Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Όταν το "διαδικτυακός" αλλάζει...


Όταν πρωτομπήκα δειλά σ’ αυτό το χώρο, που κάποιοι τον ονομάζουν μπλογκόσφαιρα, κάποιοι μπλογκογειτονιά, τα βήματα ήταν διστακτικά.
Σα να ψηλαφούσα σε σκοτεινό δωμάτιο, η συστολή δεδομένη, αδημονία να ξημερώσει για να μου φανερώσει το πρώτο φως το καινούριο περιβάλλον, να βρω τη γωνιά μου….
Το φως ήρθε ανελέητο να φωτίσει πολύ περισσότερο απ’ ότι περίμενα. Το δωμάτιο γέμισε παρουσίες, ψιθύρους, ηχηρά γέλια, χαμόγελα, κάποτε και αγωνίες! Αυτός όμως που δεν έλειψε ποτέ ήταν ο σεβασμός. Πάντα διακριτικα εκεί!

Αν μου έλεγε κανείς πριν από λίγους μήνες ότι θα γνώριζα ανθρώπους μέσα από το δίκτυο θα γελούσα! Δεν αναζητούσα ποτέ μου τέτοιες επαφές! Θιασώτης πάντοτε της διαπροσωπικής επαφής. Θέλω να τον έχω τον άλλον άνθρωπο απέναντί μου, να ανιχνεύσω τη γλώσσα του σώματος και κυρίως να στοχεύσω στο βλέμμα του όταν μου μιλάει!

Κι έγινε κι αυτό! Η επιθυμία να συναντήσεις τους διαδικτυακούς σου φίλους γίνεται πιο έντονη, όχι δεν είναι ραντεβού στα τυφλά. Γιατί όταν πρώτα ακουμπούν οι ψυχές και μετά τα βλέμματα, το άγγιγμα, η αγκαλιά, έρχεται να ενισχύσει ! Η εικόνα της φαντασίας σου έχει εδραιωθεί, αλλά θέλει δικαίωση, θέλει να ακουμπήσει την πραγματικότητα για να συνεχίσει να υπάρχει…




Και η πραγματικότητα αυτή τη φορά ήρθε να αποδείξει ότι η φαντασία είχε πολύ δρόμο μπροστά της . Γιατί ήταν μια φανταστική πραγματικότητα.
Συνάντησα στο δρομάκι τη φαραόνα . Τη δική μας φαραόνα. Τη βρήκα μεσημέρι να πίνει καφεδάκι σε μια γωνιά του…Ένα πρόσωπο ολόκληρη, ένα βλέμμα. Κι όταν το βλέμμα είναι διειδυτικό ξέρεις ότι σε συναντάει. Όταν οι λέξεις σου δεν πετούν σα φυσαλίδες αλλά γίνονται πουλιά που θέλουν να δραπετεύσουν, όταν τα στολίδια σε ένα κορμί δεν είναι φτιασίδια αλλά σημάδια, όταν η ηλικία καταργείται και σε μια ριπή των ματιών ταξιδεύει ολόκληρη ιστορία, τότε έχεις απέναντί σου τη φαραόνα.

Οι ώρες μου φάνηκαν λίγες και ας ήταν αρκετές. Νερό τρεχούμενο που έφευγε από τις χούφτες μου. Προσπάθησα να τα χωρέσω όλα, σε βαλίτσα που άρχισε να ξεχειλίζει, εκεί … με το δρομάκι και τη φαραόνα και τίποτα άλλο γύρω μας, υπανιγμούς του έξω κόσμου μόνο, όλος ο κόσμος ήμασταν οι τρεις εκείνη την ώρα. Αφήσαμε τα αποτυπώματα στο δρομάκι που συναντηθήκαμε.

Είναι μοναδικό να μπορείς να συναντάς τους διαδικτυακούς σου φίλους. Γίνονται τότε ΦΙΛΟΙ. Χωρίς προσδιορισμούς. Απλά φίλοι.
Νατάσα, να είσαι καλά και να μας ξανάρθεις. Μου χρωστάς τη «ποδαράδα» στα νερά του Νέστου! Μην το ξεχνάς!

