Πόσο γρήγορα ξεχνάμε….Ώρες ώρες αισθάνομαι ότι όλα έχουν βρει τόσο γρήγορα τους κανονικούς τους ρυθμούς.
Αδιαφορία , αυτό που λένε «κοινωνική παθητικότητα»
ή άμυνα στις τόσο ευαίσθητες προσωπικές μας ισορροπίες;
Απορρόφηση στην καθημερινότητα μας ή Βόλεμα στον μικρόκοσμό μας;
Ακόμα ένα θέμα που μας απασχόλησε με το τηλεκοντρόλ στο χέρι από τον καναπέ μας;
Πόσο εθισμένοι είμαστε στην ταχύτητα; Στην εναλλαγή ακόμα και των σκέψεων και της θεματολογίας του ενδιαφέροντός μας; Πού καιρός για μονοπώλια…
Πείτε μου, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ή ενοχλητικό σκουπίδι στο γιορτινά μας στολισμένο σπίτι που θα το κρύψουμε κάτω από το χαλί;
Ο Ελύτης είχε πει, «καλύτερα να δοκιμαστείς και να αποτύχεις παρά να μένεις βολεμένος στην αφάνειά σου»
Είμαστε διατεθειμένοι; Κι αν είμαστε μπορούμε; Ή θα μείνουμε εγκλωβισμένοι σε αμυντικές πολιτικές επιβίωσης; Πώς θα ξαναφτιάξουμε μονοπάτια στη ζούγκλα μας;
Πείτε μου…
34 σχόλια:
Οχι Κόκκινη Ομπρελίτσα δεν έχουμε ακόμη ξεχάσει..καθόλου..
Ειδικά αν ήσουν εδώ, είναι αρκετά πιο έντονο..
Σήμερα πήγαμε μια βόλτα στο κέντρο, όλα τα πάντα καμένα.
Υποτίθεται ότι τέτοιες μέρες θα νιώθαμε προσμονή για τις γιορτές..
Ποιες;; Παντού όλα καμμένα..
Κανείς από τη παρέα μου δεν έχει διάθεση γιορτινή. Σε κάποια μπαλκόνια κάποιοι έχουνε στολίσει, εκεί το νιώθεις πως έρχονται οι γιορτές..
Φτάσαμε στη Πλάκα.. Νέκρα..
Εκεί που πριν μια εβδομάδα ακριβώς τα πάντα έσφιζαν από ζωή και δεν έβρισκες που να κάτσεις.. Ο κόσμος μουδιασμένος, δεν βγαίνει από το σπίτι του. Δεν έχω δει ξανά τέτοια ερημιά..Υπάρχει φόβος.
Η Κηφισίας (απ'ότι μου είπανε φίλοι) πιο νωρίς..άδεια..
Ακόμη δεν έχουμε ξεχάσει..
Από εβδομάδα ήδη έχουνε διοργανωθεί διαδηλώσεις στο κέντρο..
Από την μία αυτή η κατάσταση, από την άλλη και να θες να ξεχάσεις Κόκκινη Ομπρελίτσα, δε θα μπορέσεις πρακτικά..
Γιατί όλα αυτά που έγιναν, τις επιπτώσεις τους δεν τις έχουμε δει ακόμα, θα τις αισθανθούμε στο μέλλον. Τουλάχιστον εμείς στην Αθήνα, σίγουρα στο πετσί μας..
Και δυστυχώς δεν θα είναι καθόλου καλές σίγουρα.
Εύχομαι να μπορέσουμε να ξεχαστούμε για λιγάκι να νιώσουμε λίγο τις μέρες των γιορτών.. αν και υποσυνείδητα τα συναισθήματα στους περισσότερους θα υπάρχουν, θα λειτουργούν υπόγεια.
Πολλά φιλάκια.
Θα πω λιγα πραγματα, γιατι τα λογια δεν εχουν τοση αξια πια. Ας πραξουμε ο καθενας οτι μπορει καλυτερα για να αλλαξουμε επιτελους ροτα σ' αυτη τη χωρα.
