Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Ένας αλλιώτικος ταξιδευτής...

Ίσως κάποιοι να με θεωρούν γραφική που αναφέρω τόσο συχνά το χωριό μου.
Ίσως μου πουν, «εντάξει, ωραία η φύση, ωραία τα χρώματά της, αλλά το είδαμε, το είδαμε πια το χωριό σου, το καταλάβαμε ότι είναι ορεινό με πολύ πράσινο, χιόνι το χειμώνα και μικρά κεραμιδόσπιτα.».
Αυτό όμως που δε ξέρουν είναι ότι τελικά, αυτό που έχει το χωριό μας, είναι κάτι διαφορετικό. Ένα αεράκι που φυσάει και γαργαλάει όχι μόνο αισθήσεις , μνήμες αλλά και το μυαλό.
Αυτό που δεν ξέρουν, είναι ότι κάθε φορά εκεί πάνω είναι διαφορετικά. Μια έκπληξη διαρκής, αρκεί να είσαι εκεί, στη σωστή ώρα και στο σωστό μέρος…


Πάει καιρός που το επισκέφθηκα ντυμένο στα φθινοπωρινά του.Ήταν ένα από εκείνα τα λίγα, τεμπέλικα Σαββατοκύριακα , τα ταγμένα να διώξουν κάθε υποψία πίεσης, εκρεμμότητας, πόλης.
Ρουφούσα το πρωινό μου καφεδάκι έξω στην αυλίτσα του καφενείου, πλάι στα ξύλα, αμέριμνη και σιγομουρμουρίζοντας αγαπημένο σκοπό.
Τοπίο μου η πλατεία, με το τεράστιο πλατάνι της, το μικρό παλιό περιπτεράκι, και τα καφενεδάκια να την αγκαλιάζουν κυκλικά. Λίγοστη η κίνηση η πρωινή.Δυο παππούδες στο απέναντι καφενείο ραχάτευαν στον ήλιο, μια μικρούλα κυνηγούσε την μπάλα της , σερβιτόροι έστρωναν τα τραπέζια έξω, ήταν ηλιόλουστη η μέρα και η στάση αργότερα για κοψίδια δεδομένη των επισκεπτών .
Απαλές οι γραμμές της διάθεσης, κάθετες και αυταρχικές οι αχτίδες του φθινοπωρινού ήλιου,τρύπωναν στις φυλλωσιές με όλη τη δύναμή τους. Τίποτα δεν προμήνυε την αναστάτωση που θα ακολουθούσε.
Στην τρίτη ρουφηξιά ήμουν όταν το βλέμμα στάθηκε σε ένα ζωντανό που ξεχώριζε ανάμεσα στα αλήτικα σκυλιά της πλατείας…


Ένας γαιδουράκος με αργό βήμα πλησίασε στην άδεια πλατεία που σε χρόνο απίστευτα μηδενικό γέμισε παρουσίες. Νέοι, γέροι,παιδιά, καφενετζήδες και κρεοπώληδες σαν σε μαγνήτη συγκεντρώθηκαν γύρω από το ζωντανό. Οχλαγωγία αίφνης κάλυψε κάθε φυσικό ήχο. Εγώ που η χαζή είχα μια άλλη εικόνα στο κεφάλι μου δεν ξαφνιάστηκα τόσο από τον γαιδουράκο, όσο από την εντύπωση που εκείνος είχε προκαλέσει στους κατοίκους του χωριού. «Μα, δεν έχει γαιδουράκια εδώ στο χωριό;» ρώτησα εντελώς φυσικά με αφέλεια.Και τότε ήταν που τον είδα.
Έναν ξανθό, αδύνατο νεαρό με μακρύ, ράστα μαλλί πιασμένο κοτσίδα να πλησιάζει και να στέκεσαι δίπλα στο γαιδουράκι.



Έγινα ένα με το πλήθος που είχε πια χωριστεί. Οι μισοί χάιδευαν τον τετράποδο επισκέπτη που ήσυχος φαινόταν να το απολαμβάνει και οι υπόλοιποι μισοί πολιορκούσαν τον παράξενο επίσκεπτη με ερωτήσεις σε διαφορετική γλώσσα ο καθένας. Βαβελική η εικόνα από μακριά, μα όσο κόντευα στο κέντρο του ανθρώπινου κύκλου άλλαζα, αναθεωρούσα, δεχόμουν τη μία έκπληξη μετά την άλλη.



Ο νεαρός οδοιπόρος δεν ήταν Έλληνας.
Ελληνικότατη ήταν όμως η φιλοξενία. Καφές ελληνικός και νερό για το δρόμο. Και μετά οι ερωτήσεις, ομηρικό το πρότυπο.
Απαντούσε άπταιστα σε όποια γλώσσα και αν του απευθύνονταν. Κάποιοι παππούδες μετρούσαν στα χείλη τις ξεχασμένες κουβέντες-πόσα χρόνια άραγε είχαν περάσει από την ξενιτιά;- πριν τις ξεστομίσουνε σωστά.



