Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

To βαλς της γειτονιάς...



Σήμερα το πρωί, εντελώς απροσχεδίαστα, βρέθηκα μπροστά  σε κάποια μικρά σκαλάκια, σε ένα μονοπάτι στον Προφήτη Ηλία…
Χρόνια τώρα περνώ με το αυτοκίνητο από τον δρόμο ακριβώς από πάνω και η ματιά βουτά προς τα κάτω, πάντα παραπονεμένη,  η ταχύτητα του αυτοκινήτου μόνο σύμμαχός της δεν μπορεί να είναι….
Όταν ο οδηγός του ταξί με ρώτησε που πάμε, πήρε ως απάντηση μια σιωπή δευτερολέπτων… Εεε,
Η διεύθυνση που έδωσα ήταν διεύθυνση παρελθόντος… Αυτή που για χρόνια, αυτόματα έβγαινε από τα παιδικά μ ου χείλη και που είχε αποκοιμηθεί στο  υποσυνείδητο για άλλα τόσα….
Τα σκαλάκια όπως τότε, αφημένα στο χρόνο, 8 τα πρώτα, ναι τα είχα μετρημένα…
Κοντοστάθηκα πριν κάνω το πρώτο βήμα…
Μαμά, που πάμε; Δεν είναι εδώ το σπίτι της φίλης σου… θυμόταν η μικρή τη γεωγραφία της γειτονιάς της φίλης μου…
-Πηγαίνουμε από άλλο δρόμο σήμερα…
-Που είμαστε;
Η αύρα μου έκαιγε εκείνη τη στιγμή, διαπέρασε τη μικρή, το ένιωσα… Έγινε ολόκληρη μια απορία, λες και την ακούμπησε ραβδάκι μαγικό, το παρελθόν μια λέξη που για κείνη έχει τόσο διαφορετική διάσταση, κι όμως κούρνιασε στην ψυχούλα της, ήταν η δική του ώρα να τη χαράξει…, να κουρνιάσει σε μια γωνίτσα του καθαρού μυαλού της…
Δίσταζα τόσα χρόνια να περάσω από εκεί… φοβόμουν τα σημάδια του χρόνου στο χώρο… φοβόμουν τελικά την απομυθοποίηση…
Δεύτερο σκαλί.
Η ευγνωμοσύνη με συναντά. Σφίγγω το χέρι της μικρής. Όλα είναι εκπληκτικά ίδια…
Ανέγγιχτα.
Τρίτο σκαλί.
Ναι, τώρα μπορώ να της πω που πάμε.
-Αυτή είναι η γειτονιά που μεγάλωσα….
Τέταρτο σκαλί.
-Μέχρι τα 12 μου χρόνια
Πέμπτο σκαλί
-Τα ωραιότερα της ζωής μου.
Έκτο σκαλί
-Οι εικόνες αρχίζουν πολιορκία
Έβδομο σκαλί.
Απόβραδο. Μια γυναικεία φιγουρα στη μέση. Δυο κοτσιδούλες χορεύουν σε ένα κεφαλάκι από τα δεξιά, η φούντα από ένα σκουφί πηγαινοέρχεται στο δικό της ρυθμό. Τα χεράκια των δυο κοριτσιών κλειδωμένα στις χούφτες της γυναίκας. Οι φωνές ανταμώνουν σιγανά: « φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ…».
Όγδοο σκαλί.
Η αδερφή μου με ρωτάει: μας ακούει το φεγγάρι;
 Η παλάμη της κόρης μου κουρνιάζει στο δικό μου χέρι. Στο άλλο μου κρατώ ένα δώρο. Το δώρο της αδερφής μου για τα γενέθλιά της στις 25 Ιουλίου.