Να πω απλα οτι δεν εχω ορεξη για να γιορτασω.
Και δεν φταιει μονο η δολοφονια ενος 15αχρονου παλληκαριου. Αν κοιταξουμε διπλα μας θα δουμε πολλη δυστυχια και η φτωχεια ειναι πλεον αρκετα εκτεταμενη.
Πολλοι εργαζομενοι αμφιβαλλω αν θα παρουν το δωρο των Χριστουγεννων, γιατι οι επιχειρησεις που εργαζονται εχουν βρεθει σε αδιεξοδο μετα το κοψιμο των τραπεζικων δανειων.
Δεν ειμαι μηδενιστης, αλλά δεν βλεπω φως στο τουνελ.
Ειδωμεν...
*Δεντρο δεν θα στολισουμε φετος, δεν υπαρχει ορεξη.
Κοκκινη ομπρελα μου
καλημερα
νομιζω οτι ο καθενας μας εχει τους δικους του τροπους να αντιδρα.
Μονο που αυτος ο τροπος καθρευτιζει πολλα απο τον χαρακτηρα του.Αλλωτε καλα κι αλλωτε κακα.Αυτο που δεν μπορω ουτε να διανοηθω ,ουτε να κατανοήσω καθόλου μα καθόλου, ειναι η απο την μια μερα στην αλλη, τραλλαλουμ τραλλαλουμ αλλαγη διαθεσης ταχα για να παρει καποιος τα πανω του.
Αν αυτο που βιωνει καποιος κι εν προκειμενω ο πονος της ΔΙΑΛΥΣΗΣ της πατριδας του ειναι επιφανειακος τοτε ναι, γίνεται αυτο...αν ομως ειναι βαθυς ο προβληματισμος και η θλιψη ....αυτο που λεει και η Αρτιστα αλλα και ο Αντωνης με καλυπτουν πληρως.
καλη μερα!
Ομπρελιτσα
πρωτη φορα, ειλικρινα, ενοιωσα μεσα μου τοσο μπερδεμενη.
ενα κυμα συναισθηματων που το ενα καλυπτε και συμπληρωνε η και εδιωχνε το αλλο.
πρωτη φορα δεν ηξερα πως να νοιωσω.
και δεν ξερω αν και αυτο εχει να κανει με την προσμονη των γιορτων, που υποτιθεται οτι ειναι μερες χαρας, αλλα διαβαζοντας στα διαφορα blogs διαπιστωνω οτι ολοι λιγο πολυ ετσι νοιωσαν, νοιωθουν...
μακαρι απο την καταιγιδα να ερθει η γαληνη. αλλα αναρωτιεμαι τη γαληνη θα ειναι αυτη που θα γεννηθει.
αν ειναι αδιαφορια, απραξια τοτε κερδος μας τα αποκαιδια, το πλιατσικο, ο χαμος του Αλεξη.
δεν μπορω να δω ουτε γω απο μια χαραμαδουλα αισιοδοξια για το μελλον.
και δεν δηλωνω πεσσιμιστρια.
αυτα.
καλημερα και φιλια πολλα.
Ναι, ξεχνάμε κι αυτό με προβληματίζει κι εμένα.
Ευτυχώς απ'ότι φαίνεται οι νέοι δε θα ξεχάσουν τόσο εύκολα.
Εξάλλου είναι τόσο πολλά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και θ' αντιμετωπίζουν για καιρό ακόμη
Έτσι... όπως τα λέει η Ροντούλα κι ο Αντώνης, υπάρχει αυτό το μούδιασμα, κόσμος που στην ερώτηση "τι κάνεις", απαντά "ας τα λέμε καλά, όσο καλά μπορούμε να είμαστε με όσα συμβαίνουν...". Υπάρχει ένα διάχυτο πένθος, μια στεναχώρια κι αυτό είναι υγιές, γιατί υπάρχει πραγματικός λόγος. Είναι θλίψη, δεν είναι κατάθλιψη γι αυτό και ελπίζω ότι θα μας οδηγήσει κάπου. Όχι, αυτή τη φορά δε θα ξεχάσουμε τόσο εύκολα, δε μπορούμε να αφεθούμε και να ξεχαστούμε στην καθημερινότητα, γιατί αυτή η ίδια καθημερινότητα συνεχώς μας το υπενθυμίζει...
