Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Με ελληνικό χαρμάνι οι κουβέντες....




Είχα πολύ καιρό να επηρεαστώ συναισθηματικά από διαφήμιση. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, μόνο που δεν μπήκα μέσα στην οθόνη να τρυπώσω κι εγώ στη γωνιά του τραπεζιού ανυπομονώντας να ψηθεί στο καμινέτο ο καφές της γιαγιάς, να τα πούμε και να γλυκαθώ από τις κουβέντες της… Μια απλή διαφήμιση που δείχνει τα ροζιασμένα χέρια μιας γιαγιάς να ψήνουν το ελληνικό καφεδάκι για την εγγονή και τη μειλίχια και γαλήνια φωνή της να συνοδεύει τον ήχο του κοχλάσματος του καφέ…
Ναι, εκεί, ανάμεσα σε δυο φλιτζάνια ελληνικό καφέ οι ελληνίδες γιαγιάδες ξέρουν να ξεδιπλώνουν την ψυχή σου, απαλά και με σεβασμό, σα το ασπροκέντητο τραπεζομάντηλο της προίκας τους… Και εκεί ανάμεσα σε δυο φλιτζάνια ελληνικό καφέ να σου θυμίζουν το … «χρυσό το βραχιολάκι» που πρέπει να βάλεις στο χέρι σου και να αρθρώνουν τα δικά τους ελληνικά, τα γνήσια, τα φερμένα από παλιά... Εκεί και η γλυκιά τους προσπάθεια να προσαρμοστούν στα δεδομένα μιας νέας εποχής, που τρέχει πολύ γρήγορα για τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Αλλά εκείνες προσπαθούν. Και, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, τις άλλες, τις αγγλικές κουβέντες, τις προσαρμόζουν στα δικά τους ελληνικά, εκείνα που σιγοτραγουδούν όταν βάφουν λουλακί τις γλάστρες τους και έχουν ποτίσει το DNA . Το δικό τους, και των προγιαγιάδων τους …




Κάτι τέτοιες είναι και οι κουβέντες που αρχοντικά και με περηφάνια σιγομουρμουρίζει και η 98 χρονη μάνα του διευθυντή μας στη δουλειά, που κάθε αρχές του έτους μας στέλνει από το χωριό τα φρεσκοπλεγμένα με τα χέρια της τερλίκια… «Ο γιος μου ζει στην πόλη, σε ένα διαμοίρασμα και έχει και αρχοντίσιο!!!!!!!!!!!!». Σα να έχει δίκιο η γυναίκα… Εκείνη, που έζησε σκαλίζοντας στα γράμματα ψιλές και δασείες, που το βλέμμα της ασκήθηκε στη θέα πινακίδων με τελικό «ν»: ΚΑΦΕΚΟΠΤΕΙΟΝ, ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΝ, ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟΝ… Πώς να συνηθίσει τις νέες ταμπέλες με τις τεράστιες τρύπες που έχουν γεμίσει τις γειτονιές, όπως πολύ ξεχωριστά έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης: ΦαρμακείΟ, ΠαντοπωλείΟ, ΚαφενείΟ…. Που σε λίγο, ακόμη κι αυτές θα είναι δυσεύρετες…. Πώς να χωρέσει η αγγλική βαρβαρόητα στο λ και το ρ το ελληνικό που γίνεται ρυάκι στην μητρική της γλώσσα;




Λίγες μέρες πριν, ανάμεσα σε τέσσερα φλιτζάνια ελληνικό καφέ και το τσίκι τσίκι από πασατέμπο οι δυο εγγονές, η γιαγιά και εγώ μοιραζόμασταν ανέμελα τα νέα των τελευταίων ημερών… « Το Χριστινιώ ομόρφυνε πολύ με το νέο της κούρεμα, έχει δείξει πιο… δεσποινίς.» σχολίασα, για τη μία εγγονή κάποια στιγμή.
«Ναι, πολύ μου άρεσε κι εμένα», σιγοντάρισε η γιαγιά, «απέκτησε νέο λούκι»!!!!!!!!!!!!
Προσπαθούν…. Μήπως όμως έχουν και δίκιο. Γιατί πόσο σοφό και αληθινό είναι τελικά στην έννοιά της νέας του άρθρωσης, το διαμοίρασμα, το αρχοντίσιο και το νέο…λούκι….

