Ήρθαν.

Πρώτη φορά ήρθαν στη γειτονιά μας τόσο νωρίς. Συνήθως τα καλωσορίζουμε τέλη Μαρτίου. Κι όμως τα είδαμε χθες. Ακούσαμε τα τιτιβίσματά τους και μετά τα απολαύσαμε να σπαθίζουν τον αέρα.

Ένα μικρό ρετιρέ ακατοίκητο απέναντι μας είναι η δική τους γωνιά κάθε χρόνο. Η φωλιά τους σχεδόν απείραχτη. Τα παρακολουθούμε κάθε φορά να χτίζουν τη φωλιά τους,και μετά από λίγο να ξεπροβάλλουν μικρά μικρά τα κεφαλάκια από τα νεογνά τους. Κάποιες στιγμές εντυπωσιαζόμαστε από την ομαδική προσέλευση μεγάλων χελιδονιών. Επισκέψεις για τα γεννητούρια, λέμε χαριεντιζόμενοι, αλλά ακόμη δεν έχουμε καταλάβει το λόγο…

.

Εδώ και ένα μήνα, όταν τινάζω το σεντονάκι που χρησιμοποιώ για τις χειροτεχνίες μου, αφήνω επίτηδες να μου πέσουν μερικές μικρές κλωστίτσες περισσεύματα. Για τα χελιδόνια, σκέφτομαι κάθε φορά, πρώτη ύλη για τη φωλιά τους!

Να που φέτος με αιφνιδίασαν ευχάριστα!

Και μαζί τους μου έφεραν τη βεβαιότητα ότι η φύση για ακόμη μια φορά, πιστή στον κύκλο της είναι έτοιμη να αποκαλύψει το θαύμα που κυοφορεί.

Ένας άγουρος ήλιος εμφανίζεται όλο και πιο τολμηρά την τελευταία εβδομάδα.Σε προκαλεί να τον δαγκώσεις, να γευτείς χυμό αυγής….

Μια έντονη επιθυμία με βασανίζει αυτές τις μέρες (μέρες αρκετές που ήμουν κλεισμένη μέσα).Θέλω να περπατήσω στην άμμο. Να ατενίσω ορίζοντα Να γευτώ αύρα θαλασσινή.

Μήπως με έπιασε η Άνοιξη;