Καλημέρα σου αγάπη μου...
Ομπρελίτσα μου καλημέρα! θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Αντώνη... δεν υπάρχει όρεξη για τίποτα. Πλέον δεν νιώθω ότι έρχονται γιορτές...
Σε φιλώ γλυκά!!!!!!
θέλω να σου πω κι άλλα, όμως από το τηλέφωνο! Καλημερούδια!!!!
Εγω θα γιορτασω .... και ισως να ανεβασω κι εγω μια αναρτηση καποια στιγμη. Ειμαι πολυ θυμωμενη με τα πλιατσικα και τις καταστροφες ..... ολα τα αλλα γινοντουσαν ουτως η αλλως καθημερινα....δυστυχως!
Καλες γιορτες με αγαπη και ζεστασια!!
καλημερα φιλεναδα!!
Κενό
ή
καινό
Εξαρτάται πως το βλέπεις μάτια μου.Και τι περιμένεις
Αν περιμένεις.Αν μπορείς.Και το αντέχεις...
Φιλί
[που ελπίζει στο καινό.Για να μπορεί να αντέχει...]
μια χαρα τα γραφεις.
ομως για να ερθουμε στα δια ταυτα εσυ προσωπικα τι κανεις?
θαθελα να ξερω γιατι εγω στο δικο μου,ειμαι τοσο αποραφημενη απο τις δυσκολιες που δεν κανω τιποτα.
και δεν ειναι βολεμα.
ειναι ο αγωνας για το καθε μερα που αν δεν γινει δεν εχει φαι.απλα.
φιλια καρυστινα
Δυστυχώς η ζωή και τα προβλήματα της έχουν τόσα επανωτά χτυπήματα που ζούμε πια σε μια ταχύτητα συναισθημάτων και λησμονιάς.Δεν θέλουμε να ξεχάσουμε μα είμαστε αναγκασμένοι να γυρίσουμε τις σελίδες..όχι σελίδα ..σελίδες ..τόσο γρήγορα έρχονται τα χτυπήματα και οι δυσκολίες μα και οι χαρές μαζί μόνο που είναι ελάχιστες.
Εδώ που φθάσαμε, κόκκινη ομπρέλλα, και να θέλαμε δεν μπορούμε να κρυφτούμε..
Κοκκινομπρελίτσα μου , προχωράμε, απλώς προχωράμε, χωρίς να ξεχνάμε!!
Λειτουργούν οι άμυνές μας, λειτουργούν οι ικανότητες να μεταμορφώνουμε το γκρίζο σε φως, την μελαγχολία σε ελπίδα, γιατί χωρίς φως και ελπίδα , πώς???? Πώς θα προχωρήσουμε????
Roadartist μου,
το ξέρω φιλενάδα. Για σένα το ξέρω.Αλλά πόσοι σαν κι εσένα; Δέκα; Εκατό; Διακόσιοι; Έχω τρομάξει λίγο. Ανοίγω την τηλεόραση και δείχνουν όλα ιδανικά. Μένω στη σκέψη ότι αμύνονται όλοι, προσπαθούν να ξορκίσουν το κακό προσποιούμενοι ότι όλα έχουν επανέλθει στα κανονικά τους. Με βολεύει αυτή η σκέψη. Ότι είναι άμυνα και διάθεση προστασίας. Και μετά πάλι αμφισβητώ. Γιατί βλέπω ότι δεν είναι λίγοι οι ατομιστές, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν στο "ε, και τι έγινε". Και θλίβομαι. Και λυπάμαι πραγματικά. Γιατί νιώθω ότι θα ξεπεραστεί και θα ξεχαστεί, όπως τότε με τις φωτιές στην Πελοπόννησο. Και έχω τρομάξει. Με τη βία στην καθημερινότητά μου. Έχουμε γίνει ανεκτικοί στην αισθητική της βίας. Την έχουμε κάθε μέρα σπίτι μας, πρώτη καθεδρία μέσω της τηλεόρασης. Ανθρωποι γύρω μας, υπεράνω πάσης υποψίας, υποτίθεται λειτουργοί και πνευματικοί άνθρωποι ασκούν βία καθημερινά στα ίδια μας τα παιδιά. Μέσα σε μια εβδομάδα μόνο το παιδί μου να αναφέρω τι "βιασμούς" έχει υποστεί θα καταλάβεις πόσο χώρο της έχουμε δώσει(θέλω πολύ να μιλήσω για αυτό, αλλά θα πρέπει να σου απαντήσω με ολόκληρη ανάρτηση. Θα το κάνω όμως,δε θα αντέξω, το ξέρω).
