Μα πώς να "τιτιβίζουμε" όταν τι.βι.ζουμε;

Οι αυπνίες ήταν πάντοτε ένας όρος ξένος σε μένα. Ισως γιατί ποτέ δε με «επισκέφθηκαν». Ηταν πάντοτε επιλογή μου το ξενύχτι.

Όμως, όπως πολύ καλά το λέει ο σοφός λαός, ποτέ μη λες ποτέ, και να σου 'μαι αρκετά βράδια να ξυπνώ και το μάτι να γίνεται «γαρίδα». Εχει πολύ ώρα μέχρι το ξημέρωμα.

Κίνηση πρώτη. Αρχίζω το μέτρημα. Δε βγάζει πουθενά.

Κίνηση δεύτερη. Λοξοκοιτάω το βιβλίο στο κομοδίνο. Μα πρέπει να ανάψω φως.

Χρειάζομαι κάτι σχετικά αθόρυβο και σχετικά σκοτεινό. Πρέπει οπωσδήποτε να μην ενοχλήσω.

Η εύκολη λύση είναι το τηλεχειριστήριο… Ξεκινάω την ανίχνευση… Δορυφορική δε διαθέτουμε, από επιλογή. Η αυτοκρατορία του τηλεμάρκετινγκ εισβάλει στο οπτικό μου πεδίο, και νιώθω να ασφυκτιώ. Και καταλαβαίνω πολύ καλά πλέον τι σημαίνει αυπνία.

Ωσπου… Το δάχτυλο πατάει σταθερά στη συχνότητα της κρατικής τηλεόρασης. Πήρα μια γεύση της φέτος το καλοκαίρι, μια που η παραμονή μου στο σπίτι ήταν μεγαλύτερη από τα έως τώρα καλοκαιρινά μου δεδομένα. Και, πλέον, βράδυ, 3 και 4 η ώρα ανακαλύπτω "θησαυρούς".

Η ζωή και τα τραγούδια του Μάνου Λοίζου με αφήγηση του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Οι Ελληνες ζωγράφοι του 20ου αιώνα.

Η ιστορία της σύγχρονης ελληνικής γελοιογραφίας.

Αφιέρωμα στο Βασίλη Μάρο.

Η καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων….

Και πάει λέγοντας… Μα, αναρωτιέμαι. Υπάρχει κι αυτή η τηλεόραση; 'Η εγώ είμαι τόσο μακράν νυχτωμένη ή μου δίνουν υπνωτικό στον ξύπνιο μου περιμένοντας να «ξυπνήσω» στον ύπνο μου. Γιατί η τηλεόραση του ξύπνιου μου, μόνο με σούπα τραχανά μοιάζει, η ίδια και απαράλλακτη κάθε μέρα, τα ίδια θέματα, σε όλα τα κανάλια, τα ίδια πρόσωπα, λες και πρόκειται για φεουδαρχία, και σταδιακά αυτό που με τρομάζει είναι και που οι φυσιογνωμίες αρχίζουν να μοιάζουν ίδιες. Αφύσικα άσπρες οδοντοστοιχίες, ίδια μαλλιά, κουστουμαρισμένοι κύριοι με παραλλαγή μόνο στο χρώμα της γραβάτας(μα τι πάθανε με τις φωσφοριζέ;) και υπερχείλιση ματαιοδοξίας… Το μοδάτο life style, πολιτικές(;;;) συζητήσεις, και σήριαλ (αλήθεια, αγγλικά η λέξη σήριαλ «δημητριακά» δε σημαίνει; Ελα μου, κύριε, από πού τον βγάλαμε αυτόν τον όρο;). Και τολμώ να συνδέσω το κενό βλέμμα στα μάτια κάποιων παιδιών και με αυτό. Γιατί η «ηλεκτρονική νταντά» που αναλαμβάνει να τα «ξυπνήσει», υπνώττοντα τα θέλει, και εκείνα τα άμοιρα, αντί να «τιτιβίζουν», αρχίζουν να «Tι.B.ίζουν», όπως έλεγε κι ένας δάσκαλός μου.
Δεν θέλω να ισοπεδώσω, και σαφέστατα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Όχι δεν θέλησα ποτέ να είμαι αφοριστική. Αλλά, να, είναι που διψάμε και για λίγο ουρανό, βρε αδερφέ. Εστω, μια μικρή δόση, ολίγη τε και φίλη που λένε, από πολιτισμό, από ανθρώπους που απομονωμένοι σε κάποιο χωριό μοχθούν για δυο αξίες ,δε θα έβλαπτε την τόσο «πλούσια» θεματολογία σας, που επικεντρώνεται στο πώς καρφώθηκε το δεξί καρφάκι του αριστερού τοίχου του σκηνικού της εκπομπής που ξεκινά πρεμιέρα τη Δευτέρα ανάμεσα σε χάχανα και ντεκαπάζ…

Σημείωση:Τον τελευταίο καιρό λείπω από τη «γειτονιά» και μου λείπετε και εσείς, οι όμορφες γωνιές σας και τα ακριβά σας λόγια και συναισθήματα, αυτά που έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε με εντελώς ιδιαίτερο και άμεσο τρόπο εδώ μέσα.. Εχει να κάνει με μια προσωπική αξιολόγηση προτεραιοτήτων καθώς βρίσκομαι σε μία πολύ ιδιαίτερη φάση της ζωής μου, με ευχάριστες αλλαγές.. Είναι ξέρετε, οι πιο πολύτιμες οι μικρές καθημερινές μας στιγμές, και όταν ανάμεσα σφηνώνουν και εκείνες οι άλλες οι μεγάλες, γιγαντώνονται οι προτεραιότητες, γιγαντώνεται και η διάθεση να προστατεύσεις και να αφοσιωθείς. Για κάποιο διάστημα ακόμη έχω την αίσθηση ότι δε θα μπορώ να είμαι τακτική στην παρέα. Θα έρχομαι, όποτε μπορώ να σας διαβάζω και να σας αφουγκράζομαι, όμως όταν το κάνω, θέλω να συμβαίνει με όλη μου την ψυχή. Δε μου αρέσουν τα τυπικά και τα μεσοβέζικα…

υ.γ.

ο παππούς της φωτογραφίας πραγματικά με ταξίδεψε σε άλλες εποχές, όταν τον συνάντησα τυχαία φέτος το καλοκαίρι στο χωριό.