Για "το παιδί της αγάπης"

Ήταν οι μέρες «κλειστές». Κλειστή και η διάθεση. Για να μπορέσω όμως να το «αντέξω» έπρεπε να ανακαλύψω διεξόδους… Μόνο έτσι θα επιβίωνα, μόνο με σταγόνες δροσιάς θα απέφευγα την «αφυδάτωση».
Δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ χωρίς βιβλίο. Ακόμη κι αν τα νυσταγμένα μου μάτια χάνουν τα βήματα στο βαλς της ανάγνωσης. Αλλά ποτέ χωρίς βιβλίο! Το άγγιγμα του χαρτιού είναι η εγγύηση ότι ο Μορφέας θα έρθει χαμογελώντας…
Σε περιόδους πίεσης, ωστόσο, τα βήματα στο χορό τα χάνω από την πρώτη στροφή! Τα βλέφαρα κλειδώνουν παραδομένα στην κούραση και το ανοιχτό βιβλίο καλύπτει συχνά το πρόσωπό μου. Κι είναι φορές που θέλω τόσο πολύ να χορέψω…
Δεν ήταν λίγες οι φορές τώρα τελευταία που ξεκίνησα βιβλία και μου μείνανε παραπονεμένα. Για άλλα ήθελα χρόνο, για άλλα καθαρό μυαλό, δικαιολογίες! Μάλλον το προσπαθούσα αλλά δεν έβρισκα χημεία. Η αναβολή της ανάγνωσης είναι ο πιο ακριβοδίκαιος προσωπικός μου δείκτης ότι ένα βιβλίο δεν θα μπορέσει να με γοητεύσει. Το γιατί δεν είναι της παρούσης. Ίσως τελικά να μην είμαι ανοιχτή σε αυτό τη δεδομένη στιγμή, ίσως σε κάποια άλλη περίοδο της ζωής μου να έχει κάτι να μου πει. Επιμένω στο ίσως.

Η όαση μου αυτή τη φορά ήρθε να με βρει απρόσμενα. Μέσα από εδώ. Μέσα από τους φίλους στην μπλογκογειτονιά! Το βιβλίο της δικής μας Μαρίας, της Μαρίας Τζιρίτα, «το παιδί της αγάπης»(εκδόσεις Ψυχογιός) ήταν η συντροφιά μου στις πιο δύσκολες από τις μέρες που πέρασα. Όταν το παρήγγειλα είχα την αδημονία παιδιού που περιμένει να του γεμίσουν το χωνάκι με το παγωτό. Κι όταν οι παλάμες μου ξεφύλλιζαν τις πρώτες του σελίδες η περιέργειά έμοιαζε με των πρωτοπλάστων. Όπως σε κάθε καινουριο βιβλίο.
Με κέρδισε από την αρχή. Η ματιά χάιδεψε το εξώφυλλο, η σκέψη ακούμπησε στο οπισθόφυλλο. Αληθινή η ιστορία του, σίγουρα περίμενε λύτρωση. Η εικόνα της Μαρίας με το άνοιγμα οικεία.
Ρούφηξα τις πρώτες σειρές διψασμένη. Τρίτο πρόσωπο στην αφήγηση, μου αρέσει, σκέφτομαι,, ανοίγεις την μαγική πορτούλα και περιπλανιέσαι στις ψυχές των ηρώων. Ψυχανεμίζεσαι την ενέργειά τους. Και η Μαρία τελικά ξέρει να σου δίνει τα κλειδιά για να την ανοίξεις αυτήν την μαγική πορτούλα. Η γραφή ανεπιτήδευτη, αρχίζω να αισθάνομαι ότι βρήκα σπιτικό, εδώ θα ξαποσταίνω τα επόμενα βράδια, τι καλά!

Και μετά, μετά άρχισε η μαγεία. Άρχισε εκείνη η διαδικασία που μοιάζει με ερωτικό σκίρτημα.Να περιμένεις όλη μέρα τη στιγμή που θα βρεθείς μόνος σου, εσύ και το βιβλίο που σε περιμένει.Εσύ και οι ήρωές του. Η ιστορία άρχισε να ξετυλίγεται. Η αγωνία να κορυφώνεται. Οι ήρωες να συγκρούονται. Η ζωή να αποκαλύπτεται με τη σκληρότητα αλλά και το μεγαλείο της. Με την αλήθεια της αλλά και τα όνειρά της. Οι απαντήσεις δοσμένες από την αρχή, σα λέξεις ενός γρίφου, βρήκαν την ολοκληρωμένη μορφή τους στο τέλος. Και ήρθε η κάθαρση. Το μερίδιο του καθενός εκεί μέσα. Θυμός, αγάπη, προσμονή, παραλείψεις και ελλείψεις, όλα ήταν εκεί. Τόσο ανθρώπινα και τόσο αληθινά. Η συνέπεια της εγκατάλειψης και της απόρριψης ήρθε σα γίγαντας να φανερωθεί, σαν οιωνός να προειδοποιήσει…
Το βαλς ήταν από τα καλύτερα που έχω χορέψει. Κι αν στην αρχή διστακτικά μπήκα στο χορό, η ορμή του καβαλιέρου με συνεπήρε και στροβιλίστηκα στην πίστα. Γιατί ο καβαλιέρος μου δεν έκανε επίδειξη. Γιατί έσκυψε με τρυφερότητα να μου πει τα μυστικά του. Γιατί χόρευαμε μαζί. Το βιβλίο της Μαρίας είναι όπως και η ίδια, έξω από τις συμβάσεις, αληθινό και αυθεντικό, χωρίς περιττά ψιμύθια , είναι βιβλίο αγκαλιάς, όχι βιτρίνας!

Μαρία να είσαι πάντα καλά να μας χαρίσεις κι άλλες καλές στιγμές ανάγνωσης, καλή συνέχεια στην καινούρια σου πορεία!