¨ωρες ώρες μπερδεύομαι. Λειτουργεί μέσα μου το κλίμα των Χριστουγέννων, είναι η αγαπημένη μου γιορτή, και αμέσως μετά έρχεται η θλίψη, δεν μπορώ να χαρώ, βλέπω τόση δυστυχία γύρω μου, που όχι, μόνο σε πυροτεχνήματα χαράς περιορίζομαι.
Ελπίζω να μην είμαστε Κασσάνδρες. Ελπίζω να μη δούμε τα χειρότερα. Θέλω πάντα να ελπίζω, το ξέρεις, πιστεύω πολύ στη δημιουργική δύναμη που σιγοβράζει στη νέα γενιά.
Τα φιλιά μου, καλή μου, ας προσπαθήσουμε με αγάπη να προσεγγίσουμε τα πάντα...
Καλό σου βράδυ.
Αντώνη μου,
είπες τις μαγικές λέξεις. Ο καθένας όπως μπορεί καλύτερα.
Δεν μπορώ να την προσπεράσω τη δυστυχία γύρω μου. Όσο κι αν με απορροφάει κάποιες στιγμές η αμείλικτη καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις που τρέχουν.Θα μου πει κάποιος, μα τόσο καιρό χτίζεις, δε θα πρέπει να απολαύσεις, τι φταις εσύ που οι γύρω σου δεν φρόντισαν να... Δε μπορώ. Κάπου θα φταίω κι εγώ. ΄Γιατί ανέχτηκα, γιατί συμβιβάστηκα, γιατί έπρεπε να φωνάξω παραπάνω.
Είμαι μπερδεμένη, στ' αλήθεια. Από τη μια η από φυσικού αισιοδοξία μου και από την άλλη όλα τα ασύλληπτα που συμβαίνουν. Το δέντρο μου το στόλισα, πολύ πριν, αλλά και πάλι θα το στόλιζα. Αρκετή βία έχει εισπράξει η μικρή μου τον τελευταίο καιρό. Δεν έχω το δικαίωμα να της στερήσω τη γιορτή. Αλλιώς... Θα μου γυρίσει μπούμερανγκ, θα βγάλει την οργή και το θυμό της μεγαλώνοντας, κι εγώ θέλω να τη γεμίσω αγάπη. Για τα μικρά και τα μεγάλα,με κάθε τρόπο, να νιώσει τη γλύκα της γεύσης της, να τη δει να γιατρεύει πληγές επί του πρακτέου...
Ίσως είμαι σε λάθος λογική. Δεν ξέρω.
καλό βράδυ, και να στολίσεις. Η ζωή περιμένει τις μικρές γιορτινές λεπτομέρειες για να έχει δύναμη να πάρει ξανά την ανηφόρα.
Καλό βράδυ αγαπημένε φίλε. Φιλιά.
Κραταμε την ορεξη μας για του χρονου, ομπρελιτσα μου.
Φιλια, καλο βραδυ!
Φαραόνα μου,
αχ, αυτό το τάχα ψάχνω κι εγώ. Είναι τάχα τελικά ή μήπως το έχουμε παρεξηγήσει; Αυτό το τάχα με έχει αναστατώσει. Γιατί το αληθινό λάμπει. Το τάχα στριμώχνεται σε κιτσάτες ρεκλάμες.
