Αύγουστε, καλέ μου μήνα!

Αύγουστος. Ο μήνας που ο ελληνικός λαός-ως επί το πλείστον- κατεβάζει διακόπτες και οργανώνει, άλλος μακριά, άλλος κοντά τις θερινές διακοπές του. Να τη και η ταμπελίτσα «κλειστόν λόγω θέρους» να φιγουράρει σε εισόδους. Κι ενώ κάποιοι για αυτές τις πολυπόθητες διακοπές παίρνουν δάνειο, έτσι, για να μη στερήσουν στα παιδιά τους τίποτα, σίγουρα όλοι ξεκινούμε για την παραλία με ένα αντιδάνειο παραμάσχαλα, μαζί με τις καρέκλες και τα ισοθερμικά. Πάμε για τα μπάνια μας, βρε αδερφέ, και λίγοι γνωρίζουμε ότι η λέξη αυτή είναι αντιδάνειο από την Ιταλική. Προέρχεται από την ελληνική λέξη «βαλανείον», που την πήραν οι Ιταλοί και μας την επέστρεψαν ως μπάνιο… (Μη με ρωτήσετε για τη βουτιά γιατί θα πρέπει να το ψάξω πρώτα).
Όλα ωραία και άγια, λοιπόν, και γιατί όχι. Αν κλείσεις διακόπτες, όχι μόνο της τηλεόρασης που επιμένει για την καταστροφική νέα γρίπη, εννοείται, όλα μοιάζουν τόσο τέλεια, τόσο μακρινά … Είναι η δική σου ώρα, που την περίμενες τόσο καιρό, να μη πω ένα χρόνο: να κρατάς το φραπεδάκι σου, το βιβλιαράκι σου και να χαλαρώσεις απολαμβάνοντας την ευλογία του τόπου σου, αυτό το απέραντο γαλάζιο των ελληνικών θαλασσών και το γλαυκό του Ελύτη....
Και ξεκινάς για την παραλία….

Στιγμιότυπο νούμερο 1.
Έχεις ξεκινήσει νωρίς, για να αποφύγεις βουή και πολυσκοσμία και μόλις στήνεις τις καρεκλίτσες σου και ρουφάς την πρώτη γουλιά του καφέ σου- μουσική δεν έχεις προλάβει ακόμη να βάλεις- καταφθάνουν από τα ψηλά οι ορδές των …ελληνίδων γιαγιάδων!!!!!!!!!! Χαμογελάς συμπαθητικά, αυτές έχουν σταθεί τα μετερίζια της παράδοσης και του πολιτισμού μας, σίγουρα θα βγάλουν τα ταπεράκια με τους κεφτέδες σε λίγο, αλλά και αυτό, έτσι χαλαρωμένος όπως είσαι, σου φαίνεται γλυκό, σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια. Χαμογελάς… Και μένεις με το παγωμένο χαμόγελο. Έχουν καθίσει ακριβώς δίπλα σου με 7 ομπρέλες και το ένα από τα πολλά εγγόνια ξαφνικά φωνάζει: «Γιαγιαααααά, κατουριέμαι!!!!!!!!!!!» -«Ε, κατέβασε το βρακί σου και κατούρα» μουρμουρίζει η γιαγιά μπερδεμένη ανάμεσα στα τάπερ της…6 χρονο το μικρό αγόρι, έχει έρθει με τη συμβουλή της μάνας να ακούει τη γιαγιά , κατεβάζει το βρακάκι του και δίπλα ακριβώς σε όλους εμάς τους έκπληκτους σχηματίζει ένα τεράστιο ποτάμι με τα υγρά που ποιος ξέρει πόση ώρα κρατούσε στη μικρή του κύστη… Ένα μέτρο πιο πέρα, ένα χρονιάρικο, ροδαλό μωράκι έπαιζε αμέριμνο με τα κουβαδάκια του…