38 σχόλια:

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Κάπως έτσι είναι όλες οι αναμνήσεις απο τις γιαγιάδες μας ..μα σήμερα ..οι γιαγιάδες άλλαξαν λιγάκι.Το ενδιαφέρον για τα εγγόνια μένει ίδιο μα τώρα ...φορούν παντελόνια, μοιράζονται τα μυστικά για το νέο τρόπο βαψίματος, ανταλάσουν αξεσουάρ..Θυμάμαι κάποτε που είχα πάει τη εγγονή μου στο πάρκο και με φώναξε γιαγιά, ένα μικρό κοριτσάκι με πλησίασε και μου είπε:- είστε η γιαγιά της; η δική μου η γιαγιά είναι..πολύ γιαγιά..φορά μαύρα !
Τώρα πια η εγγονή μου μου μιλά για τον ...Γρηγόρη ..και μου τον έδειξε για να της πω τη γνώμη μου κι εγώ ..εγώ ...είμαιπάντα η γιαγιά της.

Μαριλένα είπε...

το πιστεύεις πως δεν γνώρισα τέτοια γιαγιά; :))
οι δικές μου γιαγιάδες, ήταν ..άλλου τύπου :))

σας φιλώ
και σε καληνυχτίζω!

Αλεξάνδρα είπε...

Ναι έτσι ήταν οι γιαγιάδες...

Ετσι ήταν κι η γιαγιά μου. Την άλλη που πήρα το όνομά της δεν την γνώρισα ποτέ. Καλά καλά ούτε η μητέρα μου. Την έχασε όταν ήταν 12 χρονών.

Το άρωμα του ελληνικού καφέ και το ρούφηγμα απ΄το φλιτζάνι για να μην καεί η γλώσσα.

Η γλώσσα που τότε δεν μαζευόταν. Είχε λόγο για όλους...

Αναμνήσεις γλυκιές σαν τον βαρύ γλυκό που έπινε η γιαγιά...

Poet είπε...

Να πάω μια γενιά πιο πίσω και να σου θυμίσω τις μαυροφορεμένες γιαγιάδες που κάθονταν αθόρυβα πλάι στη σόμπα και έπλεκαν. Αγαθές, τρυφερές μορφές της προσφοράς που είχαν χάσει τον άντρα τους νωρίς σε κάποιο πόλεμο. Χήρες και μαυροφορεμένες ισόβια πριν κλείσουν τα τριάντα.

Έτσι ήταν η δική μου γιαγιά της προσφυγιάς αλλά και όλες οι γιαγιάδες της γειτονιάς μου. Με τα πιο μαλακά χέρια που με έχουν αγγίξει ποτέ. Και τον πιο ωραίο καφέ στη χόβολη.

Στ' αλήθεια αυτές οι γιαγιάδες ήταν η ίδια η Ελλάδα.

librarian είπε...

Αγαπώ τόσο τον ελληνικό καφέ, το άρωμα και την ήσυχη κουβέντα που φαντάζομαι ήδη τον εαυτό μου γιαγιά να απολαμβάνει το καφέ της κοιτώντας τους περαστικούς.
Ωραίες εικόνες!

Side21 είπε...

Δρόμο Μεγάλο θα
πάρεις κορη μ' ...
Πόρτα Μεγάλη θα διαβείς !!!
Τύχη Χρυσή σε περιμένει ...
Όλα τα λέι ο Καφές μεσ' το φλυτζάνι !!!
Κι η γιαγιά διαβάζει σοβαρά ...
κι άσκημη κουβέντα δε βλέπει !!!
Αθάνατες γιαγιάδες ... δεν ήταν να
ζουν καμμιά 100αριά χρόνια ακόμα !!!
Πόσο πόνο έχουν απορροφήσει οι ποδιές τους...
Πόση σοφία χωράει η κούτρα τους ...
ΔΕν υπάρχει πιο γλυκειά ανάμνηση !!!
Ξεπερνάει μπορώ να πω κι αυτή της μάννας ...