Όλα είναι εκπληκτικά ίδια…Έχω αφήσει πίσω μου τους  τσιμεντένιους όγκους…
Γύρω μου τα μικρά σπιτάκια… Οι αυλές, θεέ μου, ακόμα ασβεστωμένες…
Η αυλίτσα του παπλωματά… Τα περίεργα μάτια και τα μισοκρυμμένα μας πρόσωπα, όταν τον παρατηρούσαμε  να γεμίζει υπομονετικά τα παπλώματά του…Ποτέ δε μιλούσε, κι αυτό του έδινε άλλες διαστάσεις στην παιδική φαντασία μας.
Η αυλή της κυρά Ελένης… Εκεί ακουμπούσαμε τις γλυκές καλημέρες, εμείς τις καλημέρες και η Κυρά Ελένη τις καραμέλες στις χούφτες μας…
Το σπίτι της κυρά _Σεβαστής. Το μικρό παραθυράκι- ακόμη με πράσινη σίτα- μήπως ζω σε όνειρο;- απ’ όπου τα απομεσήμερα έπεφταν οι κουβάδες με το νερό… Ήταν σα μάγισσα και τη φοβόμασταν… Όταν «έφυγε» το θεωρούσαμε στοιχειωμένο... Η  οικογένεια που ήρθε μετά, με τα 4 παιδιά βοήθησαν στον «εξαγνισμό» του… Η πίσω αυλή του, το θεατράκι μας, εκεί κρεμούσαμε το σεντόνι για αυλαία και οργανώναμε τις παραστάσεις μας, με εισιτήριο…και ένα δωράκι για τον κάθε καλεσμένο…
Το παράθυρο που ακουμπούσαμε τα Μίκι Μάους που ανταλλάσαμε. Κάτι σαν το δικό μας ταχυδρομείο…
Η μουριά δεν είναι εκεί. Ο ίσκιος της χάθηκε για πάντα… Μαζί με τους μεταξοσκώληκες που η μάνα μου μας είχε φέρει και απολαμβάνανε τη νοστιμιά των φύλλων της…
Η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά… Ένα βήμα πριν τα επόμενα σκαλάκια. Ο παππούς και η γιαγιά ανεβαίνουν πιασμένοι χέρι, αργά. Μετά από την πρωτοχρονιά , η γιαγιά  το άδειο τεράστιο σινί που είχε κάνει τη θρακιώτικη κρεατόπιτά της με το φλουρί… Εγώ  και οι αδερφή μου με  τις  λαμπριάτικες  λαμπάδες, αργά, πολύ μετά την Ανάσταση, όταν περίμεναμε τον παππού να γυρίσει από το τραπέζι της Αγάπης, στην εκκλησία μας, τον Προφήτη Ηλία.
Το σπίτι μας! Μας….; Ναι.
Κι ενώ όλοι οι όγκοι μου φαίνονται πιο χαμηλοί, εκείνο παραμένει ίδιο…Το μπαλκόνι και η αδερφή μου να  χτυπά το μωσαικό με τα τακούνια της μαμάς.
Τα 2 σκυλιά μας, ο Αλήτης ο γάτος μας, το κουνέλι μας,  η μαμά και η γειτόνισσα σκυμμένες στο κέντημα…Έξω από την τζαμένια πόρτα η αδερφή μου κι εγώ μετράμε τους πόντους από τα καπάκια που μαζεύουμε. Έχουμε και καπάκια από ουίσκι, όχι μόνο γκαζόζας, μας τα κρατάει ο Λαλάκος  στην ταβέρνα του λίγο πιο πάνω…
Ο μπαχτσές του «θείου» Παράσχου, το βαρέλι, το κοτέτσι που κούρσεψε τις μακριές μου μπούκλες, όταν    η μαμά με  κούρεψε σαν κατάλαβε ότι έχω ψείρες και δεν ήξερε τι ήταν αυτές… Το νευρικό γέλιο της αδερφής μου….Το χαλάκι του «θυμού» στο μπροστινό στενό μπαλκονάκι… Οι γαλότσες και τα σανδάλια που δέναν μέχρι το γόνατο στο πατάκι της πόρτας…
Η πόρτα δεν είναι τζαμένια πια… Δε μπορώ να δω μέσα…
Νιώθω παράξενος ταξιδιώτης… Ίσως με έχουν καταλάβει οι τωρινοί ένοικοι… Οι καιροί είναι περίεργοι… Δε θέλω να τους ανησύχήσω…
Απέναντι το χαμόσπιτο της κυρά Σουλτάνας…. Το υπόγειο όπου φώλιαζαν μονίμως οι γάτες της, τα νεογέννητα να νιαουρίζουν, και τα «μη… οι γάτες είναι επικίνδυνες όταν έχουν μικρά»… Έλειπε η πόρτα… Η ματιά  με αυθάδεια γλίστρησε στο βάθος του.  Το πλατύσκαλο όπου σχεδιάζαμε με τα κεραμιδάκια τρίλιζα κάθε απόγευμα… Ό ήχος από τα τενεκεδάκια του μπίκο μπίκο, ο στύλος όπου τα «φυλούσαμε» στο κρυφτό… Η Δήμητρα, η Δέσποινα, η Τάνια, Ο Βασίλης και ο Γιάννης…
Σκέφτομαι φωναχτά. Το παιδί ακούει αλλά δεν μιλάει. Από ένστικτο εκφράζει σεβασμό… Ένα μικρό παιδί κατανοεί…
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Από τότε που βίαια φύγαμε από κει. Όταν έπρεπε να μετακομίσουμε σε «διαμέρισμα» μεγαλύτερο για να μείνει μαζί μας και ο παππούς που ποτέ δεν έμεινε… σε ένα «άλσος τσιμεντένιο» με άχαρες πολυκατοικίες, χωρίς κανένα ίχνος γειτονιάς…
Η αδερφή μου κι εγώ χαράξαμε πολλές διαδρομές από τότε. Άλλοτε ίδιες, άλλοτε παράλληλες, άλλοτε αντίθετες… Πάντοτε όμως, στα δύσκολα τα σταυροδρόμια, όταν η ζωή έχει συννεφιά, γυρνάμε εκεί…. Στη λιακάδα της γειτονιάς μας. Στη ζεστασιά του σπιτιού που μεγαλώσαμε… Σα μυστική συνομωσία. Χωρίς πρόσκληση. Και πάντα στα γενέθλιά μας, το σπίτι μας το πρώτο έρχεται να ανάψει τα πρώτα τα κεράκια….
Χρόνια πολλά σου  αδερφούλα!
Να είναι οι μέρες σου γλυκές σαν τα χαμόγελα της φέτας από καρπούζι που μας πασάλειβε το πρόσωπο…. Να είναι η ψυχή σου γεμάτη χρώματα, όπως αυτά των λουλουδιών της γειτονιάς μας….

------
Το βαλς της γειτονιάς, Λάκης Παπδόπουλος


51 σχόλια:

Dee Dee είπε...