Ήταν ο Ματέους.26 χρονών. Είχε ξεκινήσει πριν 19 μήνες από το Αμστερνταμ με προορισμό τα Ιεροσόλυμα. Alice το γαϊδουράκι του, δεν το καβαλούσε ποτέ. Ήταν η παρέα του.Έδινε πρόθυμα απαντήσεις στον καταιγισμό των ερωτήσεων, από πού είναι, πόσο καιρό ταξιδεύει, που πεταλώνει το ζωντανό, πότε το πετάλωσε τελευταία φορά, ποια θα είναι η επόμενη στάση του, ώσπου μια γυναικεία φωνή έσκισε τη φασαρία. «Γιατί το κάνεις αυτό;»Σιωπή. "Ρωτήστε τον, δεν ξέρω αγγλικά".


"Είμαι προσκυνητής. Έχω τάμα να φτάσω με τα πόδια στα Ιεροσόλυμα" και έστρεψε την προσοχή μας στις οπλές της «Αλίκης» όπου είχε χαραγμένο από έναν σταυρό. "Το κάνω για μένα", απάντησε με την ίδια ηρεμία και νηφαλιότητα που διατηρούσε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε. Αργές οι κινήσεις του, έστριψε τσιγάρο.




Δέχτηκε να βγει μαζί μας φωτογραφία. Ζήτησα την άδεια να την εμφανίσω δημόσια. Και μαζί με την άδεια δέχτηκα και ένα χαρτάκι με την διεύθυνση της ιστοσελίδας του, την οποία ανανεώνει τακτικά στους εκάστοτε σταθμούς του. Δεν τα κατάφερα να την ανοίξω. Όμως κράτησα τη βασική λέξη που σκελέτωνε το σύνολο της διεύθυνσης.
Pilgrim.


Σε θρησκευτικό αλλά ακόμη και σε πνευματικό επίπεδο pilgrim είναι ένας ταξιδευτής. Είναι εκείνος που ξεκινά μακρύ ταξίδι αναζήτησης μεγάλης ηθικής σημασίας. Είναι ένας προσκυνητής. (http://en.wikipedia.org/wiki/Pilgrim , http://en.wikipedia.org/wiki/Pilgrimage )
Μια εβδομάδα ολόκληρη χρειάστηκε να πάρει την απόφαση. Να τα αφήσει όλα πίσω και να ξεκινήσει την πορεία για να κατακτήσει το άγνωστο δικό του, το άγνωστο του κόσμου.
Έφυγε τυλιγμένος τη σημαία της ελευθερίας του, αφήνοντας έντονη την οσμή της αλλά ακόμη εντονότερη την απορία στα μάτια των περισσοτέρων.
Η φιγούρα του χανόταν ανάμεσα στα χέρια που σαν βάγια τον αποχαιρετούσαν: «καλό ταξίδι!» ."Στο καλό"!

54 σχόλια:

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Τώρα τι ανάρτηση έκανες ομπρελίνα μου ξέρεις; Στ΄ αλήθεια ξέρεις;

Margo είπε...

Mου θύμισε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πολλά χρόνια πριν "Το ταξίδι της χαμένης Κιβωτού" του Ναϊμυ. Ήμουν δεκάξι και είχα μαγευτεί από αυτό το ταξίδι με οδηγό την πίστη, τις δοκιμασίες, την αναζήτηση του εσώτερου εαυτού, την ελευθερία, την περιπέτεια. Νομίζω θα ψάξω να το βρω, αν και δεν είμαι πια δεκάξι και δε μπορώ πια να είμαι ελεύθερη.
Καλό σου βράδυ Ομπρελίτσα μου:))

Mariela είπε...

Καταπληκτικό...!!!

Margo,
η ελευθερία δεν έχει να κάνει ούτε με ηλικία, ούτε με τίποτε άλλο, παρά μόνο με την ψυχή σου!!!
Είναι μέσα σου η ελευθερία!
Μην το ξεχν'ας αυτό ποτέ!

Dee Dee είπε...

Το ειχαμε συζητησει και τοτε. Ειναι απιθανη ιστορια!

Ελευθερια και πιστη!!!

Μεγαλες δυναμεις και δυσκολο να τις κερδισεις!

Καλημερα φιλεναδα!!!
xxxxxx

faraona είπε...

Μπραβο ομπρελιτσα μου για την ανάρτηση!
Δεν εχω λόγια να εκφράσω αυτο που αισθάνομαι για τέτοιους ανθρώπους και πιστευω οτι ολα τα λόγια ειναι απολυτως περιττα.
Μπορω να φανταστω ομως πανω κατω τον πατερα του την μάνα του και το περιβάλον που μεγάλωσε.Σιγουρα θα ειχε πολυ ελευθερια,πολυ λιτότητα,ελάχιστες εξαρτήσεις απο αντικείμενα και είδη «πολιτισμού».
Ναναι καλα ο ανθρωπος!!!