Σταλαγματιά είπε...

Αχ πόσο ωραία ήταν ολα τότε;
Τα χρόνια της αθωότητας, όταν όλα ήταν τόσο αγνά και οι άνθρωποι απλοί και χαμογελαστοί παρά τα προβλήματα τους.
Οι γιαγιάδες μας ήξεραν να κρατουν ένα σπιτικό ζεστό και να γεμίζουν τις αναμνήσεις μας με γλυκές στιγμές!!
Πολύ μου άρεσαν όλα όσα έγραψες ομπρελίτσα, με γέμισες εικόνες και αναμνήσεις!
Σε φιλώ γλυκά

venceremos είπε...

Καλημέρα. ΑΧ αυτες οι γιαγιάδες...
και έχω ζήσει τέσσερις....
της μαμμας μου , του μπαμπά μου και του πεθερού και της πεθεράς....
ολες τους με χαμένα παιδιά στον πόλεμο, με σκληροτράχηλα χέρια απο τις αγροτικές δουλειές, ψημένες στον πόνο και στις κακουχίες.
με μυαλό ξυράφι και νοιάξιμο για όλα τα παιδιά τους, τα εγγόνια, και τα δισέγγονα!!!!!!
Απίθανες γυναίκες, δυνατές, και ως το 90 τόσο, το μυαλό ειπαμε....
ξουράφι

fmfunkid@gmail.com είπε...

Το ξημέρωμα το όνειρο..ΑΧ σε παρακαλώ μείνε μαζί μου κι άλλο μην απομακρύνεσαι!Η μορφή της γαλήνια η αγκαλιά της λουλουδένια το φιλί της άρωμα λεβάντας...
Όμορφη σαν το όνομά της ΑΦΡΟΔΙΤΗ η δίκη μου πολυαγαπημένη νόνα!Και σήμερα εσύ ΟΜΠΡΕΛΙΤΣΑ να με συγκινείς τόσο ώστε επιτέλους να πάρω το θάρρος να εκφράσω τα συναισθήματα μου!Σ ευχαριστώ!!

Μαρία Δριμή είπε...

Είχα κι εγώ μια τέτοια παραδοσιακή γιαγιά, αγρότισσα, με δυο καταπράσινα μάτια (δυστυχώς δεν τα πήρα) που, αν και είχε πάει μόνο στο δημοτικό, διάβαζε λογοτεχνικά βιβλία μέχρι την τελευταία της στιγμή...
Μου αρέσει και ο άλλος τύπος γιαγιάς στη διαφήμιση που λέει στην εγγονή της για τη συναυλία του Χέντριξ, όπου έβγαλε τα ρούχα της για να μην βραχούν από την ξαφνική μπόρα!... Πρόκειται για διαφήμιση γαλλικού καφέ, αν δεν κάνω λάθος. Καφές και γιαγιά, μοναδικός συνδυασμός σε κάθε μορφή του...

Maria Tzirita είπε...

Πώς θα είμαστε εμείς σαν γιαγιάδες άραγε; Αυτό με έκανε να ανρωτηθώ η ανάρτησή σου Ομπρελίτσα μου. Το έχω πει κι αλλού, μας βλέπω με τα λαπ τοπ στα γόνατα να ξκάνουμε τσατ! Πάνε τα πλεκτά, πάνε τα κεντήματα, πάει και η παράδοση μαζί! Βρε, λες;...
Φιλάκια καλή μου, πολλά πολλά!

Artanis είπε...

Για να πιω Ελληνικό καφέ, πρέπει να μου τον φτιάξουν...Απορώ και πώς πίνω κανα φλυτζάνι, δεν αντέχω καθόλου την μυρωδιά του...
Καλή Κυριακή ομπρελίτσα μου...