13 σχόλια:

Dee Dee είπε...

Δεν θα πω ποσο ζηλεψα.....ειμαι υπερανω εγω :P

Θα ερθει κι απο δω ομως και θα την δουμε κι εμεις την Φαραονιτσα :)

Θελω να ξαναδω κι εσενα ομως......τι θα γινει με την περιπτωση μας;;; Αντε να πας διακοπες, να γυρισεις, για να κανονισουμε :):)

anima είπε...

Όμορφο συναίσθημα στ΄αλήθεια.
Να μπορείς να αγγίξεις και να γευθείς ανθρώπους που οι σκέψεις σας ταξίδεψαν και αντάλλαξαν διαδρομές.Και να που τώρα ανταμώνονται στο "εδώ",στο "τώρα", και όχι στο άχρονο "αλλού."
Και έτσι αποκτούν υπόσταση,γίνονται πιο γήινες,πιο διαπροσωπικές.

Ναι.Είναι όμορφο
Και το ΄χω ζήσει και νιώσει.
Και αυτή η αίσθηση του να μπορείς να αποκαλείς φίλο...Κάποιον,μέχρι τα χτες,άγνωστο.
Μα τόσο γνώριμα γνωστό..

Φιλί καλησπέρας

Maria Tzirita είπε...

Έτσι είναι Βίκυ μου. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα κι εγώ δε φαναζόμουν ότι θα δημιουργούσα τέτοιες σχέσεις μέσω του διαδικτύου. Κι έπειτα σου λένε "η τεχνολογία αποξενώνει τους ανθρώπους". Μα πώς; Ήδη νιώθω μέλος μιας μεγάλης παρέας με ανθρώπους που χαίρονται με τη χαρά μου κι είναι δίπλα μου και πιο κοντά μου από "φίλους" που είχα εδώ και χρόνια...
Πώς θα μπορούσα εξάλλου να μη χρωστάω ευγνωμοσύνη στο μαγικό κόσμο του ίντερνετ, τη στιγμή που μου έφερε τον αγαπημένο μου; Ναι, μέσω του δικού του φόρουμ γνωριστήκαμε...
Κι ήδη, αν και μόνο 4 μήνες στη μπλογκόσφαιρα, έχω γνωρίσει από κοντά 3 πολύτιμες φίλες και σίγουρα θα συναντήσω κι άλλες στο μέλλον. Κι όσο για σένα ομπρελάκι μου... τα λόγια είναι περιττά και τα αισθήματα αμοιβαία. Το "σ'αγαπώ" σου με άγγιξε στα κατάβαθα της ψυχής μου...
Σ'ευχαριστώ...

Unknown είπε...

όμορφα τα σταυροδρόμια της ζωής σαν σου φέρνουν χαμόγελα...

και...φιλιά βρόχινα...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

dee deeka μου,
αχ και πόσο παρούσα ήσουν να ξερες μόνο...
Κι εγώ θα ζηλεύω όταν θα είστε εκεί, η Θεσσαλονίκη πάντοτε με βάζει σε άλλη τροχιά, χαλαρώνω όταν έρχομαι!
Νομίζω ότι πέσαμε σε δύσκολη περίοδο με τη δουλειά μου, γιατί σε άλλη περίπτωση θα είχαμε σίγουρα συναντηθεί ήδη ξανά.... Τα είπαμε, θα είναι σύντομα... αυτόν τον ατελείωτο καφέ θα τον πιούμε και άν όχι με τα πόδια στην άμμο, τουλάχιστον με ωραία μουσική σε ένα παραλιακό καφέ!
Φιλιά φιλενάδα...
(υ.γ. και ακούω που λες, τσίκι τσίκι, τρεχούμενο νερό, πετάγομαι έξω, βρέχει λέω... τι καλά... και τι να δω: είναι ο τρελογείτονας που ποτίζει από τον τέταρτο τα δέντρα στο δρομάκι από κάτω...)