Συγκινηθηκα
Δακρυσα (εχω και δουλεια σε λιγο!!)
Ζηλεψα
Ανατριχιασα
Αναπολησα
Μαγευτηκα!!!!

Πρεπει να γινεις συγγραφεας!!!!! Το αποφασησα!
Γραφεις υπεροχα. Οι εικονες ηρθαν ολοζωντανες μπροστα στα ματια μου, νομιζω θα αναγνωρισω την παλια σου γειτονια αν βρεθω εκει.
Και η μικρη νεραιδουλα πηρε απο τη μαμα της. Απορροφαειτα παντα, σεβεται και κατανοει!!! Να μου την φιλησεις!

Χρονια πολλα πολλα στην αδερφουλα σου. Να ειναι παντα γερη, ευτυχισμενη και της ευχομαι μια ζωη σαν παραμυθι!!!

Οταν βρεθω εκει να μου την γνωρισεις, ναι;; :)

Χρονια της πολλα! Αυτη ειναι η ομορφοτερη αναρτηση σου!!!!!

dromaki είπε...

Τα χεράκια των δυο κοριτσιών κλειδωμένα στις χούφτες της γυναίκας.

Με συγκίνησες,η κάθε σου εικόνα ξαναέρχεται στο μυαλό...
Δάκρυα και χαμόγελα μαζί...
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο "σεντόνι"για κάθε στιγμή που περιγράφεις.
Θυμήσου κάτι...το παιδικό σας δωμάτιο και την ώρα του ύπνου:))
"XΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ"
Σας φιλώ και τις δυο γλυκά,τρυφερά,με πολλή πολλή αγάπη!

anima είπε...

"Δεν είναι ακριβώς οι τόποι που μιλούν μέσα μας,είναι οι σχέσεις που ακουμπήσαμε πάνω τους.Είναι τα δικά μας πρόσωπα που ανάσαναν τον αέρα τους,πάτησαν το χώμα τους,κάνανε το ενα και τ’άλλο στον καιρό τους."
(Μ. Βαμβουνάκη:Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο)

Κάθε άλλο σχόλιο δικό μου περιττό θαρρώ πως είναι...
Χρόνια πολλά στην αδελφή σου.

Καλησπέρα και φιλί

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Απαπά... με συγκίνησες... τι διαμάντι είσαι εσύ... κι η αδερφή σου τυχερή που σε έχει κι εσύ εκείνη, για να της γράφεις κάτι τέτοιο! Ευλογημένη η μανούλα σας!

Γιατί αυτό θα πει ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ...

Χρόνια σου πολλά Αγγελική!

faraona είπε...

Ειναι ενα αριστουργημα αυτο που εγραψες,γεματο ομορφα βαθεια συναισθηματα που οι καιροι δεν μπορεσαν να φθειρουν.
Χρονια πολλα στην αδερφη σου κι απο μενα και δωστης δυο γλυκα φιλια!
Εστω και λιγο καθυστερημενα!

Σου κανω αγκαλια σριφογυριστη ...νασαι ετσι παντα κοριτσι μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Dee Dee μου,

νομίζω ότι όλοι κουβαλάμε μέσα μας τέτοιες μνήμες, γι' αυτό συγκινήθηκες καλή μου! Όταν θα έρθεις, θα σε περπατήσω αν έχουμε χρόνο στην παλιά μου γειτονιά, φαίνεται άλλωστε κι όλη η πόλη από κει, γιατί είναι στα ψηλά!
Μου άρεσε το "αποφάσισα"! Αλλά πολύ σου λέω... Όταν γράφεις έχεις μια ικανότητα σκηνοθετική, είναι σαν να σε βλέπω και σα να μου έρχεται και η χροιά της φωνής σου! Σχετικά με την απόφασή σου, λοιπόν, σου λέω ότι πιστεύω ότι χρειάζεται να έχεις πολλές άλλες ικανότητες για να γίνεις συγγραφέας, ίσως και να είσαι γεννημένος γι' αυτό (αν και στους περισσότερους έχει περάσει από το μυαλό να γράψουν ένα βιβλίο σε κάποια φάση της ζωής τους...)
Ευχαριστώ για τις ευχές σου για το αδέρφι μου!
Δεν ξέρω για την ανάρτηση, αλλά σίγουρα το κομμάτι αυτό της ζωής μου είναι από τα ομορφότερα. Είναι κάτι σαν το δικό μου πατάρι όπου πηγαίνω και κρύβομαι κάποιες φορές(να το πάλι το πατάρι...)
Φιλάκια πολλά και αγκαλιά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Δρομάκι....
Τι μου κάνεις τώρα! Όχι πες μου!
Είσαι ζιζάνιο... γιατί αν αρχίσω να λεω για τα κατορθώματα της αδερφής μου και τα άλλα ευτράπελα -πχ τη γάτα από τη γειτονιά που κοιμόταν ολόκληρο βράδυ δίπλα μου και εγώ την πέρασα για μαξιλάρι και το νιάου της μες στον ύπνο μου όταν πήγα να αλλάξω πλευρό...- δε μαζεύομαι με τίποτα!
Να την χαιρόμαστε την πονήρω...
Φιλιάααααα