αντωνης είπε...

Μπραβο !!!

Απιστευτη η θεληση του ταξιδευτη.
Και πολυ αλλιωτικος, καλα το γραφεις στον τιτλο.

Καλημερα!
:)

Maria Tzirita είπε...

Άλλη μια υπέροχα γραμμένη ιστορία, την οποία είχα τη χαρά ν'ακούσω από τα χείλη σου πριν καν την δημοσιεύσεις και νιώθω πολυ΄τυχερή γι αυτό! Διαβάζοντάς την βέβαια μαγεύτηκα ακόμα πιο πολύ! Φιλάκια καλή μου φίλη, να έχεις μια όμορφη μέρα!

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Δεν σε θεωρούμε γραφική, σε θεωρούμε τυχερή Ομπρελίτσα μας..Καλοτάξιδι στη μέρα σου

"ζαχαρούλα.." είπε...

κοίτα.. επειδή εγώ είμαι πάντα ειλικρινής και αυθόρμητη, έχω να πω ένα.... εγώ δεν βαριέμαι να διαβάζω για τον μικρό σου παράδεισο.... όποιος βαριέται να κοιτάξει από την άλλη μεριά.......

όσο για τον προσκυνητή.. ανατρίχιασα.. νομίζω ότι εγώ δεν θα είχα ποτέ την δύναμη να κάνω κάτι τέτοιο!!!!! τον θαυμάζω, τον συγχαίρω, τον εκτιμώ, τον σέβομαι...

καλημέρα αγαπημένη μου φιλενάδα!!!!

αντωνης είπε...

Και κατι αλλο να προσθεσω.

Οποιος σε θεωρησει γραφικη, να του καει το βιντεο και ο φουρνος μικροκυματων μαζι!!!

Αλλά δεν καταλαβα το υφος της εισαγωγης του κειμενου σου.
Σα να απολογεισαι μου φανηκε, μπορει βεβαια να κανω και λαθος.
Δεν υπαρχει λογος για "απολογιες",
οποιος δεν γουσταρει ας κανει τη βολτα του.

Φιλια & καλημερες!

Σταλαγματιά είπε...

Η πιο όμορφη ιστορία που έχω διαβάσει.
Πόση δύναμη και θέληση χρειάζεται για να το κάνει αυτό!!!

Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που αντιμετώπισαν το γαιδουράκι.
Σε ένα χωριό θα περίμενε κανείς να τους είναι γνώριμη η εικόνα.

Καλό ταξίδι στον παράξενο ταξιδευτή!!

Μαριλένα είπε...

ζηλεύω την ηρεμια και τη γαληνη του.
ζηλευω το ακύμαντο της ψυχής του..

ευχαριστώ για την ανάρτηση ομπρελίτσα μου. πολύ!

σας φιλώ και την καλησπερα μου!

roadartist είπε...

Απλά ανατρίχιασα.
Και έκανα χιλιάδες συνειρμούς..
..μου θύμισες τη φράση "θέλει τόλμη η αρετή".. Να είμαστε όλοι "αλλιώτικοι ταξιδευτές" στη κάθε στιγμή μας..
Θέλει τόλμη, αντοχές..αλλά η αξία τότε του κάθε 'τώρα' θα είναι ανεκτίμητη..
Τα φιλιά μου ομπρελίτσα μου ;)

✿ margarita είπε...

"Είμαι προσκυνητής. Έχω τάμα να φτάσω με τα πόδια στα Ιεροσόλυμα" ..."Το κάνω για μένα"

Eγω του εύχομαι ολόψυχα να εκπληρώσει τον στόχο του..και σίγουρα θα πάρει πολλά απο αυτο το ταξίδι και απο την διαδρομή και φτάνοντας στον προορισμό του!

Καλό του δρόμο!
Ο "προσκυνητής"είναι απο τα πολύ αγαπημένα μου κομάτια :)

Kαλό απόγευμα!

venceremos είπε...

καταπληκτικό!!!εχω μείνει αφωνη.!!!
να εχει καλο δρόμο ο αλλιώτικος ταξιδιώτης σου και εσυ να εισαι καλα να μας χαρίζεις τέτοιες αναρτήσεις,
φιλια καρυστινά

anima είπε...

Πόσο καιρό ήθελες να το γράψεις.Και να τώρα που...

Δύναμη ψυχής θέλει για να κάνεις τούτο το ταξίδι.Γιατί είναι από κείνα που σε κάνουν άλλον άνθρωπο

Πόσοι από μας άραγε ξεκινάμε προσκυνητές και στη συνέχεια λιποτακτούμε;

Απ΄το όνειρο.Απ΄το χρέος.Απ΄την Αγάπη...

Σε φιλώ γλυκά
μου χεις λείψει.Αφάνταστα...

eirini είπε...

