true colours

Τα αληθινά χρώματα των ανθρώπων γυρεύω.
Γιγαντώνονται στο χρόνο οι σκιές «ντυμένων φίλων». Καλοραμμένα τα κοστούμια της κάθε εποχής τους, μα θαμπά. Ήλιος θρασύς ο χρόνος. Όλα τα φανερώνει. Καυτός. Δεν αντέχει στο φως του στόφα δεύτερης ποιότητας. Ξεθωριάζει.
Μόνο τα αληθινά χρώματα των ανθρώπων γυρεύω. Τα γνώρισα. Τα ξεχωρίζω πια.
Την καθαρότητα ενός «ιουλιανού» πουκάμισου.
Το ακατέργαστο γέλιο της γιαγιάς Στάλλης στη φωτογραφία, που μου το χάρισε σήμερα στην πρώτη μου εκδρομή, μετά από μήνες.

Του φρέσκου μπουμπουκιού που σκάει στο κλαδί της μαμάς μηλιάς.

Χρώματα αληθινά όπως αυτά που εναλλάσσονται καθώς γλιστρά ο χρόνος στις επιφάνειες του μπαλκονιού μου, όταν εκεί στριμώχνω τις μικρές μου αποδράσεις, και χτίζω μικρές φωλιές για τις σκέψεις μου.

Της ανατολής

Της δύσης

Του νοτιά

Της βροχής

Της λιακάδας που ερωτοτροπεί με το υγρό στοιχείο

Εύχομαι σε κάθε περαστικό που ξαποσταίνει σε τούτο το κατώφλι να αξιωθεί αλήθεια και ομορφιά। Και ας είναι αυτές οι μέρες αν όχι η αιτία, τουλάχιστον η αφορμή. Αλλά και σε όσους έχουν βρεθεί κατά καιρούς σε τούτα εδώ τα μέρη και έχουμε καιρό να ειδωθούμε, το ίδιο δυνατά στέλνω τις ευχές μου. Μοιάζει λίγο υπερβολικό, όμως εκεί είστε πάντα, σας συναντώ όταν φυσάει το αγέρι την κόκκινη μου ομπρέλα και εκείνη προβάρει ασταμάτητους στροβιλισμούς. Το κουβάρι της σιωπής μου δεν συναντά στην άλλη του άκρη τη λήθη.

Καλή Ανάσταση σε όλους!