u-tubοθεραπεία

(Stavento,"μέσα σου")


Εδώ και τρεις μέρες το σπίτι μου είναι κανονικός παιδότοπος!
Εκτός από τη μικρή μου και τους μόνιμα φιλοξενούμενους φίλους της (παρεμπιπτόντως οι περισσότεροι μοναχοπαίδια, και τελικά πολύ δεμένοι μεταξύ τους) είχα και το μικρό της αδερφής μου μέχρι σήμερα το πρωί...

Τρελαμένο το μικρό, στη φάση που δεν περπατάει αλλά αλωνίζει με την περπατούρα άτσαλα, βγαίνει από το καρότσι και το καρεκλάκι του (έχει βρει κόλπο η μαιμού), τρελαμένη και η κόρη μου με τους φίλους της, στη διαπασών οι φωνητικές χορδές….

Ξέρω θα μου πείτε, ευκαιρία με τα παιδιά να γίνεις κι εσύ παιδί για λίγο, απόλαυσέ το,
όμως… όμως…
όλο αυτό ήρθε σε φάση που εγώ ΔΕ ΘΕΛΩ να γίνω παιδί, θέλω να χαθώ στα δικά μου, ήταν τόσο κουραστικές και γεμάτες ανατροπές οι τελευταίες μέρες, τόσο μπουχτιστικά μονότονες –πλην ελαχίστων εξαιρέσων- που είχα ανάγκη να βρεθώ μόνη μου, εγώ με εμένα βρε αδερφέ….

Και τελικά να σου μαι και πάλι σε κατάσταση….
Βόλτες με το καρότσι και με τα συμπράγκαλα να κρέμονται αριστερά και δεξιά, και κόντρα βόλτες την Παρασκευή και το Σάββατο, ήρθα και εξαυλώθηκα ο άνθρωπος…. Το δεύτερο ημίχρονο περιελάμβανε παιχνίδι με νερά στο μπαλκόνι, αρκούδισμα, ώσπου ήρθα και στέρεψα αργούτσικα το απόγευμα, ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕ ΚΑΜΙΑ ΙΔΕΑ, μόνο η κούραση έκανε τσουλήθρα στο κορμί μου, από κει και μετά το ΤΙΠΟΤΑ… Και το μάτι γαρίδα της μικρής, είχε δρόμο μπροστά της για να κοιμηθεί….

Και μπορεί τα άλλα δυο πιτσιρίκια να έπαιζαν όμορφα στο δικό τους κόσμο μέσα στο δωμάτιο, όμως η ηλικία της μικρής ήταν απαγορευτική για να τους φέρω όλους μαζί σε επαφή….Έστησα η αδιάκριτη αυτί για λίγο, κάτι άκουσα για pc και προγράμματα, για play station και τον Γουόλυ (ένα ρομπότ έμαθα μετά ότι είναι) και δεν αντιστάθηκα, έκανα την ερώτηση, δήθεν πηγαίνοντας να ενδιαφερθώ αν θέλουν κανένα χυμούλη…
«Παιδιά τι είναι το pc;»
«Α, καλά, βρε μαμά, που ζεις… ο υπολογιστής είναι…».
Παρωχημένη, σκέφτηκα, λες να τους φαίνομαι ότι έρχομαι από τα βάθη των αιώνων; Πώς άραγε με βλέπουν με τα παιδικά τους μάτια;

