Συναντιόμαστε....

Παύλος Παυλίδης, Δεν είμαι απ'εδώ.

Πάει πολύς καιρός που έχω αφήσει πίσω μια αγαπημένη πόλη όπου σκόρπισα στους δρόμους της τα πέταλα από τις μαργαρίτες των ονείρων μου. Τότε που προσπαθούσα να μάθω για το καθένα απ’ αυτά αν μ’ αγαπά ή δε μ’ αγαπά…
Κλεισμένη καλά στο σεντούκι μαζί με τις μνήμες ήταν φυλαγμένη, εκεί που απιθώνει κανείς τα ακριβά και τα πολύτιμά του.
Πριν λίγους μήνες, τότε που ακόμη προσπαθούσα να καταλάβω πώς λειτουργεί ένα μπλογκ, μια παρουσία δροσερή ήρθε να μου αφήσει μια κουβέντα τρυφερή. Πρώτη κίνηση, να δω το προφίλ της. Πάτρα έγραφε στον «τόπο» και τότε ήταν που άνοιξα την παλάμη μου και είδα το κλειδί. Με κινήσεις αδημονίας άνοιξα το σεντούκι, και ξεχύθηκαν οι αναμνήσεις. Πυροτεχνήματα στον ουρανό, έμεινα να χαζεύω την ορμή και τα σχήματά τους, ομπρέλες που άνοιγαν και σκέπαζαν με φως τον ουρανό μου.

Και όταν άρχισα να γνωρίζω τον άνθρωπο πίσω από την εικόνα, μία μία να αποκωδικοποιώ τις λέξεις του, τότε όλα ξαναπήραν τη σωστή τους θέση, οι αναμνήσεις μπήκαν και πάλι στο σεντούκι, και η Πάτρα συνέχισε να παραμένει μια αγαπημένη πόλη. Πίσω από την εικόνα ήταν η Ιφιγένεια. Πίσω από τις λέξεις ένας υπέροχος, τρυφερός, δίκαιος και ζεστός άνθρωπος. Και δίπλα ακριβώς, εκεί που συνηθίζουμε οι μπλόγκερς να παρουσιάζουμε τους αγαπημένους η Ζαχαρούλα, η αδερφή της, δροσιστικό κοκτέιλ, με βασικά υλικά τον αυθορμητισμό, την αισιοδοξία, την ευθύτητα, την ειλικρίνεια, και άλλα πολλά κρυμμένα που τα ανακαλύπτω ένα ένα στην περιπλάνηση των γεύσεων ψυχής.
Αργά αλλά σταθερά άρχισε να χτίζεται μια σχέση. Σχέση γνωριμίας, σχέση εκτίμησης, σχέση σεβασμού, σχέση φιλίας, ανέβαινε ένα ένα τα σκαλοπάτια, κάθε σκαλοπάτι και μια ακόμη γενική. Όχι κτητική. Της ιδιότητας που λένε οι φιλόλογοι.
Και όσο φαινόταν η προοπτική της κλίμακας, τόσο γνωρίζαμε η μία την άλλη. Από τα μικρά. Από τα καθημερινά. Τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα. Τα δύσκολα και τα εορταστικά. Σε όλα παρέα, έστω ηλεκτρονικά. Πολλές φορές διαβάζω : πώς είναι δυνατόν να αισθάνεσαι ότι γνωρίζεις έναν άνθρωπο χωρίς να τον έχεις δει ποτέ; Πώς είναι δυνατόν να τον αισθάνεσαι κοντά σου; Μα, εμένα η ερώτηση μου φαίνεται ρητορική. Γιατί εδώ μέσα ακουμπάμε τις ψυχές μας, τόσο δίπλα δίπλα, που εκείνες μερικές φορές γίνονται διάφανες. Από τις μικρές μικρές λεπτομερειες γνωριζόμαστε, και εγώ πάντα επιμένω: εξ όνυχος τον λέοντα!

Και ο όνυξ αυτή τη φορά ήταν η απόφαση της Ζαχαρούλας να κάνει 800 χιλιόμετρα για να έρθει να ειδωθούμε από κοντά. Γιατί τι πιο ανθρώπινο από την ανάγκη για την διαπροσωπική επαφή; Τι πιο αληθινό από τις ματιές που ανταλλάσονται; Γιατί ακόμη κι αν οι λέξεις καμουφλάρουν σύμφωνα με τους επικριτές μας, τα μάτια δεν μπορούν ποτέ να πουν ποτέ ψέμματα. Ειδικά αν έχεις εξασκηθεί στην ανάγνωση….
Δε μας διέψευσαν οι ματιές που ανταλλάξαμε. Αντιθέτως. Στερέωσαν ακόμη πιο γερά τα θεμέλια μιας νεογέννητης φιλίας.

Δυο νέα παιδιά, η «Ζαχαρούλα» και ο Κώστας ταξίδεψαν τόσα χιλιόμετρα μόνο και μόνο για αυτό. Όταν βρεθήκαμε, υπήρχε η αίσθηση ότι γνωριζόμασταν από παλιά. Διάχυτος ο ενθουσιασμός, φίλοι που αντάμωναν από καιρό, δεν υπήρχαν άγνωστοι πουθενά…, ούτε καν σε συννεφάκι σκέψης. Τα χέρια σφράγισαν, ο χρόνος φόρεσε τα καλά του, το κλικ της φωτογραφικής μηχανής τον αποτύπωσε με αυτή του τη διάθεση και εμείς χορεύαμε μέσα στην πανηγυρική παρένθεσή μας!
Συναντιόμαστε, λοιπόν, δεν είμαστε τυπογραφικοί χαρακτήρες, δεν είμαστε φιγούρες ηλεκτρονικές, είμαστε ανθρώποι που σε άλλη περίπτωση ίσως και να μη μας έφερναν κοντά τα σταυροδρόμια της ζωής, ίσως και να μην βρισκόμασταν ποτέ.

Κρατώ τις όμορφες στιγμές, κρατώ τα ειλικρινή χαμόγελα και την απλότητα των δυο μου φίλων, του Κώστα και της Χαράς και θυμώνω με τον εαυτό μου, για τις φορές εκείνες που βρίσκω ή μάλλον επινοώ εμπόδια στις αποφάσεις μου να τολμήσω να ταξιδέψω μακριά για να βρεθώ με ανθρώπους αγαπημένους. Γιατί τελικά τίποτα δεν είναι ανέφικτο αν πραγματικά το επιθυμείς, αν οριοθετήσεις σωστά τις προτεραιότητές σου και δεν είσαι αγκυλωμένος σε ένα ασφυκτικό πρόγραμμα που σου έχουν μάθει να υπηρετείς!
Χαρά, Κώστα, σας ευχαριστώ για τη ζεστή σας παρουσία! Χάρηκα πραγματικά που ήρθατε στα μέρη μας!