Ώρες και ώρες του απομεσήμερου καθισμένη στο απριλιάτικο μπαλκόνι του φρεσκοασβεστωμένου σπιτιού μου αρμενίζω με το βλέμμα στις γειτονιές του κόσμου. Κάθε χρώμα και μια διάθεση, κάθε αντικείμενο και μια ιστορία…. Οι σιδεριές των πολυ-φυλακών μας…. Οι αφημένες ζωές στα σωριασμένα παλιοπράγματα έξω από τις μπαλκονόπορτες….Η υλική μας εξάρτηση στα δεκάδες μικροαντικείμενα ψεύτικης, φθηνής, βιομηχανοποιημένης τέχνης…Όλα ανθρώπινα αποτυπώματα, εύκολα ερμηνεύσιμα ως προς την προέλευσή τους.
Και κάθε φορά το βλέμμα καταλήγει στην απέναντι ταράτσα : Σκοινιά με κρεμασμένα κουρελάκια (σα πλαστικά φαίνονται) για να φεύγουν, λέει, τα χελιδόνια, αν προσπαθήσουν να χτίσουν τη φωλιά τους. Ποτέ δεν μπόρεσα να ερμηνεύσω αυτού του είδους τη λογική…Μα πώς γίνεται να διώχνουν τα χελιδόνια, την ίδια την Άνοιξη; Αναρωτιόμουν, αναρωτιέμαι….
Και τότε συνειδητοποιώ πώς υπάρχουν κάποια άλλα κουρελάκια, πολύ πιο ξεφτισμένα….Τα κουρελάκια της ψυχής….Τα απλώνουμε σιγά σιγά, ένα ένα στην ταράτσα της ψυχής μας και διώχνουμε εμείς οι ίδιοι τη χαρά χωρίς να το καταλάβουμε… Χιλιάδες κουρελάκια συνθέτουν την εικόνα του δικού μας λιακωτού. Μερικά κάποτε τα παίρνει ένα δυνατό αεράκι και τότε τρυπώνει για λίγο η χαρά, η λαχτάρα, η προσμονή… Κάποιοι σπάνιοι σπόροι ζωής, που δύσκολα τους πιάνει το μάτι, στροβιλίζονται μαζί του….Αν τους φυτέψουμε, δε θ’ αργήσουν να φυτρώσουν… Ίσως έτσι η ‘Άνοιξη δελεαστεί και γυρίσει πάλι σπίτι της…
Ίσως και τότε ο παρακείμενος να μη γίνει αόριστος από κεκτημένη ταχύτητα μαθητή καλά διαβασμένου αλλά απρόσεκτου. Ίσως τότε επιστρέψουν δυνατές οι δονήσεις των συναισθημάτων και σε στροβιλίσουν ξανά. Είναι φορές που νιώθεις ότι τα συναισθήματα δε χωράνε στις λέξεις. Υπάρχουν όμως και θέλουν να δραπετεύσουν, όπως τα μυστικά…Να χυθούν στο χώρο…. Να τον ραντίσουν με αποστάγματα στιγμών…. Να γίνουν ζωγραφιές με έντονα χρώματα…. Να χωρέσουν στις μουσικές … να μπερδευτούν με τον αέρα και να ταξιδέψουν…. μέχρι να γυρίσουν πάλι σε σένα, ακόμη πιο αληθινά. Να γίνουν η μνήμη σου. Αυτή που θα σε κρατήσει ζωντανό, γιατί αυτή θα είναι η απόδειξη. Δεν είναι ουτοπία η μνήμη…. Είναι η πραγματικότητα. Ακόμη και το δευτερόλεπτο που πέρασε μόλις πριν της ανήκει. Είναι η αλήθεια ότι υπήρξες, υπάρχεις….και χάρη σ’ αυτήν και μόνο θα συνεχίσεις να υπάρχεις… Είναι ένα σεντούκι γεμάτο υποσχέσεις…. Το αύριο δεν το ξέρεις… Το ονειρεύεσαι, αλλά δεν το γνωρίζεις. Ό,τι είσαι είναι η μνήμη σου….
Κάθε στιγμή και στίξη….