αντωνης είπε...

Αχ βρε ομπρελιτσα, άλλη μια αναρτηση σου που τη διαβαζα και την ξαναδιαβαζα (και με αρκετη υγρασια στα ματια γιατι ετυχε να γνωρισω και τις 2 γιαγιαδες μου οι οποιες ζουσαν μεχρι πριν λιγα χρονια, η μια μαλιστα προλαβε να με δει και γαμπρο) πριν γραψω σχολιο.

Ιστοριες πολλες θυμαμαι και γω, πιο κοντα σε αυτα που εγραψες και συ ηταν η γιαγια μου στο χωριο. Την οποια την βαζαμε κρυφα να μας λεει και τον καφε.
Εμεις στο χωριο μας τρωγαμε σπορια και οχι πασατεμπο παντως :Ρ

Φιλια, καλη Κυριακη!!!

:)

ΚΙΤΡΙΝΟ ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ είπε...

Αχ ομπρελίτσα μου ποσο πισω με πήγες......... η γιαγιά μου με τον κότσο και τη μαυρη ρόμπα... η πιο γλυκιά γιαγια του κόσμου!!!!!
Μα τί λέω όλες οι γιαγιάδες ετσι δεν είναι στα μάτια των εγγονιών τους!!
Σ΄ευχαριστώ για το ταξίδι !!!
φιλάκια πολλαααααα

Ιφιγένεια είπε...

Πόσο σπουδαίες είναι όλες αυτές οι γιαγιαδες !!! Πόσο γλυκές και σημαντικες ... μακάρι όλοι να ειχαν από μια τετοια "γνησια" γιαγια !!

Καλη εβδομάδα κοριτσακι !

Dee Dee είπε...

Τα ειπαμε και στο τηλεφωνο, ας τα πουμε κι απο εδω :)

Φιλεναδα πρεπει να βγει λεξικο με την αργκο διαλεκτο των γιαγιαδων. :) Οι συνηρμοι τους ειναι απιστευτοι και μας αφηνουν αφωνους πολλες φορες.

Θυμαμαι τη γιαγια μιας φιλης, πριν φυγουμε για διακοπες στην Παρο, μας φωναζε να παρουμε προφυλακτηρες μαζι μας, επειδη ειμαστε ολοκληρες γυναικες πια :):) (προφυλακτικα για οποιον δεν καταλαβε)

Βαλε κι εσυ επεξηγησεις, γιατι το αρχοντισιο, αν δεν μου ελεγες οτι εννοουσε το aircondition, δεν θα το καταλαβαινα :)

Καλη μας εβδομαδα!!!!

xxxxxxxxxxxxxxx

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αχτίδα μου,
όσο κι αν άλλαξαν οι γιαγιάδες, δε θα πάψουν ποτέ να εκπέμπουν αυτήν την ιδιαίτερη ζεστασιά στα εγγόνια τους. Κι ας φορούν παντελόνια. Και πάντα θα μιλούν πιο ελεύθερα στη γιαγιά για... τον Γρηγόρη.
Γύρισα πίσω τις προάλλες που βρεθήκαμε με την πεθερά μου και τις δυο μεγάλες της εγγονές. Οι γιαγιάδες μου δε βρίσκονται στη ζωή πια. Όμως υπάρχουν στη ζωή μου μέσα από τα λόγια τους και τα αποτυπώματα που άφησε στην ψυχή μου η φροντίδα, το νοιάξιμο και τα όνειρα που κάνανε για μένα!
Περίμενε και θα δεις καθως η Βάσια θα μεγαλώνει πώς θα έρχεται για να τρυγήσει τη γύρη σου!!!!!!!!!
Πολλά φιλιά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαριλένα μου,

θα ήθελα πολύ να μάθω πώς ήταν οι γιαγιάδες σου, με το δικό σου τόσο ιδιαίτερο τρόπο περιγραφής!
Περιμένω!
Τα δικά μου φιλιά! Καλή εβδομάδα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αλεξάνδρα μου,

