Αποχαιρετώντας το χειμώνα

Σε λίγο εκπνέει –τουλάχιστον ημερολογιακά- ο φετινός χειμώνας….
Πριν λίγα χρόνια ορκιζόμουν ότι μου αρέσει μόνο το καλοκαίρι ως εποχή.
Αλλά είχα άδικο.

Η κάθε εποχή σου χει φυλαγμένα δώρα… Σίγουρα, αν έχεις πρόχειρη τη στλεγγίδα σου για να ξύσεις τη σκόνη του κόσμου από το κορμί της μνήμης σου , αν αποδιώξεις το βλέμμα από τον γοργόνειο καθρέφτη – παγίδα του που σε απολιθώνει, θα μπορέσεις να πιάσεις το μίτο γερά στα ακροδάχτυλά σου και να τα δεχθείς με ευγνωμοσύνη.

Ομίχλη.Μυρωδιά από ξυλόσομπες και τζάκια. Από νοτισμένα φύλλα και ευλογημένο από τη βροχή χώμα.

Χνώτα ζεστά μέσα σε μάλλινα κασκόλ και κόκκινα μάγουλα.
Διάθεση για αγκαλιά… Κοντά σε ξύλα που τριζοβολούν.

Μανίκια ξεχειλωμένα που κρύβουν τα μισά σου δάχτυλα.

Κάστανα και σαλέπι.

Φιγούρες σκυφτές, βιαστικές , βέλη στην ματιά.

Το γκρι, το μαύρο και κόκκινα σημάδια στίξης…

Η αγριάδα της θάλασσας και οι πλείστοι θησαυροί της, εύκολα λάφυρα για λίγους όμως, που ξέρουν να βαδίζουν και να ανιχνέυουν την άμμο του χειμώνα…

Ένας ακόμη δικός μου χειμώνας.

Διαφορετικός από τον περσινό. Και από τον προπέρσινο.

Πιάνω τα κρόσια του να γυρίσει το γαιτανάκι των εποχών.

Είναι μέρες τώρα που τη βλέπω σαν καλημερίζω το πρώτο φως της μέρας από το πίσω παραθύρι του σπιτιού μου.
Μια μυγδαλιά μικρούλα, που κεντά κάθε μέρα και από ένα καινούριο ανθάκι στο φουστάνι της, δώρο στο θεό της!!!!
Βελονιά βελονιά τα κατάφερε. Και σήμερα μου φάνηκε πως χόρευε το νυφικό χορό της.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο δάσκαλος μας ζήτησε να γράψουμε στο «Τετράδιο Εργασιών» έκθεση με θέμα: «Μιλώ σε μια ανθισμένη μυγδαλιά».
Και άλλα τόσα από εκείνες τις γραμμές του Καζαντάκη: «Ρώτησαν μια μυγδαλιά τι σημαίνει θεός. Και εκείνη άνθισε».

Λίγες ώρες μένουν ώσπου να γυρίσει το ημερολόγιο στην 1η Μαρτίου. Κι ας λένε ότι από 21 του μάρτη μπαίνει η Άνοιξη. Το θέμα είναι πότε ακούγεται ο πρώτος χτύπος της καρδιάς της αντίλαλος στα σπήλαια της ακοής μας…

Πέρισυ έλαβα ένα μήνυμα, στα πρώτα πρώτα λεπτά της 1η ςΜαρτίου:
"Χειμώνας τέλος. Αρχή Άνοιξης." Ήταν μες στη δωρικότητα του από τα ωραιότερα μηνύματα που έχω λάβει. Από τις φορές που οποιαδήποτε άλλη φράση θα έμοιαζε αμπελοφιλοσοφία….

Φέτος λίγο πιο πριν, ακολουθώ μια πυγολαμπίδα που τρύπωσε ανέλπιστα στο σπιτικό μου. Με βήματα σταθερά ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά προς τη σοφίτα του μυαλού μου.
Εκεί απιθώνω τα ακριβά μου. Εκεί τα πριν. Εκεί τα τότε. Εκεί το χθες. Πλάι στο μπαουλάκι που έχω κλειδωμένες δυο σταλαματιές καλοκαιριού και μιαν αχτίδα ήλιου. Κάτω από τον φεγγίτη όπου λιάζονται τα όνειρά μου κάθε που το φως νικά τα σύννεφα…. Εκεί, εκεί φωλιάζουν και τα μετά μου…

Εκεί και «το αμύγδαλο του κόσμου

βαθιά κρυμμένο και παραμένει αδάγκωτο.

Μυριάδες δυνατότητες φρικιούν γύρω μας

κι ούτε που καθόλου εγγίζουμε οι ηλίθιοι»

(Οδ. Ελύτης, Τρία Ποιήματα με Σημαία Ευκαιρίας).

Ανοίξτε την παλάμη σας…Κάπου εκεί, ανάμεσα στις βαθιές χαράδρες της γεωγραφίας της είναι έτοιμο να καρπίσει το αμύγδαλο του κόσμου….

-------------------------------------------------------------------------------------------------

1)Το τραγούδι πιο πάνω, γραμμένο από ένα νέο παιδί ,τον Νικόλα Μεταξά και τραγουδισμένο από τη νεαρή αδερφή του Χριστίνα, το έχω λατρέψει από την πρώτη στιγμή που το άκουσα… Μη με ρωτήσετε γιατί. Είναι βλέπετε εκείνη η πυγολαμπίδα…
2)Οι φωτογραφίες (εκτός από τη μυγδαλιά της γειτονιάς μου και την τελευταία) είναι τραβηγμένες από πρόσφατη εκδρομή στο Ελατοχώρι Πιερίας.