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

anima μου,
πόσο δίκιο έχει για άλλη μια φορά η Βαμβουνάκη. Το βιβλίο αυτό το διάβασα φοιτήτρια στα Γιάννενα...Βρέθηκα και εκεί φέτος, πριν από λίγες μέρες και σταμάτησα επίτηδες για δεύτερη φορά από τότε που έφυγα...Το έκανα ακριβώς γι' αυτό, για να ανασάνω τον αέρα που έχει σφραγιστεί από παρουσίες προσώπων αγαπημένων...
Το ίδιο και στην Ιθάκη... Και τώρα που σου τα λέω όλα αυτά, συνειδητοποιώ το τρίπτυχο... Φέτος, χωρίς να το κάνω προσχεδιασμένα, τουλάχιστον φανερά, επιστρέφω σε τόπους όπου έχω ακουμπήσει τις ωραιότερες στιγμές μου!
Φιλί και ευχή για ένα υπέροχο κυριακάτικο απόγευμα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Τουιτένια μου,

από τότε που είδα τον "Μόγλη"σε κινουμενα σχέδια μου έχει μείνει μια φράση: " "Οχάνα" σημαίνει οικογένεια".. Τρεις λέξεις, απέραντο μεγαλείο!

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Σου τα ανταποδίδω!
Σήμερα το μεσημέρι διάβασα για έναν πίνακα που παριστάνει μια κοπέλα με κίτρινο φόρεμα και κίτρινο καπέλο... Θα ψάξω να στον βρω...

Φιλάκι απαλό, καλό σου απόγευμα γλύκα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Φαραόνα μου,

έι οπ!!!
δε θέλω να προσγειωθώ...
Ευχαριστώ για την γλυκιά σου κουβέντα και για τις ευχές. Για μένα δεν παίζει ρόλο ο χρόνος της ευχής!
Όπως τα είπες, ο χρόνος δεν μπόρεσε να τα φθείρει...
Διάβασα σήμερα στη Βαμβουνάκη ότι το να είσαι έντονα συναισθηματικός εμπεριέχει και φθορά. Τελικά είναι καλύτερα από μια ζωή φτωχή αλλά ασφαλισμένη; Προβληματίζομαι λίγο αν έχω πάρει το σωστό μονοπάτι...Αν και νομίζω ότι κάποια πράγματα δύσκολα αλλάζουν!
Τα φιλιά μου και ευχές για ένα ξεχωριστό κυριακάτικο απόγευμα!

Marios είπε...

Υπέροχο "To βαλς της γειτονιάς..."
Και αυτά που γράφεις με γύρισαν αρκετά χρόνια πίσω.
Αλλά και η μουσική υπέροχή.
Θα σου αφιερώσω 2 τραγούδια.
1) Red sky at night - David Gilmour
( Απο το τελευταιο του cd -On an Island)
2) Lisa Gerrard - Space Weaver

Roadartist είπε...

...να τη χαίρεσαι..
Να ειναι παντα ευτυχισμενη και υγιης η αδελφουλα σου..
Πολλα φιλακια κοκκινη ομπρελιτσα, μου ελειψε το παρεακι εδω μαζι σας..Καλα να περασεις τις υπολοιπες μερες του καλοκαιριου :)τα φιλια μου :)

Maria Tzirita είπε...

Απλά καταπληκτικό... Τα σέβη μου καλή μου φίλη, το ξέρεις πως συμφωνώ με την dee dee, τα έχουμε πει και κατ'ιδίαν. Λίγοι συγγραφείς έχουν τη ικανότητα να μας ταξιδεύουν τόσο μαγικά...
Χρόνια πολλά στην αδελφή σου, να χαίρεστε η μια την άλλη! Να είστε πάντα καλά! Φιλάκια...

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Τι υπέροχη ανάρτηση, όμως τι άλλο μπορούσα να περιμένω απο σένα..! Η μορφή σου έρχεται μπροστά σου απο χθες που τρώγαμε και συζητούσαμε μαζί.Σου ζητώ να βρεις χρόνο στη ζωή σου και να γράψεις τις σκέψεις σου σε χαρτί και να μπορώ να λέω με υπερηφάνεια : << διαβάσατε την ..... έξοχα κείμενα! >>

Ανώνυμος είπε...

Δεν διάβασα ακόμα. Χρωστάω. Στεναχωριέμαι που δεν προλαβαίνω. Αλλά δεν θέλω γρήγορα. Μαγεύτηκα είδα από τις φώτο. Καλώς ήρθες. Μου έλειψες πάρα πολύ. Θα ρουφήξω τις λέξεις σου μόλις μπορέσω όπως πρέπει.

Σε φιλώ

eirini είπε...

Τί υπέροχο δώρο για τα γεννέθλια της αδερφής σου! Ένα τόσο ομορφο κείμενο γεμάτο αναμνήσεις, μυρωδιές, χρώματα... Πολλές φορές θλίβομαι όταν περνώ από μέρη που έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου, όχι μόνο αυτά καθ'αυτά αλλά η ζωντάνια γύρω τους, οι άνθρωποι που δεν υπάρχουν πια, ο χρόνος που έχει περάσει, τα άσχημα και τα καλά που μου θυμίζουν. Πολλές φορές αλλάζω στενό και πάω από...άλλη πλευρά.

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Αλήθεια; Ναι-ναι ομπρελίνι μου, αν τα καταφέρεις και μου βρεις τον πίνακα θα σου το χρωστάω, ή μάλλον μην μπαίνεις στον κόπο, αν θυμάσαι το όνομα του ζωγράφου θα ψάξω να το βρω εγώ.

