Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Εκπαιδευτική εκδρομή στο... γρασίδι!!!



Κρατάω από χθες μέσα μου την αγανάκτηση, αλλά δεν μπορώ, θα σκάσω αν δε τη μοιραστώ…




Ήρθε πριν λίγες μέρες ενθουσιασμένη. Τα ματάκια της που μετρούσαν 7 χρόνια παιχνιδιού και ανακάλυψης σπινθήριζαν:

-Θα πάμε εκδρομή! Θα πάμε εκδρομή στα αρχαία. Εκεί που με πήγες πέρισυ το καλοκαίρι…
-Πού παιδί μου;
-Εκεί, που είναι και το αρχαίο θέατρο, που είδαμε και την παράσταση του Αριστοφάνη…, τα «πουλιά»….

Τρεις μέρες προσμονής. Τρεις μέρες που είμαι σίγουρη ότι περίμενε να δει και να ακούσει ό,τι της είχε ξεφύγει από την «περσινή μας επίσκεψη». Να το μοιραστεί με τους φίλους της. Έτσι θα είχε γι’ αυτήν άλλη αξία.
Ίσως φταίω κι εγώ, που περιέβαλα το χώρο με μαγεία όταν της τον γνώρισα. Που την πήρα από το χέρι και την περπάτησα μες στις εποχές. Ίσως…

Η μέρα της εκδρομής έφτασε. Ευτυχώς ο καλός Θεούλης άκουσε τις προσευχές της και δεν έβρεξε. Το παγουρίνο και το κολατσιό στην πολύχρωμη τσαντούλα στην πλάτη, το μικρό χαρτζιλικάκι στην τσέπη, οι οδηγίες στο μυαλό και έτοιμη….

Ο χώρος, δίπλα μας. Σταθμός στην Ιστορία. Ένας από τους σημαντικότερους της Μακεδονίας. Με ίχνη κάθε εποχής. Νεολιθικά, κλασικά, ελληνιστικά, ρωμαϊκά, βυζαντινά….Εκεί η ακμή. Εκεί και ο πλούτος. Εκεί τα μεγάλα ονόματα. Εκεί η μεγάλη μάχη για τη ρωμαϊκή δημοκρατία. Εκεί τα πρώτα βήματα του Αποστόλου Παύλου. Εκεί η Λυδία, η πρώτη Χριστιανή.

-----

Τα τρία πούλμαν γύρισαν στην ώρα τους. Ελευθέρωσαν τσούρμο μαθητές του Δημοτικού. Γέμισε η γειτονιά τιτιβίσματα. Μπλούζες δεμένες στη μέση, αναμμένα μάγουλα, μουστάκια από παγωτό. Κάποια χεράκια ανέμιζαν καρτούλες αναμνηστικές με φωτογραφίες από τον αρχαιολογικό χώρο.

Το χέρι της μικρής κλείδωσε στο δικό μου. Πέρασες καλά, αστεράκι;
-Ωραία. Παίξαμε στο γρασίδι.
-Σου άρεσαν τα αρχαία;
-Δεν τα είδαμε…

Κεραυνός εν αιθρία….

-Τι εννοείς;
-Δεν πήγαμε στα αρχαία. Μόνο παίξαμε στο γρασίδι. Κάποια παιδιά προσπάθησαν να μπουν εκεί που είχαμε πάει, και μου είχες πει ότι ήταν αγορά, θυμάσαι;, αλλά δεν τα άφησαν, ήταν κλειδωμένα.
-Ναι, αλλά το θέατρο, δεν ήταν κλειδωμένο. Ήταν δίπλα, εκεί που παίζατε.
-….Δεν μας πήγαν. Τι φαγητό έχουμε;

Βαριά τα βήματά μου. Δυο ερωτηματικά τα μάτια μου. Ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ η σκέψη μου.
Τα παιδιά είχαν δει τα «αρχαία» μόνο από τις καρτ ποστάλ….Ωραίο το γρασίδι, ιδιαίτερα την άνοιξη, αλλά ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ.