Ένας απολογισμός των στίξεων κάθε στιγμής είναι ο απολογισμός της ίδιας της ζωής. Τι έχει πιο πολλά; Ερωτηματικά; Θαυμαστικά; Αποσιωπητικά ή εισαγωγικά;
Οι τελευταίες μέρες γεμάτες ερωτηματικά και οδυνηρά αποσιωπητικά… έρχονται να «κεντήσουν» τα δυο κόκκινα μπαλόνια που έχω δεμένα στην ψυχή μου. Τα έχω γεμισμένα με αεράκι φρέσκο για να λικνίζονται απαλά τα κόμματα και τα θαυμαστικά μου! Και φοβάμαι μη μου σκάσουν!
27 σχόλια:
Nα μην φοβασαι.
Ο φοβος ειναι ζευγαρι με την ενοχη,
ξαδερφος της ακινησιας,
αδερφι της εξαρτησης.
Ο φοβος φευγει με την περιφρονηση του "εγω",
τρεμει τις αλλαγες,
γινεται αερακι δροσερο καθε φορα που ενας απο μας πεταει απο πανω του τη σκονη του χτες που δεν τον αφηνει να αναπνευσει.
Ψυθιριζω στ' αυτι σου κι αλλο ενα μυστικο,
σηκωσε λιγο ψηλοτερα την ομπρελιτσα να φτασω στο αυτακι σου...εεετσι:
"πριν ξεπερασεις εναν φοβο...μην στηνεις μη, καρεκλα για να κατσει καποιος αλλος ,απαλοτερος και πιο κρυφος...Θαναι παντα πιο επικινδυνος"
κ α λ ο β ρ α δ υ
μια κατακόκκινη ομπρέλλα
με όλες τις αισθήσεις
θυμωμένες στα όχι
και όλα τα θέλω
σε μαγικό χορό.
υπέροχη
κατακόκκινη ομπρέλλα.
κανείς δεν μπορεί να σου τα σκάσει.
μου άρεσε πολύ ο ειρμός της σκέψης σου... τι όμορφα φαντάστηκα τα θαυμαστικά να πετούν γύρω σου...
καλό μας βράδυ...
χχχχχχχχχχχχχχ
faraona
Τα λόγια σου μυστικά κρυμμένα μέσα σε κοχύλια. Αργοπερπατώ. Τα σηκώνω ένα ένα, απαλά. Τα αφουγκράζομαι, Έχουν παλιές ιστορίες να μου πουν. Μ' αρέσουν. Τα πόδια μου κλωτσούν το κύμα. Τ' ακούς;
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Καλό βράδυ!
Maya,
καταλαβαίνεις...
όταν ο θυμός συναντά τα θέλω κάτω από μια κόκκινη ομπρέλα τότε γίνεται ακόμη πιο αντιαναιμική, να το ξέρεις!
Σ'ευχαριστώ!
Και ναι, δε θα αφήσω σε ΚΑΝΕΝΑΝ να μου σκάσει το μπαλόνι με τα θαυμαστικά μου!
Καλό μας βράδυ
xxxxx
"Τα κουρελάκια της ψυχής…" Οντως αυτά είναι τα πιο επικίνδυνα..και κυριαρχούν παντού τελευταία.. Φοβούνται αρκετοί την αλήθεια..
Το πιο ανησυχητικό? Οι άνθρωποι τρέμουν τη μνήμη, θέλουν να μη θυμούνται! Αλλά όπως σωστά γράφεις είμαστε η μνήμη μας..Δεν είναι υπέροχο να έχεις αποδεκτεί το παρελθόν σου και να το αγαπάς?
Δεν ειναι υπέροχο τα συναισθήματα σου 'να μη χωράνε στις λέξεις'?
Τα μπαλονάκια δεν θα σκάσουν..θα είναι πάντα γεμάτα απο το αεράκι της ψυχής σου και θα πετάνε ψηλά δίχως κλωστή..στο άπειρο του ουρανού! Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, καλη ξεκούραση ;))))
roadartist,
είσαι πάντα εδώ φιλενάδα!
Τους σπόρους ψάχνω, έχω φυλαγμένους κάποιους, αλλά εγώ θέλω να φτιάξω κήπο, να δροσίσω τη ζωή όταν θα έχει κάψα, να την καλοπιάσω!