Καλημερένια κοκκινάδι μου!!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μάριε,
σ'ευχαριστώ πολύ!
Είναι ωραίο να έχεις κοινές μνήμες, όσοι πέρασαν παιδική ηλικία στη δεκαετία 70-80 μπορούν να καταλάβουν το βαλς της γειτονιάς!
Και μένα μου αρέσει πολύ αυτό το κομμάτι. Και δεν το έχω βάλει τυχαία. Κατά περίεργο τρόπο, αυτό το τραγούδι(χωρίς λόγια) είναι το κομμάτι με το οποίο η αδερφή μου άνοιγε την εκπομπή της μέχρι πρόσφατα στο ραδιόφωνο (ήμουν η πιο φανατική ακοράτριά της....)
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα κομμάτια που μου αφιέρωσες,είναι σα να σ' ακούω στο ραδιόφωνο, θα τα αναζητήσω άμεσα γιατί δεν τα έχω και θα σου πω).
Την καλημέρα μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

roadartist μου,
φιλεναδίτσα, το δικό σου παρεάκι να δεις πόσο μας έλειψε, αλλά κοίτα, είναι η δική σου ώρα τώρα να γυρίσεις, ξέρεις εσύ, γέμισε καλοκαιρινή ενέργεια, τη χρειάζεσαι για να μπορείς να δημιουργείς και να μας φέρνεις τα καλοκαίρια μέσα στο χειμώνα...
Να είσαι πολύ πολύ καλά!
Σε φιλώ και σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαρία μου,
σ' ευχαριστώ πολύ, με τιμούν αυτά τα λόγια από σένα...
Αλλά ναι, τα έχουμε πει κατ' ιδίαν...και εσύ ξέρεις πως αισθάνομαι... (Μη με μαλώσεις!)
Ένα παράξενο όμως αυτές τις μέρες, βιώνω εισβολή λέξεων και εικόνων και το χειρότερο, μου συμβαίνει έξω που γυρνοβολάω αλήτικα τις περισσότερες από αυτές τις μέρες...Μέχρι και μέσα στο σούπερ μάρκετ... Με φαντάζεσαι με χαρτί και μολύβι στο ταμείο, ε, συγγνώμη, να γράψω κάτι για να μη μου φύγει... Εκείνη την ώρα το γράψιμό τους μοιάζει λύτρωση...Μετά όλα φεύγουν...παραπονεμένα...
Ας είναι...
Σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου!
Σε λατρεύω γιατί είσαι αληθινή!
Την πιο όμορφη καλημέρα μου!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αχτιδούλα μου,
κι εγώ ακόμη νιώθω την αγκαλιά σου!
Με κάνεις και κοκκινίζω όμως! Το ξέρω ότι μ' αγαπάς και αυτήν την αγάπη μου την εκφράζεις τόσο απλόχερα! Τι να πω εγώ για σένα που είσαι τόσο πολυτάλαντη... Διάβασα τα υπέροχα παραμύθια σου προχθές και πήγα βόλτα με τον ριγούλη... Και μετά μου λες εμένα...

Να είσαι πάντα καλά! Θα τα πούμε πολύ σύντομα, μου έχει φάει τα αυτιά η μικρή!
Σε φιλώ, την πιο όμορφη καλημέρα!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

