσει να μην είναι πια και τόσο αδιόρατες. Η διαδρομή μου σκέφτηκε. Η διαδρομή μου;
Όχι, δεν θα το έκανε αυτό σήμερα. Δεν ήταν μέρα απολογισμών. Ήταν μέρα χαλάρωσης, μέρα προσφοράς, στον εαυτό της.
Τυλιγμένη στο μπουρνούζι πήρε θέση μπροστά στον υπολογιστή. Ήθελε να τις ξαναδει τις τελευταίες φωτογραφίες. Τις περισσότερες τις τράξηξε ασυνείδητα, έτσι βιαστικά βαδίζοντας, σαν μια φωνή να υπαγόρευε το κλικ, μια φωνή που απλώς χρειαζόταν τα χέρια της να πατήσουν το κουμπάκι.


Ένα μήνα τώρα φωτογράφιζε. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Στιγμές. Εικόνες. Τις είχε ανάγκη. Σημεία αναφοράς, εφαλτήρια να ταξιδέψει ο λογισμός. Μα, τώρα, αποστασιοποιημένα λίγο, μπορούσε να παρατηρήσει, να διαπιστώσει… Πόσο της άρεσαν οι διαπιστώσεις τελευταία. Η διαπίστωση ήταν κραυγαλέα. Αποτύπωνε σκιές. Δυο κοριτσιών που περπατούσαν στο δρόμο. Ενός δέντρου στην άσφαλτο.


Πουθενά όμως η δική της σκιά. Γιατί δεν φωτογράφιζε τη δική της σκιά;
Τα βήματα την οδήγησαν πλάι στην παλιά λάμπα της γιαγιάς. Το παλιό ήταν που αναζητούσε. Το φως μέσα από τη διάθλαση του παλιού χειροποίητου καπέλου ετούτης της λάμπας. Έτεινε το σώμα προς τα εκεί. Τη σκιά της αναζητούσε. Το είδωλό της το σκοτεινό. Την αποτύπωσή του στο χαλί. Και μετά στον τοίχο. Στο τζάκι. Στο παράθυρο. Εκείνη και η σκιά της. Μόνες.



-Σε περίμενα καιρό τώρα.Σχημάτισε με το σώμα της μια ξαφνιασμένη κίνηση.
-Σε σένα μιλάω, ναι. Μην αρνηθείς το βήμα στη σκιά σου. Βλέπεις, χρησιμοποίησα μια μικρούλα τόση δα αντωνυμία. Είμαι σου. Αρκεί να με εμπιστευτείς.
-Μα… Γιατί τώρα; Γιατί σήμερα;
-Είναι καιρός τώρα που με καλείς κοντά σου, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Είναι καιρός τώρα που γίνομαι πυξίδα σου. Και εσύ μες στην ανόητη ταχύτητά σου δεν πρόλαβες καν….
-Μη, μη σε παρακαλώ, μη χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη. Θέλω να προλάβω. Δε με νοιάζει να προβάλλω. Αν όπως λες είσαι «μου» αυτό το μάθημα πρέπει να το έχεις εμπεδώσει.
- Για αρκετό καιρό σου είχα θυμώσει.
-Θυμάσαι τα παιχνίδια μας μικρές;
-Θυμάμαι τους νυχτερινούς μας περιπάτους στην ξένη πόλη που κάναμε δική μας. Ήσουν φλύαρη τότε…. Γιατί αλλάζεις κουβέντα;
-Τρέμω αυτά που θα μου πεις.
-Κομμένες οι κακές συνήθειες. Το τρέμω είναι ένας κερδισμένος παρατατικός σου. Δε χωράει στον ενεστώτα. Αν χωρούσε δε θα έμενε χιλιοστόμετρο για την αφεντιά μου. Βάλε το τρόπαιο στη βιτρίνα με τα κερδισμένα. Είναι καιρός τώρα που άρχισα να σε συμπαθώ και πάλι. Ξέρεις, μου θυμίζεις όλο και πιο πολύ, εκείνο το κορίτσι.
-Το μικρό που σε κυνηγούσε;
-Πιο πολύ, το άλλο, που αλώνιζε τον κόσμο.
-Κι εμένα μου έλειψε.
-Προχθές ένα πρόσωπο από τα παλιά σου είπε κάτι. Του θύμισες και εκείνου, λέει, την κοπέλα που ήξερε. Είδες που τελικά είχα κάθε λόγο να είμαι θυμωμένη; Μου γυρνούσες την πλάτη για πολύ καιρό.Με θυμόσουν μόνο όταν δινόσουν άπληστα στους άλλους, ποτέ όμως σε σένα. Σε έκρυψες καλά σε μέρος ανήλιαγο, τόσο ώστε να σε χάσεις. Και μένα μαζί σου.
-Δεν ήταν ακριβώς έτσι. Έπρεπε.. Οι συγκυρίες. Οι μελανιές στην ψυχή. Η απώλεια. Ο πόνος μπορεί να γίνει γάγγραινα.
-Και πριν από αυτό; Εκείνες οι μέρες που δε μύριζαν γιασεμί, γιατί;
-Αυτό ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω. Ανθρώπινο κρέας μύριζε, αλήθεια…
- Αυτή η οσμή ήταν που με έδιωξε μακριά. Έφυγα γιατί δεν άντεχα. Τα λόγια που μπερδεύονταν στις άκρες των χειλιών και δεν τα άφησες να χελιδονίσουν. Τα «ναι» σου τα πολλά. Αν τολμούσες να τα στήσεις απέναντι από τον καθρέφτη μου θα έβλεπες τα τεράστια «όχι» που σχημάτιζε η αντανάκλαση τους. Κάθε ναι που έσταζε αίμα ήταν και ένα τεράστιο όχι σε σένα. Αλλά εσύ ήθελες να είσαι ευγενική. Ψάρι στο αγκίστρι των μεγάλων προσδοκιών. Δικών τους, όχι δικών σου. Τι κέρδισες; Αφού το είδες. Όταν δεν είχαν ανάγκη να πάρουν έπαψες και να υπάρχεις. Θέλεις κι άλλα να σου πω;