Προσπάθησα να βρω δικαιολογίες. Ήταν κλειδωμένα και δεν μπόρεσαν να τα δουν. Τίποτα δεν απενοχοποιούσε κανέναν. Θα έπρεπε να είχαν ειδοποιήσει. Τόσοι φύλακες στο χώρο, κάποιος θα άνοιγε… Για σχολείο μιλάμε. Δεν υπήρξε συνεννόηση;

Πήγαν τα παιδιά εκδρομή στο… γρασίδι. Αλλά βέβαια, υπήρχε και εκεί αξιοθέατο. Ήταν ο χώρος όπου γνωστός ποδοσφαιριστής έκανε το τραπέζι για τα βαφτίσια της κόρης του. Αυτό όλοι θα το ήξεραν. Μπορεί να ένιωθαν και καμάρι π ου βρέθηκαν εκεί. Δεν έχω τίποτα με τον άνθρωπο. Ίσα ίσα τον τιμάει που επέλεξε το μέρος για να το ταυτίσει με ένα τέτοιο γεγονός. Όμως…

Όμως… Πώς να περιμένουμε από τα παιδιά ευαισθησίες όταν δεν έχουν τα ερεθίσματα από την τρυφερή ηλικία…Και να δεχτώ, ότι υπάρχουν γονείς που έχουν άγνοια, για τους χι λόγους, και δεν μιλούν στα παιδιά για τέτοια θέματα. Δε θα κρίνω στη συγκεκριμένη περίπτωση τους γονείς . Μπορεί όταν ρωτήσανε τη δική τους μανούλα, να μην ήξερε…
Αλλά οι εκπαιδευτικοί; Περάσανε και δεν ακουμπήσανε. Τι να τις κάνω τις σπουδές στην Ακαδημία όταν είναι αμόρφωτοι, αφιλοσόφητοι, ανιστόρητοι;

Δεν είναι τυχαίο που τα παιδιά ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ στα μουσεία.

Γι’ αυτά ένα μουσείο μοιάζει με μαυσωλείο. Στις περισσότερες των περιπτώσεων σκληρές, άκομψες προθήκες φιλοξενούν αντικείμενα που τα παιδιά δεν μπορούν να αναγνωρίσουν. Τα επεξηγηματικά κείμενα συχνότατα μοιάζουν με λίστες και πρέπει να πηγαινοέρχεσαι αριστερά δεξιά για να κοιτάζεις μια το αντικείμενο, μια την περιγραφή του. Μια ξερή χρονολογία το συνοδεύει…. Πώς να καταλάβει το παιδί, ο νέος, ο ενήλικας τι γίνεται;
Πώς να ανάψει η σπίθα της αγάπης, του ενδιαφέροντος για τον καθένα;

Ναι, δεν είναι όλα τα μουσεία έτσι. Γίνονται φιλότιμες προσπάθειες για αλλαγή της αισθητικής και της αντίληψής τους. Όμως είναι ακόμα λίγες.


Στο ανακαινισμένο Μουσείο της Θάσου έχει υιοθετηθεί μια νέα, αγγλοσαξονική, εκπαιδευτική αντίληψη για το «στήσιμο» του Μουσείου. Μπαίνεις σε ένα χώρο όπου υπάρχει αναπαράσταση του αρχαίου οικισμού πολύ αληθοφανής. Μέχρι και οι κατσαρόλες έχουν όσπρια μέσα. Το σπίτι που αναπαρίσταται μοιάζει να έχει ζωή. Πιστά αντίγραφα των αυθεντικών αντικειμένων έχουν τοποθετηθεί σε όλη την αίθουσα, για να μπορεί ο καθένας να τα ψηλαφήσει, να μπει σε ρόλο, να γίνει κάτοικος του οικισμού.. Αντίγραφα κοσμημάτων έχουν τοποθετηθεί σε αναπαράσταση σώματος για να δοθεί η αληθινή αίσθηση.
Η ιστορία των ανασκαφών ξεδιπλώνεται σε κείμενα που διατρέχουν τον χώρο, με λόγια απλά, κατανοητά. Η ιστορία του οικισμού αποκαλύπτεται σαν παραμύθι, καθώς περπατάς….Φωτισμένοι άνθρωποι, άοκνοι, δουλέψαν πολύ γι’ αυτό. Ξέρω ότι σπαταλήθηκε τρομερή ενέργεια, και εκτός ωραρίου, για την παραμικρή λεπτομέρεια, ακόμη και για το χρώμα των τοίχων.