τη γιαγιά που πήρα τη χάρη (όχι το όνομά της) κι εγώ δε τη γνώρισα, δυστυχώς. Εφυγε από τη ζωή όταν η μάνα μου ήταν 9.
Από τη γιαγιά που πήρα το όνομά της, παρότι δεν ήμουν εγγόνι από αίμα, έχω πολύ γλυκές και πολύ ζωντανές αναμνήσεις, αλλά την έχασα στα 12. Τη γιαγιά μου όμως από τη μεριά του μπαμπά, παρότι ζούσε στη Θεσσαλονίκη, είχα την τύχη να την χαρώ μέχρι πέρισυ... Και ήταν έτσι ακριβώς. Ρουφηξιά και η γλώσσα ροδάνι.Κοντά μου στην εφηβεία ήταν οι αδερφές της γιαγιάς που δεν γνώρισα, εκείνες καρπώνονταν τα μυστικά, τις αγωνίες, εκείνες είχαν πρώτη κουβέντα το χρυσό το βραχιολάκι(τις σπουδές και την ανεξαρτητοποίηση), πρώτα το βραχιολάκι και μετά όλα τα άλλα. Και το φλιτζάνι πάντα ανάποδα να περιμένει όσο τηγανίζονταν στη μασίνα οι πατάτες....

Ελληνίδες. Ως το κόκκαλο. Η παράδοση αυτοπροσώπως....

Καλώς επέστρεψες!
Τα φιλιά μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Poet μου,

ναι. Έτσι είχαν μάθει. Να ξορκίζουν το κακό με ένα "δόξα τω θεώ", να προσφέρουν άδολα, αδιαμαρτύρητα, μόνιμα...
Και οι ιστορίες τους από τα παλιά ηχούν ακόμη στα αυτιά μου...Για εκείνες τις διαδρομές από τον Πόντο στην Ελλάδα, όταν έκρυβαν τα μικρά κάτω από το φουστάνι προσποιούμενες τις έγκυες, για να τα προστατεύσουν...
Και ο καφές ο πιο μοσχοβολιστός του κόσμου!
Καλημέρα!
Καλή εβδομάδα να έχουμε!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

librarian μου,

αν τα φέρει έτσι η ζωή και αξιωθούμε να γίνουμε γιαγιάδες, ελπίζω να αφήσουμε στα εγγόνια μας όση περισσότερη μυρωδιά Ελλάδας θα έχουμε διαφυλάξει. Είναι στιγμές που ανησυχώ για τις αναμνήσεις των παιδιών μας... Λίγες οι γειτονιές, η φύση επιλογή πολυτέλειας και όχι καθημερινότητα..., οι ήρεμες κουβέντες γύρω από ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ λιγοστές...
Όσο κι αν δε μου πάει η απαισιοδοξία, υπάρχουν φορές που ανησυχώ...

Καλή εβδομάδα να έχεις, καλή μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Side μου,

τι μου θυμίζεις τώρα...
Να, στεφάνι βλέπω...
Να κι ένα Κ, δεν το βλέπεις;
Πού καλέ γιαγιά;
Μα, να, είναι ολοφάνερο!
Συνάντηση θα έχεις!
Και οι κουβέντες όπως λες, μόνο καλές!
Κι ο πόνος στην ποδιά, τη φορεμένη σχεδόν όλη μέρα!
Αχ και να ζούσαν διακόσια χρόνια...
Διακριτικές παρουσίες της προσφοράς, δεν περίμεναν ποτέ τίποτα κι ας έδιναν τα πάντα, κι ας σκέφτονταν για σένα πριν από σένα... Κι εσύ να μένεις άναυδος και να προσποιείσαι ότι πνίγεσαι από την υπερπροστασία...
Ακομη φέρνω την εικόνα της γιαγιάς μου να πλένει σε μια λεκάνη το άσπρο πουκάμισο του παππού..... Ακόμα...

