Όταν το "διαδικτυακός" αλλάζει...

Όταν πρωτομπήκα δειλά σ’ αυτό το χώρο, που κάποιοι τον ονομάζουν μπλογκόσφαιρα, κάποιοι μπλογκογειτονιά, τα βήματα ήταν διστακτικά.
Σα να ψηλαφούσα σε σκοτεινό δωμάτιο, η συστολή δεδομένη, αδημονία να ξημερώσει για να μου φανερώσει το πρώτο φως το καινούριο περιβάλλον, να βρω τη γωνιά μου….
Το φως ήρθε ανελέητο να φωτίσει πολύ περισσότερο απ’ ότι περίμενα. Το δωμάτιο γέμισε παρουσίες, ψιθύρους, ηχηρά γέλια, χαμόγελα, κάποτε και αγωνίες! Αυτός όμως που δεν έλειψε ποτέ ήταν ο σεβασμός. Πάντα διακριτικα εκεί!

Αν μου έλεγε κανείς πριν από λίγους μήνες ότι θα γνώριζα ανθρώπους μέσα από το δίκτυο θα γελούσα! Δεν αναζητούσα ποτέ μου τέτοιες επαφές! Θιασώτης πάντοτε της διαπροσωπικής επαφής. Θέλω να τον έχω τον άλλον άνθρωπο απέναντί μου, να ανιχνεύσω τη γλώσσα του σώματος και κυρίως να στοχεύσω στο βλέμμα του όταν μου μιλάει!

Κι έγινε κι αυτό! Η επιθυμία να συναντήσεις τους διαδικτυακούς σου φίλους γίνεται πιο έντονη, όχι δεν είναι ραντεβού στα τυφλά. Γιατί όταν πρώτα ακουμπούν οι ψυχές και μετά τα βλέμματα, το άγγιγμα, η αγκαλιά, έρχεται να ενισχύσει ! Η εικόνα της φαντασίας σου έχει εδραιωθεί, αλλά θέλει δικαίωση, θέλει να ακουμπήσει την πραγματικότητα για να συνεχίσει να υπάρχει…

Και η πραγματικότητα αυτή τη φορά ήρθε να αποδείξει ότι η φαντασία είχε πολύ δρόμο μπροστά της . Γιατί ήταν μια φανταστική πραγματικότητα.
Συνάντησα στο δρομάκι τη φαραόνα . Τη δική μας φαραόνα. Τη βρήκα μεσημέρι να πίνει καφεδάκι σε μια γωνιά του…Ένα πρόσωπο ολόκληρη, ένα βλέμμα. Κι όταν το βλέμμα είναι διειδυτικό ξέρεις ότι σε συναντάει. Όταν οι λέξεις σου δεν πετούν σα φυσαλίδες αλλά γίνονται πουλιά που θέλουν να δραπετεύσουν, όταν τα στολίδια σε ένα κορμί δεν είναι φτιασίδια αλλά σημάδια, όταν η ηλικία καταργείται και σε μια ριπή των ματιών ταξιδεύει ολόκληρη ιστορία, τότε έχεις απέναντί σου τη φαραόνα.

Οι ώρες μου φάνηκαν λίγες και ας ήταν αρκετές. Νερό τρεχούμενο που έφευγε από τις χούφτες μου. Προσπάθησα να τα χωρέσω όλα, σε βαλίτσα που άρχισε να ξεχειλίζει, εκεί … με το δρομάκι και τη φαραόνα και τίποτα άλλο γύρω μας, υπανιγμούς του έξω κόσμου μόνο, όλος ο κόσμος ήμασταν οι τρεις εκείνη την ώρα. Αφήσαμε τα αποτυπώματα στο δρομάκι που συναντηθήκαμε.

Είναι μοναδικό να μπορείς να συναντάς τους διαδικτυακούς σου φίλους. Γίνονται τότε ΦΙΛΟΙ. Χωρίς προσδιορισμούς. Απλά φίλοι.
Νατάσα, να είσαι καλά και να μας ξανάρθεις. Μου χρωστάς τη «ποδαράδα» στα νερά του Νέστου! Μην το ξεχνάς!