Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

40 λεπτά...


40 λεπτά. Μόνο. Και μια απόφαση. Μικρή. Και πέρασα σε άλλη διάσταση .
Ειρηνική. Αρχέγονη. Προγονική. Αλήθειας που τυφλώνει. Μεγαλείου που σου θυμίζει πόσο xxxxxsmall είναι τελικά τα xxxxxlarge σου.
40 λεπτά μόνο χρειάζονται για να αγγίξεις την αίσθηση του φθινοπώρου και κάποια δευτερόλεπτα για να θυμηθείς. Ότι ανήκεις. Εκεί. Που είναι πάντα ανιδιοτελώς ευπρόσδεκτοι οι γκρίζοι δρομείς προδότες των πόλεων. Εκεί που προσφέρονται αντίδοτα. Όχι μόνο του άγχους.
Σφήνωσα τις υποχρεώσεις μου σε ένα «αναμένετε», και έφυγα με την ταχύτητα της ορμής τους. Γιατί είναι κεκτημένη, το κυνήγι του δευτερόλεπτου θέλει καρφιά στίβου στα πόδια.
Δεν πρόλαβα καν να επιβραδύνω. Ήταν απότομο το σταμάτημα. Δέους, έκπληξης και νοσταλγίας γλυκιάς.
Μπορεί σε κάποιον να φανεί υπερβολικό. Όμως προσωπικά θα αισθανόμουν υπέροχα αν ζούσα σε ένα χωριό στην αγκαλιά της φύσης. Εκεί που οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί. Υγείας και όχι άσθματος. Ίσως δεν το καταφέρω αλλά θα το ήθελα πολύ. Να τα αφήσω όλα πίσω, και να επικεντρωθώ στα λίγα αλλά ουσιαστικά. Να ξυπνώ το πρωί και να μυρίζω τη φρεσκάδα του βουνού, όπως σήμερα. Να ακούω το κελάρυσμα του ποταμού όπως σήμερα. Τριγύρω οι καμινάδες στα κεραμίδια να αφήνουν τον καπνό τους, όπως στις παιδικές ζωγραφιές. Να ακούω το τρίξιμο της μασίνας, να μαγειρεύω, να σκαλίζω το χώμα, να περπατάω, να διαβάζω πίσω από θολωμένα από τις στάλες της βροχής παράθυρα, να ανταλλάσω αληθινές κουβέντες με φίλους γύρω από τη φωτιά, να έχω ένα εργαστήρι και να πλέκω, να κατασκευάζω, μερικές φορές από αυτό που έχουμε συνηθίσει ως τίποτα, από τα υλικά που τόσο απλόχερα βρίσκεις στο «ποτ πουρί» της φύσης όταν περπατάς, μπορείς να φτιάξεις θαύματα.
Προσπάθησα να αποτυπώσω στην αυτόματή μου μηχανή τις εικόνες μου. Λείπει η μυρωδιά τους. Λείπουν οι ήχοι, εκείνα τα συρσίματα πίσω από τους θάμνους που σε αιφνιδιάζουν καθώς περπατάς. Λείπουν τα κελαηδήσματα και τα βελάσματα. Σας φέρνω μερικές, έτσι, σαν ένα κέρασμα φθινοπώρου…., η μνήμη της ακοής και της όσφρησής σας είμαι σίγουρη ότι θα τις επενδύσει μουσικά και θα ανασύρει μυρωδιές από χόρτα μυριστικά της Ελλάδας μας. Ίσως και αναμνήσεις. Ίσως και…