Φιλενάδα τί φοβερή ανάρτηση!!!
Μπράβο στον προσκυνητή! Πολύ μου άρεσε η ιστορία του και σ'ευχαριστούμε που την έβγαλες! Σαν το Χριστούλη με το γαϊδουράκι του... αυτό μου θύμισε, πολύ συγκινητικό είναι!
Και θα πάει ως εκεί με τα πόδια;
Καταπληκτικό!!!

Φιλάκιααααααααααααααα!!!

Υ.Γ. Δεν μπορούσα να σε πάρω... δεν ήμουν μόνη.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Καναρινένια μου,

το μόνο που ξέρω είναι ότι τον κουβαλάω μέσα μου από εκείνη την ημέρα ψυχή μου... Το μόνο...

Απαλό το άγγιμά σου.
Πάντα.
Σα χάδι.
Σου στέλνω ένα φιλί αντιγύρισμα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Margo μου,
η μαγεία του ταξιδιού δε σβήνει,
κι ας μην είσαι δεκάξι... Είσαι ακομη καλύτερα. Κι ας αισθάνεσαι να σε βαραίνουν οι δεσμέυσεις. Στο βάθος της ψυχής μετράει τι χώρος έχει απομείνει.
Δύσκολο πράγμα η ελευθερία. Η αληθινή, εσωτερική ελευθερία. Δεν ξέρω αν γνωρίζω κάποιον αληθινά εσωτερικά ελεύθερο άνθρωπο. Ξέρω όμως ότι γνωρίζω πολλους που προσπαθούν να αποκτήσουν μεγάλο της κομμάτι...
Μαζί σου.
Καλό βράδυ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαριέλα μου,

όταν έρθεις στην πατρίδα να κανονίσεις να είναι για μέρες. Να πάμε εκεί, τα δικά σου μάτια βλέπουν πολύ διαφορετικά!
Όσο για την ελευθερία συμφωνώ ότι είναι μέσα μας, όμως παλεύει πάντα με ρόλους, συμβάσεις,κατεστημένο και χίλια δυο άλλα η ταλαίπωρη...
Πρέπει να είσαι γενναίος πολεμιστής για να την προστατεύσεις! Και πρέπει να μην ξεχνάς να κοιτάς μέσα σου, στα θέλω τα αληθινά σου.
Έτσι λέω...
Και νομίζω ότι η Μαργκο στους παραπάνω δυνάστες αναφέρεται...
Κρατάω τη φράση σου: "Είναι μέσα σου η ελευθερία!
Μην το ξεχνάς αυτό ποτέ!"


Καλό βράδυ, πολλά πολλά φιλιά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Dee Dee μου,

ναι, την ίδια ώρα σε πήρα τηλέφωνο να σου πω για την εμπειρία...

Δύσκολο λέει...
Αλλά όσο πιο βαθιά στα πεδία μάχης γυρεύοντάς τις χάνεσαι, τόσο μεγαλύτερη η δύναμή τους, τι λες;

Πολλά φιλιά φιλενάδα μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Φαραόνα μου,
ευχαριστώ.
Είναι στιγμές σημάδια(όπως τις λέει και η Ταλισκερ) αυτές οι στιγμές.
Λίγο που μπόρεσα να μιλήσω μαζί του κατάφερα να μάθω ότι ζούσε σε ένα χωριό ορεινό, δεν είναι παιδί της πόλης.
Πόσο δύσκολο να είσαι ολιγαρκής, αδέσμευτος από τις πολυτέλειες, ελεύθερος σαν άλογο να προχωρείς, να γεμίζεις εικόνες, εμπειρίες, να γεύεσαι επιλεγμένη μοναχικότητα...
Έχει έναν στόχο, κερδισμένος θα φτάσει.
Αναρωτιέμαι κι εγώ ποιο να ναι το υπόβαθρο που τον οδήγησε στην απόφαση. Και πως κατάφερε να οργανώσει τις οικονομίες του, τις όσες του χρειάζονταν για το ταξίδι, γιατί ασφαλώς και είναι χωρίς δουλειά για δύο χρόνια...
Και λυπάμαι αφάνταστα για το γραμματάκι που έλειπε από τη διεύθυνση και έχω χάσει τα ίχνη του. Αν και γνωρίζει τη διεύθυνση της ομπρέλας (Θα βαρέθηκε όμως ο άνθρωπος να περιμένει δυο μήνες για την ανάρτηση...).

Φιλιά πολλά, καλό σου βράδυ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αντώνη μου,
ευχαριστώ πολύ!

Όπως το λες. Απίστευτη... Δύσκολο να συλλάβεις την αληθινή διάσταση μιας τέτοιας πορείας και μιας τέτοιας απόφασης.

Ήθελα καιρό να μιλήσω για τον Ματέους. Όπως και για το Ελατοχώρι, χα,χα... Φαντάζεσαι, θα κάνω φθινοπωρινή ανάρτηση με ομίχλη μες στην Άνοιξη όπως πάω...