Την καλημέρα μου σου στέλνω και ευχές για καλή εβδομάδα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αναστασία μου,

έχεις δίκιο.
Είχαν ένα μαγικό τρόπο να διατηρούν τη ζεστασιά στο σπίτι.
Ταγμένες να διατηρούν μια αισθηση ασφάλειας με το περνούσαν τα μέλη της οικογένειας το κατώφλι του σπιτικού!
Νομίζω, τελικά, ότι είμαστε τυχεροί που έχουμε τέτοιες αναμνήσεις. Είναι μέρος των θεμελίων μας!

Καλή εβδομάδα, μικρό μου!
σε φιλώ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

venceremos μου,
είσαι όντως τυχερή που τριγύριζες ανάμεσα σε τόσες γιαγιάδες!
Αλήθεια, πόσο σκληροτράχηλες ήταν αυτές οι γυναίκες; Πόση η υπομονή τους; Ανεξάντλητα έμοιαζαν τα αποθέματα ενέργειάς τους.Και το μυαλό γερό, μέχρι τα 90... όπως το λες...
Είχα την τύχη να ζήσω την προγιαγιά μου, τη μάνα του παππού μου από μητέρα, έφυγε μετά από εκείνον που ήταν το πρώτο της παιδί! Η γιαγιά μου η Τιράβα είχε το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου!
Κι ας είχε έρθει από την Τραπεζούντα φέροντας μαζί τον πόνο της προσφυγιάς, κι ας είχε μεγαλώσει 10 παιδιά...

Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, αυτό που θα έκανα θα ήταν να καταγράψω αυτές τις ιστορίες που άκουγα από το στόμα τους, να τους ζητούσα να μου πουν κι άλλες, κι άλλες, όσες άντεχαν...

Φιλιά καρυστινή μου,
καλώς επέστρεψες!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Φ μου,

πόσο με έχεις συγκινήσεις που ήρθες να μου αφήσεις τις αναμνήσεις και τις κουβέντες σου.
Να ξερες μόνο πόσο...
Η νόνα με τη λουλουδένια αγκαλιά...
Η νόνα με την πάντοτε ανοιχτή αγκαλιά... Όλα, μα όλα μέσα σ' αυτήν την αγκαλιά χωρούν,σα σε θησαυροφυλάκιο σε ιερό ναό...

Και επειδή ξέρω πόσο σου αρέσει το ελληνικό καφεδάκι, θα κανονίσουμε να το πιούμε μιλώντας για τις γιαγιάδες μας, τι λες;

Πολλά πολλά φιλιά και μια μεγάλη αγκαλιά!
Καλή εβδομάδα!

Δημιουργία είπε...

Εγω τα ζω αυτα και τωρα με τη μαμα μου, που τη βλεπω να προσπαθει να μαθει τα καινουρια πραγματα. Και οταν τη σιγονταρουν και τα εγγονια... δε σου λεω τιποτα!

eirini είπε...

Εντάξει... τί να πω τώρα γι'αυτή την ανάρτηση; Για μένα ο ελληνικός σημαίνει πολλά φιλενάδα...
Αν μου λέγανε να περιγράψω με μια λέξη την παιδική μου ηλικία θα ήταν "καφές καϊμακλίδικος". Δεν καταλαβαίνεις βέβαια τώρα τί εννοώ αλλά το φούσκωμα το καφέ ήταν για μένα μια ιεροτελεστία! Ήταν το πρώτο πράγμα που έμαθα να κάνω στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Εκεί που κάθε πρωϊ σηκωνόμουν 8 χρονών παιδάκι και τους έφτιαχνα τα καφεδάκια τους και ανυπομονούσα να μεγαλώσω λίγο για να πιω κι εγώ. Και μετά άρχισε η μεγαλύτερη ιεροτελεστία... το γύρισμα του φλιτζανιού! Να μου πει το φλιτζάνι! Ξέρεις πόσα γεγονότα στην ζωή μου κρίθηκαν από ένα τέτοιο γύρισμα;;;; Πάρα πολλά!

Καταπληκτικό κείμενο!
Φιλιά πολλά πολλά και μια τεράστια αγκαλιά!!!!!!

librarian είπε...