-Μα εγώ ξεκίνησα προσκυνητής για πόλη ιερή. Έτσι έμαθα, να δίνω, ν’ αγαπώ…
-Το ιερό είναι σχετικό. Για να δίνεις σωστά πρέπει πρώτα να δώσεις σε σένα. Αλλιώς τελειώνουν τα αποθέματα. Δίνεις από τις σάρκες σου. Και μετά, όταν φτάσεις και στο μεδούλι, είσαι τόσο κουρασμένος που δεν έχεις κουράγιο όχι μόνο να κυνηγήσεις, αλλά ούτε και να σχεδιάσεις τους στόχους σου. Αποπροσανατολισμένα τα βήματά σου. Μια πίσω, μια μπρος και τελικά στο ίδιο σημείο.
-Μα…
-Έφυγα. Για εκείνα που έβλεπα σαν το νερό να γλυστρούν μέσα απ’ τα χέρια σου. Για όσα δεν τόλμησες να πεις. Για τις εκκινήσεις που έχασες. Για τις στιγμές που βολεύτηκες στο λίγο. Όταν έβλεπες τα ξέφτια σου να ανεμίζουν και τα άπλωνες σ’ένα αύριο που οδηγούσε στην πολιτεία του «ποτέ».
-Άλλαξα. Αλλάζω. Δεν ξέρω σε ποιο υπνωτικό να αποδώσω το λήθαργο.
-Το έχεις βρει. Απλώς δε θέλεις να το ονομάσεις. Δε θα σε πιέσω. Ξέρεις πότε σχημάτισα το πρώτο βήμα της επιστροφής; Όταν εσύ ψέλλισες το πρώτο σου όχι. Ήταν τόσο χαμηλόφωνο, μόνο εγώ το άκουσα. Ένα ένα βήμα επέστρεφα. Όταν άρχισες να αφουγκράζεσαι. Όταν άρχισες χωρίς να το καταλαβαίνεις να μου δίνεις χώρο. Με τις ιδιοτροπίες μου αλλά και τα οράματά μου. Όταν άρχισες και πάλι να ονειρεύεσαι. Όταν σταμάτησες να ξοδεύεσαι. Όταν το δάχτυλό σου ήταν πολύ μικρό για να κρυφτείς πίσω του. Και ξεκίνησες να λες σε μένα και σε σένα κατάμουτρα την αλήθεια. Σήμερα ήρθα τρέχοντας. Για εκείνον τον χάρτη που σταμάτησες να κρύβεις. Επειδή τον έχεις απλωμένο εδώ και καιρό στο τραπέζι, να τον βλέπουν όλοι. Και δε σε νοιάζουν εκείνοι που θα σου αρνηθούν την πρόσκληση, ούτε εκείνοι που έχουν έτοιμο το δάχτυλο της επίπληξης, αλλά οι συνοδοιπόροι.
-Έχουμε πολλά να πούμε εμείς οι δυο, το ξέρεις;.
- Ένα ένα τα κρυμμένα…
-Κι άσε τους δικαστές περί όνου σκιάς να ξοδεύονται
-Έλα, κερνάω λικεράκι…




Η καλή μου anima (http://paraxeni-giorti.blogspot.com/) έπαιξε υπέροχα και με προσκάλεσε κι εμένα να παίξω σ’ αυτό το τόσο διαφορετικό παιχνίδι και την ευχαριστώ τελικά πάρα πολύ για το παραθύρι που μου άνοιξε. Έδωσα τόπο στην αμηχανία . Δύσκολο να μιλήσει κανείς στη σκιά του. Έτσι υπαγορεύει το παιχνίδι που ξεκίνησε ο αγαπημένος φίλος kryos (http://kryos-gr.blogspot.com/), του οποίου την ανάρτηση «περί σκιάς» σας προτείνω να διαβάσετε. Από εκεί θα οδηγηθείτε σε όλους τους υπόλοιπους φίλους που επιχείρησαν, ο καθένας με το δικό του μοναδικό τρόπο, κάτι ανάλογο. Θεωρώ ότι βγήκα κερδισμένη από αυτόν τον περίπατο, και ευχαριστώ όλους τους φίλους που συνάντησα στο βάδην μου, ο καθένας είχε και κάτι να μου ψιθυρίσει.

Καλώ στο παιχνίδι την Roadartist, την Μαρία Τζιρίτα, την Αλίκη,την Ειρήνη, την Αθηνά και την Καναρινένια μου. Και επειδή είναι μεγάλη η πρόκληση, καλώ όποιον βρίσκεται σε ανάλογη διάθεση να το επιχειρήσει.

70 σχόλια:

Unknown είπε...

σκιά...σκιές...εμείς μέσα σ' αυτές κι εκείνες μέσα μας...

κρυμμένες, φανερές,σκανταλιάρικες, ατίθασες ή ντροπαλές. σκιές...

μα κοίτα τες. για να βρουν και για να ξεθαρέψουν ένα φως ζητούν...

και το 'χουμε :)

φιλιά βρόχινα...

Alkmini είπε...

οι σκιες!
καμια φορα τρομακτικες, αλλα παντα εκει.
καμια φορα να χτυπουν το καμπανακι, αλλα παντα εκει.
εκει για να μας θυμιζουν, εκει για να μας προειδοποιουν.
ενα μεστο κειμενο, τοσο ομορφα γραμμενο, τοσο αληθινο που ηταν σαν να ημουν σε μια ακρουλα και να "σας" παρακολουθουσα.
Σισ μου σ ευχαριστω για την προσκληση.
θα παιξω γιατι μου αρεσε.
φιλακια πολλα.

(η μαννουλα τι εχει? δεν την ακουσα καλα στην αναρτηση της.πρεπει ν ανησυχω?)

eirini είπε...

Αχ!... θέλω τόσα να σου πω μετά από αυτό που διάβασα... αλλά ξέρεις τί νιώθω(;)... ότι δεν χρειάζεται, εσύ καταλαβαίνεις. Εσύ γλυκό μου πλάσμα όσο και αν μιλήσεις με την σκιά σου, δύσκολα θα την ακούσεις γιατί είσαι δοτική σαν άνθρωπος και αυτό δεν αλλάζει, ακόμα και αν πληγώνεσαι, ακόμα και αν πέφτεις... ξανασηκώνεσαι για να συνεχίσεις να "δίνεις" από την ψυχή σου. Για λίγο καιρό μπορούμε να συμμορφωθούμε με τις υποδείξεις της σκιάς μας... μετά ακολουθούμε την ψυχή μας. Δεν ξέρω αν θα παίξω.. ξέρεις γιατί... αν θα μιλήσω με την σκιά μου θα έρθουν πίσω όλα εκείνα που σκοπίμως έθαψα μέσα μου.
Καλημέρα! Σε ρουφηχτοφιλώ!!!

