Τελικά...

Τι είναι το τέλος; Ο φόρος της απουσίας.

Μια τελεία…στην άκρη ενός μολυβιού.

Ο φόρος επιβεβλημένος. Νομοτέλεια, φυσική πολλές φορές.

Η τελεία καρπός επιλογής. Δυνατά αγκιστρωμένη σε ακροδάχτυλο ζωντανό, ακμαίο. Κι εκείνο στρατιώτης μυαλού. Πόσες είναι οι φορές που ένα τέλος μένει μόνο τύποις τέλος… Πώς μπορεί να στεφθεί με τέλος μια ροή ανθρώπου μέσα σου; Ακόμη κι αν η φυσική του παρουσία έχει  χαριστεί στο σύμπαν; Ή ακόμη κι αν η φυσική του παρουσία είναι εγκλωβισμένη σε μακρινά σου, άλλα συμφραζόμενα;

Πόσο άραγε ζυγίζει το βαρίδι της συνήθειας; Ποια η ζυγαριά ακριβείας για την πραμάτεια της καθημερινότητάς μας; Η απάντηση ίσως βρίσκεται στον απόηχο που αφήνουν οι αλλαγές στο πεντάγραμμο των συναισθημάτων μας. Όταν οι νότες πατούν ηχηρά στις ευθείες γραμμές, παρασύρεσαι από το τέμπο της μελωδίας. Ο απόηχος είναι που μετράει. Η αίσθηση του μετά. Του όταν δεν…

Μικροί ή μεγαλύτεροι αποχωρισμοί σε κάθε διαδρομή. Οι μικροί έχουν ένα κερασάκι προσμονής για την επόμενη συνάντηση στολισμένο στο αυτί. Οι μεγαλύτεροι κρύβουν ένα ατίθασο "μήπως"  σφιχτά στη χούφτα τους. Και κάποιοι άλλοι γίνονται αχθοφόροι λύτρωσης.

Ορφανεύουν από τους καιρούς τα τοπία γύρω μας. Το μαγαζάκι στη γωνία που σφράγισε την πόρτα του. Το σπιτικό απέναντι που σφράγισε τα παραθυρόφυλλα. Οι γλάστρες που έμειναν αβασίλευτες από το βασιλικό τους. Τα χελιδόνια που δεν ήρθαν. Οι ήχοι που άλλαξαν στη γειτονιά. Τα παιδιά που μεγάλωσαν και εκείνα που τώρα μεγαλώνουν ξεφωνίζοντας τα θαυμαστικά τους. Η άδεια από πρόσωπα σχολική τάξη...

Και κάπου εκεί το σταυροδρόμι. Για τους γενναίους και για τους άλλους, τους εκείνους….Δύο οι επιλογές:

να μετατρέψεις σε όφελος το κόστος της ματιάς ή

να εγκλωβιστείς  σε κυκλική τροχιά στη γλιστερή επιφάνεια μιας μελαγχολίας.

 Ένας Θησέας πίσω από κάθε μικρή ορφάνια. Στο δρόμο το δύσκολο, εκείνον που σε προχωράει παραπέρα, κάθε αυλή σου ‘χει φυλαγμένο κι ένα μυρωδικό. Το δυόσμο της αναγνώρισης, το θυμάρι της αυτογνωσίας, τη λεβαντίνα της αυτοπραγμάτωσης, το μπαχάρι της ανταπόκρισης και της ανταπόδοσης. Με οξυμένες τις αισθήσεις γίνεσαι οξύς παρατηρητής. 