Στιγμιότυπο νούμερο 2.
Έχεις αποφασίσει να πας σε άλλη, μη οργανωμένη παραλία, μία από τις πολλές που υπάρχουν στις δαντελωτές ακτές της χώρας σου. Πόσο τυχερός είσαι που ζεις σε τέτοια πατρίδα.. Τι Μαγιόρκα και τι Ιμπιζα, τύφλα να χουν οι Μπαχάμες και η Καραϊβική ….Σταθμεύεις το αυτοκίνητο σε μία υποτυπώδη σκιά δίπλα στους θάμνους μια που εκείνη των πεύκων είναι κατειλημμένη σε όλα τα σημεία όπου το ελληνικό ευλογημένο δέντρο έχει φυτρώσει, από ελεύθερους κατασκηνωτές. Και ανοίγεις την πόρτα του αυτοκινήτου. Τα πόδια σου παλεύουν να σχηματίσουν τα πρώτα τους βήματα καθώς πρέπει να αποφύγουν ολόκληρο ναρκοπέδιο από χρησιμοποιημένα κ….χαρτα, κουτιά αναψυκτικών και πάσης φύσεως απορρίμματα…
Οχι, δε θα μουρμουρίσω, σκέφτεσαι, να μη χαλάσω και τη διάθεση των υπολοίπων. Ρίχνεις ένα βλέμμα στην παρέα που σου νεύει, οκ, Αύγουστος είναι , παντού θα βρεις ελεύθερους κατασκηνωτές.Ούτε κι όταν βλέπεις εκεί πλάι στο κύμα όπου στόχευες να απλώσεις την ομπρέλα σου το κατα τ’ άλλα συμπαθέστατο σκυλάκι ενός νεαρού να σηκώνει το ποδαράκι και να κάνει την ανάγκη του. Ουφ, σιγά, θα πάω πιο πέρα λίγο, μη γίνομαι ιδιότροπη… Στήνεις ομπρέλα, καθίσματα, τουλάχιστον έχει ησυχία εδώ πέρα, τα τζιτζίκια, το σκάσιμο της θάλασσας είναι εμφανώς πρωταγωνιστές του ηχητικού ρεπερτορίου… Το παιδί σου έχει κατευθείαν αρχίσει τις τσαλαβούτες, το νεράκι φαίνεται πεντακάθαρο, σα πισίνας… Ώσπου: "Μαμά, μαμά τι είναι αυτό ;;;" σου φωνάζει το μικρό γεμάτο περιέργεια και με μια ενστικτώδη απέχθεια… Πλησιάζεις και παγώνεις για μια ακόμη φορά, όταν δίπλα στο μαγουλάκι του μωρού σου αυτό που επιπλέει δεν είναι ένα συνηθισμένο «σκουπίδι»…… που ξέβρασε η θάλασσα….

Και ρωτώ. Πρέπει σώνει και καλά να προτιμήσω την οργανωμένη παραλία; Εκεί που ο ένας παστώνεται δίπλα στον άλλο, η μουσική δεν είναι του γούστου μου αλλά και παίζει στη διαπασών, και τα πιτσιρίκια αρχίζουν τα σύστριγγλα μια που τα βρίσκουν σε τιμή ευκαιρίας παρασυρμένα από τα υπόλοιπα μικρά ; Και είναι αυτό χαλάρωση;Και στο κάτω κάτω τι την έχω αγοράσει την ενισχυμένη μου ομπρελίτσα και τις άνετες τις καρεκλίτσες μου, για να μου φύγει ο horror vacui στην αποθήκη μου;

Θα μου πείτε. Μην ισοπεδώνεις.
Όχι. Δεν το κάνω. Γιατί δεν είναι του χαρακτήρα μου.
Γιατί έχω κάνει και ποιοτικές διακοπές και έχω ευχαριστηθεί πάμπολλες φορές την ηρεμία και την ομορφιά των ελληνικών θαλασσών.
Όμως, υπάρχουν μερικές φορές που λυπάμαι για αυτό το –ΑΡΕΣ που τοποθετούμε δίπλα στο εθνικό μας, γιατί δεν ξέρω αν είναι μεγεθυντικό της ευλογίας μας ή της ντροπής και της α-παιδίας μας…. Είναι κρίμα ,όπως το λέει και η διαφήμιση η νοοτροπία των λίγων να κάνει κακό σε όλους. Ας μάθουμε να μιλάμε επιτέλους. Γιατί στην ανοχή μας είναι που εδράζεται η ασυνειδησία των όποιων νομίζουν ότι ο πλανήτης τους ανήκει.

Για να πετάξει κάποιος από εμάς ένα σκουπίδι στο μπαλκόνι τους… Να δούμε πώς θα αντιδράσουν….
Αχ, Αύγουστε καλέ μου μήνα να ‘σουν δυο φορές το χρόνο. Τη μία για εμάς, τους υπόλοιπους, τους εραστές του ελύ(ι;)τικου γαλάζιου….