Όλες οι αποχρώσεις









Το μονοπάτι


Με στρωμένο φθινοπωρινό χαλί


Κρύβει τους θησαυρούς του













Το φθινόπωρο επιπλέει














Το έζησα σε τρέιλερ το ονειράκι μου. Το απόγευμα πήρα τις μάλλινες κλωστές και τις βελόνες και άρχισα να πλέκω. Τα μικρά γύρω μου ανέμελα τιτίβιζαν αντί να «τιβίζουν».
Η δήλωση της μάνας μου ότι έχει κλείσει δυο θέσεις στο μπαράκι για το βράδυ ξεσήκωσε θύελλα αντίδρασης.
-Εγώ δεν ήρθα στο χωριό για να βγω έξω το βράδυ. Θέλω να κουρνιάσω εδώ με τις παντοφλίτσες μου…
- Ο πατέρας σου είναι κουρασμένος και εγώ το έχω υποσχεθεί. Έλα, για λίγο θα πάμε. Και αν έχεις διάθεση μετά συνεχίζεις το πλεξιματάκι σου. 9 η ώρα είναι…

Αφήσαμε τον παππού να λέει τις «ανάποδες» ιστορίες στη μικρή μου, στη ζεστασιά του ημιφωτισμένου δωματίου και με μισή καρδιά την ακολούθησα.

Περίμενε η παρέα. Εκεί όλοι είναι γνωστοί. Μου αρέσει η ζεστασιά και η απλότητα της παρουσίας τους. Μου αρέσει και η τραγουδιστή ποντιακή προφορά τους. Μηχανικά παρήγγειλα ποτό. Ερχόταν κόσμος πολύς. Κάτι 15 χρονα κοριτσάκια καθίσαν δίπλα μας… Πρώτος αιφνιδιασμός. Επόμενοι πελάτες: μια νεαρή παρέα 25-35…Η πόρτα ανοιγόκλεινε ακούραστη. Άρχισαν οι μεγάλες ηλικίες. Κάτι γεροδεμένοι παππούδες μετά των συζύγων. Τα κατακόκκινα μάγουλα τους κραύγαζαν την υγεία τους. Και άλλοι νεαροί, και κοπέλες, ψηλοί οι περισσότεροι…
Ξαφνικά η ματιά μου σταμάτησε στο βάθος. Τι είναι τούτα; Τόση ώρα δεν το είχα προσέξει. Ζωντανή μουσική θα έχει;
-Γι’ αυτό σου λέω. Σήμερα θα τραγουδήσει ο Θεοδοσιάδης, είναι πολύ μεγάλο όνομα στα ποντιακά…
Μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι.
Πόντια στη μισή καταγωγή μου, ριγώ όταν βλέπω τους πόντιους να χορεύουν και να τραγουδούν, ΑΛΛΑ… αυτή η αίσθηση δυστυχώς μου κρατά συνήθως για λίγο.
Νιώθω παράταιρη, δεν ξέρω να χορεύω ποντιακά, δεν τα καταλαβαίνω και όλα τα λόγια στα τραγούδια…Τα γλέντια τα ποντιακά τα αποφεύγω. Γιατί ποτέ δεν κατάλαβα πώς μπορούν μέχρι τις πέντε το πρωί αυτοί οι άνθρωποι να χορεύουν ασταμάτητα… Ίσως και γιατί ζηλεύω. Που ενώ μου αρέσει ο χορός μένω απ’ έξω…
Ποτέ μη λες ποτέ…. Επιβεβαιώνεται μια από τις αγαπημένες μου φράσεις στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή.