Πώς περιμένουμε από τα παιδιά να γνωρίσουν την ιστορία τους, τον τόπο τους, να εκτιμήσουν, να ανοίξουν, να διδαχθούν αν δεν τα υποψιάσουμε; Αν τους δίνουμε κονσέρβες πακεταρισμένες και τους μιλάμε άψυχα σαν παπαγάλοι που μάθαμε καλά το μάθημά μας; Στα παιδιά αρέσουν οι ωραίες γεύσεις και ο αυτοσχεδιασμός….

Το βράδυ, σε οινοποσία καθιερωμένη από άλλους, όπου βρέθηκα τυχαία, για να μη φανώ αγενής προσπάθησα να ψελλίσω τον καημό μου. Κατηγορήθηκα ότι πάω να «βαρύνω» το κλίμα και «Άσε τις κουλτούρες βραδιάτικα, άντε, στην υγειά μας!, Καλέ ποιο χρώμα παίζει φέτος; Πολύ κίτρινο είδα να κυκλοφορεί!».

Κι εγώ ρωτώ: Από πότε ορίστηκε η ελαφρότητα ως κανόνας επιβίωσης; Κινδυνεύω ως είδος προς εξαφάνιση; Ματώνω...


15 σχόλια:

faraona είπε...

To διαβασα στα γρηγορα ...επανερχομαι...σε λιγο.
Χιλια μπραβο για το θεμα που θιγεις.
φιλια.

faraona είπε...

Ξαναγυρισα λοιπον.
Εχεις δικιο...μονο μην ανησυχεις.
Ηδη η μικρη σου εχει μεσα της,τις μικρες σπιθες που αργοτερα θα γινουν φως και θα οδηγησουν τους δρομους της ζωης της.
Εχεις δικιο ...γιατι σκεφτεσαι εκτος απο το δικο σου παιδι και τα αλλα παιδια.Σε τιμαει αυτο...Κάνεις πιστευω απ τη μερια σου το καλυτερο προς αυτη την κατευθυνση.
Εως εδω ομως...το παραπερα, απο αυτο που κανουμε σε προσωπικο και συλλογικο επιπεδο,
οριζεται απο χιλιαδες παραμετρους που εναι ανεξελεγκτες.
Αυτες ειναι οι παραμετροι που υπεισερχονται οταν παιδια απο χωρια που δεν εχουν οχι γονεις,οχι δασκαλους,οχι βιβλια,μα ψωμι να φανε,γινονται λαμπερα ατομα που αγαπουν τις επιστημες,τον πολιτισμο,τα γραμματα ,τις τεχνες...κι αλλα που εχουν τα παντα,και ερεθισματα,και γονεις,και δασκαλους,και ευκαιριες,και επισκεψεις σε μουσεια κι ολα τα καλα του κοσμου και εξελισονται σε ορθια βοδια.


Σε φιλω κι
ευχομα καλη επιτυχια στο μικρο σου σημερα.

Ιφιγένεια είπε...

Καλή μου ομπρελίτσα ,
δυστυχως κάπως έτσι είναι ... :((
Τα παιδιά σήμερα δεν δίνουν καμία σημασία σ'αυτά (και δεν φταίνε ) ...
Κανείς δεν τους έμαθε να αγαπούν την ιστορία , να σέβονται τον πολιτισμό ... Μακάρι στο σχολείο οι εκπαιδευτικοι (όχι όλοι) να εδιναν λίγο περισσοτερο βάρος ...

Είναι πολυ τυχερή η μικρούλα σου !!!

Ανώνυμος είπε...

τουλαχιστον η μικρη σου εχει εσενα...οι υπολοιποι?...
αν το καλοσκεφτεις ειναι τραγικο...δεν γινεται..ισως παιρνουμε καποια πραγματα για αυτονοητα ενω αλλο πνιγονται μεσα στην αδιαφορια τους...οτι και να πω λιγο...
οι κοκκινες ομπρελες δεν ειναι μαλλον για πολλους..:(

Roadartist είπε...

Mατώνω και εγώ μαζί σου.. κάθε μέρα και πιο πολύ..
Η μικρή είναι κόρη σου? Ειναι πάρα πολύ τυχερή που σε έχει..

Alkmini είπε...