freedula μου,
αγαπούλα,
δε χρωστάς ΤΙΠΟΤΑ... Γιατί έχεις δώσει με το παραπάνω...
Εγώ χρωστάω... Αλλά ξέρεις τι μου συμβαίνει; Θέλω κι εγώ να έχω χρόνο (τις τελευταίες μέρες έχω γίνει πολύ γυρολόγος, όλο εκεί έξω, το καλοκαίρι δε σ' αφήνει... είναι για μένα ερωτική η σχέση μαζί του) για να έρθω... όπως λες κι εσύ, να ρουφήξω τις λέξεις σου,ξέρω ότι όταν το κάνω μένω εκεί, για πολλή ώρα, δε θέλω να φύγω...Είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει, στο έχω ξαναπεί...
Χαλάρωσε λοιπόν, εδώ είμαστε για να χαλαρώνουμε, δεν επιτρέπεται ουδεμία πίεση, και το κυριότερο, καμία παρεξήγηση... Αλίμονο... Εδώ τα πράγματα θέλω να πιστεύω ότι λειτουργούν με δικους τους χρόνους...
Σε φιλώ γλυκά και θα τα πούμε, εμείς ξέρουμε, ναι;
Να προσέχεις την Ελευθερία!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ειρήνη μου,
καλώς σε βρίσκω και από εδώ!
χαίρομαι πάρα πολύ που μας ήρθες στην παρέα...Μέσω της μαμάς σου σε εκτιμώ πριν γνωριστούμε κατ' ιδίαν...Μου έχει πει τόσα πολλά για σένα!
κι εγώ Ειρήνη μου ένιωθα και νιώθω αυτή τη συστολή για τα μέρη όπου έζησα όμορφα, όσο είναι πρόκληση άλλο τόσο είναι και ρίσκο να παίρνεις το μονοπάτι από την ανάποδη φορά και να γυρίζεις πίσω... Γιατί καιροφυλακτεί η απομυθοποίηση... Ευτυχώς για μένα δεν ανακάλυψε τα παλιά μου λημέρια, και στη γειτονιά και στην Ιθάκη τα μέρη ήταν ανέγγιχτα από το ίζημα του χρόνου... Όπως το λες όμως, λείπουν οι άνθρωποι, κάποιοι έχουν φύγει για πάντα, κι αυτό θέλει δύναμη για να μπορέσεις να το δεχτείς. Κι αυτή τη δύναμη μπορεί να σου τη δώσει μόνο η ευγνωμοσύνη για αυτά που σου χάρισαν...Και η ανάγκη να τους κρατάς ζωντανούς μέσα σου!
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,
να είσαι πάντα καλά,
φιλιά πρωινά δροσερά και μια αγκαλιά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Τουιτάκι μου,
λοιπόν κοίτα τώρα τι έχει γίνει...
Βρήκαμε την καλή μας νεράιδα!
Για σένα δουλεύει απο χθες κι ας μην το ξέρεις!Μου αρέσει πολύ να κάνω εκπλήξεις, αλλά εκείνη είναι το κάτι άλλο βρε παιδί μου! Είναι να μην την πεις τίποτα, είναι ο Ρομπέν των κοχυλιών...
Δε μιλάω για άλλη παρά για το Αλικάκι, από χθες έχει φάει τον τόπο και βρήκε 108 πίνακες του Αντουάν Βατό, αλλά το συγκεκριμένο δεν τον βρήκαμε, ψάχνουμε ακόμη, σε εκείνη θα χρωστάς τη χάρη μάλλον. Διάβασα για τον πίνακα στο βιβλίο της Βαμβουνάκη (είναι λέει ρεπροντιξιόν) και τον είχε στο γραφείο του ο πατέρας της!
Ε, παιδιά, κάποιος με διασύνδεση με τη Βαμβουνάκη;;; Να μας τον βγάλει η γυναίκα μια φωτογραφία να τον έχουμε, γιατί θα σκάσουμε τελικά!
σε φιλώ και θα τα πούμε σύντομα κοπελίνι μου!
υ.γ. και πόσο μ' άρεσε αυτό το "κοκκινάδι"!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

κοπελίνι,
πώς σου φάνηκε το μακεδονίτικο από κεκτημένη ταχύτητα;
"είναι να μην την πεις τίποτα..."
χι, χι, ακόμη γελάω...
Για να μην ξεχνιόμαστε...

Να σε ψήσω καφέ;

Marios είπε...

Καλημέρα.
Το e-mail σου είναι αυτό που γράφεις στο προφίλ σου;

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Να μου ψήσεις!!!

Και να υποθέσω ότι θα είναι τόσο μερακλίδικος όσο της μανούλας σου που μου τον ψήνει στην χόβολη;

Μη μου μου τα λες αυτά τα "με, σε, τε... " γιατί δεν τα μπορώ καθόλου.

Αχ βρε αδερφούλα με έκανες και γέλασα!

lila είπε...

Εκπληκτική αφήγηση,άμεσος και απλός ο λόγος σου,σαν να ακούμπησες μια χορδή.Αισθάνθηκα νοσταλγία για τα δικά μου παιδικά χρόνια.
Να είσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Γράφω πριν διαβάσω τα σχόλια των υπολοίπων και με παρασύρουν. Θέλω να τυπώσω ότι σκέφτομαι, ίσως και να επαναλάβω πράγματ που έχουν ειπωθεί, θα με αντέξεις.

Κάθε φορά που γράφεις έτσι, συναισθηματικά και προσωπικά βιώματα, είσαι ίδια εγώ. Οχι στον τρόπο γραφείς, όχι. Είναι τόσο υπέροχη η αφήγηση, που τα δάκρυα μου αυτή την στιγμή ίσως είναι η καλύτερη σου "ανταμοιβή". Αλλά σε καταλαβαίνω. Αυτό είναι όλο. Σε κάθε σου λέξη σχηματίζω αυτόματα την εικόνα σου όπως την περιγράφεις και παραδίπλα χωρίς να το θέλω, έρχεται μια αντίστοιχη δική μου και μου ταράζει το νου, το συναίσθημα.

Δεν χάρηκα τις παιδικές μου στιγμές γιατί μόλις άρχισα να τις κατανοώ και να τις ζω, έφυγα. Αλλά τις έχω αγκαλιά σε κάθε δύσκολη μου μέρα και εκείνες σαν από χέρι Θεού ή μάνας, έρχονται να με φωτίσουν για να χαμογελάσω ξανά.

Δεν υπάρχει καλύτερη παρακαταθήκη για την αγάπη, από την ίδια την αγάπη. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο δοτικό, από την μητρική χούφτα που σφίγγει με λαχτάρα τον κόσμο της ολόκληρο, κι ας αργούμε να το καταλάβουμε.

Κοίτα που τώρα που μεγαλώνουμε το έχουμε περρισότερη ανάγκη από ποτέ.

Κάθε σου λέξη με παίρνει αγκαλιά και με κοιμίζει σε μητρικά χέρια, σιγοτραδουδώντας για το φεγγαράκι.

Χρόνια ευτυχισμένα κι επειδή ξέρω πως είναι να αγαπάς τα αδέρφια σου, να είστε πάντα το άλλο μισό της χούφτας με τα πλεγμένα δάχτυλα η μία για την άλλη.