Ο λυράρης τραγουδιστής που καθόταν τόση ώρα στην παρέα και την έρανε με τη θετική του αύρα πήρε τη λύρα του στο χέρι και εκείνη ξεκίνησε να κλαίει…
Κι «έκλαιγε» τόσο ηχηρά, που μπόρεσε να μετατρέψει την αδιαφορία σε ενδιαφέρον. Κι ήταν τέτοια τα γυρίσματα στη φωνή του που σου μετέδιδε το πάθος του. Και άρχισαν όλοι να χορεύουν. Όλοι εκτός από εμένα. Παρατηρητής διακριτικός, προσπαθούσα να καταλάβω γιατί οι πόντιοι σκύβουν τα κεφάλια όταν χορεύουν και τείνουν το σώμα προς τη γη. Μα, όχι, δεν σκύβουν τα κεφάλια. Είναι κινήσεις πολεμικές αυτές, καθαρά φιγούρες πολέμου. Περήφανιας. Αξιοπρέπειας. Όλες οι ηλικίες μαζί. Αυτό έχουν οι πόντιοι. Ένα γέροι –νέοι. Μαζί.
Σηκώθηκα και ασυναίσθητα γυρίζοντας στους γνωστούς παρατήρησα ότι πήγαινα όλο και πιο κοντά στην αυτοσχέδια πίστα. Ένιωθα τον παλμό τους δυνατά και μετά όλο και πιο κοντά. Δεν τολμούσα. Ο φόβος της έκθεσης με είχε επισκεφθεί, δικτάτορας γίνεται στη θέληση, όμως όλα τα θέλω μου είχαν φύγει από την καρδιά, είχαν φύγει από το μυαλό, συνωστίστηκαν στα πόδια μου που άρχισαν να ακολουθούν τους ρυθμούς του κύκλου, έξω από τον κύκλο. Και τότε έκανα αυτό που δεν τολμούσα εδώ και καιρό. Μπήκα μες στον κύκλο. Να αισθανθώ τη δύναμή τους. Να καταλάβω τι είναι αυτό που τους κάνει να είναι τόσο δεμένοι όταν χορεύουν, πέρα από τις μνήμες, πέρα από την καταγωγή... Μόνο μες στον κύκλο μπορείς να καταλάβεις. Σ’ έναν κύκλο που γεννάει περηφάνια, σ’ έναν κύκλο που σε κάνει να θέλεις να τεντώσεις το κορμί και να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά. Η λύρα και το νταούλι, συνδυασμός που συντονίζεται με τους χτύπους της καρδιάς σου….
Κάποια στιγμή στράφηκα να καθίσω. Είχαν δυσκολέψει τα βήματα και έμοιαζαν απογείωσης… Με έσερναν μες στο χορό. Έτσι μόνο μαθαίνεις. Αν χορεύεις… Έξω απ’ το χορό…
Το για λίγο έγινε πολύ. Και το πολύ λίγο.
Αποκοιμήθηκα ελαφριά κι ας ήμουν φορτωμένη: Εικόνες, εμπειρίες, βλέμματα αληθινά, που σε κοιτούν ευθεία, ανθρώπινη ζεστασιά. Πούπουλο το βάρος τους.
40 λεπτά.
Ένας άλλος κόσμος. Φυσικός. Αληθινός. Όμορφος. Απέχει μόλις 40 λεπτά.




