Ένας χρόνος φιλίας!

Μ’ αρέσει η Καθαρή Δευτέρα.
Δεν είναι η τραγανή λαγάνα της ούτε και ο χαρταετός που μου φέρνουν μηνύματα για να την καταχωρίσω ως ξεχωριστή…
Είναι που πέρισυ ντύθηκε τα καλά της. Και φέτος μου ψιθυρίζει: «ένας χρόνος φιλίας»…

Καθαροδευτέρα πάνω στο χωριό μας πέρισυ και η μάνα μου σα σβούρα πήγαινε και ερχόταν, μια κοιτούσε το ρολόι, μια το δρόμο. Μετά πάλι χανόταν μέσα στο πλήθος, αλλά τα μάτια της εκεί, στο δρόμο: «Nα έχεις το νου σου» μου είπε. "Πηγαίνω να ταίσω τη μικρή, αν θα έρθουν να τους υποδεχτείς, ναι;"
«Ποιους να υποδεχτώ ρε μάνα; Τους έχω δει τους ανθρώπους, ξέρω πώς είναι;»
«Θα τους καταλάβεις, θα τους καταλάβεις» μου είπε με εκείνο τον αφοπλιστικό της τρόπο να κάνει δηλώσεις τέτοιου τύπου. Και τους κατάλαβα. Μόνο που δεν μπόρεσα να τους προϋπαντήσω. Γιατί είχα αναλάβει χρέη βοηθού, ήμουν κολλημένη πίσω από έναν πάγκο με τα χειροποίητα είδη του συλλόγου, λόγω έλλειψης προσωπικού εκείνη την ημέρα. Ήταν βλέπετε όλοι σε διαφορετικό πόστο, άλλοι στους λουκουμάδες, άλλοι στα τουρσιά, άλλοι στη φασολάδα….
Μια παρέα δροσερή, δυο ζευγάρια χαμογελαστά φαινόταν να το απολαμβάνουν που βρίσκονταν εκεί πάνω κι εγώ κολλημένη στον πάγκο μου δεν μπορούσα να το κουνήσω βήμα. Μόνο για τις συστάσεις μια στιγμή πλησίασα. Αμηχανία… τα γνωστά…
Και όση ώρα εκείνοι τα λέγαν με τη μάνα μου, άλλη τόση εγώ αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να γνωρίστηκαν ηλεκτρονικά και να συμπεριφέρονται σαν να γνωρίζονται εδώ και καιρό… Δεν είχα καταλάβει ακόμη τότε πώς λειτουργεί ένα μπλογκ και φυσικά ούτε να τολμήσω να ανοίξω δικό μου… Μου φαινόταν δύσκολο, απίθανο και πολυτέλεια για μένα που ο ελεύθερος χρόνος μου ήταν ούτως ή άλλως συρρικνωμένος.

Και κάποια στιγμή πλησίασε. Την είδα να σκορπάει τη ματιά της στα χειροποίητα αντικείμενα και να διαλέγει… Και ήθελα να τη ρωτήσω. Μήπως γνωριζόμαστε από κάπου; Μήπως ήσουν φοιτήτρια στα … Με κόλλησε η ηλικία. Ήξερα ότι είναι πιο μικρή. Μα ήμουν σίγουρη. Κάπου την είχα ξαναδεί. Ήταν η Dee Dee(http://katkag.blogspot.com/ ).

Τα χέρια της πήραν απαλά ένα κολιεδάκι με ένα κοριτσάκι ντυμένο στα κόκκινα που είχα φτιάξει εγώ και μου είπε κοιτώντας με κατάματα: «Θα πάρω αυτό»! Οι ματιές μας συναντήθηκαν, κέντρο του βλέμματος ο στόχος, και αυτό το συναίσθημα είναι δύσκολο να το ξεχάσω. Ήταν κάτι σαν υπόσχεση, λάμψη αρχής, αυτό το κάτι το διαφορετικό που εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς να προσδιορίσεις, νιώθεις μόνο δέσμιος της ενέργειας που εκπέμπεται και αμήχανος από τη δύναμή της. «Είναι η Ροδιά» της είπα και εκείνη χαμογέλασε και φάνηκαν τα λακάκια της.
Τα κοριτσάκια που φτιάχνω είναι ό,τι πιο αγαπημένο μου, η Ροδιά η πιο μου αγαπημένη…..
Δεν είπαμε σχεδόν τίποτα πέρα από τα τυπικά εκείνη τη μέρα. Ξέραμε όμως ότι ήταν μόνο η αρχή. Και πράγματι. Εκείνη είναι η αιτία που μιλάω σήμερα από αυτήν εδώ την ηλεκτρονική γωνιά.
Τελικά τα ωραιότερα δώρα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις. Κι αυτό το δώρο ήταν πολύτιμο. Δώρο φιλίας. Κόκκινο σα μικρή ροδίτσα που κρύβει μικρά μικρά διάφανα σποράκια.Δεν έψαχνα για φίλες ούτε για κολλητές.Απρόσμενα, απλά και όμορφα συνέβη…

