Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Γη και ύδωρ

Στολισμένο το πολυκατάστημα των ηλεκτρονικών ειδών. Κόσμος στο ταμείο. Για την εξόφληση της μηνιαίας δόσης. Όλα τα άλλα ανεξόφλητα Χρωστούμενα εσαεί: χαμόγελα, στόχοι, όνειρα…
Στολισμένη και η ταμίας. Στο πρόσωπο, το ακάλυπτο από τη στολή. Ρίμελ, πούδρα, λιπ γκλος. Ψιμύθια ασπίδες: να λειάνουν τη ρυτίδα έλλειψης του ύπνου που έκλεψε η ανασφάλεια. Μηχανικά «παρακαλώ» και «ευχαριστώ», χωρίς περιθώρια καλημέρας. Συνωστισμός, ουρά, βουητό ομιλιών. Καμία συνομιλία. Άσκοπα σούρτα φέρτα γύρω από τις γιρλάντες των εκπτώσεων. Έκπτωτοι περαστικοί ξεγελούσαν τα άδεια τους ημίωρα και τα άδεια πορτοφόλια.
Κάτω από την ξεφτισμένη πούδρα οι πρώτες αυλακιές εκνευρισμού ετοιμοπόλεμες στην όποια υποψία παραπόνου. Κλεφτές ματιές στο ρολόι. Μετρούσε. Μαζί με τα χαρτονομίσματα τους κύκλους του λεπτοδείκτη. Δεύτερη ματιά. Η ώρα σε βασανιστικά οκνηρή τροχιά. Τρίτη. Και το προδομένο σπ’ το λιπ γκλος στόμα ξεγέννησε τον αυτοματισμό της σκέψης: «Μα θα του πει κάποιος να σταματήσει επιτέλους;»
Κορνίζα η πύλη εισόδου με τα φανταχτερά 50%,70% και κάποια τολμηρά 80%।Στο κέντρο της η φιγούρα ενός γέρου। Σκυφτό το σώμα, σε υποταγή. Σκυφτό το βλέμμα. Σε ταπείνωση. Μόνο το τρεμάμενο χέρι σε αντίσταση. Χαρτονένια η προέκταση, να χάνει την οξύτητα ο ήχος του κέρματος. Προδομένος από το DNA των λέξεων σφήνωσε την απόγνωση στον αυλό μιας γκάιντας. Κι εκείνη έκλαιγε και έκλαιγε. Μονότονα. Αρχέγονη διαδικασία το κλάμα. Πανάρχαια η πίσω πόρτα της εγκατάλειψης. Μονότονη η πορεία. Η ίδια νότα στην γκάιντα, ξανά και ξανά. Ολομόναχη. Γινόταν κραυγή, στριγκιά. …Δανεισμένος ήχος για το τοπίο της σιωπής. Βιαστική πινελιά πάνω του, αγωνιούσε να σκιτσάρει τον κωδικό για να τη σπάσει. Γη και ύδωρ ο ορίζοντας του. Το ασκί μιας γκάιντας το τελευταίo μετερίζι.

6 σχόλια:

Dee Dee είπε...

Εισαι απιστευτα απολαυστικη!!! Χαιρομαι τοσο πολυ που δεν εχεις κλεισει το μπλογκ. Χαιρομαι που επιστρεφεις πιο πλουσια καθε φορα. Φαινεται στον τροπο που γραφεις!

Αυτος ο ανθρωπος, σαν να τον ξεβρασε το κυμα απο το παρελθον, να μας θυμισει την παραδοση. Και η πιεση που νιωθουμε ερμηνευσε τον οποιο ηχο εβγαζε η γκαιντα ως ενοχλητικο. Φανταζομαι και για μενα μπορει να ηταν. Ισως κι εγω να ειχα την αναγκη στη θεση της να φωναξω να σιωπησει.
Μα φανταζεσαι να περνουσα απο μπροστα του ελαφρυτερη; Χωρις χρεη; Σηκωμενη απο το κρεβατι του ερωτα, περπατωντας στην ομορφη πολυ σου με καρδια τριανταφυλλο; Μελωδια θα ηταν ο ηχος και θα χαμογελουσα με την τυχη μου που πετυχα να δω καποιον να παιζει γκαιντα!

Η ερμηνεια που δινουμε στο καθε ερεθισμα που δεχομαστε, απεικονιζει την εντος εικονα μας , ε φιλεναδα; :)

Μου λειπεις και δεν βαριεμαι να στο λεω.
Σε λιγες μερουλες εχεις εκπληξη!!!:):):)

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Και παρακάτω...; Θέλω κι άλλο!
Να, ξέρεις τι έπαθα; Ήταν σαν να άνοιξα ένα βιβλίο σε μια τυχαία σελίδα (το κάνω συχνά αυτό όταν θέλω να αγοράσω κάποιο καινούριο) και με παρέσυρες.

Απολαυστική! Σε διάβασα σαν πεινασμένη. Νομίζω πως δεν είμαι η μόνη που της λείπει η γραφή σου...

Τον τελευταίο καιρό όλο και κάποιο μπλογκ θα κάνει μια νύξη για την τρέχουσα κατάσταση. Και πώς να μην; Μόνο που εντείνουν τον φόβο και την αγωνία.

Αλλά, να, εδώ που μπήκα βγήκα πιο ξελαφρωμένη απ' ότι προηγουμένως.
Σε ευχαριστώ για αυτό, ιδιαίτερή μου!

Καλησπερένια!

Ανώνυμος είπε...

ήταν τέλειο!!!ρούφηξε όλη την προσοχή μου και θα ήθελα με όλη την καρδιά να υπήρχε συνέχεια.μήνες ψάχνω κάτι που να μ'αρέσει τόσο πολύ.

Μαριλένα είπε...

χαθήκαμε!!

τι κάνετε; :)) όλα καλά, ΞΕΡΩ πως είναι, όλα καλά και όμορφα!

εύχομαι ολόψυχα Καλή Ανάσταση, πάντα με υγεία και αγάπη, πάντα με χαρά στο σπιτικό σας κι ένα ιδιαίτερο μεγάλο μεγάλο φιλί στο Μαράκι -που σίγουρα θα έχει μεγαλώσει πια πολύ..

φιλιά πολλά κι ευχές!! :))

Μαριλένα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Την αγάπη μου σε όλους! Ευχαριστώ για το πέρασμα!