μα και συ...τσ τσ τσ... πηγες τωρα να "βαρυνεις" την ατμοσφαιρα αναλυοντας την Θεωρια της Σχετικοτητας σε ΑΣΧΕΤΟΥΣ!!!!!
και αναρωτιεμαι και γω στιγμες στιγμες. μα μονο εμενα ενοχλουν πραγματα εκει εξω? δεν μπορει, θα υπαρχουν κι αλλοι...
ε ναι υπαρχουν πολλοι γλυκεια μου κοκκινη ομπρελιτσα. υπαρχουμε πολλοι νομιζω. αν αυτο ειναι ενθαρρυντικο!
φιλακια και καλο σου βραδυ.
υπομονη!

faraona είπε...

κοκκινη ομπρελα μου
Συγχαριτηρια για το κοριτσακι σου...μου πε ενα πουλακι πως ηταν υπεροχη!
Μπραβο σ εκεινη ,μπραβο και σε σας τους γονεις της που της δινεται απλοχερα τα φωτα της ζωης.
Να μου την φιλησεις.
κ
α
λ
ημερα

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

faraona

αγαπημένη μου,

σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Μου δίνεις πάντα κουράγιο.

όσο για το θέμα που έθιξες, με τα "στερημένα" και αδικημένα πραγματικά παιδιά που εξελίσσονται σε λαμπρούς ανθρώπους, συμφωνώ και πιστεύω ότι είναι ακριβώς αυτή η δίψα τους εξαιτίας της στέρησης που τα οδηγεί σε μια τέτοια στάση ζωής και μια προσπάθεια να αφήσουν ωραία αποτυπώματα σ' αυτόν τον κόσμο!

Να σαι πάντα καλά,
σε φιλώ γλυκά
xxxxxxx

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Γλυκιά μου Ιφιγένεια,

καθημερινά βλέπουν πολλά τα μάτια μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τελικά, είναι δοθείσης ευκαιρίας να μιλάμε, να μιλάμε πολύ με τα παιδιά. Τα παιδιά έχουν αλάνθαστο ένστικτο. Μπορούν να καταλάβουν το αληθινό ενδιαφέρον. Και μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά αν καταλάβουν ότι είσαι κάλπικος.

Νομίζω ότι το καταλαβαίνεις κι εσύ καθημερινά, έτσι δεν είναι;

Πολλά πολλά φιλιά και ευχές για μια υπέροχη εβδομάδα!
xxxxxx
Καλή εβδομάδα να έχουμε

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

in the sky,

καλωσήλθες στην ομπρέλα μου, μου έδωσες χαρά.

Αν σηκωθεί λίγο αεράκι οι σπόροι εξαπλώνονται και καρπίζουν... Ένα αεράκι ανανέωσης μας χρειάζεται και κάποιος να μας εμπνεύσει.
Και ποιος ξερει; ίσως τότε και οι κόκκινες ομπρέλες να γίνουν της ... "μόδας"!

Να σαι καλά.
Ευχές για όμορφο βράδυ και καλή εβδομάδα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

roadartist,

καλή μου φίλη, πάντα με νιώθεις!
Εμείς εδώ είμαστε. Θα προσπαθούμε πάντα, έτσι δεν είναι;
Ναι, η κόρη μου είναι, ένα γλυκό 7 χρονο κορίτσι, που λατρεύω! Μου διδάσκει καθημερινά αλήθειες, το πιστεύεις;
Προχθές, απ' ότι κατάλαβες, έπαιξε για πρώτη φορά πιάνο σε συναυλία.
Την αγωνία τελικά την είχα εγώ. Προσπάθησα να μην της τη μεταδώσω. Όταν τη ρώτησα μια μέρα πριν αν είχε τρακ, μου ομολόγησε πως είχε. Τότε κι εγώ, ανάμεσα στα άλλα της είπα το κλασικό μαμαδίστικο (και υπερπροστατευτικό, θεέ μου!, γελάω τώρα):"όταν θα βγεις στη σκηνή, να σκέφτεσαι τη μαμά και τον μπαμπά" και εισέπραξα την αποστομωτική: "τι λες καλέ, τον εαυτό μου θα σκέφτομαι και κανέναν άλλον, άντε τώρα νύσταξα, καληνύχτα".
Μακάρι να είναι δυνατή όταν θα συναντήσει σειρήνες στη ζωή της και να διατηρήσει αυτήν την υπέροχη ανεξαρτησία!

