Λούνα Παρκ

Ίσως φταίει το καλοκαίρι…
Ίσως η θάλασσα που τα έχει ξεπλένει όλα
Ίσως οι άνθρωποι δίπλα μου…
Ίσως το φρέσκο μελτεμάκι του Αυγούστου…
Ίσως και όλα μαζί ….


Γύρισα το συνδυασμό. Πέντε κλικ αριστερά. Προς το μέρος της καρδιάς. Κι έγινα ξανά παιδί. Δανείστηκα τη μοναδική ικανότητα που έχουν τα παιδιά να απλοποιούν τα πάντα. Να ζουν το τώρα ανεμίζοντας το σημαιάκι του ενθουσιασμού….Την καθαρή ματιά με τη λάμψη της περιέργειας! Καθάρισα τη σκουριά με τη στλεγγίδα του Ιουλίου. Φόρεσα φρεσκοπλυμένη πουκαμίσα. Κι έστειλα μια ευχή εκεί ψηλά, στο πρώτο πεφταστέρι, να μου χαριστεί για πάντα… Ο ψίθυρος ήταν καθαρός: μόνο αν νιώσεις ευγνωμοσύνη θα σου χαριστεί…

Τελικά, αν θέλεις να το δεις και έτσι, κάποιες φορές η ζωή σου χαρίζει εισιτήριο για το λούνα παρκ… Χιλιάδες τα λαμπιόνα, μπερδεύονται οι μουσικές, εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μπεις στα βαγόνια, να ανεβείς στο καρουσέλ και να αφεθείς στις κούρσες, στα ανεβοκατεβάσματα, να φωνάξεις, να γελάσεις δυνατά,ακόμη και να τσιρίξεις, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα!



Σ’ αυτήν μου την άδεια δεν το έχασα το εισιτήριο… Δεν το πέταξα, δεν το χάρισα… Το μοιράστηκα…. Και πέρασα την πόρτα του λούνα παρκ… Μαγεμένη από τα χιλιάδες μικρά φωτάκια…. Τα ακολούθησα… Πολλά τα μονοπάτια, άλλες τόσες οι προκλήσεις….

Συναυλία .
….Στάθηκα κάτω από το φεγγάρι. Τραγούδησα. Μόνη μες στο πλήθος. Άυλη. Χωρίς να με νοιάζουν οι γύρω μου. Μόνο η αγκαλιά των τριών μας, βαρκούλα που σε ταξιδεύει στις μελωδίες, στα λόγια …

Θέατρο…. Ιχνηλάτες των προπαππούδων, τα βήματα στο αρχαίο θέατρο κι ο Ευριπίδης να συμπυκνώνει όλη τη σοφία της ζωής με την απλότητα παραμυθά…

Το πανηγύρι της καθημερινότηταςΒραδιές με κουβεντούλα, βραδιές με μουσική εκεί που φυσάει ο Μπάτης…
Πρωινά γευσιμαγείας, να ανακατεύουμε τα υλικά με τις ζωγραφισμένες μας κουτάλες….

Ένα πιτζάμα πάρτυ.
Και κάπου εκεί η πρόκληση.Σε μια γωνιά του λούνα παρκ, ένα πιτζάμα πάρτυ.
Ε, εντάξει, σίγουρα μια αχτίδα ήλιου κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Μια αχτίδα που ξέρει να μένει παιδί… Τώρα κατάλαβα το γιατί… Γιατί μερικοί άνθρωποι εκπέμπουν τόσο φως, τόση θετική ενέργεια… Γιατί διατηρούν την παιδικότητα τους ανέγγιχτη από το πέρασμα του χρόνου… Τώρα εξηγούνται όλα…. Από το τσαντάκι της κρέμονται αρκουδάκια. Η αχτίδα δεν έχει ηλικία.

Τι θα την κάνω που δε λέει να κατέβει από το ελεφαντάκι;

Τα παιδιά η αφορμή. Μόνο η αφορμή.
Φορέσανε τις ίδιες πιτζάμες (όχι που θα της ξέφευγε της αχτίδας η λεπτομέρεια…), κλειδώσανε σφιχτά τα χεράκια και ορκιστήκανε όρκους φιλίας όπως μόνο εκείνα ξέρουν. Η τούρτα με τα πυροτεχνήματα( αχτίδα είσαι μοναδική!) και το κεράκι της επετείου της πρώτης βραδιάς ήταν η σφραγίδα της φιλίας! Ο ύπνος αγγαρεία, το ξύπνημα στις 5.30 το πρωί...(αχτίδα είσαι ήρωας!), να ρουφήξουνε το χρόνο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο! Λουλουδάκια φρέσκα οι ψυχούλες τους, ξεχείλισε το άρωμά τους και μας μέθυσε κι εμάς!