Είμαι σε αναμονή, εννοείται!
Να είσαι καλά, φιλιά στην Π.
Καλό ξημέρωμα.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαρία μου,

με τον καλό σου λόγο στα χείλη με κάνεις και κοκκινίζω...
Ωραία η ιστορία αυτή καθεαυτή θα έλεγα... Τι λες; Για σκέψου το...

Φιλιά πολλά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Carpe diem μου,

κάτι τέτοιες στιγμές και εγώ αισθάνομαι τυχερή...

Σ' ευχαριστώ, έρχεσαι πάντα με το απαλό σου φρέσκο άρωμα!

Καλό ταξίδι στη νύχτα σου ;))))
Σε φιλώ.

αντωνης είπε...

Εχουμε χιλιοπει, Τ.Ε.Ε.Π.

Φιλια, καλο βραδυ!!!
:)))

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ζαχαρούλα μου,

Αν ενθουσιαστώ με κάτι, δε με σταματάς, το ξέρεις, παίρνω φόρα...
Άντε, τέτοια να μου λες, να σας γράφω κάθε μέρα για τον μικρό παράδεισο....(αστειεύομαι...)
Όταν θα ξανάρθεις θα σε πάω οπωσδήποτε βολτίτσα κατα κει πάνω, θα ναι και άνοιξη μάλλον, ποιος μας πιάνει...

Σαν από το πουθενά εμφανίστηκε, αθόρυβα, αθόρυβος και ο ίδιος. Έχω μια φωτογραφία του με τα παιδιά, να τον έβλεπες με πόση τρυφερότητα και πόσο ήπια τους μιλούσε... Κανένας δεν τον πέρασε για τρελό. Όλοι είδανε στην παρουσία του το άπιαστο. Και κάποιοι, προς στιγμήν αυτό που θα θέλανε να κάνουνε και οι ίδιοι. Να τα αφήσουν όλα πίσω και να προχωρήσουν στο άγνωστο με στόχο ιερό.


Καλό σου βράδυ, φιλενάδα μου!
Να προσέχεις.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αντώνη,

χα,χα,χα,χα!!!!!!!!

Όταν ανοίγεις τη δική σου ομπρέλα, η δική μου ανοίγει μπουκάλι κρασί, κόκκινο εννοείται, γιατί έχει έρθει στη γιορτή η απλότητα. Ενα και ένα κάνουν δύο μερικές φορές.
Μερικές φορές το ξεχνάω αυτό. Και καλά που υπάρχουν και οι φίλοι να μου το θυμίζουν...
Στην υγεία σου, βρε Αντώνη!
Να είσαι πάντα καλά!

υ.γ. έχεις όμως μια παρατηρητικότητα... την πιάνεις με τη μία την λεπτομέρεια, στο χω ξαναπεί!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αναστασία μου,

θεώρησα ότι άξιζε η αναφορά...

Για το γαϊδουράκι κι εγώ την ίδια εντύπωση είχα. Πάνε αυτά τα χρόνια...
Ασχετο λιγάκι, αλλά το πιστεύεις ότι έχω μνήμες και πάλι στο χωριό από το σπίτι της γιαγιάς όπου δίπλα στην κουζίνα στον κάτω όροφο υπήρχε παχνί, όπου κοιμόταν ο γαϊδαράκος μας ο Πολυχρόνης;
Είναι από τις πρώτες μου αναμνήσεις...

Καλό ταξίδι να ευχηθούμε στον ταξιδευτή μας, λοιπόν,

πολλά φιλιά και από μένα μικρό μου!

αντωνης είπε...

Εμ πως νομιζεις οτι την αποκτησα τη μυωπια;;; Απο την πολλη παρατηρητικοτητα βεβαιως βεβαιως.

:)

Φιλουρες!!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αντώνη,

χα, τώρα σε είδα...

Ναι,
Τ.Ε.Ε.Π.!!!!!!!

Φίλια φιλιά φιλίας!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αντώνη, α...
θα μου το κολλήσεις, φίλε αυτό το... βεβαίως βεβαίως...
Πολύ με αρέσει μπρε...

Σ'εχω παρατηρήσει που παρατηρείς,τις προάλλες πρόσεξες σε φίλη μας ένα α΄ενικό και τότε ήταν που σου έβγαλα το καπέλο...
Χαλάλι η μυωπία!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαριλένα μου,

Κι εγώ. Κι εγώ τη ζήλεψα.

Εγώ σ' ευχαριστώ που ήρθες μαζί μου!

Να είστε και σεις καλά!
Φιλιά στο Ραφάκι.
Διάβασα προσεκτικά σήμερα.
Θα τα πούμε!