Και τότε διαπιστώνεις ότι πίσω από τα τοπία της όρασης υπάρχουν τα τοπία ανθρώπων. Είναι τοπία που δεν συρρικνώνονται σε οικιστικά πλαίσια, τοπία στην ενδοχώρα του χάρτη σου, μακριά από όρια και γραμμές μανιακών γεωγράφων. Τα τοπία της ψυχής σου. Όσο πιο κοντά στα σύνορα, αλλάζουν οι χρωματισμοί τους. Καθώς αποχρωματίζονται γίνονται εκκρεμότητες. Είναι οι περιπτώσεις που βασανιστικά αναβλητικά αρνείσαι να τα σφραγίσεις με μια τελεία. Συνεχίζεις το ένα κόμμα μετά το άλλο, από σεβασμό θαρρείς στην αλήθεια της ύπαρξής τους. Και τους στέφεις την κορώνα της μονιμότητας, τους καθρεφτίζεις στον παραμορφωτικό καθρέφτη μιας δήθεν σταθερότητας .

Ο άλλος χάρτης, ο κατάδικός σου είναι χάρτης του κρυμμένου σου θησαυρού. Ανοίγεις το σεντούκι και τον φυλάττεις όμορφα σε μεταξωτό ύφασμα, διαθέσιμο μόνο για τους εκλεκτούς σου. Για εκείνους που θα αποφασίσεις να τους εμπιστευτείς το κλειδί. Τους πέντε, άντε έξι όλο κι όλο. Εκείνους που έχεις επιλέξει να χαρίσεις στο διηνεκές με τεχνική νωπογραφίας. Να ποτίσει ο φρέσκος σοβάς με το ανεξίτηλο χρώμα τους, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, να  μπορούν να πιστέψουν στα θαύματα της ζωής.

Είναι λίγοι οι άνθρωποι που νιώθεις ότι χωράς  στο έλα τους και εκείνοι στο δικό σου, χωρίς κανόνες περιοδικότητας. Και ελάχιστοι αυτοί που καθώς σου ψιθυρίζουν  ακουμπούν στην επιφάνεια της θάλασσας σου ένα απαλό ρίγημα  την ώρα που  αφήνει το φιλί του ένα απροσδόκητο φρέσκο αεράκι…Αγέρι ανανέωσης, που είναι η  ακρογωνιαία λίθος της εξέλιξης. Και η εξέλιξη  θεμέλιο ελευθερίας. Και η ελευθερία με τη σειρά της  προσωπικό στοίχημα. Να την κρατήσεις  ακέραια, ανόθευτη, πύργο απόρθητο του μυαλού και της ψυχής σου. Τολμηρά και όχι παράτολμα, θαρραλέα και όχι με θράσος να μπορείς να αποδέχεσαι, να δέχεσαι, να κατατάσσεις σε μια ιεραρχία τα θέλω σου και να περνάς από διαλογή τα μήπως σου. Να έχεις το θάρρος  να κοιταχτείς στον καθρέφτη σου και να μιλήσεις με τον εαυτό σου. Άσ’τον να διαλέξει εκείνος την προσφώνηση. Στο «φίλε» κάθισε και κέρασέ τον μικρές αλήθειες. Στο «Άγνωστε» φύγε, ξεντύσου το κουκούλι σου και μάζεψε υλικά για να σε χτίσεις ξανά, με το δικό σου γούστο.

Μη βαδίσεις  βιαστικός, σκυφτός, σκεβρωμένη φιγούρα με μοναδική σου έγνοια μη σκοντάψεις στο μονοπάτι ή μην εκτροχιαστείς από την ταχύτητα.

Μη μπερδευτείς  σε λαβύρινθους ασχήμιας. Ασε την   φλύαρη ποικιλία της ζωής να τμήσει το  πέρασμά σου. Μη φοβηθείς το μένος των κυμάτων. Άσε την ορμή τους  να σε λειάνει σα βότσαλο. Ένα λείο, ολοστρόγγυλο βότσαλο είναι η αποδειξη του πόσο μπορεί  να σε ομορφύνει η σκληρότητα. Ένα λείο, ολοστρόγγυλο βότσαλο πάντα χαρίζει ιριδισμούς όταν νοτίζεται με την αλμύρα της ζωής.