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Καλό βράδυ και καλή μας εβδομάδα.
Σε φιλώ
xxxxxx

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

aliki μου,
ωραία μου γειτόνισσα,

Ποτέ δεν φημιζόμουν για την προσοχή μου στις μπανανόφλουδες. Κι όσο λέω να τις προσέχω....

έχεις δίκιο τελικά. Γι' αυτό είμαστε ίσως εδώ. Για να ενώνουμε τη δύναμή μας. Είναι το πιο ωραίο πράγμα, να μπορείς να μοιράζεσαι και να σε καταλαβαίνουν. Αξίζει, τι λες;
Μου δίνεις μεγάλη χαρά φιλενάδα.

Να σαι καλά και να προσέχεις.
Από αύριο λέει θα σας κάνει καλό καιρό, κάψα.... Εδώ δεν έχει σταματήσει να βρέχει εδώ και δύο μέρες. Το απόλαυσα,όμως.

Φιλιά πολλά πολλά,
καλό βράδυ και ευχές για υπέροχη εβδομάδα, εκπλήξεις ωραίες και λιγότερες ανατροπές( γιατί με κυνηγάει κάτι "ανατροπίστικο" τις τελευταίες μέρες και δεν θα αντέξω νομίζω κι άλλο λοξοδρόμισμα, ψόφησα)
xxxxxxxxxx

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Είναι σημαντικό για μια κοινωνία σύγχρονη, γεμάτη ευκαιρίες, συσσωρευμένη δύναμη και ορθή - άρα από λίγους - διαχείρισή της, οι πολλοί να γνωρίζουν μόνο τα απαραίτητα. Για να εργαστούν, ή για να βρίσκονται εν αναμονή εργασίας... Η σκέψη είναι όπλο και οι πολλοί για χάρη της ειρήνης των λίγων τα όπλα πρέπει να παραδώσουν. Το ναι και το όχι θαμπά να είναι στα μάτια μπρος, κάποιος να χρειάζεται να καθοδηγεί.
Οι λίγοι γίνονται ολοένα πιο λίγοι. Διάβαζα για το σχέδιο διαχείρισης της τροφής, μέσω των γενετικά τροποποιημένων... Τεράστιο θέμα, ακούγεται ελάχιστα... Πόσοι χιλιάδες τύποι ρυζιού, έλεγε, θέλουν να τους αντικαταστήσουν μόνο με 4 τύπους. Ο γεωργός να πρέπει να αγοράζει σπόρους ξανά και ξανά, γιατί αγοράζει σπόρο που γεννά φυτά με στείρο σπόρο. Το ίδιο και με την ιστορία. Την μνήμη....
Δεν λέω πως οι καθηγητές ή όποιοι αρμόδιοι είναι όργανα ηθελημένα αυτών των σημείων των καιρών... Αλλά πως πολλοί είναι αυτοί που αποποιούνται την ιδιότητα του ευσυνείδητου πολίτη, κι αποκτάνε την λογική του εύκολου, του ανώδυνου, του χρεωκοπήματος.
Την καλημέρα μου! :))

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

ανεμοσκορπίσματα....

την καλησπέρα μου. Τα λες τόσο μεστά καιείσαι τόσο εύστοχος..

Την λογική του εύκολου τη βλέπω να αγοράζεται, να προτείνεται ακόμη ακόμη και από πατέρα σε γιο. Οι λίγοι γίνονται ακόμη πιο λίγοι. Όντως. Οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης όμως, μπορεί να αφυπνίσει και μεταδώσει ενέργεια απίστευτη κάποτε! Τι λες; Νομίζω ότι αξίζει να προσπαθούμε για αυτό το κάποτε.

καλή εβδομάδα!:):):):)

Σοφία Αρμελινιού είπε...