Γιατί άλλο τελικά να μας απορροφά η καθημερινότητα και άλλο να βολευόμαστε στον μικρόκοσμό μας.
Θα συμφωνήσω. Αλλά και θα προσπαθήσω. Να μην ισοπεδώσω. Να καταλάβω. Να αντιδράσω, όσο καλύτερα μπορώ. Δεν ξέρω αν θα κάνω το σωστό. Εκ των υστέρων αποκαλύπτονται τα αποτελέσματα.
Μου έχεις λείψει πάρα πολύ.
Σε χιλιοφιλώ!
Αλίκη μου,
τελικά είμαστε πολλοί που νιώθουμε έτσι.
Αλλά εγώ ένιωσα και κάτι ακόμη. Εκτεθείμένη και απροστάτευτη, όταν εν μέσω συναυλίας μωρά παιδιά άρχισαν να τρέχουν εκεί που τραγουδούσαν και χόρευαν, σαν τα μυρμήγκια, με γλώσσες και μυτούλες που έτσουζαν. Μωρά παιδιά...
Να βλέπεις φως, μη μπεις στο λούκι να κλείσεις τα παραθύρια. Η μυρωδιά του φόβου αρέσκεται στα σκοτεινιασμένα δωμάτια.
Για μένα είναι βάλσαμο το ότι κάνουμε εδώ αυτήν την κουβέντα.
Φιλιά στα μούτρα αδέρφι!
Αμελοδήμητρα,
καλώς ήλθες στα μέρη μου. Χαίρομαι που σε γνωρίζω από κοντά.
Σύμφωνη με βρίσκεις σε όσα λες. Ξεχνούμε, τα παιδιά όμως σημαδεύονται από τέτοια γεγονότα. Χαράζουν πορείες με συνεργό την ευαίσθητη πυξίδα της κοινωνικής πραγματικότητας. Και είναι συχνά παρεξηγημένα. Όταν τα στριμώχνουμε όλα σε ένα τσουβάλι.Όταν τα αποκαλούμε "η νεολαία σήμερα". Όχι, δε χρειάζονται γενικεύσεις,υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις.
Να είσαι καλά.
Τις ευχές μου.
Μαρία μου,
ναι, όπως το λες,
θλίψη.
Θέλω να πιστέψω ότι έτσι θα γίνει.
Θέλω να πιστέψω ότι θα αντισταθούμε στο βόλεμα. Άλλο η καθημερινότητα που τρέχει και άλλο το βόλεμα. Να συνεχίσουμε να διαχειριζόμαστε σωστά την καθημερινότητα μας είναι υγιές. Το να αδιαφορήσουμε είναι η μεγαλύτερη αρρώστια. Η Αλεξάνδρα η φίλη μας είχε πει: "Η αγάπη ψάχνει πάντα έναν τρόπο, η αδιαφορία μια δικαιολογία". Και κάτι ακόμη,
"το μίσος είναι η αγάπη που αρρώστησε βαριά".Αγάπη χρειάζεται, να τη δείχνουμε στα μικρά, τα καθημερινά, να μαλακώνει η ψυχή απο μικρές, έμπρακτες αποδείξεις της, βήμα βήμα να πάμε στα μεγάλα.
Καλό σου βράδυ καλό μου,
να προσέχεις.
υ.γ. βγήκα από το τούνελ, αν και σέρνω ακόμη τα βήματα, κάνω στάση στο παγκάκι και σηκώνομαι ακμαία εντός ολίγου.
Ρηνιώ μου όμορφο,
έτσι νιώθω κι εγώ, προσπαθώ όμως να είμαι λογική, να μη χαθώ σε πανικούς και αφορισμούς, να έχω μάτια ανοιχτά. Μόνο που δεν μπορώ ακόμη να συνειδητοποιήσω τέτοιου είδους ανατροπές. Χρειάζεται χρόνο η συνείδησή μου.
Επανέρχομαι σιγά σιγά, περιμένω τα νέα, ή μάλλον, ανυπομονώ.