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Ομπρελίτσα μου, υπέροχο κείμενο !!
Ξέρεις , όσους διαλόγους και να κάνεις με την σκιά σου, αν το μέσα σου είναι έτσι πλασμένο , γεμάτο αγάπη και δοτικότητα, θα φτάνεις στην ίδια αφετηρία και αλλοίμονο αν αφήναμε τις σκιές να μας καθοδηγούν στην ζωή μας !!
Εγώ αγαπώ το φως , τι φωτογράφος θα ήμουν άλλωστε!! Οδηγός μου το φως , δημιουργεί σκιές αλλά αυτές έπονται πάντα!!
Σ ευχαριστώ για την πρόσκληση , αλλά προς το παρόν δεν θα την υλοποιήσω , ίσως κάποια στιγμή αργότερα !!
Με την απλή λογική, ό,τι, απ την στιγμή που δεν μ ευχαριστεί κάτι τέτοιο , σ αυτήν την φάση , δεν βρίσκω τον λόγο να υποβάλλω τον εαυτό μου σ αυτήν διαδικασία !! Αααα, δεν θέλω νταουνιάσματα και στενόχωρες σκέψεις!!
Προς το παρόν χαίρομαι το φως και μ αρέσει !!!!
Μου επιτρέπεις !!!!
Πολλά σαμιώτικα φιλάκια
ΥΓ Ακόμα κι η σκιά σου γλυκούλα ήτανε !!!!

Δημιουργία είπε...

Σκιες... ερχονται παντα και μας βρισκουν,στην καταλληλη στιγμη που πρεπει να μιλησουμε με μας.Να εισαι παντα καλα.

Side21 είπε...

Μας δείχνει το δρόμο ...
Το πρωί για τη δύση ...
Το γιόμα για την ανατολή ...
Την ακολουθάμε και μας ακολουθεί ...
Χάνεται στο σκοτάδι - όπως κι εμείς.
Γνωρίζει μας όλα τα μυστικά ...
Η πιο πιστή συντροφιά μας !!!

Dee Dee είπε...

"Όταν έβλεπες τα ξέφτια σου να ανεμίζουν και τα άπλωνες σ’ένα αύριο που οδηγούσε στην πολιτεία του «ποτέ»."............κι εγω εδω ειμαι και σιγα σιγα φευγω...νομιζω ;)

Ενιωθα λες και κρυφακουω :):)

Πας καλα, μ' αρεσει ο δρομος που παιρνεις και λεω να σου κανω παρεα...αφου τα βρισκουμε οι δυο μας :)

Αν αργησω περιμενε με στην πρωτη στροφη ...μη χαθουμε ;)

Καλη εβδομαδα ομπρελιτσα μου!!

υ.γ. αχ αυτη η μανα που σε μεγαλωσε και σου εμαθε να δινεις να δινεις....να δινετε!

Dee Dee είπε...

και προσοχη....η σκια δε μαςλεει να μη δινουμε....λεει να δινουμε ΚΑΙ σε μας!

xxxxxxxxxxxxx

kryos είπε...

Σ ευχαριστώ για την συμμετοχή σου συμπατριώτισσα !!!

Πολύ τρυφερό και γεμάτο ευαισθησία αυτό που έγραψες....όλα τα κείμενα σου έχουν κάτι το ιδιαίτερο.....να σου πω την προσωπική μου άποψη δεν είδα τόσο την σκιά όπως μας την περιγράφει ο Γιούνγκ.

Είδα μια εσωτερική ματιά σ ένα κοριτσάκι μικρό .... στο παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας ....σ αυτό που κάποτε ονειρευτήκαμε μαζί του ..... του τάξαμε μια ζωή όλο γέλιο, παιχνίδι και χαρά για να το ξεχάσουμε αργότερα θολωμένοι μέσα στα πρέπει και τις κοινωνικές επιταγές.
Ευτυχώς κάποτε έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να το ξαναψάξουμε γιατί το θέλουμε για παρέα μας....μας λείπει η ξεγνοιασιά που κάποτε μοιραστήκαμε μαζί του ..... και ίσως είναι η λύση για τα τρέχοντα προβλήματά μας.

Χαίρομαι πραγματικά που αυτό που διάβασα γράφτηκε εξαιτίας μιας δικής μου ανάρτησης...

Να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα καλή μου φίλη....πότε θα μας βρέξει εμάς λες ? :)

anima είπε...

Θα ξεκινήσω με το "τυχαίο" που μόνο τυχαίο δεν είναι.Πριν να ανοίξω τη σελίδα σου,στο ράδιο ξεκινούσε να παίζει ένα τραγούδι.Ναι...σωστά μάντεψες.Ήταν το ίδιο που είχες βάλει κι εσύ στην ανάρτησή σου.Να λέει κάτι;...

Στο είπα αρκετές φορές πως ήμουν σίγουρη πως θα διαχειριζόσουν το όλο "παιχνίδι" με τον καλύτερο τρόπο.Και να που δεν διαψεύστηκα...

Καιρός να αρχίσουμε να λέμε κι όχι.Εκεί που πρέπει.Εκεί που τους αξίζει να το ακούσουν.Λες και με το να λέμε συνεχώς ναι,βγάλαμε τίποτα...Τα ναι και τα όχι της ψυχής σου από δω και πέρα θα είναι ζυμωμένα από σένα και τις ανάγκες σου.Όχι από ψευτοεγωισμό μα από πραγματική ανάγκη για να τηρήσεις τις ισορροπίες.Που ξέρω πως τις περισσότερες φορές είναι εύθραυστες
Μα κοίτα να είσαι ΕΣΥ καλά με σένα.Και να ανακαλύψεις ξανά όσα άφησες να σε αφήσουν
Και να φεύγεις.Πάντα να φεύγεις από κει που δε σε θέλουν.Που δε θέλουν να σε μάθουν.Απο κει που δε θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν τα ναι σου και τα όχι σου
Απ΄αυτούς που δε θα θελήσουν να καταλάβουν εσένα...
Πίστεψε με μάτια μου.Αξίζει τον κόπο.Κι όποιος μπορεί να καταλάβει καλοδεχούμενος.Αν πάλι όχι,ας πάει στο καλό.Αυτός θα χάσει.Όχι εσύ...

Καληνύχτα βροχερή μα και εξαγνιστική

faraona είπε...

Ειναι η πρωτη φορα που αισθανομαι «αμηχανη» να σχολιασω.
Ειναι δικο μου το προβλημα ...εσυ μια χαρα ταχεις γραψει ...