Στράφηκα στον υπολογιστή μου σα να ζητούσα συμπαράσταση.
Έμενε παραπονεμένα κλειστός, κι εγώ με δεδομένο το στερητικό σύνδρομο τις τελευταίες μέρες….
Αυτό ήταν είπα. Πήρα αποφασιστικά το μωρό αγκαλιά και τον άνοιξα. Θα κάνουμε u-tubοθεραπεία είπα, η μικρή έχει ένα θέμα με το χορό, αφού δεν περπατάει γιατί όταν ακουμπάει τα ποδαράκια στο έδαφος χορεύει… Τι καλά, εκείνη θα χορεύει στην αγκαλιά μου κι εγώ θα ακούσω τουλάχιστον κανένα αγαπημένο τραγουδάκι…Και έγινε το θαύμα…
Όπως το είχα προβλέψει η μικρή άρχισε να χοροπηδάει…. Ανεβάζω την ένταση και δεν προλαβαίνει να περάσει λίγη ώρα…
Σαν τις μελισσούλες εμφανίστηκαν τα δυο μικρά. Ο Κωνσταντίνος και η Μαρία.
"Τι κάνετε;"Ρώτησαν…
"Χορεύουμε", απάντησα….
Στα μάτια τους δεν μπορούσε να κρυφτεί η διαστολή…
«Θέλετε να σας κατεβάσω κανένα τραγουδάκι» Ρώτησα.
Δεκάρι η διαστολή
«Ναι»…
Ας είναι σκέφτηκα, τι να κάνουμε, θα ακούσω λίγο Ρουβάκο τώρα….
«Για πείτε μου…»
"Μέσα σου για μια στιγμή αν ζούσα, Stavento"
??????????????????????????????????????????????????????????????????????
Ώπα, τι έγινε ρε παιδιά; Άκουσα καλά; Stavento? Και τι τραγούδι είναι αυτό; Πού το ξέρουν τα παιδιά; Εγώ που ήμουν; Πόσα επεισόδια έχασα;
«Είστε σίγουροι ότι μου το λέτε σωστά; Από πού το ακούσατε;»
"Από την τηλεόραση, μπορείς να το κάνεις και ring tone" με ισοπέδωσε η απάντηση.

Και το έβαλα. Και ξεκίνησε. Και ανέβηκαν και τα δυο πάνω στο κρεβάτι. Και άρχισαν να χορεύουν… Κάτι ανάμεσα σε χιπ χοπ και ραπ με γαρνιρίσματα χορού της κοιλιάς, πάντως κάτι που φαινόταν ότι τους ανήκε, ότι το είχαν, τους έβγαινε που λένε…. Και όσο αυτά χόρευαν, τόσο περισσότερο κουρντιζόταν και η μικρή, και πάνω κάτω και κλαπ κλαπ τη γλωσσίτσα να συνοδεύει τον ήχο, ήρθε και κούρνιαξε η χαρά μες στο δωμάτιο και καλοκάθησε… Και άρχισε ένα πάρτυ, μη προσχεδιασμένο γι’ αυτό και ωραίο. Η μία επίλογή στο search διαδεχόταν την άλλη , όλα τα δώσανε τα μικρά!
Κι εγώ αφουγκραζόμουν… Με το μολύβι του μυαλού ιχνηλατούσα τα σημάδια μιας άλλης γενιάς. Με πολύ χιπ χοπ και την νέα τεχνολογία δεδομένη υπηρέτρια… Κανένα δέος. Όλα φυσιολογικά. Σα να ανοίγεις το ψυγείο, σα να πατάς τον διακόπτη για να ανάψει το φως….
Το θέμα ήταν ότι περάσαμε καλά. Και ακόμη καλύτερα,-; ) -ότι μου ξεθεώθηκαν… Από τον πολύ τον χορό η μικρή κοιμήθηκε την ώρα που έπινε το γάλα (γλίτωσα και το κούνημα και τα υπόλοιπα διαδικαστικά) και η μεγάλη με το ζόρι πρόλαβε να πλύνει πόδια. Ο δε Κων/νος παρά τις αντιρρήσεις στη μαμά του, γιατί πια είχε πάει 10μισή, ανανέωσε το ραντεβού για την επομένη….

Καλώς μας ήλθατε!

Σημείωση: όχι που θα παρέλειπα τις σφήνες μου ανάμεσα…. Όλο και τυχαία το search μου έβγαζε κάτι δικά μου τραγούδια, λίγο μπόλιασμα δεν κάνει κακό, ε;ε;