Το μονοπάτι του φράγματος
Διασχίζω το λούνα παρκ, δε θέλω να φύγω, όχι το εισιτήριο είναι διαρκείας…. Η dee dee με τον ενθουσιασμό παιδιού κρατά στα χέρια τη μηχανή…. Μοιραζόμαστε εικόνες. Μοιραζόμαστε στιγμές… Φρέσκα τα χρώματα κι ας είναι βράδυ. Μια μωβούλα πεταλούδα στραφταλίζει αλήθειες. Μου χαρίζει μια δημιουργία της...


Είναι σαν και εκείνη. Ταξιδιάρα, έχει δραπετεύσει από παιδική ζωγραφιά.

Η διακριτική παρουσία του Μάριου. Ο Δ. και ο Κ. , σύντροφοι στη διαδρομή…

Τα βήματα γίνονται πιο αργά. Κάπου εκεί στην άκρη ένα ξύλινο γεφυράκι… Πλησιάζουμε… Δεν είναι πλέον η Dee αυτή που έχει σταθεί στην άκρη του. Είναι η εικόνα μιας κοπέλας με μακριά μαλλιά ανέμελα αφημένα να χαιδεύουν την πλάτη και με τα άστρα να μαλώνουν ποιο θα τα πρωτοχαιδέψει… Σαν πίνακας του Μονέ… Οι επιφάνειες δεν είναι καθαρές. Η εντύπωση της στιγμής μέσα από το θολό φως και το μονοπάτι των φώτων στα νερά…Ησυχία… Μόνο κάτι γρύλοι. Και το κλικ της μηχανής. Θέλω να ζωγραφίσω την εικόνα. Μα δεν είμαι καλή στη ζωγραφική… Τα βήματά μας συγχρονίζονται. Φωτογραφίζω τις σκιές μας.



Η ανατολίτικη αγοράΚαι μετά πάλι βόλτες, στο μπεζεστένι, στα υπόγεια με τα είδη χονδρικής, η αχτίδα μου ξέρει καλά τα κατατόπια… Μυρωδιά ανατολής. Εμπορεύματα σε τιμή ευκαιρίας...




Το πάρκο της Ειρήνης.Ξαποσταίνουμε. Αίσθηση Ειρήνης. Η παντιέρα της κυματίζει πανηγυρικά. Νερό καθαρό τρεχούμενο η παρουσία της. Δροσιά…

Η αυλή των χρωμάτωνΠιάνω την Dee από το χέρι.Μου περνά στο πόδι διπλή αλυσιδίτσα...Μπλε και μωβ οι χάντρες, η πρώτη βραδινή απόχρωση μπερδεύεται με τον υδάτινο ορίζοντα.



Η σκέψη μας αρμενίζει. Σε πολύχρωμα πανέρια με κλωστές και χάντρες. Σε τσιγκελάκια της γιαγιάς και βελόνες πλεξίματος. Μία μια οι θηλιές, ενώνονται σε αλυσίδα… Αλλάζουν σχήμα. Αλλάζουν ρότα… Κι όπου βγάλει…Βάζουμε το καπελάκι στραβά και φύγαμε….



Το περιβόλι του κυρ Δημήτρη.Ασβεστωμένα τα μονοπάτια, γεμάτα καρπούς τα οπωροφόρα, κόβεις και στάζει το ζουμί, ανθισμένες οι ζαρτινιέριες, μερακλίδικος ο καφές.

Τα δώρα πολλά. Από όλους... Νιώθω ότι γιορτάζω... Πώς να το πω το ευχαριστώ.... Θέλω να το δείξω....

Σινεμά
Η επόμενη στάση έχει ταινία παιδική.
Πιάνω θέση στον καναπέ, απέναντι από τον ανεμιστήρα . Πέφτουν οι τίτλοι. Εχω και πασατέμπο. Ο Ρατατούης. Η φωνή του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου με συνεπαίρνει. Χάνομαι στο Παρίσι και στη μαγεία της μαγειρικής. Τα μηνύματα βροχή γλυκιά που διώχνει κάθε ίχνος σκόνης. Το δικαίωμα στην επιτυχία. Το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Η αναγνώριση. Χωρίς κανένα ίχνος ρατσισμού….

Είμαι στο τώρα. Στο εδώ. Έχω επιστρέψει από το αύριο.