Theogr ο κηπουρός είπε...

Σε ευχαριστώ για το ταξίδι. Δεν ξέρω αν εννοείς τον Προφήτη Ηλία στην Καστέλα. Ανέβηκα εκεί προχθές για προσκύνημα και θυμήθηκα και ΄γω πολλά. Όμορφη η νιότη που ζήσαμε. Λυπάμαι που τα παιδιά μας δεν έχουν τέτοιες ευκαιρίες.

Theogr ο κηπουρός είπε...

Μόλις το είδα. Σε ευχαριστώ που με έχεις link όμωςη διεύθυνση έχει αλλάξει, είναι http://www.kiposgr.blogspot.com/. Κήπος Νο2 μια που μας έκλεισαν το πρώτο. Ευχαριστώ Theogr

Alkmini είπε...

καλησπερα
εγω θελω ηρεμια για να το διαβασω
και ουτε θελω να σχολιασω κατι που εγραψε η ομπρελιτσα απο καρδιας.
ακου να σχολιασω.... τσ τσ τσ τσ και τσου.
φιλακια αδελφουλα
μου αρεσει η πενα σου στο εχω πει.
θα το διαβασω

Alkmini είπε...

Τουιτενια μας
αν και βρηκαμε 108 πινακες του Jean Antoine Watteau τον πινακα με την καναρινενια που μου ειπε η Ομπρελιτσα δεν τον βρηκαμε.
μπορει εν καιρω να βρεθει.
θα επικοινωνησω με το Λουβρο και θα σου πω.

Marios είπε...

Καλημέρα.

Alkmini είπε...

διαβασα και συγκινηθηκα
καταθεση ψυχης
σεργιανι στα παλια
αγγιγμα του παρελθοντος
γραφη σαν το κελαρισμα του νερου
εσωτερικη ευαισθησια που περναει στην πενα
Τιτλος: "Αγγιζοντας με τ ακροδαχτυλα μνημες παιδικες".

Χρονια Πολλα Αγγελικουλα αδελφη της αδελφης μου.

Marios είπε...

Καλησπέρα.
Εάν θέλεις κάνε μια βόλτα απο το δικό μας blog.
Υπάρχει κάτι που έχει να κάνει με την ηλικία μας

Marios είπε...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Maria Tzirita είπε...

Καλό μήνα φίλη μου αγαπημένη! Σε αποχαιρετώ, ξεκινούν οι διακοπές των ονείρων μου και θα διαρκέσουν για έναν ολόκληρο μήνα! Να μου είσαι καλά, να περνάς υπέροχα και με το καλό ν'ανταμωθούμε και πάλι! Θα μου λείψεις παρεάκι μου... Σ'αγαπώ πολύ! Φιλάκια άπειρα και καλές διακοπές!

eirini είπε...

Καλημέρα και καλό μήνα κόκκινη ομπρέλλα! Δεν πιστεύω να φάγαμε πολύ τσιζ κέϊκ... εχθές; θα τα μάθω το μεσημέρι!!!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

marie,
αυτό είναι το μέιλ, ευχαριστώ για τις πληροφορίες και το κείμενο!
Καλό σου βράδυ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

τουιτάκι μου,
Να γελάς, να γελάς....
Εγώ πάλι γιατί τα βρίσκω γλυκά αυτά τα "με" και τα "σε";
Φιλάκια πολλά και αγκαλιά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

lila,
καλώς σε βρίσκω...
Φαντάζομαι ότι η χορδή αυτή αντήχησε έναν μελωδικό ήχο!
Τα παιδικά μας χρόνια τελικά διαπιστώνω ότι θα είναι πάντα το λίκνο μας που θα μας νανουρίζει όταν έχουμε ανάγκη να επιστρέφουμε στην απλότητα και την αθωότητα που κάποιες φορές ξεχνάμε.
Πέρασα βιαστικά από το "σπίτι" σου, αισθάνθηκα πολύ, μα πολύ οικεία...Θα επανέλθω με την πρώτη ευκαιρία για να πιω καφέ (είναι λίγο περίεργες οι μέρες αυτόν τον καιρό, κάθομαι ελάχιστα μπροστά στον υπολογιστή)
Ελπίζω να τα λέμε!
Τα φιλιά μου και ευχές για όμορφο σ-κ.