Δεν σου ζητω συγγνωμη και δεν θελω ευγενικη απαντηση στο σχολιο μου.


σε φιλω


Υ.Γ
το μονο που θελω ειναι να σε δω εκτος...σε ελευθερο δικο σου χωρο.Εκει ...με το ιδιο θεμα το ξανασυζηταμε.

Dee Dee είπε...

αχαχαχα πολυ γελασα

η ανιμα τι λεει;;...δηλαδη μια χαρα τα λεει...αλλα....δασκαλε που διδασκες.... :):):)

καλημερα!!!

Maria Tzirita είπε...

Ώχου Ομπρελίτσα μου, δύσκολο είναι αυτό! Το κείμενο που έγραψες εσύ είναι καταπληκτικό, με τη μοναδική σου πένα που αγγίζει ψυχές. Σ'ευχαριστώ για την πρόσκληση, θα προσπαθήσω ν'ανταποκριθώ, αν και δε σε φτάνω με τίποτα φιλενάδα μου!
Φιλάκια πολλά σε σένα και τη μανούλα σου - δώστης την αγάπη μου...

"ζαχαρούλα.." είπε...

καλημέρα φιλενάδα.. βροχερός καιρός σήμερα..

τι δεν θα έδινα να πίναμε καφεδάκι δίπλα στην θάλασσα....

Ιφιγένεια είπε...

Καλή μου ομπρελίτσα , για μια εκόμη φορά το κείμενο σου είναι εκπληκτικό !!

"Και εσύ μες στην ανόητη ταχύτητά σου δεν πρόλαβες καν…." Μεγάλη αλήθεια ...

Η σκιά μας είναι η απόδειξη της ζωής μας !! Χωρίς σκιά δεν υπάρχουμε , γιαυτό ας μην την προσπερνάμε έτσι ..

Βροχερές καλησπέρες !!

υγ θελω να δω τον σκούφο :))

anima είπε...

Dee μωρό μου,

είπες κάαααατι;;;
Δηλαδή δεν κάνω αυτά που λέω;Όχι,για πες...

χαχαχα!λέω,εγώ τώρα...

Ομπρελίτσα μου,συγγνώμη για το σφετερισμό του χώρου σου...

χχχχχχχχχχ

Dee Dee είπε...

anima

"Ας φαίνεται καλό παιδί- τί να το κυριεύει; Οι θύελλες που πέρασε δεν του βαλαν μυαλό. Απ΄το Θεό παιδεύεται και το Θεό παιδεύει..."

.......δεν τα λεω εγω...μονη σου τα λες :):):)

xxxxx

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Οτι τρελλαίνομαι με τα κείμενα που διαβάζω σε σένα το ξέρεις γλυκό μου κοριτσάκι.Τώρα έχω πολλά να με συνδέουν με σένα, η μάνα σου φίλη μου, η κόρη μου φίλη σου , το γέλιο σου , τα χαμογελαστά μάτια σου , η ανάμνηση απο τη βόλτα μας στα μαγαζιά, ο φόβος σου στη Ρόδα.., το κόσμημα δώρο σου που θα φορέσω τη Κυριακή με το γκρίζο μου μπλουζάκι, να ελπίζω οτι θα σε ξαναδω σύντομα;

Ανώνυμος είπε...

"Να περπατάς με τη σκιά σου
να τρως, να πίνεις, να γελάς, να τραγουδάς
και να θυμάσαι αν κοιμάσαι να ξυπνάς
και να 'ναι δίπλα σου όπου πας

Να 'ναι θεός το ταίρι σου
κι άμα δεν είναι δεν πειράζει
δε βαριέσαι δεν σε νοιάζει
μη σκοντάφτεις δεν αλλάζει
γιατί αύριο χαράζει

Να βγαίνεις βόλτα με τον ίσκιο σου
κι αν σου 'χει κάνει τη ζωή πατίνι
κι ας τρέχει από πίσω σου χαμίνι
από μπροστά αφεντικό και οδηγός και φυλαχτό
φρουρός και σύντροφος πιστός
αγαπημένος άγνωστος

Να περπατάς με τη σκιά σου
για να 'χει ο ήλιος συντροφιά
τα σκονισμένα βήματα
τα λόγια σου τα μυστικά
και τα μικρά διλήμματα"

Με ένα αγαπημένο τραγούδι του
Σωκράτη Μάλαμα σου απαντώ και να
θυμάσαι... το φως είναι ένα και
οι σκιές πολλές και δίχως του δεν
υπάρχουν.

Φιλιά πολλά και αγάπη

Roadartist είπε...

Καλησπέρα κοκκινη ομπρελιτσα.. σε ευχαριστω για τη προσκληση.. Δε καταλαβα ομως τι παιχνιδι ειναι αυτο ..και δε το εχω δει αλλου..
Σκέψεις με τον εαυτο σου?? Συνομιλιες με τη σκια σου, δηλαδη με εσενα????.. γιατι απο τετοιες αλλο τιποτα.. ;)
Πως εισαι εσυ?
Το δρομακι??
σε φιλω φιλη μου, να μου εισαι καλα!

venceremos είπε...

πολλα πραγματα θα μπορουσα να τα πω σε μενα....το ξαναδιαβαζω και σκεπτομαι...
φιλια καρυστινα

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Καλημέρα , που είσαι Ομπρελίτσα??
Χάσαμε το Δρομάκι, χάθηκες και εσύ??
Περιμένω να σε δω ,μια απάντηση, ένα σχόλιο, κάτι να δηλώνει την ζωηρή παρουσία σου !!

Ανώνυμος είπε...

ΕΠΕΙΓΟΝ
ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΑ SITE TOYS H PLAYER ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ ΑΕΠΙ ( ΕΝΑ ΚΙΤΡΙΝΟ ΣΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑ Η WEBRADIOS )
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ
http://aepi.gr/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=64&Itemid=110

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Ομπρελίτσα μου φιλάκια σε σένα και τη μαμά σου.

. είπε...

Καθώς διάβαζα το κείμενό σου άρχισα να νοιώθω μια δόνηση στη ψυχή μου. Προχωρώντας έγινε σεισμός. Με συγκλόνησε. Σαν η δική μου σκιά να έβγαινε στο φως.
Συγνώμη...δεν μπορώ να σχολιάσω...δεν μπορώ...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Νεράιδα μου,

χωρίς φως μπορεί να υπάρξει σκιά;
Τελικά μήπως ο φωτισμός είναι το ζητούμενο;

Κρατάω τα επίθετα σου, ένα για την κάθε μια...μα πολύ αυτόν τον καιρό μου αρέσουν οι ατίθασες...