29 σχόλια:

Dee Dee είπε...

Και το δικο μου χωριο τοσο απεχει :):)

Πολυ θα ηθελα να ειμαι εκει μαζι σου! Περισσοτερο για την βολτα σ' αυτα τα ομορφα μερη που μας κερασες με τις φωτογραφιες! Τις εκλεψα ηδη, να ξερεις :)

Ποντιακα κι εγω θελω να μαθω να χορευω!! Αν δεν ξερεις εσυ, ποιος θα μου μαθει;;;

Ποσο χαιρομαι που στρομωξες τα πρεπει στο "αναμενετε" και μπηκες στον παραδεισο!!

Καλη εβδομαδα ομπρελιτσα μου!!!

xxxxxxxxx

αντωνης είπε...

Ποσες φορες εχω νιωσει το ιδιο συναισθημα του να χορευουν ολοι εκτος απο μενα, δυστυχως δεν εχω το ρυθμο μεσα μου.

Καταπληκτικο ποστ ομπρελιτσα, δεν κρυβω οτι συγκινηθηκα με το δευτερο μερος οπου εγραφες για τους Ποντιους. Και ποσες θυμησες μου εφερες στο μυαλο και στην καρδια απο ποντιακα γλεντια στο δικο μου χωριο.

Πολυ ομορφες οι φθινοπωρινες φωτογραφιες.

Καλη βδομαδα!!!

:)))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που ζητάς.. Μόνο, πίστεψέ το. Είναι πιο εύκολο από όσο περιμένεις.
Έφυγα από το Πειραιά, βρέθηκα Νάξο.. μετά Κιάτο, όπου εγκαταστάθηκα μόνιμα. Δεν ξαναγυρνώ στην πόλη. Αλλάζει ο άνθρωπος μακρυά της, αναγεννιέται.. Συχνά, θα γυρίσω στα σωθικά της, γιατί κακά τα ψέματα, τα αγάπησα, κρύβουν ζωή! Μα για λίγο, όσο μόνο έχω ανάγκη.
Είναι κάτι που αν δε το ζήσεις, δεν περιγράφεται, κι αν το ζήσεις δε το αλλάζεις. Να ξυπνάς με τα πουλιά, και κάθε μέρα να φορά άλλο ένδυμα.. άλλα σύννεφα, άλλα χρώματα, άλλη διάθεση...
Πίστεψέ το, επιδίωξέ το, και θα γίνει!

Καλή εβδομάδα!

Dee Dee είπε...

Το λευκο ειναι πιο ωραιο φοντο :):)

xxxxxxxxxxxxx

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Όμορφα περάσατε ,όμορφα μας τα είπες.., όμορφες φωτογραφίες ..α! να χαθείτε ΠΩΣ βγάζετε τέτοιες όμορφες φωτογραφίες; Φιλάκια κοριτσάκι μου σ' επιθύμησα.

faraona είπε...

Αρχεγονες γευσεις σε χορους κυκλωτικους...
βαπτισμα στην μεθεξη της νιοτης με το γηρας
και το μυαλο να χαλαρωνει...
οι μήνιγγες του εγκεφαλου να αναζωογονουνται απο τις εικονες του δασους ,των βελανιδιων,των μανιταριων ,του καστανου,των νερων,των νοτισμενων φυλλων.
Η υπαρξη ζει.
Ετσι μονο ζει.
Ετσι μονο νοιωθει την λαγαρη υποσταση του απεριοριστου που την συνοδευει απο την γεννηση της.
Γινεται ΕΝΑ κι αγγιζει τον ουρανο.

Αλλιως ειναι κομματια,
αλλιως ειναι εξω απο την αρμονια της πρωτογονης υποστασης της κι υποφερει.
Ειναι τυχεροι αυτοι που αντιλαμβανονται ΠΟΣΟ υποφερει.
Κι εσυ γλυκο μου κοριτσι εχεις αυτη την ευκαιρια ...
Να πηγαινεις οσο περισσοτερο μπορεις εκει ...
Μονο κερδος θαχεις.

Σε φιλω και χαιρομαι.

Alkmini είπε...

Αδελφουλα χαρηκα μαζι σου την χαρα που ενοιωσες στο χωριο.
ακου τη Φαραονα
να πηγαινεις οποτε μπορεις. αν ειναι κατι που σε απογειωνει να το κανεις.
ετσι ομορφα να περνας παντα.
φιλια πολλα

μ αρεσει πολυ ο Ποντιακος χορος. εχει δυναμη, ορμη , τα εχει ολα σε ικανοποιητικες δοσεις.

Ανώνυμος είπε...

poly wraies fotografies.
Alla giati toso katathliptiki moysiki.
Ayta ta meri prepei na exoyn xaroymenes notes.
Pisteyw ne min se enoxlei i apopsi moy.

Mariela είπε...

¨Οταν θα ανέβω στην Καβάλα και γνωριστούμε από κοντά, ελπίζω.... να πιούμε ένα τσιπουράκι σ'αυτό το πανέμορφο χωριό! (Όπως βλέπεις είμαι τύπος σπορτίφ.....)
Οι φωτό σου ονειρεμένες.... με εμπνέουν....
Μπορώ να κάνω μερικά εργάκια για την Πτολεμαίδα;;;;

anima είπε...