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

freedula μου,

μήπως τελικά έχουμε παρόμοιες μνήμες; Γιατί κι εγώ ξαφνικά και βίαια έφυγα από εκεί. Με δυο θανάτους να με σημαδεύουν στα 12 μέσα σε ένα τρίμηνο.Με μια μετακόμιση βιαστική μέσα σε ένα μήνα. Σε μια άλλη γειτονιά που ποτέ δεν αγάπησα. Για να το ψάξουμε, γιατί σου το έχω ξαναπεί. Κι εγώ το ίδιο εισπράττω από σένα.
Η πιο δυνατή εικόνα στην οποία επιστρέφω πάντα, αυτόματα, είναι αυτή που κράτησες κι εσύ. Η μητρική χούφτα...Τι να πω...
Θα συμφωνήσουμε ότι όσο μεγαλώνουμε την έχουμε πιο πολύ ανάγκη...Είναι μεγάλο το βάρος των ευθυνών μερικές φορές...Είναι κι αυτή η παιδικότητα που δε θέλεις να αποχωριστείς, ίσως γιατί λειτουργεί σαν αντίβαρο, σαν αντίδοτο στο πέρασμα του χρόνου που έρχεται μερικές φορές να σε σκληρύνει...Ίσως!
Η ευχή σου μοναδική... Σε ευχαριστώ,αγαπούλα, μου έλειψες πολύ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αγαπημένε theorg,
σε άλλον προφήτη Ηλία αρμένιζα εγώ, στην Καβάλα...
Είναι ένα υπέροχο εκκλησάκι σε βράχο, που φαίνεται από όλη την πόλη και έχει δώσει το όνομά του και στη συνοικία τριγύρω. Η πόλη μας έχει το προνόμιο ( και κακό όταν οδηγείς)να είναι χτισμένη αμφιθεατρικά... προσφέρεται για αγνάντεμα...
Σε όποιον προφήτη Ηλία όμως κι αν επιστρέφεις με τις παιδικές αναμνήσεις να σου τραβούν το χέρι και να σε προκαλούν να τρέξεις ανέμελα, δεν μπορείς παρά να νιώσεις νοσταλγικά!
Για τα παιδιά μας δεν ξέρω, υπάρχουν ακόμη παιδιά που παίζουν σε γειτονιές, το δικό μου δυστυχώς δεν μπορεί να το απολαύσει αυτό το συναίσθημα και στενοχωριέμαι πολύ γι' αυτό!
¨Να είσαι καλά, καλό σ/κ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Theorg,
σε έχω από καιρό εκεί, ευχαριστώ για την πληροφορία, θα το ενημερώσω άμεσα!
Καλό βράδυ! Συνέχισε γερά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

αλικάκι μου,
αδέρφι,
κι εμένα με τρελαίνει το χιούμορ σου! Είσαι παιδί και μου αρέσει ακόμη περισσότερο!
Κανένα νέο από το Λούβρο;
Γιατί ξέρω ότι εσύ μέχρι και το διάστημα μπορείς να ξεσηκώσεις αν θες να βρεις κάτι!
Είμαι περήφανη για σένα σις!
Φιλιάαααα

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μάριε,
ευχαριστώ πολύ για την ευχή, αν και μετά από τρεις μέρες σε καληνύχτα σου την ανταποδίδω!
Να είσαι καλά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Αλίκη μου,
ο τίτλος μου φέρνει στο νου αγγίγματα πιάνου, ή κιθάρας, η ακόμη καλύτερα βιολιού...
Να, κοίτα τι μου κάνεις τώρα,
συναυλία θα κάνουμε...
άντε και με συγκίνησες....
ευχαριστώ αδέρφι για τις ευχές σου, για το άγγιγμα, για όλα!
Φιλί και αγκαλιά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μάριε,
πέρασα...
Το κείμενο τόσο καταπληκτικά υπέροχο που το έχω αποθηκεύσει για να γυρίζω εκεί!
Ναι, ήταν υπέροχα τότε.
Απλά, αληθινά...
Μου άρεσαν πολύ τα κείμενά σας!
Θα σας επισκέπτομαι!

Ευχαριστώ για την ευχή! Σου εύχομαι και σένα τα καλύτερα. Είμαστε ακόμη στην καρδιά του καλοκαιριού, μην το ξεχνάμε!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Μαρία μου,
άντε, τώρα είναι ο δικός σου καιρός (θυμάσαι τι μου είχες πει;).
Να χαλαρώσεις, να περάσεις ΤΕΛΕΙΑ, θα μου λείψεις, χαθήκαμε λιγάκι και μου λείπεις ήδη, μια η μία από δω, μια η άλλη από κει. Εγώ όλο στους δρόμους και στη γύρα, δεν έχω μαζευτεί ακόμη.
Ελπίζω ότι θα τα πούμε σύντομα...
Να χαθείς στην αγκαλιά της φύσης και των αγαπημένων (ξέρεις εσύ...)
Πολλά πολλά φιλιά και μια σφιχτή αγκαλιά!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

eirini μου,
ομορφοκόριτσο με τα υπέροχα μάτια...
Χάρηκα τόσο πολύ που βρεθήμε από κοντά! Έλπίζω η επόμενη φορά που θα συναντηθούμε να είναι σύντομα και να έχουμε ώωωωωρρες μπροστά μας!

Όσο για το τσιζ κέικ...
βρε, όλο θα το έτρωγα, αλλά βιάζονταν να πάμε στο λούνα παρκ και δεν με έπαιρνε...
Και μετά από ότι κατάλαβα το λεηλάτησαν οι μικρές, μέχρι και πυροτεχνήματα του έβαλαν!
Τι τυχερή που είσαι... Και να σε ρωτήσω, πως κρατιέσαι τόσο αδύνατη με τέτοια μαμά και τέτοιο μπαμπά; Μα, είσαι πολύ τυχερή... Είναι το ωραιότερο τζιζ κέικ που έφαγα ποτέ... Φαντάζομαι τις γαρίδες με τις ποικιλίες τυριών που φτιάχνει ο μπαμπάς... Α, πα, πα, κάθε φορά που φεύγω απο κει μου τρέχουν τα σάλια... Τι θα γίνει με την περίπτωσή μου;
Φιλιά, καλό βράδυ ειρηνάκι! Να περάσεις υπέροχα!