φιλιά χωρίς ομπρέλα, να πάρω απ' τη βροχή σου...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Aliki μου,
ναι,
αρκεί να μη γυρίσεις το βλέμμα,
να έχεις το θάρρος να τις δεις,
κι ας μοιάζουν θυμωμένες, βήμα θέλουν να μιλήσουν...

Περιμένω...
Κι ας υπάρχει περίπτωση να σου βγει θυμωμένη... μπορεί και όχι, μπορεί να εμφανιστεί η σκανταλιάρα...
εγώ περιμένω...
κι όταν θυμώνεις, μ' αρέσεις πολύ!!!!

Για τη μανούλα μην ανησυχείς, έχει γερές βάσεις... Λίγο τα νεύρα της δοκιμάζονται, γιατί θα είναι για ένα μήνα χωρίς ιντερνετ... έχει πολλά να πει και είναι σα να της βάζεις φίμωτρο ... Είναι γερό σκαρί, μη τη φοβάσαι...

Φιλάκι, νυχτερινό...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ειρήνη μου,
μερικά πράγματα απλώς τα νιώθεις,
δε χρειάζεται αν δε σου βγαίνει τώρα να το κάνεις. Μπορώ να καταλάβω, πέρα από τις λέξεις σου, γιατί με έχεις αφήσει...
Ξέρεις, είμαι σε φάση που θέλω να συμμορφωθώ με τη σκιά μου, κόντρα σε παλιές τακτικές, ίσως τελικά δεν τα καταφέρω αρκετά, αλλά βήμα βήμα, σε κάποιο ξέφωτο θα βγούμε...

Φιλώ σε ...
Missing you...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αθηνά μου,
εδέησα...
αν οι σκιές, είναι σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας, όπως λένε, καλό είναι να μην τις καταπιέζουμε, να μην προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν. Κι ας έπονται.
Αν πάλι όχι, τότε έχεις δίκιο.
Κι εγώ αγαπώ το φως, αλλά μ' αρέσει και το ημίφως, ανάλογα με τη διάθεση... Μ' αρέσει και το ηλιοβασίλεμα, η στιγμή της διαδοχής...

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι αν δεν είσαι σε φάση δεν παίζεις... Γιατί το πέσιμο δε το γλιτώνεις, όλο και κάτι έχουν αυτές οι παλιοσκιές να σου ψιθυρίσουν, όλο και να σε προβληματίσουν. Η δε δικιά μου, έχει εγκατασταθεί για τα καλά εδώ,σα να της έδωσα πολύ αέρα, ετούτης της σκανταλιάρας. Ευτυχώς η άλλη η κρυμμένη και ντροπαλή λαγοκοιμάται ακόμη...

Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Πολλά βορειοελλαδίτικα φιλιά...

υ.γ. το φως στις φωτογραφίες σου με τρελαίνει...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Δημιουργία μου,

σε καλωσορίζω στην κόκκινη ομπρέλα μου, ήδη νιώθω τη δημιουργική πνοή σου.
Είπες τις μαγικές λέξεις,
...στην κατάλληλη στιγμή. Μόνο τότε.

Καλό βράδυ καλλιτέχνιδα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Side 21,

σε καλωσορίζω στην κόκκινη ομπρέλα μου,
αρκεί να την εμπιστευτούμε, να μην προσπαθούμε να της αλλάξουμε μονοπάτι,
μόνο τότε,
τι λες;
Με λάθος φωτισμό ίσως και να την παραμορφώσουμε...

Σ' ευχαριστώ για το πέρασμά σου,
σα να έχεις δίκιο...

Καλό βράδυ σου εύχομαι.

anima είπε...

Μήπως σε ενοχλεί κανείς με μηνυματάκια
και σου αποσπά την προσοχή;;;;

Λέμε τώωωωωρα..........

Φιλί καληνύχτας
και από δω

υ.γ. Πρόσεξε τί θα πεις!!!!!!!!!!!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Dee Deeka μου!!!!

Πότε βρε παιδί μου θα τα φορέσουμε τα σάλια μας, να πιούμε τα αχνιστά μας καφεδάκια και να συν-ζητήσουμε; Α,,,, το καλό που σου θέλω, δώσε σου καμιά άδεια μες στο Γενάρη, γιατί θα ..."γεννήσω" καμιά κουτουλάδα πάλι...


Ναι, please, κάνε μου παρέα,
έβαλες κι εσύ το χεράκι σου για να μου έρθει αυτή η τρελή, στην όποια μορφή της τελικά, γιατί ψιλομπερδεύτηκα...
Σιγά μη σε χάσω στη στροφή, αν σε δω να επιβραδύνεις, επί τόπου θα κάνω, σε χάνω εγώ τώρα που σε βρήκα;

υ.γ. αχ, αυτό το δόσιμο....
χαλάλι όμως σε όσους το άξιζαν. Με Α κεφαλαίο. Χαλάλι. Για τους άλλους...πφ...πρόβλημα τους, τύπου "τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;"

Καλή εβδομάδα,
βέβαια εγώ στην επόμενη σου εύχομαι, να' ναι καλά τα τηλέφωνα...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Dee Dee, ουπς,
σφηνάκι...

γι' αυτό μ' αρέσεις.
Γιατί εκεί που πετάς στα σύννεφα ρίχνεις και μια πετυχημένη προσγείωση, ελαφρά, χωρίς τραντάγματα. Χειροκρότημα στον πιλότο παρακαλώ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Krye,
συντοπίτη φίλε μου,

έχεις δίκιο.
Και το ξέρω. Από πριν μου το πεις, το ένιωσα.
Είχε κι άλλα να πει η σκιά σ' αυτή την κοπέλα. Αναγνωριστική ήταν η συνεύρεση. Τον Γιουνγκ δεν τον έχω διαβάσει, τον έχω όμως στη λίστα με τα δώρα που θα μου κάνω για φέτος τα Χριστούγεννα, μαζί με τα υπόλοιπα πολύτιμά μου.Η άλλη, η κρυμμένη σκιά μου, έρχεται βήμα βήμα, μου ζητάει άλλο χώρο. Ίσως την τον δώσω.
Ξέρεις, από εκείνην την ημέρα που διάβασα την ανάρτησή σου, σαν κάτι να έχει αλλάξει,
βρε krye μου, δε φεύγει εύκολα η σκιά άμα δηλώσει το παρόν, όλο τριγύρω σουλατσέρνει... Τι έπαθα ο άνθρωπος... Χαίρομαι που μου έδωσες την ευκαιρία, ξέρεις, εγώ με τα παραθυράκια που ανοίγουν έχω ένα θέμα, λίγη δροσιά να μυριστώ και να σου μαι στο παράθυρο. Αρκεί να βλέπω ορίζοντα...