Να σου πω ότι χάρηκα που χάρηκες;Αφού περασες καλά;

Να στο πω...

Καλό απόγευμα να έχεις

Παλμος είπε...

ΟΜΠΡΕΛΙΤΣΑ καλησπερα.


Πάντα έτσι ομορφα να περνας!!!

Αχ!! Να ειχα και εγω ενα χωριο:))



Φιλια.

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Oμπρελίτσα μου το φωτογραφικό οδοιπορικό σου μου άρεσε πάρα πολύ!!
Και φυσικά ο γραπτός σου λόγος !!
Χαίρομαι που χόρεψες και αφέθηκες να περάσεις καλά !!
Σαν να μουνα μαζί σου , περπάτησα στο δρομάκι στο δάσος με τις καστανιές και τις καρυδιές... Συμμετείχα στο γλέντι... Μεταφέρθηκα στον χώρο σου, στην βόλτα σου και αυτό είναι το όμορφο , το ταξιδάκι !!

faraona είπε...

ΕΧΕΙς ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ αΨΙΝΘΟ .
Θα μου κανεις την τιμη?
φιλι

kryos είπε...

Έχω αρκετό καιρό που σε διαβάζω αλλά σήμερα είπα να μην μείνω σιωπηλός ... γράφεις πολύ όμορφα ..τόσο όμορφα που μόνο μια όμορφη ψυχή μπορεί να γράψει ...χαίρομαι που κυκλοφορούν τέτοιοι άνθρωποι στην πόλη μου ... είσαι άξιος εκπρόσωπος της σ αυτή την όμορφη παρέα που γνώρισα εδώ :))



Να έχεις ένα όμορφο βράδυ κούκλα μου !!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Dee Dee μου πολυαγαπημένη,
ήσουν μαζί μου, να το ξέρεις!
Περιμένω να έρθεις, να περπατήσουμε μαζί, το μέρος αυτό άλλωστε είναι το μέρος που πρωτοσυναντήθηκαν οι ματιές μου, ένας λόγος παραπάνω για να το αγαπώ!
Δε χρειάζεται να τις "κλέψεις" τις φωτογραφίες, σου τις έχω στείλει ήδη μαζί με όλες τις υπόλοιπες που έβγαλα!

Πολλά πολλά φιλιά τρελοκοτσιδού μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αντώνη, ξέρω τα συναισθήματα που τρέφεις για τους πόντιους και για τους κρητικούς.
Ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία να μοιραστούμε κάποια στιγμή τις αναμνήσεις μας!
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,
όσο για τις φωτογραφίες,
1) έχω τραβήξει πολύ περισσότερες και θα τις ανεβάσω σύντομα στο flickr
2) θα δώσω στίγμα πολύ σύντομα στις αποδράσεις.
Προς το παρόν...τρέχωωωωω!
Ανώμαλη προσγείωση δεν το λένε αυτό;
:))))))
Καλή εβδομάδα και σε σένα.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ανεμοσκορπίσματα,
καλέ μου φίλε,
ευχαριστώ που είσαι εδώ,
ευχαριστώ που καταλαβαίνεις,
σε εκτιμώ ακόμη περισσότερο που είσαι αυτό που πραγματικά τιμά την μπλογκοχώρα, ανιδιοτελής, ελεύθερος.
Πόσο θα ήθελα να πιαστώ από τα λόγια σου. Θέλει τόλμη αυτό που έκανες, και εσωτερική ελευθερία.
Σπάνια χρησιμοποιώ το ρήμα θαυμάζω, αλλά δεν μπορώ παρά να σου το χαρίσω, ναι σε θαυμάζω για την κίνησή σου αυτή.
Να ξερες μόνο πόσο αισθάνομαι αυτά που λες, πόσο καταλαβαίνω.
Πολλά τα εμπόδια, αλλά είμαι άνθρωπος με πίστη, κι αν κάποιες φορές εδώ μέσα φαίνομαι να "κραυγάζω" ή μοιάζω σε κάποιους "γραφική" είναι ακριβώς γι αυτόν τον λόγο. Για την αμηχανία μου μπροστά στις αλήθειες μου που αναδύονται κατά καιρούς.
Για τα θέλω που περιμένουν...
Για εκείνα που πρόδωσα.
Θέλω να το πιστέψω, ζω για τη στιγμή που θα δω το όνειρό μου να παίρνει σάρκα και οστά. Κι ας αργήσει λίγο ακόμη. Η πίστη μου μέρα με τη μέρα μονοπάτι που με οδηγεί στον καθρέφτη μου.