Καλό βράδυ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

roadartist μου,

αυτούς τους συνειρμούς και τι δε θα δινα να τους ακούσω...
"Ταξιδευτές στο τώρα"...πόσο μακριά είμαστε από αυτό.Χρειάζεται να μας το θυμίζουμε πολλές φορές.
Γιατί πράγματι, ταξιδευτές είμαστε σ' αυτή τη ζωή.
Αλλά θέλει τόλμη.
Γιατί άλλο να ταξιδεύεις βολεμένος και ακίνητος σ' ένα βαγόνι τρένου και άλλο να σαι μηχανοδηγός...

Τα φιλιά μου ;))))
Καλό βράδυ, κοριτσάκι μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

edelweis,

πόσο χαίρομαι που πέρασες το κατώφλι της ομπρέλας μου!
Γιατί ήταν θέμα χρόνου να περάσω εγώ το δικό σου. Φίλη της φίλης μου και να μη περάσω για καφέ;;;

Προσπαθώ, ξέρεις να φανταστώ τις μέρες και τις νύχτες του παρέα με την Alice... Όταν τον είδα με πόση αγάπη της "μιλούσε" θυμήθηκα το κείμενο που κάναμε στο σχολείο και το διδάσκονταν μέχρι πριν δύο χρόνια τα παιδιά: "Ο μπαρμπα-Γιάννης και ο γάιδαρός του" και του μίλησα γι' αυτό το κείμενο. Με αφορμή αυτό μου είπε ότι ποτέ δεν την ιππεύει. Σέβεται και αγαπά έμπρακτα...

Θα ήθελα πολύ να μάθω την εξέλιξη της πορείας του. Θα περνούσε Τουρκία από μέρη απ' όπου δε θα τρόμαζε η Alιce του.

Σε καλωσορίζω για ακόμη μια φορά! Τα φιλιά μου!

"ζαχαρούλα.." είπε...

ομπρελίτσα...... τι κάνεις????????

γράφω την καινούρια μου ανάρτηση και εχω κάνει βουτιά στις αναμνήσεις!!!

στείλε με πμ την διεύθυνση του mateus. ίσως κάτι καταφέρω!!!

φιλάκια!!!!!!!!!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

venceremos μου,
κι εγώ το ίδιο έπαθα,
προσπαθούσα να το βάλω σ' ένα κουτάκι του μυαλού όλο αυτό, αλλά όλο περίσσευε...
Ευτυχώς έχω πάντα μαζί μου την μηχανή όταν ανεβαίνω στο χωριό και έτσι πήρατε και γεύση ...οπτική του θέματος!

Να είσαι και εσύ καλά!

υ.γ. χμ...
τόνους βλέπω :))))

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ανιμάκι μου,

πόσες φορές σε "έπρηξα" με αυτόν τον άνθρωπο;
Και να τώρα που...
Αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό.
Ότι ο άνθρωπος αυτός θα επιστρέψει πολύ διαφορετικός.

Για να μη λιποτακτήσεις πρέπει να πιστεύεις βαθιά πριν το προσκύνημα.
Εύκολο το χεις μες στην ανόητη ταχύτητα και την αμυντική πολιτική του καθενός να ριζώσει η πίστη;
Και ας ακολουθεί ντροπή την κάθε λιποταξία. Έχουμε μάθει και να απωθούμε. Έτσι μας είπανε...

Και μένα μου έλειψες ...
σε σημείο που άρχισα και να ανησυχώ...
Φιλιά πολλά, να σε προσέχεις!

Δημιουργία είπε...

Ευτυχισμένος αυτός που μπορεί και κάνει πράξη το ονειρο του, κατω απο οποιεσδηποτε συνηθκες!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ρηνιώ μου,

κοίτα να δεις! Αυτόν τον συνειρμό κάναμε με το δρομάκι όταν έφυγε και κρατήσαμε την εικόνα του! Θα σου στείλω τη φωτογραφία του με τα παιδιά και θα καταλάβεις!

Φαντάζομαι ότι θα γυρίσει και με τον ίδιο τρόπο,
χα,χα... θυμήθηκα τώρα τη διαφήμιση... Πού να μπει η Alice σε αεροπλάνο...

Όντως συγκινητικό.
Γι' αυτό σου λέω, έλα στον Κεχρόκαμπο!

Δώσε σήμα να σε πάρω μόλις βρεις χρόνο!
Μου λείπεις.
Φιλιά πολλά πολλά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ζαχαρούλα μου,
είναι να μην πάρω μπρος εγώ...
(απλώς μπήκα σε λίγο πιο φυσιολογική ροή καθημερινότητας :))) ).

Τι μου είπες τώρα;
Ξέρεις ότι τρελαίνομαι για τέτοιες βουτιές...
Α, ρε, που πήγες και γεννήθηκες τόσα χιλιόμετρα μακριά;

Θα ψάξω να βρω το χαρτάκι, γιατί ξέρεις, δεν πετάω...
Προσπάθησα πολύ αλλά κάτι λάθος μου έγραψε...
Τι είναι αυτό το πμ;
Αν τα καταφέρεις θα πάρω μεγάλη χαρά!