Όσο για τη βροχή....
Δε μου φτασε... Λίγο ήταν.
Ένιωθα σαν να περίμενα επίτοκο,έκανα υπομονή, και μόλις είδα το φρέσκο νεογέννητο, τσουπ, έφυγε για άλλο σπίτι...
Αν ξαναβρέξει και δεις μια τρελή με μια κόκκινη ομπρέλα στο δρόμο εγώ θα είμαι, την έχω και σε πουά εκδοχή, δώρο μπλογκοφίλης αγαπημένης! Πραγματικά είμαι περήφανη που κυκλοφορείς ανάμεσά μας!
Καλή εβδομάδα και σε σένα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ανιμάκι μου καλό,

βρε, θα τρελαθώ με τούτες τις συμπτωματικές συμπτώσεις... Τι στο καλό... Και να ταν μονο ετούτη εδώ. Τελικά;

Δεν ξέρω με ποιο τρόπο το διαχειρίστηκα μάτια μου. Ξέρω ότι είμαι αυθόρμητη του θανατά, και αυτό βγήκε, σε πρώτο επίπεδο. Γιατί έχει κι άλλα τελικά, ελπίζω να αξιωθώ τη θέα τους.

Το πρώτο όχι ήταν το πιο δύσκολο. Τον τελευταίο καιρό, το έχω βάλει στο λεξιλόγιό μου, δεν είναι εύκολο, εσύ ξέρεις, αλλά είναι τελικά θέμα προστασίας. Όχι μόνο δικής σου αλλά και των ανθρώπων που αγαπάς πολύ. Δε αντέχουν πίεση οι εύθραυστες ισορροπίες... Και μερικές φορές 1+1=2, έτσι απλά.

Και ναι, έχω φύγει από εκεί που δε με ήθελαν. Μόνο που άργησα να το κάνω. Και κατάλαβα αργά τη χαζομάρα μου. Όμως εκεί που σε θέλουν, και στο δείχνουν, και στο φωνάζουν... είναι κρυμμένα όλα τα μαγικά αυτού του κόσμου, εκεί και όλα τα κέρδη.

Να προσέχεις κρυωμενάκι...
Μη μου πεις... πάλι;
Φιλί.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Φαραόνα ΜΟΥ,

κι εγώ να απαντήσω...
δεν είναι θέμα ευγένειας...
Είναι ότι νιώθω τι θέλεις να μου πεις.

υ.γ.
...............
κι εγώ....

Καληνύχτα με φιλί και ένα τοσοδούλι δάκρυ...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Dee μου,

εκτός από τρελοκοτσιδού είσαι και γαργαλόπαιδο,ε;

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαράκι μου,

όταν και όποτε σου βγει...
Εγώ, όμως το είπα, σε κάθε παιχνίδι θα σε προσκαλώ, να το ξέρεις, γι' αυτό ετοιμάσου.
Είναι πρόκληση τα δύσκολα, τι λες;

Γι αυτά που λες, εγώ ΔΕΝ το βλέπω, κοκκινίζω μόλις διαβάσω τι κατέβασε το μυαλό μου, αυτόν τον αυθορμητισμό δεν μπορώ να τον μαζέψω, και είναι παρεξηγήσιμος, το έχω πει...
Όσο για το τελευταίο, μην σε ξανακούσω να το ξεστομίζεις, μακάρι το τόσο σου να έφτανα...

Σε φιλώ καλή μου,
να είσαι καλά!

υ.γ. έμαθα γνωρίστηκες με την λατρεμένη Νοέλ... Τη γνώρισα το καλοκαίρι στην πρώτη της παρουσίαση. Το ίδιο καταγοητευμένη...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ζαχαρούλα μουυυυυυυ!

Μόνο δυο μέρες έβρεξε,
ίσα που πρόλαβα να ανοίξω την ομπρελίτσα την πουά της Ιφιγένειας....σνιφ...

Και καφέ, και στην παραλία, και μαζί σου; ΤΡΕΛΛΑ!
Ε, να σου πω, όχι μόνο πήγα την Κυριακή να δω από κοντά τον δεύτερο τρούλο αλλά τον φωτογράφισα κιόλας και σου τον στέλνω οσονούπω... Είναι η παλιά μουσική σχολή... Όχι που θα μου ξέφευγε...

Φιλί, σε πεθύμησα...Εύχομαι όλα καλά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ιφιγενειάκι μου!

Να με έβλεπες με τι καμάρι την κρατούσα την ομπρέλα σου...Μόνο να με έβλεπες... Μόνο στην παρέλαση έχω ξαναπάει έτσι...

Δεν την προσπερνάω, αλλά να, μου έχει "κατσικωθεί" και με έβγαλε αλλού το παλιοκόριτσο...

Τον σκούφο θα αργήσεις λιγουλάκι να τον δεις, λέω σε κανα δυο εβδομάδες, γιατί εντωμεταξύ το έχω ρίξει σε άλλα πράγματα, εντελώς στον κόσμο μου μιλάμε αυτές τις μέρες, είπα να της κάνω το χατήρι της παιχνιδιάρας της σκιάς αυτή τη φορά...

Φιλί, το πιο γλυκό μου, όμορφη πατρινιά μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

ανιμακι,
ζουζουνόπαιδο...
τώρα είδα το σφηνάκι...

Γμτ, το χασα....

Ήρθε ένα παλιοκόριτσο πριν και άνοιγε διάπλατα όλα τα παραθύρια...
Α,πα,πα... και εμένά λέει μου άρεσε...


Είμαι στο δεύτερο...

Φιλί....

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ανιμα...
Για να δω χέρια στη μέση...
Έτσι...

Dee, μάζεψε μαλλί....

Γουστάρω σφετερισμό!!!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Dee

όχι που δε θα βρισκες...