Να είσαι καλά Νικόλα, σ' ευχαριστώ πολύ πολύ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Συμφωνώ, μετά από πολλούς πειραματισμούς καταλήγω κι εγώ εκεί.
Σκέφτομαι κι άλλες αλλαγές, αλλά αυτός ο χρόνος πολύ γρήγορα δεν τρέχει βρε παιδί μου;
Φιλιά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αχτίδα μου,
να είσαι καλά, κι ελπίζω να είναι καλύτερα ήδη τώρα που μιλάμε ο μικρός Πασχάλης μας.
Όσο για τις φωτογραφίες, τίποτα δεν κάνω εγώ προσωπικά, αυτόματη είναι η μηχανή μου, απλώς μένω σε ό,τι με συγκινεί και πατώ το κουμπάκι, ένα απλό κλικ θέλει και ανοιχτούς πόρους.
Κι εγώ σε πεθύμησα,
γι' αυτό σου στέλνω πολλά φιλιά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Φαραόνα μου,
πιάνω το χέρι σου,
βήμα βήμα να με οδηγήσεις,
εκεί που τα κλειδιά στα χέρια μου έχουν λόγο ύπαρξης.
Εκεί που παίρνουν μορφή οι συγκεχυμένες μου εικόνες, εκεί που το νήμα ξετυλίγεται και πλέκεται από την αρχή.
Ποίηση τα λόγια σου.
Δεν μπορώ παρά να τα φυλάξω,
οδοδείκτες σοφά τοποθετημένοι σε στρατηγικά σημεία.
Σε ευχαριστώ πολύ,
το ξέρω ότι χαίρεσαι,
σε θαυμάζω όπως και τον Νικόλα που τολμήσατε.
Και σε εκτιμώ.
Την αγάπη μου και τα φιλιά μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αλίκη,
αδέρφι,
το ξέρω ότι χάρηκες. Και για μια ακόμη φορά έχεις δίκιο.
Εννοείται ότι θα ακούσω τη συμβουλή της big sis.Όταν μάλιστα σε βλέπω έμπρακτα να την εφαρμόζεις...
Αλλά σε ευχαριστεί να με βλέπεις απογειωμένη, ε; Όλο προς τα εκεί με πας, έχω ανέβει και σε αερόστατο για χάρη σου, ξέχασες;

Όσο για τα ποντιακά, συμφωνώ απολύτως. Εννοείται ότι θα μάθω, να με δείτε σε λίγο καιρό, τώρα που το δοκίμασα....