Φιλιά πολλά πολλά!
Περιμένω την ανάρτηση!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Δημιουργία μου καλή,

πόσο δίκιο έχεις...
Ευτυχισμένος και ελεύθερος.
Έχεις διαβάσει τη "Μεγάλη Πράσινη" της Ευγενίας Φακίνου;

Αμέτρητα φιλιά σου στέλνω.
Καλό βράδυ!

Unknown είπε...

ξέρεις πως μου δημιούργησε την αίσθηση του φεύγα όλο αυτό και αυτό είναι κάτι που εκ φύσεως το έχω. έτσι πολλά λόγια δεν θα πω. πιστεύω πως ήδη έχεις καταλάβει το ύφος μου αυτή τη στιγμή. και ιδίως το βλέμμα μου. μισόκλειστο και ταξιδιάρικο...

αλλά θα πω και κάτι ακόμη...

κουκλί το κουκλί. αχχχχχχχχχχχ!!!

:)))

φιλιά βρόχινα...

fanoula είπε...

Ομπρελίτσα καλημέρες!! Μ΄αρέσουν οι αναρτήσεις σου και πάντα έχεις έναν ιδιαίτερο τρόπο να μας ταξιδεύεις !
μη σταματήσεις!!

Artanis είπε...

Καλημέρα από ΝΖ, κόκκινη ομπρέλα...
Με συγκίνησε η ανάρτησή σου...

. είπε...

Ζήλεψα τον ταξιδευτή Ομπρελίνα μου!
'Οπως πάντα υπέροχος ο τρόπος που παρουσίασες το περιστατικό.
Αυτοί οι άνθρωποι γίνονται σοφοί μέσα από τη μελέτη όχι των βιβλίων, αλλά των ίδιων των ανθρώπων που γνωρίζουν μέσα στο ταξίδι της ζωής τους.

Να έχεις ένα όμορφο βράδυ!

Αλεξάνδρα είπε...

Σε αυτούς τους ανθρώπους υποκλίνομαι!

Δεν έχω την δύναμή τους και στέκομαι να τους θαυμάζω...

Τυχερή που βρέθηκες κοντά στη αύρα του...

Τυχεροί κι εμείς που μας κοινώνησες την ιστορία και μας έφερες τις φωτογραφίες.

να είσαι καλά

LIA είπε...

Κόκκινη ομπρελίτσα μου, γλυκιά καλησπέρεα!

Πόση σοφία και πόση δύναμη μας κερνάει η ανάρτησή σου αυτή! Είναι και η μαεστρία, με την οποία απλώνεις στα μάτια μας τα γεγονότα, που μας χαρίζουν μια ξεχωριστή ομορφιά, μια υπέροχη διάθεση, μια δροσερή αύρα ζωής.Είσαι τυχερή, που έτυχε στο δρόμο σου, η ευλογημένη και σπάνια αυτή συνάντηση.Και έγινε και στο αγαπημένο σου χωριό, τι πιο όμορφο;Είναι ανώτερη σοφία, να μπορείς να κάνεις πραγματικότητα το όνειρό σου, την υπόσχεσή σου, το τάμα σου.Χρειάζεται ψυχή και δύναμη,είναι μια ευλογία του μυαλού, της καρδιάς της σκέψης, του αισθήματος.Ο Ματέους,μόνο 26 χρονών, και είναι γεμάτος από όλα αυτά.Κοιτά, με τόλμη στο βάθος της ψυχής του, και παίρνει την απόφαση, γιατί τελικά, αυτή η απόφαση, οδηγεί στην ελευθερία και στην ολοκλήρωση του ονείρου της ψυχής του!Είναι επιτυχία της πίστης και της ανθρώπινης θέλησης.Και η νίκη, για οτιδήποτε, χρειάζεται πίστη, δύναμη, θέληση και τόλμη. Να τολμάς, ν΄αφήνεις πίσω, να ξεκινάς! Πόσο τον "ζηλεύω"! Με συντροφιά, την ευλογημένη "Αλίκη" του,τον ήχο των βημάτων της, τις ανταύγειες που σκορπίζουν στον αέρα, τον ουρανό, τον ήλιο ,το φεγγάρι,τ' αστέρια, με μόνη αφή, το φύσημα του ανέμου, προχωρά.Και προχωρά, να κολυμπήσει στα λιμάνια της γαλήνης, αποσυντονίζοντας τη μικρότητα, τη μετριότητα και τη ρουτίνα, δίνοντας άνοιγμα στην ψυχή.Και ακολουθεί το τάμα του, γεμάτος από το φως που πηγάζει αστείρευτο από μέσα του.Και όλα είναι ήρεμα και γαληνεμένα.Νάματα να πλένεται και θυμάρια να μεθά, να δυναμώνει και, η απόσταση να γίνεται, όλο και πιο μικρή, όλο και πιο μαγική, μέχρι να φτάσει το το τάμα της ψυχής του.Καλό ταξίδι, στον παράξενο, τολμηρό, δυνατό, περήφανο, αποφασιστικό και ΕΛΕΥΘΕΡΟ, ταξιδιώτη.
Πολλά φιλάκια και καλό σου μήνα.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Νεράιδα μου,

ξέρω...
Και χμ,
νομίζω ότι το φέρνω στο μυαλό,
αυτό το βλέμμα το φευγάτο και ταξιδιάρικο...
Είναι αυτό που με φέρνει κάθε φορά κοντά σου!