Η μνήμη μου η δυνατή είναι η αδυναμία μου αλλά και η δύναμή μου.
Θα σκέφτομαι τα κόκκινα μπαλόνια στο άπειρο, κάθε φορά που οι λέξεις δε θα με χωρούν. Δίχως κλωστή!
Καλό βράδυ και σε σένα ;)))
Είσαι υπέροχη! Στο είπα;
Αν τα μπαλονάκια χωρίς κλωστή αρχίσουν και χαμηλώνουν, θα μετατρέψουν τα τέλεια θαυμαστικά σου σε σπαρακτικά και αδηφάγα ερωτηματικά. Το θες; Δεν το θες, είμαι βέβαιη.
Κι ο χώρος που δεν αφήσαμε να περάσει ο ήλιος...κι εκείνος όσο στενός κι αν είναι εχει χαραμάδες να τρυπώνουν οι ακτίνες, καμια φορά και απρόσκλητες αν επιμένουμε να αρνούμαστε...
Είσαι υπέροχη, στο είπα;
Κι αν κάθε μας στιγμή την κατακλύζουν μύρια στίγματα, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να την κλείσουμε σε εισαγωγικά! Ελεύθερα θα πετούν στον αέρα των ονείρων και των σκέψεων, σαν ανοιξιάτικα χελιδόνια, σαν κατακόκκινα μπαλόνια, να χρωματίζουν τον γαλάζιο τ' ουρανού! :)
"Είναι φορές που νιώθεις ότι τα συναισθήματα δε χωράνε στις λέξεις. Υπάρχουν όμως και θέλουν να δραπετεύσουν... Να γίνουν ζωγραφιές με έντονα χρώματα…. " Μακάρι να μπορούσαμε να βάφαμε τα συναισθήματά μας και να τα αφήναμε ελεύθερα ... Φαντάζεσαι με πόσα ομορφα χρώματα θα ήταν ο κόσμος μας ?? Υπέροχος ! Όπως κι εσύ , υπέροχη !!
τα θαυμαστικά είναι μέρος της μικρής ζωής μας και αν δεν τα χουμε αυτά, ο αέρας δεν θα είναι πάντα δροσερός..
φιλάκια
και σαν τους σπόρους σου φυτέψεις
θα 'ρθω να στους ποτίσω...
και ύστερα θε να μαντέψεις
ονόματα να στους βαφτίσω...
απαλά...σιγανά...με στάλες πολύχρωμες...όλα ανθίζουν και πάλι...
Φιλιά βρόχινα...
Φίλοι μου καλησπέρα,
μου λείψατε...
Πιεσμένες μέρες, χωρίς πολλά περιθώρια, ελπίζω να μη θεωρηθώ αγενής...
Freedula μου,
σε ευχαριστώ, αλλά τότε τι να πω εγώ για σένα, ε;
Χάνομαι συχνά σε στενά δρομάκια προσπαθώντας να ανακαλύψω νέες διαδρομές και άλλες γειτονιές.
Το άγνωστο δίνει ρυθμό στο βήμα μου αμυντικό. Και τότε συχνά συναντώ αυτές τις αχτίδες που λες.Να χαιδεύουν γαλάζια τραπεζάκια κάτω από βουκαμβίλιες και γιασεμιά. Κάνω στάση. Πίνω καφεδάκι με άρωμα ζωής... Γι' αυτό το καφεδάκι αλητεύω, κι ας μου το έχουν σερβίρει πικρό μερικές φορές...
evaggelia μου,
όχι στα εισαγωγικά, καλά το λες. Όχι σε ζωή κλεμμένη, όχι επικλήσεις σε αυθεντίες...
Τα μύρια στίγματα σφραγιδούλες που δίνουν την ταυτότητα του γνήσιου στις στιγμούλες. Ακόμη και στις τελείες μας...
καλό σου απόγευμα!
Καλή μου ιφιγένεια,
αυτόν τον χρωματιστό κόσμο ονειρεύομαι συνέχεια...
Είναι δύσκολο, εντάξει, κάποιοι ίσως με θεωρούν γραφική, δε με πειράζει...