ψηφίζω και πάλι σφετερισμό,

για να γίνει και κανα σόου εδώ μεσα, γιατί θα καταλήξω βαρετή με τα ψυχοαναλυτικά μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αχτίδα μου,

κι εγώ άλλα τόσα θα μπορούσα να σου πω για σένα....
Μια ωραία συγκυρία μας ένωσε και νομίζω ότι αυτή η κολώνια θα κρατήσει χρόνια....
Αλλά είσαι και πολύ σκανταλιάρα, να σου θυμίσω γιατί ανέβηκα στη ρόδα ή να σου θυμίσω που εγώ ένιωθα τη γη να φεύγει από τα πόδια μου και εσένα σε έπιασε το νευρικό;

Να σαι καλά Αχτιδούλα μου,
και βέβαια θα με ξαναδείς, σίγουρα πριν τα Χριστούγεννα....

Μια μεγάλη αγκαλιά από μένα,

χαίρομαι που σου ταίριαξε, αλλά έχω στο νου το κόκκινο που λέγαμε... Έτσι θα σε αφήσω νόμιζες;

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αναστασία μου,

το βλέμμα σου θυμάμαι όταν μου είπες αυτές τις ακριβές σου λέξεις.
να σου πω ότι χαίρομαι σα παιδί που πέρασες;
Να σου πω ότι περιμένω πώς και πώς εκείνον τον κυριακάτικο καφέ;
Να σου πω ότι χαίρομαι που ανταλλάσουμε αυτήν την έστω βιαστική αγκαλιά;
Το τραγούδι υπέροχο και ο Μάλαμας αγαπημένος. Και εσύ πάλι μέσα. Κέντρο.

Φιλί!
Την αγκαλιά θα έρθω να σου την δώσω πολύ πολύ σύντομα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Roadartist μου,

αν πας στην ανάρτηση του kryou, θα καταλάβεις...
Αν έχεις διάθεση παίζεις...

Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή που μου έκανες σήμερα. Θα σου γράψω σύντομα.... Με συγκινείς, για άλλη μια φορά!

Η μαμά θα είναι για ένα μήνα χωρίς ίντερνετ, σε μια δύσκολη εποχή για εκείνην. Προέκυψαν και κάποια προβληματάκια με την υγεία της,όμως όλα υπό έλεγχο. Την έχω από κοντά, μη μου ανησυχείτε. Μόνο που της λείπετε...

Εγώ, στη δική μου αντιδραστική φάση, όλα καλά όμως. Θα επανέλθω δυναμικά... Σ' ευχαριστώ που δε με ξεχνάς. Και προπαντός που με καταλαβαίνεις, πριν καν μιλήσω...

Καλό σου βράδυ φίλη μου ακριβή.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

venceremos μου,

Για δοκίμασε...
Όμως το Υπουργείο Ψυχικής Υγείας προειδοποιεί: το ψάξιμο είναι εξαιρετικά εθιστικό....

Φιλιά καβαλιώτικα κοπελιά με το ωραίο χαμόγελο...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αθηνά μου,

είμαι σε φάση αντιδραστική και δημιουργική...θα σας πω...
Χρειάστηκε να με αυτοπεριορίσω, γιατί τα είχα κάνει σαλάτα σε όλα, και ήθελα σ' αυτό που κάνω να είμαι εκατό τοις εκατό. Μπήκα και σε μια ωραία χιονόσφαιρα, απ' αυτές τις χριστούγεννιάτικες, και ήταν ωραία εκεί, ξεχάστηκα, χιόνιζε όνειρα, ένα μάλιστα το έπιασα και μου βγήκε αληθινό.Αλλά θα σας τα πω αυτά, σύντομα...Ελπίζω δηλαδή, γιατί με εμένα τα προγράμματα είναι μαλωμένα τώρα τελευταία...
Κι εμένα μου λείψατε, πολύ....

Φιλάκι,
επανέρχομαι σύντομα....

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ανώνυμε,
.......;;;;;

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αχτίδα μου,
την είδα σήμερα για πολύ λίγο και την τάραξα στα φιλιά, να πάρε και από την αχτίδα της είπα, πάρε και από την μία, πάρε και από την αλλη...Σαν να ομόρφυνε μου φάνηκε...Ανταποδίδω με φιλιά της και φιλιά μου, δώσε κι ένα από τα διαλεχτά στο Ρηνιώ μου.

Καλό βράδυ, αστέρι...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ανασαιμιά μου,

κράτα εσύ τη μία άκρη, κρατώ κι εγώ την άλλη,
βλέπεις, το ίδιο νήμα έχουμε στα χέρια, σίγουρα θα συναντηθούμε...
Είναι εκείνο το άρωμα που λέγαμε...
Είναι αυτό το κάτι...
Είναι ζήτημα χρόνου να το βρούμε.

Μίλα της, εσύ ξέρεις το πότε...
Θα λυτρωθείς.

Σφιχτή αγκαλιά και φιλί, Σαλονικιά μου!
Να μου είσαι καλά!

anima είπε...

Γουστάρω χρώμα
και φωτογραφία

Γουστάρω πολύ,σου λέω.....

...στο τρίτο.Μα όχι άλλο...

χχχχχχχ

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Animaki μου,
αχταρμά τα έχω κάνει...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

ανιμααααα,

τελικά κάτι κατάφερα...
Σήμερα που το βλέπω σαν να μου αρέσει...

Η φώτο πάνω πάντως είναι δικιά μου, τραβηγμένη προχθές, στην Κυριακάτικη βόλτα. Είδες ουρανό;
Σας φέρνω σύντομα τις υπόλοιπες....

Καλημερούδια....

eirini είπε...

Φιλεναδίτσα μου πέρασα να σου δώσω ένα φιλάκι! θα σε πάρω να τα πούμε!

Σταλαγματιά είπε...

Νομίζω πως ο πιο δύσκολος διάλογος είναι αυτός που με την σκιά μας,
Γιατί είναι η μόνη που μας ξέρει πραγματικά.
Δεν μπορούμε να κρύψουμε τίποτε.
Είναι παρούσα πάντα ακόμη και στιγμές που δεν την βλέπουμε ούτε την ακούμε
Εκείνη είναι εκεί και καταγράφει εικόνες και αισθήματα.
Έρχεται πάντα η στιγμή που θα μας θυμίσει ότι θέλουμε να ξεχάσουμε,
Ίσως για να μας προστατέψει ακόμη και από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Μα εσύ δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε,
Τι θα μπορούσε να σου πει η σκιά σου;
Μόνο πως πρέπει να κρατάς κομμάτια και για σένα,
Μόνο για σένα,
Μην τα σκορπίζεις όλα γιατί όταν θα έρθει η στιγμή να τα χρειαστείς όσοι τα έχουν
Πάρει δεν θα σου δώσουνε ούτε μια στάλα.