Πολλά πολλά φιλιά καλή μου,
να περνάς καλά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αλέξανδρε,
φυσικά και δε με ενοχλεί η άποψή σου, είμαι θιασώτης της πολυφωνίας.
Η αίσθηση όμως της μουσικής είναι θέμα στιγμής και συνειρμών, του πως έχεις συνδέσει τις νότες με μικρές μικρές στιγμούλες στη ζωή σου, θα μου επιτρέψεις να εντοπίσω την "ακαταλληλότητα" της μουσικής στο ότι έχει αιγυπτιακό υπόβαθρο, σίγουρα θα ταίριαζε περισσότερο κάτι πιο ελληνικό. Αλλά, ξέρεις, ο αυθορμητισμός μου είναι από τα στοιχεία που δε θέλω και δεν μπορώ αν θέλεις πάντα να τιθασσεύω. Έτσι μου βγήκε τη δεδομένη στιγμή.
Άλλες φορές θέλω να ακούω συνεχόμενα κομμάτια από το σταθμό που προτείνω στα αριστερά, το radio point, έχει πραγματικά πολύ ωραίο πρόγραμμα,ω, μα σίγουρα πρέπει να γνωριστείς με το φίλο που προχθές κάτι παρόμοιο έλεγε για τη μουσική που είχα επιλέξει.
Να είσαι καλά,
καλή εβδομάδα

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαριέλα μου,
ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ! Μέσα!

Τιμή μου να σου δίνω αφορμές,
θα σου στείλω αύριο τις υπόλοιπες σε μέιλ, να τις κάνεις ό,τι θέλεις! Τρελαίνομαι για κάτι τέτοια!
Πτολεμαϊδα;;;;

Και κατι ακόμη,
ένα τεράστιο ευχαριστώ, ξέρεις εσύ.
Ήθελα να σου γράψω σήμερα. Δεν πρόλαβα.
Θα τα πούμε αύριο.
Να είσαι καλά, πολλά πολλά πολλά φιλιά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ανιμά μου καλή,
πες το, πες το,
κι ας παραλείπονται τα ευκόλως εννοούμενα...

Καλό βράδυ, θα τα πούμε σύντομα.
Φιλί ξενύχτικο.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Παλμέ μου,

ευχαριστώ πολύ!

Ξέρεις κάτι; Μπορείς να βρεις χωριό, δε χρειάζεται να έχεις... Οι ρομαντικοί άνθρωποι πάντα βρίσκουν τις γωνιές τους.
Κι αν δε βρεις κάτι κοντά, το δικό μου το χωριό θα είναι πάντα εκεί και θα σε περιμένει!
Καλό βράδυ, σε φιλώ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αθηνά μου,
όμοιος ομοίω αεί πελάζει...
Εγώ τι να πω για σένα....
Αν ήρθες συνοδοιπόρος, χαίρομαι ακόμη πιο πολύ.

Σου στέλνω βορειοελλαδίτικα ροδαλένια φιλιά!

υ.γ. μη νομίζεις ότι το ξέχασα το παιχνιδάκι...

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Φαραόνα μου,
εσύ μου κάνεις την τιμή!
Και σ' ευχαριστώ.
Εννοείται ότι θα έρθω!
Φιλί καληνύχτας προς το παρόν.
Και μεγάλη αγκαλιά.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Krye,
φίλε μου,

τα ίδια αισθήματα εκτίμησης τρέφω τόσο καιρό κι εγώ για σένα, το ίδιο σιωπηλά...
Και όχι μόνο εκτίμησης αλλά και περηφάνιας που ζούμε στην ίδια πόλη.
Και ήταν για μένα θέμα χρόνου να λύσω τη σιωπή μου.
Χαίρομαι πραγματικά για την παρουσία σου, χαίρομαι κι εγώ που κυκλοφορούν άνθρωποι σαν κι εσένα στην πόλη μας.
Σ' ευχαριστώ για τις ακριβές σου κουβέντες,
έχω κοκκινίσει ξέρεις :)
Θα χαρώ πολύ να τα λέμε!
Καλή σου νύχτα!

Παλμος είπε...

Ομπρελιτσα ξερεις ποσες φορες εχω φτιαξει διαφορα χωρια?

Ευχαριστω πολυ για την προσκληση στο δικο σου χωριο, όμως πως να εθρω, ειμαι καινουργια στην παρεα σου και δεν ετυχε να μαθω ποιο ειναι:))

Φιλια.