Στην υγειά μας!

Άνοιξα το παράθυρο. Μια αχτίδα ζεστού ήλιου έγινε τσουλήθρα για να παιχνιδίσει ένα ΝΑΙ .Ανέμελο εκείνο κύλησε και δροσίστηκε στις ρηχές κοίτες των σταγόνων της βροχής στο τζάμι .Κρυστάλλινο το αποτέλεσμα, ήλιος και νερό, γαντζώθηκε στα χείλη μου ένα μικρό διαμαντάκι. ΝΑΙ.
Κρύφτηκε το ΟΧΙ ντροπιασμένο. Για να αργήσει να ξανάρθει.

Παρατάσσονταν οι μέρες ντυμένες τα καλά τους Έτσι κάνουν οι τρελές όταν τους δίνεις ύφασμα αναμονής. Γίναν τρενάκι να βολευτεί το ΝΑΙ και να κυλήσει.

Με το εισιτήριο στο χέρι σφιχτά μήπως και το έχανα πέρασα τον έλεγχο και περήφανα με αργά βήματα διέσχισα τη διαδρομή ως την είσοδο του μεγάλου πουλιού. Ανάμεσα στα σύννεφα μπλέκονταν και έπαιζαν κρυφτό οι προσδοκίες, τα πριν, τα μετά, οι παρουσίες και οι απουσίες, τα άγνωστα και τα χειροπιαστά μου.

Τι περίμενα; Τι προσδοκούσα; Ένα κοπάδι σύννεφα μου έκλεισαν το μάτι. Ήταν η ώρα να πετάξω από πάνω μου κάθε τι που μπορούσε να βαραίνει. Με αίσθηση ελευθερίας γειώθηκα, ελεύθερη έφτασα στον προορισμό μου. Πλημμυρίδα η χαρά μου, έπνιξε κάθε σκόπελο και ακούμπησε το χάδι της στο φάρο του παιδικού μου ενθουσιασμού. Ναι, μάτια παιδικά φόρεσα και κράτησα γερά την κόκκινη βαλίτσα.

Ξεχείλιζε στιγμές όταν την ξανακράτησα. Τόσο πολλές και ακριβές, που κάποιες τις έδεσα κομπόδεμα και τις έκρυψα στο στήθος.

Σκηνικά θεάτρου. Για να βολευτεί η ζωή. Σκηνικά ζωής. Για να θρονιαστεί η ανθρωπιά. Μουσική σκηνή για να γίνουν νότες οι στιγμές. Και σκηνικό βουής Σαββατόβραδου για να ορίσει την απεραντοσύνη. Πρόσωπα που πριν ήταν μόνο λέξεις. Και λέξεις προσώπων που ήταν από πάντα εκεί.

Αρχές και συνέχειες. Χέρια που κλείδωσαν σφιχτά σε χειραψία. Καλωσορίσματα και ανταμώματα.Και χαμόγελα που μπλέχτηκαν ανάμεσα σε βλέμματα φρεσκοπλυμένα. Ήταν οι άνθρωποι που σφράγισαν το ταξίδι με την αύρα τους, η παλάμη πηγαινοέρχεται στο πρόσωπο να γίνει μνήμη η μωρουδιά τους.Το παρελθόν και το παρόν μου, χώρεσαν στο ίδιο σκηνικό και εγώ να μη μπορώ να χωρέσω τη χαρά. Δωρισμένη από εκείνους που βρήκαν χρόνο από τον πολύτιμό τους για να σφίξουμε τα χέρια. Από εκείνους που επινόησαν χρόνο για να κοιταχτούμε κατάματα, να αρθρώσουμε δυο κουβέντες. Όχι περί καιρού, ανέμων και υδάτων. Περί -ουσίας η κουβέντα, χωρίς επεξηγήσεις, προλόγους και επιλόγους. Από εκείνους που ήρθαν να με βρουν και δέχτηκαν την παρέα μου παρέα τους.

Γέλια δυνατά και βουρκωμένα μάτια, λόγια κλειδωμένα που είδαν φως ουρανού και δραπεύτευσαν… Όλα εκεί. Στο λίγο που κρατάει για πάντα. Όλοι εκεί. Στο πολύ που χωράει στο λίγο.

Ευχαριστώ τους φίλους που ήρθαν να με βρουν. Σας ευχαριστώ για το εκεί σας, για τη μεγάλη σας αγκαλιά, για την ανατροπή του προγράμματός σας αλλά και γιατί για ακόμη μια φορά μου αποδείξατε ότι μπορώ να συνεχίσω να πιστεύω στις ενδείξεις και στο ένστικτό μου. Και το παρεάκι της Κυριακής που οικειοποιήθηκε το συνομίληκο... θείο, και μπλέχτηκε υπέροχα στα γρανάζια της ζωής μου. Ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στον Αντώνη και τη γυναίκα του που ήρθαν από την άλλη άκρη της Αθήνας και εν μέσω μιας ιδιαίτερης κατάστασης να μοιραστούν μια σημαντική για εμάς στιγμή! Στη φίλη που μου χάρισε χειρόγραφα κομμάτι της καρδιάς της! Στον "θείο" και τη "θεία" που από την πρώτη στιγμή νοιαστήκανε πραγματικά.Και ένα τεράστιο χαμόγελο στους φίλους μου από τα παλιά, που είναι για μένα πάντα εκεί, κρίκοι στη ζωή μου, άπληστα φιλόξενοι και αχόρταγα ονειροπόλοι...Και ευχαριστώ από καρδιάς το «δρομάκι» που ξύπνησε το ΝΑΙ μου και με «κούρντισε» στο μονοπάτι του.

Εις υγείαν λοιπόν! Στην υγεία του «θείου»! Στην υγεία μας βρε παιδιά!