Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

Για "το παιδί της αγάπης"

Ήταν οι μέρες «κλειστές». Κλειστή και η διάθεση. Για να μπορέσω όμως να το «αντέξω» έπρεπε να ανακαλύψω διεξόδους… Μόνο έτσι θα επιβίωνα, μόνο με σταγόνες δροσιάς θα απέφευγα την «αφυδάτωση».
Δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ χωρίς βιβλίο. Ακόμη κι αν τα νυσταγμένα μου μάτια χάνουν τα βήματα στο βαλς της ανάγνωσης. Αλλά ποτέ χωρίς βιβλίο! Το άγγιγμα του χαρτιού είναι η εγγύηση ότι ο Μορφέας θα έρθει χαμογελώντας…
Σε περιόδους πίεσης, ωστόσο, τα βήματα στο χορό τα χάνω από την πρώτη στροφή! Τα βλέφαρα κλειδώνουν παραδομένα στην κούραση και το ανοιχτό βιβλίο καλύπτει συχνά το πρόσωπό μου. Κι είναι φορές που θέλω τόσο πολύ να χορέψω…
Δεν ήταν λίγες οι φορές τώρα τελευταία που ξεκίνησα βιβλία και μου μείνανε παραπονεμένα. Για άλλα ήθελα χρόνο, για άλλα καθαρό μυαλό, δικαιολογίες! Μάλλον το προσπαθούσα αλλά δεν έβρισκα χημεία. Η αναβολή της ανάγνωσης είναι ο πιο ακριβοδίκαιος προσωπικός μου δείκτης ότι ένα βιβλίο δεν θα μπορέσει να με γοητεύσει. Το γιατί δεν είναι της παρούσης. Ίσως τελικά να μην είμαι ανοιχτή σε αυτό τη δεδομένη στιγμή, ίσως σε κάποια άλλη περίοδο της ζωής μου να έχει κάτι να μου πει. Επιμένω στο ίσως.

Η όαση μου αυτή τη φορά ήρθε να με βρει απρόσμενα. Μέσα από εδώ. Μέσα από τους φίλους στην μπλογκογειτονιά! Το βιβλίο της δικής μας Μαρίας, της Μαρίας Τζιρίτα, «το παιδί της αγάπης»(εκδόσεις Ψυχογιός) ήταν η συντροφιά μου στις πιο δύσκολες από τις μέρες που πέρασα. Όταν το παρήγγειλα είχα την αδημονία παιδιού που περιμένει να του γεμίσουν το χωνάκι με το παγωτό. Κι όταν οι παλάμες μου ξεφύλλιζαν τις πρώτες του σελίδες η περιέργειά έμοιαζε με των πρωτοπλάστων. Όπως σε κάθε καινουριο βιβλίο.
Με κέρδισε από την αρχή. Η ματιά χάιδεψε το εξώφυλλο, η σκέψη ακούμπησε στο οπισθόφυλλο. Αληθινή η ιστορία του, σίγουρα περίμενε λύτρωση. Η εικόνα της Μαρίας με το άνοιγμα οικεία.
Ρούφηξα τις πρώτες σειρές διψασμένη. Τρίτο πρόσωπο στην αφήγηση, μου αρέσει, σκέφτομαι,, ανοίγεις την μαγική πορτούλα και περιπλανιέσαι στις ψυχές των ηρώων. Ψυχανεμίζεσαι την ενέργειά τους. Και η Μαρία τελικά ξέρει να σου δίνει τα κλειδιά για να την ανοίξεις αυτήν την μαγική πορτούλα. Η γραφή ανεπιτήδευτη, αρχίζω να αισθάνομαι ότι βρήκα σπιτικό, εδώ θα ξαποσταίνω τα επόμενα βράδια, τι καλά!