Χτίσαμε τη σχέση μας αβίαστα, φυσικά, αργά, χωρίς προσμονές, ταμπέλες, ανταποδοτικότητες και υποχρεώσεις… Έτσι, απλά όπως κυλάει το νερό… Αρχίσαμε να βρισκόμαστε από κοντά, όλο και πιο συχνά… γνωρίστηκαν και οι σύντροφοί μας…Μπορεί να κάνω και μέρες να της μιλήσω. Δεν μετράει έτσι η σχέση. Μπορεί να μην έχει ή να μην έχω όρεξη για κουβέντα. Καμία παρεξήγηση. Το λέμε ευθαρσώς. Κάπως έτσι ξεκίνησε μια φιλία που μετράει πια ένα χρόνο…

Μου αρέσει το καθαρό μυαλό της. Ρούχο καθαρό αφημένο απαλά στο λίκνισμα φρέσκου αέρα.

Μου αρέσει που όχι μονο τολμά να ονειρεύεται αλλά και αγγίζει τα όνειρά της. Μου αρέσει που λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Που θα σου πει τη γνώμη της ακόμη κι αν πρόκειται να σε δυσαρεστήσει. Μα πάνω απ’ όλα που έχει εκείνον τον καθρέφτη, όχι τον μαγικό, τον άλλο της αλήθειας και σε προκαλεί να κοιταχτείς ευθέως και να σε δεις. Αλλά και που ακόμη και στις στροφές τις λάθος εκείνη σου δείχνει την ομορφιά της διαδρομής αλλά και το ξέφωτο στο βάθος, τη θέα του ορίζοντα!

Είναι ξέρετε πολύ ξεσηκώστρα, συνέχεια το μυαλό της κατεβάζει ιδέες και με παίρνει και μένα στην τσουλήθρα με το έλκηθρο, να φωνάξουμε μαζί τον ενθουσιασμό μας! Μου έδειξε το δρόμο για το πλέξιμο, και με έχει ξεπεράσει κατά πολύ! Πλέκει υ πέροχα και το πρώτο της σάλι που έπλεξε το έπλεξε για μένα, αφήνοντάς με άφωνη από την συγκίνηση!

Της αρέσουν και οι χάντρες και τα υφάσματα, και φτιάχνει πολύ όμορφα κοσμήματα, δροσερά σαν την ίδια και με υπέροχους συνδυασμούς!

Μέχρι και αυτοσχέδιο αργαλειό έφτιαξε το τρελόπαιδο! Μονίμως ψάχνει ιδέες!

Της αρέσουν και τα ταξίδια, της αρέσουν και οι φωτογραφίες, για δείτε τι αποτύπωσε ο φακός της το καλοκαίρι στη Λήμνο...

Χαίρομαι πολύ που πλέον ανήκει στην κατηγορία των αδερφικών μου φίλων...Και στα "καλοκαίρια" και στις "βροχερές" τις μέρες εκείνη είναι εκεί. Να σου θυμίσει ότι η βροχή έχει πάντα τη μαγεία της.

Αισθάνομαι τυχερή που αξιώθηκα να τη γνωρίσω, και αν αυτό συνέβη εξαιτίας του διαδικτύου, να μια περίτρανη απόδειξη για τα θαύματα που γίνονται εδώ μέσα…

Στη φιλία μας η πρόποση, λοιπόν, σήμερα φιλενάδα!
Στη φιλία μας, στην υγειά μας και στην αυλίτσα τη φρεσκοασβεστωμένη που ζωγραφίζουμε παρέα τα όνειρά μας!

Οι φωτογραφίες εκτός από τα μπαλόνια της περσινής Καθαρής Δευτέρας είναι ΟΛΕΣ δικές της και μπορείτε να δείτε ακόμη περισσότερες στη σελίδα της στο flickr: http://www.flickr.com/photos/deedeegr/