Σε φιλώ με πολλή αγάπη, να προσέχεις!
Αντώνη μου,
εσύ ξέρεις καλύτερα,είμαι σίγουρη.
Άλλωστε του χρόνου, θα είσαι δέσμιος πατρότητας, θα δεις ότι θα αλλάξουν σιγά σιγά τα περιθώρια...
Αφέσου στα συναισθήματά σου προς το παρόν.
Καλό μας βράδυ!
Dee Deeka μου,
εσύ ξέρεις πώς αισθάνομαι.
Σου γκρινιάζω καθημερινά.
Ξέρεις και ότι αφήνομαιεκτεθειμένη σε οποιαδήποτε υποψία θετικής ενέργειας. Προσπαθώ να συνταιριάξω τις αντιθέσεις της ζωής. Και προσπαθώ να μην προσπεράσω, και θυμώνω, και άλλοτε ανησυχώ, και θλίβομαι... Δε μου βγαίνει αβίαστα το πνεύμα των Χριστουγέννων.Θυμώνω με την υποκρισία όσων διατείνονται ότι είναι Χριστιανοί και είναι βαθιά νυχτωμένοι σε ό,τι έχει σχέση με το νόημα των λόγων του Χριστού τέτοιες μέρες.
Με αγάπη και ζεστασιά, όπως το λες.Αυτό το μήνυμα πρέπει να περάσει.
Φιλιά κοτσιδού μου!
Ανιμάκι μου,
και τα δύο.
Αλληλένδετα άλλωστε.
Αρκεί να έρθει το δεύτερο.
να αντιληφθούμε τη δύναμη που έχει ο καθένας μας στο χτίσιμό του.
Φιλί,
καλό βράδυ όμορφη!
Καλή μου venceremos,
το ξέρω ότι δεν είναι βόλεμα.
Για αυτό το διαχωρίζω.
Άλλο απορρόφηση στην καθημερινότητα και άλλο βόλεμα.
Όλοι μας το ίδιο.
Είμαι σίγουρη όμως, ότι και μόνο που το συζητάς, μόνο που μπολιάζεις τα παιδιά σου ή τους γύρω σου έχεις ήδη κάνει πολλά.
Σου απαντώ ότι κι εγώ προσπαθώ, με την πρώτη ευκαιρία μπαίνω σε συζήτηση, έχω την τύχη να είμαι κοντά στα νέα παιδιά, συζητώ μαζί τους, ζυμαράκια είναι, ενδιαφέρον θέλουν και αλήθειες, είναι έτοιμα να αλλάξουν τον κόσμο αν τους δώσεις αλήθεια, να τους δείξεις ενδιαφέρον. Θέλει δουλειά, θέλει υπομονή. Προσπαθώ καλή μου,κι εγώ στο τρέξιμο, πολλές φορές ξεπερνώντας όρια, αλλά τουλάχιστον έχω να μου πω το βράδυ ότι προσπάθησα, κι αν κέρδισα σε κάποιες μάχες, θα έρθει και η ώρα που θα κερδίσουμε όλοι μαζί τον πόλεμο. προσπαθώ να μην σιωπώ, δεν είναι μόνο τα συλλαλητήρια ο τρόπος αντίδρασης. Ναι, ο κόσμος είναι φοβισμένος. Αλλά ας ξεκινήσουμε ο καθένας μέσα από το σπίτι του, κι ας μη συναντιόμαστε στην ώρα του φαγητού. Θα βρούμε τη στιγμή μας.
Δε θέλω να είμαι πεσιμίστρια, αν ο καθένας συνειδητοποιήσει τη δύναμή του, τότε μπορούμε να ελπίζουμε, πιστεύω.
Τα βορειοελλαδίτικα φιλιά μου όμορφη καρυστινή!