Και μετά, μετά άρχισε η μαγεία. Άρχισε εκείνη η διαδικασία που μοιάζει με ερωτικό σκίρτημα.Να περιμένεις όλη μέρα τη στιγμή που θα βρεθείς μόνος σου, εσύ και το βιβλίο που σε περιμένει.Εσύ και οι ήρωές του. Η ιστορία άρχισε να ξετυλίγεται. Η αγωνία να κορυφώνεται. Οι ήρωες να συγκρούονται. Η ζωή να αποκαλύπτεται με τη σκληρότητα αλλά και το μεγαλείο της. Με την αλήθεια της αλλά και τα όνειρά της. Οι απαντήσεις δοσμένες από την αρχή, σα λέξεις ενός γρίφου, βρήκαν την ολοκληρωμένη μορφή τους στο τέλος. Και ήρθε η κάθαρση. Το μερίδιο του καθενός εκεί μέσα. Θυμός, αγάπη, προσμονή, παραλείψεις και ελλείψεις, όλα ήταν εκεί. Τόσο ανθρώπινα και τόσο αληθινά. Η συνέπεια της εγκατάλειψης και της απόρριψης ήρθε σα γίγαντας να φανερωθεί, σαν οιωνός να προειδοποιήσει…
Το βαλς ήταν από τα καλύτερα που έχω χορέψει. Κι αν στην αρχή διστακτικά μπήκα στο χορό, η ορμή του καβαλιέρου με συνεπήρε και στροβιλίστηκα στην πίστα. Γιατί ο καβαλιέρος μου δεν έκανε επίδειξη. Γιατί έσκυψε με τρυφερότητα να μου πει τα μυστικά του. Γιατί χόρευαμε μαζί. Το βιβλίο της Μαρίας είναι όπως και η ίδια, έξω από τις συμβάσεις, αληθινό και αυθεντικό, χωρίς περιττά ψιμύθια , είναι βιβλίο αγκαλιάς, όχι βιτρίνας!


Μαρία να είσαι πάντα καλά να μας χαρίσεις κι άλλες καλές στιγμές ανάγνωσης, καλή συνέχεια στην καινούρια σου πορεία!

19 σχόλια:

anima είπε...

Ενα βιβλίο πάντα απ΄το χέρι πρέπει να σε παίρνει,
καινούργια βήματα,σαν σε χορό να σε προσκαλεί να σου μαθαίνει,
και στην αγκαλιά του να σε κλείνει.

Απαλά,τρυφερά,χωρίς να εκβιάζει
στη δική σου να κλειστεί.
Και τότε αληθινά δικό σου θα λογίζεται.

Και απ΄τα δικά σου
τ΄ακριβά σου.
Αυτά που δεν θέλεις ποτέ να χαλαλίσεις...

Καληνύχτα με φιλί

fish eye είπε...

πολυ ομορφη προταση ομπρελιτσα μου..

την καλημερα μου να εχεις

Maria Tzirita είπε...

Τι να πω εγώ τώρα;... Από την συγκίνηση δε μπορείς να μιλήσεις, αλλά ούτε και να γράψεις τελικά!
Σ'ευχαριστώ καρδούλα μου που ταξίδεψες μαζί μου, σ'ευχαριστώ για την αγάπη σου, σ'ευχαριστώ για όλα! Χωρίς εσένα, χωρίς όλους εσάς τους συνταξιδιώτες μου, τίποτα δε θα είχα κάνει, τίποτα δε θα ήμουν.
Το ευχαριστώ που σου στέλνω είναι εκ μέρους του Στέλιου, που πήρε από σένα και τους άλλους αναγνώστες της ιστορίας του, όλη την αγάπη που του στέρησε η ζωή....
Να'σαι πάντα καλά και ν'αγαπάς πάντα τόσο δυνατά...

Ιφιγένεια είπε...

Το διάβασα κι εγώ !
Μου άρεσε πολύ ! Με στεναχώρισε ... γιατί πόσες τέτοιες ιστορίες έχουν συμβεί και συνεχίζουν να συμβαίνουν ...
Ανθρωποι που κοροιδεύουμε και δεν δίνουμε καμία σημασια , μπορεί να κουβαλάνε μεγάλο σταυρο στις πλάτες τους ....
Ευχομαι ο Στέλιος να ήταν ο τελευταίος ...

Κοριτσάκι μου ΄λειψες πολύ , θα τα πουμε οπωσδήποτε !!!

Maria Tzirita είπε...

Σας έχω κι ευχάριστα νέα φίλοι μου: από σήμερα έχω κι επίσημη ιστοσελίδα! Δείτε στο μπλογκ μου...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

καλή μου anima,
αυτά που δεν θέλω ποτέ να χαλαλίσω...
πόσο κοντά μου ήρθες...
φιλί ακριβό!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

