Χρειάστηκε πολύς καιρός, δύναμη, θέληση και ιώβεια υπομονή για να φτάσει το χέρι στο κλικ αυτής της φωτογραφίας. Η προσωπική μου Οδύσσεια, η χαρτογράφηση της πορείας μου, νομίζω πως δεν αφορά κανέναν. Άλλωστε υπάρχουν ακόμη – κι ευτυχώς- πολλοί παραμυθάδες, που αφηγούνται πολύ πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες από μένα.

Νησί των Φαιάκων στάθηκε ετούτος εδώ ο χώρος για μένα. Κάθε Ανατολή βιταμινούχα, να φτάσω πιο δυνατή, ακέραια στη δική μου Ιθάκη: να χαρίσω στο παιδί μου ένα αδερφάκι και να γίνω για ακόμη μια φορά- δε θα πω για δεύτερη- μητέρα. Κάθε συντρόφευμα μας, τόπι πλάι στο ποτάμι, κάθε χειραψία κομμάτι του ιστού της κόκκινης ομπρέλας μου. Χρειάστηκε καιρός για να ψελλίσω τους στίχους τούτου του τραγουδιού. Να σφραγίσει το χαμόγελο πολύτιμες στιγμές. Πιασμένη η άκρη του από 5 μικρές λεξούλες…

Δεν ξέχασα. Μόνο που έρχονται κάποτε οι καιροί που γίνεσαι μύστης των υποχρεώσεων. Είναι η μοναδική φορά που τα δικαιώματα ατροφούν παραδομένα σε ύπνο με όνειρα φωτεινά.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω δημοσίως σε όλους εσάς που μοιραστήκατε τη χαρά μου πηγαία. Που κατανοήσατε την απουσία μου και της δώσατε χώρο να αναπνεύσει. Σε όλους εσάς που νιώσατε τη δόνηση και το στροβίλισμα των συναισθημάτων, χωρίς μικροσκόπιο και υπερδιαγνώσεις.

Σκέφτηκα πολλές φορές αυτό το διάστημα να κλείσω την κόκκινη ομπρέλα μου καθώς μου είναι πολύ δύσκολο να ανταποκριθώ. Ο προσωπικός μου ελεύθερος χρόνος είναι ελάχιστος και κατακερματισμένος. Κομμάτι του και τα Ισπανικά που τα συνεχίζω. Και λίγες σκόρπιες χαντρες και κλωστές πέρα δώθε… Δεν μπόρεσα να το κάνω. Η ομπρέλα μου, αποφάσισα, θα μείνει ανοιχτή όσο μπορεί να κρυφακούει ιστορίες στη βροχή. Για τις λίγες εκείνες στιγμές που θα μπορεί να βγει σεργιάνι και να χορέψει με το φύσημα του αέρα.

Εύχομαι ολόψυχα Καλά Χριστούγεννα σε όλους εσάς, τους φίλους μου! Υγεία, δύναμη,πνευματική ευρωστία και πίστη!
Θα ξανάρθω…