Επιστροφή

Έρχονται περίοδοι που η λέξη προτεραιότητα έρχεται να σου χτυπήσει την πόρτα.
Εσύ συντονισμένος αλλού. Σε παρασέρνει η εποχή, δυνάστης σου ο ήλιος που γαργαλάει τις γρίλιες και τρυπώνει στα πρωινά σου, προάγγελος καλοκαιρινών στιγμών….
Το χτύπημα στην πόρτα επιμένει. Χτύπημα ανάγκης. Δεν έχεις επιλογή. Πρέπει να συναντηθείς με τις προτεραιότητες. Αλλάζουν τα χρώματα. Χάνονται οι αποχρώσεις. Μονοτονία και ένας ήλιος θυμωμένος….

Έρχονται περίοδοι που ζητούν αποκλειστική αφοσίωση στη δουλειά. Άλλοι το ονομάζουν υποχρέωση, άλλοι βιοπορισμό, άλλοι ευθύνη, άλλοι βασανιστικό πρέπει. Εγώ το βάφτισα σπορά. Γιατί έτσι μου ταιριάζει. Γιατί μου αρέσει ο θερισμός. Και ακόμη περισσότερο οι καρποί.

Η σύνθεση της αλυσίδας αυτού που ονομάζουνε σύστημα είχε ανάγκη και το μικρό δικό μου κρίκο για να μη σπάσει. Το δέντρο στο οποίο ανήκω είχε ανάγκη και το δικό μου φυλλαράκι πάνω στο κλαδί για να συνθέσει τον ίσκιο του. Κάποια παιδιά ονειρεύονται αυτόν τον ίσκιο για να στρώσουν χαλάκι στα όνειρά τους. Κι εκεί δε χωράνε εκπτώσεις.

Ήταν δύσκολα εκεί. Το να υπηρετείς υπεύθυνα έναν ρόλο θέλει ακεραιότητα και αφοσίωση. Το προσπάθησα. Οι δικές μου, οι προσωπικές στιγμές παραπονεμένα μου κλαψούριζαν…. Σε κάποιες έκανα το χατίρι. Με κόστος τη σωματική κούραση. Με απολαβή την μαγεία των ωρών που σε σημαδεύουν για μια ζωή. Όπως όταν έρχεται στον κόσμο μια καινούρια ζωή. Όπως όταν τα τρυφερά χέρια ενός κοριτσιού χαϊδεύουν τα πλήκτρα ενός πιάνου,ή όταν ναρκισσεύεται μπροστά στον καθρέφτη με τη στολή της μπαλαρίνας. Όπως ο αντικατοπτρισμός ενός νυφικού στα μάτια αγαπημένης φίλης.

Αυτή τη φορά μόνιμα στην τσάντα ένα βιβλιαράκι με άδειες σελίδες από ανακυκλωμένο χαρτί. Μου χαρίστηκε μαζί με ένα μαύρο στυλό «για να "γράφω" τα μαύρα» , όπως μου είπε ο άνθρωπος που μου τον χάρισε. Και το mp3 με τα αγαπημένα τραγούδια έτοιμα με ένα κλικ στις καθημερινές, ίδιες μονότονες διαδρομές να προσθέσουν ψευδαίσθηση μελωδίας, να μου φέρουν κοντά τους αγαπημένους, αυτά που πέρασαν κι αυτά που θα ‘ρθουν! Αυτή ήταν η βιταμίνη μου αυτές τις μέρες. Εκεί τρύπωναν οι εικόνες μου για να μη χαθούν…

Κι όταν κάποτε όλα έμοιαζαν δύσκολα εξαιτίας της ατέρμονης, όπως μου φαινόταν, επανάληψης, οι φίλοι μου ήταν εκεί. Ο καθένας με το δικό του τρόπο, αλλά ήταν εκεί και τους ευχαριστώ.
Γυρνάω σε λίγες μέρες "σπίτι". Οι προτεραιότητες αλλάζουν σιγά σιγά σειρά. Γίνονται επιλογές. Τα περιθώρια αρχίζουν και μεγαλώνουν.
Το μπαλκόνι μου ανοιχτό για όποιον θέλει να κάνει στάση για καφεδάκι. Η κόκκινηομπρέλαμου ανοιχτή πάνω από το τραπεζάκι με τον βασιλικό.