Σε φιλώ γλυκά

anima είπε...

Όχι "σαν" όμορφή μου

Να σου αρέσει...

Φιλί
Εν λευκώ....

Dee Dee είπε...

Καταπληκτικες φωτογραφιες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

φιλι.....εν χρωματιστω ;) :):):):)

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ρηνιώ μου!!!!

Πολλά φιλιά και άλλη τόση σκέψη.
Στις κλειστές μου είμαι λίγο αυτόν τον καιρό... Αλλά ξέρεις... Εμένα δε μου κρατάει πολύ... Δεν είμαι του γεωτρύπανου...

Περιμένω.
Μου έχεις δώσει και μια υπόσχεση.
Άντε....
Έχουμε και παγοδρόμιο από σήμερα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αναστασία μου,
είναι πράγματι δύσκολες αυτές οι εσωτερικές διαδικασίες. Αλλά και λυτρωτικές και πολύτιμες.
Πίστεψέ με, έχει πολλά να μου πει η σκιά μου, πολλά ακόμη...
Όσο για το σκόρπισμα,
κάλλιο αργά παρά ποτέ,
έχεις δίκιο,
αλλά να, υπάρχουν και άνθρωποι που αν τους δώσεις έστω και λίγο, θα στο χαρίσουν πολλαπλάσιο... Είμαι τυχερή που τους συνάντησα, γι' αυτούς αξίζει το ρίσκο στην αρχή... Αυτούς αναζητώ.
Για τους άλλους,
δε γυρίζω πίσω,
μένω όχι πλεόν με αίσθηση πίκρας,
με αδιαφορία, γιατί αυτό που λες στο τέλος εγώ το έχω νιώσει στο πετσί μου.....

Να είσαι καλά μικρό σοφό μου,
μου αρέσει πολύ η σκέψη σου.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ανιμούλα μου,

τελικά θα με κάνεις να βγάλω λέξεις από το λεξιλόγιο μου...
Είναι η δεύτερη λέξη που μου απαγορεύεις. Λέω να σ' ακούσω.

"Κι αν θες να δεις τα αληθινά να καίνε, πρέπει στο ύψος της φωτιάς να φτάσεις...
... Αν σ' αγαπούν να μάθουν να στο λένε, κι αν δεν στο πουν να μάθεις να το κλέβεις..."

Ευαγγέλιο θα την κάνουμε την Νατάσα...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Dee Deeκα μου,

I feel like home...
Εσύ μου το κόλλησες το χουχουλιάρικο και είπα να φτιάξω γωνιά χειμωνιάτικη...

Οι πλαινές είναι κλεμμένες, αλλά η πάνω πάνω είναι ΔΙΚΗ μου και πολύ χαίρομαι. Δεν πρόλαβα να τις ανεβάσω τις άλλες. Σας τις κρατάω για έκπληξη... Επιτέλους έχω μερικές δικές μου φωτογραφίες της πόλης μας... Θα υπάρξει και συνέχεια. Και μετά πρόταση στις αποδράσεις... Τόσο καιρό το θέλω.

Λοιπόν....
Λέω να μην αλλάξω ανάρτηση, γιατί σας εμπνέει για σφετερισμό-ονόματα δε λέμε- και μ' αρέσειιιιιιιιι! Μουρλές!

Φιλιά
εν συγκλίσει
μέσω αντιθέσεως...

(η απάντηση ήταν δημοσιευμένη πιο πάνω, αλλά ο δαίμων της πληκτολόγησης έχει γίνει φίλος μου τώρα τελευταία)

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Άσε που λέω να την αφήσω λίγο ακόμη την ανάρτηση για να δω και γω πώς είναι να έχεις πάνω από 60 σχόλια...
Τι, μόνο οι αφεντομουτσουνάρες σας θα έχουν 90 σε μια μέρα;;;;;;;

Φιλί με κοκκινάδι....

anima είπε...

Η "κυρία επαγγελματίας" με ψιλοαντιγράφει ή με φαίνεται;;;

Να κάνεις ό,τι θέλεις και να λες ό,τι θες μάτια μου.Εκτός απ΄τη λέξη που ξέρεις...

Νατάσα...Ηδη έχει γίνει...

υ.γ. Η "κυρία" ΄πως δε φάνηκε ακόμη;Λες να δουλεύει;;;;;;
(χαχαχα)

Φιλί και φιλί

Dee Dee είπε...

Ανιμα

εγω να αντιγραψω εσενα;;;; εκ διαμετρου (και εμβαδου) αντιθετη ειμαι!!

Εσυ μενδαμ....με το κοκκινο φωτοστεφανο, που το λετε ομπρελα, να ανεβασετε ταχυστα τις αλλες φωτογραφιες .....εχουμε να στολισουμε και χριστουγεννιατικα!

Σας αφηνω.....απαξιω και συνεχιζω την λαμπρη μου εργασια!

xxxxxxxxx

anima είπε...

Κυρία από πάνω...

μόνο κάτι copy and paste κάνετε
και ποτέ αντιγραφή!!!!!!!!!!

Ξέρω,αντιθετικά αντίθετη είστε.Άρα ίδια με μένα!!!!!
(σιγά μη σε άφηνα να νομίζεις άλλα γι΄άλλα...)

Άκου να μας απαξιώνει κιόλας...

Α! πως το ξέχασα...Πάει,λέει,να δουλέψει...
(να γελάσω τώρα ή μετά;...)

Dee Dee είπε...

ειπατε τιποτις για τη δουλεια μου;;;;

μπορει να ακουω χριστουγεννιατικα αλλα ακουω τι λετε κι εδω

Heliotypon είπε...

Εκπληκτικό το κείμενο, μα η μεγαλύτερη αποκάλυψη είναι οι φωτογραφίες που βρήκα στο blog σου.

voulaki είπε...

Πανέμορφη ανάρτηση.. Με άγγιξε τόσο ουσιαστικά...
Ανακάλυψα εντελώς τυχαία τον πανέμορφο χώρο σου και άρχισα να διαβάζω μονορούφι...:-)
Τόσο όμορφα συναισθήματα...
Θα ακολουθήσω κι εγω το νήμα αυτού του παιχνιδιού, αν και τόσο καιρό μετα...

Καλώς σε βρήκα!