φεγγαραγκαλιές μου,
τέτοιες προτάσεις δεν ψάχνουμε, ειδικά τώρα το καλοκαίρι;
Καλό βράδυ,σ'ευχαριστώ,
φιλάκι και άλλο ένα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαρία μου,
εγώ σ' ευχαριστώ για αυτά που μου χάρισες!
Κι όπως είπες, για τον Στέλιο, χωρίς δάκρυα, για να μπορούμε να τον βλέπουμε, τον Στέλιο και κάθε Στέλιο που τόσο αδικήθηκε...
Η αγάπη μου Μαρία,μόνο δυνατή μπορεί να είναι, να σαι καλά εσύ που έβαλες ένα λιθαράκι ακόμη στη συναισθηματική μας παιδεία!
Σε φιλώ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ιφιγένεια! Φιλενάδα μου!
Που είσαι κοχυλάκι; Σε πήρε η μπόρα;
Έλα, έχω ομπρέλα, θα βραχείς και θα πουντιάσεις...
Κι εμένα μου 'λειψες.... Πολύύύύύ!
Θα τα πούμε σύντομα, κάνε δουλειά σου, αστειεύομαι με τα παραπάνω...
Κι όπως το είπες, μακάρι ο Στέλιος να ήταν ο τελευταίος!
Φιλιά πολλά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαρία μου, τις είδα, τις είδα τις ομορφιές σου το πρωί στα κλεφτά! Και μπράβο στο Γιάννο, τέλεια δουλειά! Καλορίζικη και με την ευχή να φιλοξενεί ολοένα και περισσότερα "παιδιά" σου!
Θα στα πω κι απο κει.
Καλό βράδυ, πάντα χαρές κι επιτυχίες!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Ήρθα να αφήσω τα φιλιά μου και έπεσα πάνω σε μια ωραία ανάρτηση γιατί μας γνωρίζεις ωραίους ανθρώπους!

Σου έχω και προσκλησούλα μην ξεχνιόμαστε!

Για να δούμε τι θα μάθουμε!!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Καναρινένια μου...
το φουστάνι σου έχει το χρώμα του ήλιου,
φωτίζομαι όταν έρχεσαι...
Πριν από λίγο την είδα, σ' ευχαριστώ, ανταποκρίθηκα, για δες πιο πάνω...
Επιτέλους τα κατάφερα και ήρθα στη γειτονιά...
έρχομαι σε λίγο να σε απολαύσω...

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Εγώ ότι ήταν να πω της τα είπα και επωνυμα στην ιστιοσελίδα της, φιλ'ακια!

dromaki είπε...

Πήγα σε δυο βιβλιοπωλεία και το ζήτησα και είχε εξαντληθεί.Μου υποσχέθηκε ο βιβλιοπώλης ότι θα το έχω την Δευτέρα.
Θα μπορούσα να το δανειστώ από εσένα,όμως ξέρεις πολύ καλά ότι μου αρέσει να αγοράζω τα βιβλία για να μου μένουν.
Θάχω γνώμη να καταθέσω για το βιβλίο μόλις το διαβάσω.
Αυτό που έχω εγώ να πω είναι ότι με κέρδισε ο χαρακτήρας της Μαρίας πριν με κερδίσει το βιβλίο της.
Της εύχομαι καλές πωλήσεις αλλά πάνω απόλα της εύχομαι προσωπική ευτυχία, νάναι πάντα τόσο πολύ ευτυχισμένη όπως τώρα με τον άνθρωπο της.
Καλό βραδυ ομπρελίτσα μου:)

Maria Tzirita είπε...

Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ όλες σας! Τα αισθήματά μας είναι αμοιβαία....
Καλημέρες, καλή Κυριακή!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

αχτιδούλα μου,
το ξέρω, μου άρεσε που το διαβάζαμε μαζί και τα λέγαμε!
Σε φιλώ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Δρομάκι μου,
το έχεις αυτό το "κακό" και τα τελευταία χρόναι το απέκτησα κι εγώ! Όταν ξεκινά η σχέση με ένα βιβλίο, το νιώθεις πλέον τόσο δικό σου κομμάτι που δεν μπορείς να το μοιραστείς!
Κι εμένα η Μαρία με κέρδισε πριν από το βιβλίο της. Είναι καθαρός άνθρωπος, χωρίς προσποίηση, αλλά αυτό που σε κερδίζει πρώτα απ' όλα είναι η απλότητά της!
Κι όπως το είπες, να είναι πάντα καλά, και ευτυχισμένη, όπως δείχνει να είναι τώρα!
Καλό βράδυ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαρία μου,
δε χρειάζεται να ευχαριστείς για τίποτα, εδώ λέμε, ό,τι νιώθουμε, αυτός είναι ο λόγος που μας έχει κερδίσει αυτός ο χώρος, άρα δε χρειάζεται ευχαριστώ, αν δε το νιώθαμε, απλώς δε θα το λέγαμε.
Να συμφωνήσω στα αμοιβαία αισθήματα, και όπως το είπες κι εσύ, σαν οικογένεια σε αισθανόμαστε!
Καλή εβδομάδα να έχεις Μαρία μου,
τα φιλιά μου!

Ανώνυμος είπε...

Αργησα να γράψω. Ξέρεις τι με μάγεψε από όλη αυτή την περιγραφή σου; Οι εικόνες και η λαχτάρα για ένα νέο βιβλίο στα χέρια. Σαν παιδί που λαχταρά παγωτό.

Πόσο υπέροχη είσαι! Σε φιλώ