Με ελληνικό χαρμάνι οι κουβέντες....

Είχα πολύ καιρό να επηρεαστώ συναισθηματικά από διαφήμιση. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, μόνο που δεν μπήκα μέσα στην οθόνη να τρυπώσω κι εγώ στη γωνιά του τραπεζιού ανυπομονώντας να ψηθεί στο καμινέτο ο καφές της γιαγιάς, να τα πούμε και να γλυκαθώ από τις κουβέντες της… Μια απλή διαφήμιση που δείχνει τα ροζιασμένα χέρια μιας γιαγιάς να ψήνουν το ελληνικό καφεδάκι για την εγγονή και τη μειλίχια και γαλήνια φωνή της να συνοδεύει τον ήχο του κοχλάσματος του καφέ…

Ναι, εκεί, ανάμεσα σε δυο φλιτζάνια ελληνικό καφέ οι ελληνίδες γιαγιάδες ξέρουν να ξεδιπλώνουν την ψυχή σου, απαλά και με σεβασμό, σα το ασπροκέντητο τραπεζομάντηλο της προίκας τους… Και εκεί ανάμεσα σε δυο φλιτζάνια ελληνικό καφέ να σου θυμίζουν το … «χρυσό το βραχιολάκι» που πρέπει να βάλεις στο χέρι σου και να αρθρώνουν τα δικά τους ελληνικά, τα γνήσια, τα φερμένα από παλιά... Εκεί και η γλυκιά τους προσπάθεια να προσαρμοστούν στα δεδομένα μιας νέας εποχής, που τρέχει πολύ γρήγορα για τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Αλλά εκείνες προσπαθούν. Και, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, τις άλλες, τις αγγλικές κουβέντες, τις προσαρμόζουν στα δικά τους ελληνικά, εκείνα που σιγοτραγουδούν όταν βάφουν λουλακί τις γλάστρες τους και έχουν ποτίσει το DNA . Το δικό τους, και των προγιαγιάδων τους …

Κάτι τέτοιες είναι και οι κουβέντες που αρχοντικά και με περηφάνια σιγομουρμουρίζει και η 98 χρονη μάνα του διευθυντή μας στη δουλειά, που κάθε αρχές του έτους μας στέλνει από το χωριό τα φρεσκοπλεγμένα με τα χέρια της τερλίκια… «Ο γιος μου ζει στην πόλη, σε ένα διαμοίρασμα και έχει και αρχοντίσιο!!!!!!!!!!!!». Σα να έχει δίκιο η γυναίκα… Εκείνη, που έζησε σκαλίζοντας στα γράμματα ψιλές και δασείες, που το βλέμμα της ασκήθηκε στη θέα πινακίδων με τελικό «ν»: ΚΑΦΕΚΟΠΤΕΙΟΝ, ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΝ, ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΝ… Πώς να συνηθίσει τις νέες ταμπέλες με τις τεράστιες τρύπες που έχουν γεμίσει τις γειτονιές, όπως πολύ ξεχωριστά έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης: ΦαρμακείΟ, ΠαντοπωλείΟ, ΚαφενείΟ…. Που σε λίγο, ακόμη κι αυτές θα είναι δυσεύρετες…. Πώς να χωρέσει η αγγλική βαρβαρόητα στο λ και το ρ το ελληνικό που γίνεται ρυάκι στην μητρική της γλώσσα;

Λίγες μέρες πριν, ανάμεσα σε τέσσερα φλιτζάνια ελληνικό καφέ και το τσίκι τσίκι από πασατέμπο οι δυο εγγονές, η γιαγιά και εγώ μοιραζόμασταν ανέμελα τα νέα των τελευταίων ημερών… « Το Χριστινιώ ομόρφυνε πολύ με το νέο της κούρεμα, έχει δείξει πιο… δεσποινίς.» σχολίασα, για τη μία εγγονή κάποια στιγμή.
«Ναι, πολύ μου άρεσε κι εμένα», σιγοντάρισε η γιαγιά, «απέκτησε νέο λούκι»!!!!!!!!!!!!
Προσπαθούν…. Μήπως όμως έχουν και δίκιο. Γιατί πόσο σοφό και αληθινό είναι τελικά στην έννοιά της νέας του άρθρωσης, το διαμοίρασμα, το αρχοντίσιο και το νέο…λούκι….