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

anima μου,
δεν είναι περίεργο;
Να μοιράζεσαι κομμάτια της ψυχής σου με ανθρώπους θεωρητικά άγνωστους; Κι όμως πόσο κοντά έρχεσαι... ο φίλος μου ο zero είχε πει ότι εδώ είμαστε μυαλά, σκέψεις που διασταυρώνονται, πόσο πολύτιμη είναι αυτή η απογύμνωση από όλα τα υπόλοιπα...
Πόσο ανάγκη όμως έχουμε αλήθεια και το εδώ και το τώρα, το γήινο, το διαπροσωπικό... κι ας κρύβει το ενδεχόμενο της απομυθοποίησης κάποιες φορές...
Ναι,
κάποιον μέχρι τα χθες άγνωστο, μα τόσο γνώριμα γνωστό!
Σε φιλώ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαρία μου,
το έχω ξαναπεί, η τεχνολογία παίρνει το πρόσωπο που εσύ θέλεις αν της δώσεις!
Πραγματικά, έχω εκπλαγεί κι εγώ, γιατί ακριβώς το έχω δει να συμβαίνει, αξίζει τελικά ο χώρος γιατί μπορείς να μοιραστείς, να ταυτιστείς ή να επεκταθείς, να δεις άλλες οπτικές αλλά και παράλληλες πορείες, να νιώσεις βαθιά ανθρώπινα εδώ μέσα... όταν έξω τα αυστηρά "προφίλ" παρελάζουν!
Ήδη έχω συναντηθεί κι εγώ με 3 φίλες, και νιώθω υπεροχα γι' αυτό!
Όσο για το "σ'αγαπώ" θα σου απαντήσω με ένα στίχο: "σ' αγαπώ γιατί είσαι ΕΣΥ"
Καλό βράδυ κούκλα μου, σε φιλώ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Νεράιδα μου,
σα να σε περίμενα...
από καιρό...
Να με δροσίσεις!
Όμορφα τα μονοπάτια που τα έχουν λαξεύσει στάλες βροχής!

Φιλί χωρίς ομπρέλα!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Τι όμορφα...

ΦΙΛΙΕΣ... που γεννιούνται αναπάντεχα...!

Ζήλεψα... με την γλυκιά έννοια.
Να είστε ευλογημένες!

faraona είπε...

Αγκαλια μεγαληηηηη...επειδη

οι δρομοι μας συναντησαν ...
τα σταυροδρομια μας ενωσαν...
οι ματιες μας εδεσαν ...
τα χαμογελα μας ζεσταναν...
και οι καρδιες μιλησαν με την δικη τους μοναδικη αρμονια και ρυθμο!!!!

πολλα φιλια
μου δωσατε μεγαλη χαρα...

και κανατε τις λεξεις μου φτωχες για να εκφρασουν αυτα που ενιωσα μαζι σας.

Ηταν σαν απο παντα....

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Κοπέλα μου,

ναι, ήταν όμορφα!
Αλλά να σου πω...
Μήπως είμαστε αρκετά κοντά;
Μόνο με την γλυκιά έννοια μπορούν να εκληφθούν οι κουβέντες σου...
Να είσαι σίγουρη!
Σ' ευχαριστώ,
Φιλιά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Φαραόνα μου,
ναι...
σαν από πάντα...
Και έχεις δίκιο.
Οι λέξεις κάποτε είναι τόσο φτωχές!
Να είσαι πάντα καλά....
Εμείς σε ευχαριστούμε που ταξίδεψες μόνο και μόνο για να συναντηθούμε!
Ήταν ωραία αν και μου φάνηκε λίγο, το πιστεύεις;
Τα φιλιά μου!

Aurangel είπε...

Είναι γεγονός, πως όλα τα καλά στην ζωή έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις.
Εύχομαι να υπάρχουν στην ζωή σου
χιλιάδες τέτοια απογεύματα.
Angel kiss