Μην είσαι απαισιόδοξη κάποια πράγματα επιβιώνουν στην επαρχία περισσότερο αλλά και στην Αθήνα εκεί στις καφετέριες των Εξαρχείων, του Θησείο και της Πλάκας βλέπω την παράδοση όλη των Ελλήνων, μόνο που ακολουθούν τις τάσεις των ημερών μας.
Καλά Πρωτομαγιά.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Maria Jose μου,
κι αν δεν πήρες τα μάτια της, είμαι σίγουρη ότι κουβαλάς ολόκληρη περιουσία από εκείνην που είχε τόσο ανοιχτούς οριζόντες! Ξέρεις, η μόρφωση δεν έχει να κάνει με τις βαθμίδες εκπαίδευσης που έχεις παρακολουθήσει, υπήρξαν σκληρά τα χρόνια εκείνα...

Τη θυμάμαι εκείνη την διαφήμιση!!!!!! Όντως πολύ πετυχημένη! Και ένα πολύ πολύ ανθρώπινο πρότυπο γιαγιάς που ξεφεύγει από την παγίδα της αυθεντίας! Χα, χα!
Την καλημέρα μου και καλό μήνα!!!!!!!!!!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Artanis μου,

γούστα είναι αυτά! Αλίμονο!
Εγώ εμφανίζομαι κατά περιόδους να πίνω αποκλειστικά ελληνικό καφέ, και υπάρχουν και διαστήματα που τον ξεχνάω, θέλει την παρέα του ο ελληνικός! Μου αρέσει πολύ το άρωμά του και η διαδικασία παρασκευής του!

Καλό μήνα!!!!!!!! Εδώ βρέχει καρεκλοπόδαρα!!!!!!!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαράκι μου,

αυτή η ανάρτηση ξεκίνησε με σκοπό να φανεί ο τρόπος με τον οποίο οι γιαγιάδες, οι ποτισμένες με την ελληνική παράδοση, προσπαθούν να εκσυγχρονιστούν και να μιλήσουν κι εκείνες τα -εντελώς ξένα τους-αγγλικά, για να έρθουν κοντά στην εποχή τους. Το "αρχοντίσιο" αντί για aircondition και το λούκι αντί για look ήταν δύο μικρά παραδείγματα. Αλλά με συνεπήρε για λίγο η αύρα που αφήνει η παρουσία της γιαγιάς, με συνεπήραν και οι αναμνήσεις και δόθηκε αλλού η έμφαση. Αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί με εσένα... Υπάρχουν ακόμη πολυ άνθρωποι τεχνοφοβικοί, άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να μυηθούν στον κόσμο των υπολογιστών και της τεχνολογίας. Και σκέφτομαι. Αυτοί οι άνθρωποι, όταν θα είναι πια ηλικιωμένοι, πλάι στα εγγόνια τους, δε θα μοιάζουν αναλφάβητοι; Δε θα τους χωρίζει ένας ολόκληρος κόσμος;
Λες ότι μας φαντάζεσαι γιαγιάδες να κάνουμε chat (ίσως και με τα εγγόνια μας που θα σπουδάζουν ή θα μένουν σε άλλη πόλη). Πώς θα μπορέσουμε όμως να διαχειριστούμε το χρόνο σωστά ώστε και να πλέκουμε, και να μαγειρεύουμε, και να είμαστε πράες και γαλήνιες για εκείνα, όταν θα έρχονται κοντά μας;;; Μήπως θα είμαστε ένας άλλος τύπος γιαγιάδων;;; Βρε λες;

Χάθηκα, το ξέρω, αλλά ξέρω και ότι δε με παρεξηγείς. Αν και κόντεψα εγώ να με παρεξηγήσω... Πάντα αναδρομικά ενημερώνομαι για τα νέα σας!
Πολλά πολλά φιλιά!!!!!!!!!!
Καλό μήνα!!!!!!!!!!
(Τι έμαθα; Ξεκίνησες μαθήματα;)