Λίγο καθυστερημένα διάβασα το κείμενό σου και ειλικρινά, πέραν του ότι ντρέπομαι ως εκπαιδευτικός, δυστυχώς δεν εκπλήσσομαι καθόλου! Θίγεις ένα τεράστιο ζήτημα...Ίσως δεν πρέπει να πω πολλά λόγω "συναδελφικής αλληλεγγύης"...
Είναι αλήθεια ότι η εποχή που τα μουσεία ήταν αφιλόξενοι και νεκροί χώροι πέρασε. Τώρα υπάρχουν οργανωμένα εκπαιδευτικά προγράμματα που δίνουν στην επίσκεψη χαρακτήρα παιχνιδιού και καλούν τα παιδιά να δουν τους χώρους και τα αντικείμενα αλλιώς..Τέλος τα πολλά μπλα-μπλα και οι πολλές λεζάντες κάτω από τα αγάλματα. Τώρα τα παιδιά παίζουν,συμμετέχουν, δημιουργούν.Παράλληλα, τα περισσότερα μουσεία διαθέτουν (σε όποιον το ζητήσει) κατάλληλο υλικό προετοιμασίας της επίσκεψης ώστε τα παιδιά να φτάσουν "πονηρεμένα". Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που δεν υπάρχει υλικό για προετοιμασία ή έτοιμο εκπαιδευτικό πρόγραμμα για την επίσκεψη, ο υπεύθυνος δάσκαλος οφείλει κάτι να κάνει. Δε χρειάζεται πολλή γνώση ή ειδίκευση, απλώς πρέπει να προκαλέσει με κάποιο τρόπο τα παιδιά. Έχω πολλά να πω, αλλά δε θέλω ούτε να κουράσω ούτε να καταχραστώ το χώρο σου. Θα αρκεστώ στην αναφορά δύο (χαρακτηριστικών) εμπειριών μου:
1.Πριν 3-4 χρόνια επισκεφτήκαμε με την Α΄Λυκείου του νησιού των Κυκλάδων στο οποίο υπηρετούσα τη Θεσσαλονίκη.Πήγαμε και στη Βεργίνα.Δεν υπήρχε δυνατότητα ξενάγησης ή πρόγραμμα για να ενταχθεί η ομάδα μας, ούτε εγώ είχα ξαναπάει, έτσι πήγαμε "στα τυφλά" με λίγες γνώσεις περί Βεργίνας...Με το που μπήκαμε στον υπόγειο χώρο τα παιδιά μαγεύτηκαν (λόγω του σκοταδιού και του χρυσού, γενικά υπάρχει πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, άρχισαν να τρέχουν και να φωνάζουν (ουάου! κλπ).Ειλικρινά, δεν έδωσα σημασία ούτε εγώ ούτε οι υπόλοιποι συνάδελφοι (κάποιοι θα μας καταλόγιζαν "ανευθυνότητα").Απλώς αφήσαμε τα παιδιά να κινηθούν στο χώρο και να δουν...Όπου ξαφνικά οι φύλακες τους είπαν να βγουν έξω γιατί ενοχλούσαν τους υπόλοιπους!!!! Αποτέλεσμα:τα παιδιά χάρηκαν γιατί βγήκαν έξω κι "έπαιξαν στο γρασίδι" περιμένοντας τους καθηγητές και τους "ήσυχους" συμμαθητές τους να βγουν έξω.Έκανα πολλές σκέψεις πάνω στο περιστατικό, αλλά θα μεταφέρω μόνο μία: για τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά ήταν η πρώτη φορά σε μουσείο. Απλώς δεν ήξεραν. Ίσως έτσι εξέφρασαν τη χαρά τους. Δεν μπορείς να απαιτήσεις τέλεια συμπεριφορά.
2. Πρόσφατα τα παιδιά του ίδιου σχολείου πήγαμε στην Αθήνα και επιβαλλόταν μεταξύ άλλων μια επίσκεψη στην Ακρόπολη.Τα 3/4 των μαθητών δεν ήθελαν, αλλά προτιμούσαν βόλτα γενικά...Βέβαια πήγαμε (με ξενάγηση αυτή τη φορά), αλλά από την πολλή γκρίνια (!) έπιασε ξαφνιικά καταιγίδα και φύγαμε, μετά από μια μικρή στάση στο μουσείο!! Την επόμενη μέρα πήγαμε στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, όπου στην αίθουσα εικονικής πραγματικότητας ένας μαθητής δε θέλησε να φορέσει τα ειδικά γυαλιά γιατί-λέει-"θα του χαλάσουν τα μάτια". Χωρίς σχόλια...
Λοιπόν, θέλει αγώνα μεγάλο. Δ ε ν φταίνε τα παιδιά. Εμείς τα καθοδηγούμε. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να λειτουργήσουμε αλλιώς. Και πολλά άλλα μπορεί να πει κανείς..........
Ευχαριστώ για την ανοχή.