Όσο για ...
Ναι, έτσι ακριβώς...

Φιλί!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Φανούλα μου,

να περνάς, να περνάς,
μου φέρνει χαρά η παρουσία σου!
να σαι πάντα καλά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Artanis μου,

κι εσύ με συγκινείς με αυτό το N.Z....
να είσαι καλά!
Τα φιλιά μου!
Καλή εβδομάδα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ανασαιμιά μου,

κι εσύ όπως πάντα με τις αλήθειες σου...και τον δικό σου, ιδιαίτερο τρόπο!

Πολλά πολλά φιλιά καλή μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αλεξάνδρα μου,

δεν ξέρω κι εγώ αν θα μπορούσα ποτέ να αντλήσω τέτοια δύναμη και να τολμήσω κάτι ανάλογο...
Γι' αυτό κι εγώ είναι από τις λίγες φορές που λέω δυνατά τη λέξη "θαυμάζω"...

Αυτός ο άνθρωπος εμφανίστηκε μπροστά μου από το πουθενά...Για να μου αποδείξει ότι δεν υπάρχει μόνο σε σενάρια κινηματογράφου...

Χαίρομαι που το μοιραστήκαμε. Αλήθεια... Το ήθελα καιρό.

Σε φιλώ.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Κόκκινη ομπρελίτσα μου, γλυκιά καλησπέρεα!

Πόση σοφία και πόση δύναμη μας κερνάει η ανάρτησή σου αυτή! Είναι και η μαεστρία, με την οποία απλώνεις στα μάτια μας τα γεγονότα, που μας χαρίζουν μια ξεχωριστή ομορφιά, μια υπέροχη διάθεση, μια δροσερή αύρα ζωής.Είσαι τυχερή, που έτυχε στο δρόμο σου, η ευλογημένη και σπάνια αυτή συνάντηση.Και έγινε και στο αγαπημένο σου χωριό, τι πιο όμορφο;Είναι ανώτερη σοφία, να μπορείς να κάνεις πραγματικότητα το όνειρό σου, την υπόσχεσή σου, το τάμα σου.Χρειάζεται ψυχή και δύναμη,είναι μια ευλογία του μυαλού, της καρδιάς της σκέψης, του αισθήματος.Ο Ματέους,μόνο 26 χρονών, και είναι γεμάτος από όλα αυτά.Κοιτά, με τόλμη στο βάθος της ψυχής του, και παίρνει την απόφαση, γιατί τελικά, αυτή η απόφαση, οδηγεί στην ελευθερία και στην ολοκλήρωση του ονείρου της ψυχής του!Είναι επιτυχία της πίστης και της ανθρώπινης θέλησης.Και η νίκη, για οτιδήποτε, χρειάζεται πίστη, δύναμη, θέληση και τόλμη. Να τολμάς, ν΄αφήνεις πίσω, να ξεκινάς! Πόσο τον "ζηλεύω"! Με συντροφιά, την ευλογημένη "Αλίκη" του,τον ήχο των βημάτων της, τις ανταύγειες που σκορπίζουν στον αέρα, τον ουρανό, τον ήλιο ,το φεγγάρι,τ' αστέρια, με μόνη αφή, το φύσημα του ανέμου, προχωρά.Και προχωρά, να κολυμπήσει στα λιμάνια της γαλήνης, αποσυντονίζοντας τη μικρότητα, τη μετριότητα και τη ρουτίνα, δίνοντας άνοιγμα στην ψυχή.Και ακολουθεί το τάμα του, γεμάτος από το φως που πηγάζει αστείρευτο από μέσα του.Και όλα είναι ήρεμα και γαληνεμένα.Νάματα να πλένεται και θυμάρια να μεθά, να δυναμώνει και, η απόσταση να γίνεται, όλο και πιο μικρή, όλο και πιο μαγική, μέχρι να φτάσει το το τάμα της ψυχής του.Καλό ταξίδι, στον παράξενο, τολμηρό, δυνατό, περήφανο, αποφασιστικό και ΕΛΕΥΘΕΡΟ, ταξιδιώτη.
Πολλά φιλάκια και καλό σου μήνα.

Καλή μου Λία,
τι να πω εγώ όταν εσύ μου γράφεις έτσι;Τι να πω που ήρθες πλάι μου από τόσο μακριά να πεις όσα εγώ δεν μπόρεσα;
Σ' ευχαριστώ.
Να είσαι καλά και ευλογημένη!
Σε φιλώ!