Ετούτη η γωνιά έχει μείνει ασυντρόφευτη εδώ και καιρό… Η αλήθεια είναι πως μου έχει λείψει πολύ το μπαλκονάκι της. Κι έχω τόσους σπόρους μαζεμένους για τα περβάζια της... Υπομονετικά τους μαζεύω στο σακούλι μου, κάποια στιγμή λέω, κι όλο το αναβάλλω, θα τους φυτέψω να μυρίσει καλοκαιράκι στο ομπρελόσπιτο.
Ο ελεύθερος, όπως τον ονομάζουν οι πολλοί χρόνος, ο προσωπικός, σχεδόν ανύπαρκτος. Κατατεμαχισμένος σε υποχρεώσεις, αποστολές και βάλε… Όπως των περισσότερων, φαντάζομαι…
Η αρχή όμως είναι το ήμισυ του παντός. Και αφού είναι ανάγκη να προσαρμοστώ στα ρεαλιστικά δεδομένα, είπα θα φέρνω στιγμές, μικρές, μικρούλικες στιγμές που κάτι μου ψιθύρισαν, όποτε ξεκλέβω λίγο χρόνο.
Ήρθε ένα θαλασσοπούλι σήμερα, αυθάδικο και ελεύθερο να αιφνιδιάσει το πρωινό μου. Πριν φύγει για να συνεχίσει την αλητεία του στο δρόμο του γιαλού, μου απίθωσε δυο λέξεις που αιωρούνταν στα κρόσσια μιας μελωδίας… Μιας μελωδίας γνωστής, μα καιρό ξεχασμένης…Σήμερα ήχησε στα αυτιά μου διαφορετικά. Ποιος ξέρει. Λένε ότι μεγαλώνοντας γίνεσαι πιο ευσυγκίνητος. Εγώ θα αντιτείνω ότι αυτό που τελικά αλλάζει είναι η αντίληψη, που φέρει το ουράνιο τόξο του χρόνου!
4 σχόλια:
Καμιά φορά δεν πιστεύεις σε αυτό που βλέπεις. Κάτω από την ανανέωση των αγαπημένων ιστολογιών δείχνει πως η κόκκινη ομπρέλα έκανε ανάρτηση πριν μια ώρα. Μα, βλέπω καλά; Ναι!
Και είναι η λαχτάρα τόση που μονορούφι διαβάζεται ο τίτλος, μονορούφι και το κείμενο λες και ο blogger ανά πάσα στιγμή ενδέχεται να τα καταβροχθίσει.
Τα συναισθήματα μπουκώνουν, στριμώχνονται, ξεχειλίζουν... κι είναι και αυτή η ωραία μουσική επιλογή!
Κι έρχεται και η δεύτερη ανάγνωση... και η τρίτη... αργή-αργή. Και είναι όπως όταν μια ωραία γυναίκα περνά από μπροστά κι ύστερα χάνεται κι αυτή και το άρωμά της, αλλά μένει εκείνη η ωραία αίσθηση...
υ.γ. Πόσο αγαπώ τα θαλασσοπούλια! Άφησες το μυαλό μου να αλητέψει στο δρόμο του γυαλιού.
Η θράκα σιγοκαίει, εσύ το ξέρεις καλύτερα απ' όλους...
Ξέρεις είναι κάποιες στιγμές που παγώνουν το χρόνο, σφραγίζονται από κάποιες μικρές τόσες δα λεπτομέρειες και αφήνουν αυτό το άρωμα που λες, την ωραία αίσθηση.
Σε ένα σεμινάριο για τη δουλειά λοιπόν, ξεγλίστρησε η μελωδία του Μάλαμα και ο κλέφτης, το θαλασσοπούλι μου ήρθε την ίδια στιγμή και στάθηκε αγέρωχο, σαν ακροκέραμο σε μια κολονίτσα του μπαλκονιού, ακριβώς στο σημείο που η κουρτίνα λες και επίτηδες ήταν τραβηγμένη για τις λάθρες ματιές στην παραλία. Δεν μπορούσα παρά να κλέψω κι εγώ λίγη από την ελευθερία του!
Τι ωραία που ήρθες παρέα!
Καληνύχτα, μικρή μου!
φιλεναδιτσα μου
δυσκολα ξεχειμωνιασαμε φετος μα ολα φαινονται πιο ελπιδοφορα πια ε; Μαζευε εσυ τους σπορους και ειμαι σιγουρη οτι θα ερθει η στιγμη που θα ριζωσουν και θα θεριεψουν.
Θα θελα τοσο να σε εβλεπα απο κοντα!!!!!
Μου λειπεις παντα!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Dee Dee μου,
Εννοείται... Όλο χάρτινες βαρκούλες φτιάχνω και φοράω τελευταία, μικρές ελπίδες να τις νιώθω να με γαργαλούν...
Θα τα πούμε σύντομα, καλοκαιράκι έρχεται και θα σου 'ρθω, έτσι ξαφνικά! Μου χουν λείψει οι παλιές απρογραμμάτιστες εξορμήσεις Θεσ/νίκη, τα υλικά, τα χρώματα και οι κουβέντες μας μετά.
Κράτα μου αγκαλιά και μια μεγάάαααλη κούπα ελληνικό καφέ!
υ.γ. θυμάσαι τις δυο τρελές που πλέκαν βελονάκι σε μια καφετέρια εκεί κοντά στη γειτονιά σου;
Μου λείπεις το ίδιο! ................
xxxxxxxxxxxxxxxxxx
Δημοσίευση σχολίου