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αντώνη,
φίλε μου,

τι τυχερός!
Εποχή της αγνότητας, της ασφάλειας, της ανθρωπιάς θα έλεγα εγώ ότι έρχεται να συνοδεύσει την παρουσία της γιαγιάς στις αναμνήσεις μας!
Κι εμένα η γιαγιά του μπαμπά μου με είδε νύφη, και γνώρισε και την κόρη μου. Πέρισυ μας "έφυγε"...
Ώστε τον καφέ, ε;
Σπόρια λέμε τα μαύρα, σωστά; :P

Καλό μήνα!!!!!!!!
Φιλιά πολλά σε όλους σας!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Κίτρινο αδιαβροχάκι μου,
έλα που σε χρειάζομαι σήμερα! Βρέχει καρεκλοπόδαρα!
Αχ, αυτός ο κότσος, με πόση επιμέλεια και ιεροτελεστεία τυλιγόταν !!!!!!!!!!
Συμφωνώ μαζί σου!
ΠΟλλά πολλά φιλιά και καλό μήνα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ιφιγένειά μου,

ναι, υπάρχουν και εξαιρέσεις,
αλλά πιστεύω ότι όλοι της γενιάς μας έχουμε αντίστοιχες εικόνες, αν όχι από τη δικιά μας, από τη γιαγιάς της φίλης μας, τη γιαγιά της διπλανής πόρτας...
Τις ψάχνω ξέρεις στις μέρες μας αυτές τις φιγούρες. 'Ετσι μου 'ρχεται να πάω στο χωριό για μια εβδομάδα και να αρχίσω τις επισκέψεις... Φαντάζεσαι τις θησαυρούς έχω να ανακαλύψω;

Καλό μήνα κοριτσάρα μου!
Φιλιά αμέτρητα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Dee Dee μου,

χα,χα!!!!!!!!!!!!!

Προφυλακτήρες ε;
Να δεις εσύ τα σκυλάκια Αγαλματίας....
Πιάσε χαρτί και σημείωνε. Το ίδιο θα κανω κι εγώ... Και που ξέρεις;

Ναι, ναι, έχεις δίκιο.
Το αρχοντίσιο είναι το aircondition, σάμπως δίκιο δεν είχε η γιαγιά; Και το λούκι είναι το look. Το νέο λουκ της μικρής ήταν πιο νεανικό, και πάλι δίκιο είχε η γιαγιά. Σε νέο λούκι μπαίνει το παιδί...Χα, χα!

Πολλά φιλιά και καλό μήνα κοριτσάρα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Δημιουργία μου,
τι τυχερή που είσαι...
Σας φαντάζομαι! Μόνο αυτό σου λέω!

Καλό μήνα! Πολλά φιλιά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ρηνιώ μου,
αχ Σαλονικιά μου μερακλού, με τα καιμάκια και τα μπρίκια σου!
Το γύρισμα του φλιτζανιού... τι ιεροτελεστία! Ποτέ δεν κατάλαβα τι στο καλό έβλεπαν εκεί μέσα, αλλά το κρατώ πολύ όμορφα σαν ανάμνηση. Νομίζω ότι έπεφτε αρκετή σάλτσα, τι λες;
Γεγονότα, χμ....
Σαν να έχουμε να πούμε πολλά στο τηλέφωνο...
Ελπίζω να μη σας τα χάλασε ο καιρός σήμερα. Εδώ... χαλασμός! Ευτυχώς μου αρέσει και η μυρωδια και ο ήχος της βροχής και νιώθω ότι είμαι στα ίσα μου... Ούτως ή άλλως ξέρεις το πρόγραμμα ποιο ήταν για σήμερα!
Φιλιά και από μενα, πολλά πολλά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

librarian μου,

θα σε ακούσω.
Αλλωστε έτσι δεν πρέπει να προχωράμε; Αξιοποιώντας δημιουργικά την παράδοση. Μου φαίνεται αρκετά υγιές!
Τα φιλιά μου!
Καλό μήνα!