αχτίδα μου,
πριν λίγες μέρες το παιδί πήρε γεύση τρομοκρατίας και εισέπνευσε δακρυγόνα. Ήρθε αντιμέτωπο με καταστάσεις φρίκης και καταστροφής.Είδε τη σημαία να καίγεται. Το πιάσανε μες στην τάξη από τα μαλλιά γιατί ήταν όρθιο όταν μπήκε μέσα ο εκνευρισμένος δάσκαλος. Άκουσε ότι γάζωσαν έναν άνθρωπο με είκοσι σφαίρες την ώρα που έμπαινε στο αυτοκίνητό του. Και μόλις σήμερα, από τον άμβωνα του είπανε με τον πιο ωμό τρόπο ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και εισέπραξε ότι του έχω πει ψέμματα για τον Αγιο Βασίλη. Άντε, εμείς είμαστε μεγάλοι. Προβληματιζόμαστε, αναζητούμε λύσεις, αντιδρούμε. Στο οκτάχρονο το παιδί, τι εξηγήσεις να δώσω, τι να του πω για την βία που ξετρυπώνει από παντού και γύρω του; Εκεί είναι τα δύσκολα.Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τη λογική ότι πρέπει να χάσει τόσο μικρό την αθωότητά του. Όχι, δεν θέλω να το κλείσω στη γυάλινη σφαίρα εσαεί. Όμως, όπως είπα και σε μια καλή μου φίλη, δε χρειάζεται να σπάσεις τη σφαίρα για να το βγάλεις έξω, στον αληθινό αέρα. Υπάρχει και βιδούλα στη βάση της.
Είμαι πραγματικά προβληματισμένη, μαμά αχτίδα. Και θλίβομαι για αυτήν την ταχύτητα.
Σε φιλώ, παραπονεμένα.
witch of daffodils,
ακριβώς μαγισσούλα μου, είναι τραγικές οι αποκαλύψεις.
Καλώς όρισες στα μέρη μου.
Χαίρομαι που ήρθες.
Τα φιλιά μου.
Αθηνά μου,
ακριβώς έτσι.
Μοιάζουν με επίλογο στα όσα έχουμε συζητήσει τα λόγια σου. Το συμπέρασμα.
Θα συμφωνήσω μαζί σου.
Να ξερες μόνο,
να ξερες.
Να ξερες και πόσο μου 'λειψες.
Αισιοδοξώ ότι θα βρω περισσότερο χρόνο για την τόσο ξεχωριστή παρέα μας.
Σε φιλώ, να προσέχεις!
Ομπρελιτσα μου, του χρονου θα το καψουμε!!! Διοτι ο μπομπιρας θα γιορταζει τα Χριστουγεννα
:)
Καλο Σαββατοκυριακο!!!
Αντώνη μου,
πόσο χαίρομαι γι αυτήν την αποκάλυψη!
Όχι μόνο θα το κάψουμε του χρόνου, θα κάνουμε το πιο τρελό πάρτι όλων των εποχών, γεροί να είμαστε!
Πολύ καλημέρα,
τα φιλιά μου στον ερχόμενο!
Πολυ καλημερα απο τη βροχερη χαμουτζια.
Καλο Σαββατοκυριακο ομπρελιτσα μου!
:)
Αντώνη, αχ και να είχαμε κι εδώ λίγη βροχούλα...
Με τη σειρά μου καλή εβδομάδα να ευχηθώ....
Φιλιά :)))))
Μετα απο συχνες απογοητευσεις χανουμε τις δυναμεις μας. Σταματαμε να προσπαθουμε. Δε πρεπει αλλα ποιος να μας δωσει κουραγιο.
Δεν εχω την απαντηση που ψαχνεις αλλα καταλαβαινω την απορια σου και αναρωτιεμαι και γω...
Ηρθα μια βολτα να δω αν βρηκες την απαντηση...
Άνεμε,
φίλε μου,
όχι, δεν την βρήκα την απάντηση,
μόνο σκόρπια συμπεράσματα μαζεύω, ίσως να το συνθέσω κάποια στιγμή το παζλ... να μπορέσω να έχω τη συνολική εικόνα.
Το κουράγιο θα το πάρουμε από τα μικρά παιδιά. Τους το χρωστάμε, τι λες;
Να είσαι καλά,
καλές γιορτές σου εύχομαι!
Δημοσίευση σχολίου