Το ότι εδώ, τώρα μαζί σας, μπορώ να μυρίζω τη φρέσκια μπογιά απο τα πολύχρωμα πινέλα σας είναι για μένα απόδειξη ότι το όνειρό μου μπορεί να πάρει σάρκα και οστά κάποτε...
Να σαι καλά ιφιγένεια, τυχερές οι μικρές σου...
Σ'ευχαριστώ
yiota μου,
αχ, αυτά τα θαυμαστικά...
Αεράκι που γαργαλάει τις τελείες...
Σταγόνες από βρύση που στάζει δροσερό νερό...
Δάκρυα χαράς πολλές φορές...
Πώς να τους αντισταθείς;
Τις καλησπέρες μου...
Νεράιδα μου,
να έρθεις, καλή νονά νεράιδα, όπως στα παραμύθια, να γίνεις...απαλά... σιγανά... θέλουν στοργή τα φυντανάκια και σιγομουρμούρισμα...
να έρθεις...
Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα!
μια χουφτα ηρεμα κοχυλια για μια φουρτουνιασμενη καρδια
:)
Ομπρελίτσα εχεις πρόσκληση ! :))
Καλό βράδυ !
Σου εχω και μια αδυναμια και θελω χρονο οταν ειναι να γραψω σε σενα. Χρονος μηδεν ομως, γι αυτο αφηνω μια μεγαλη αγκαλια καλημερας και θα σου γραψω μειλ μολις βρω χρονο!!!
τη καλησπέρα μου ομπρελίτσα :)))
Ευαίσθητη γλυκειά Κόκκινη Ομπρέλα, διαβάζοντας όσα γράφεις στο μπλοκ σου είναι σα να ταξιδεύω στα σύννεφα και πατώ επάνω σε φιγούρες ψυχών , δακρύων ,αναρωτήσεων για όσα έγινα και γίνονται χαράσοντας στη ζωή μας μονοπάτι γνώσεων.Καλή μου θα υποφέρεις στη ζωή σου αν τα βλέπεις τόσο διεισδητικά τα πράγματα στη ζωή..σου μιλά η πείρα της ηλικείας..θα φθαρείς σε μονοπάτια σκέψης γιατί η ζωή είναι συνεχές ανεβοκατέβασμα και πρέπει να οπλιστείς με ..αδιαφορία για να αντέξεις.Μη πεις : δεν θέλω ν' αλλάξω, γιατί ΘΑ αλλάξεις , η ίδια η ζωή θα σε αλλάξει ,ρώτα τη μαμά σου, απλώς βάλε το θησαυρό της ψυχής σου βαθιά στο χρηματοκιβώτιο της ύπαρξεις σου και..συνέχισε με πανοπλία απόκρουσης για όσα θα σε ..χτυπήσουν.Φιλάκια!
adespotako,
τι ωραία αλλαγή! Σούπερ!
Σα να μου μύρισε καλοκαίρι εδώ πέρα...
Καλό βράδυ... Τhanks!
Ax, τι ωραία ιφιγένεια!
Ευχαριστώ! Πολύ πρωτότυπη η πρόσκληση! Θα παίξω-πρώτα ο θεός- αύριο το βραδάκι, ναι;
Και πάλι ευχαριστώ! Μ' αρέσουν τα παιχνίδια!
Καλό βράδυ πατρινιά μου!
dee dee μου,
αμ εγώ τι σου έχω; Τι υπέροχη φωτογραφία! Θεά...
Ανταποδίδω την αγκαλιά, σφιχτή μέχρι σκασμού!
Φιλιά, καλό βράδυ!
roadartist,
μου έλειψες κοριτσάκι...Δεμένα τα χέρια μου, αισιοδοξώ ότι οι επόμενες μέρες θα με αποζημιώσουν! Σε φιλώ γλυκά,
Καλό βράδυ!
Αχτιδούλα μου,
πολύτιμα τα λόγια σου, τα κρατώ σα φυλαχτό, σ' ευχαριστώ.
Όταν φτάνεις στα 35 και ακόμα κουβαλάς τις ευαισθησίες που αναφέρεις, πίστεψέ με, το έχεις ψάξει. Στο ποσοστό που είναι θέμα γονιδίων,γιατί παίζει και αυτό πολύ, ρώτα ξέρεις ποια, σηκώνεις τα χέρια ψηλά! Υπάρχει και ένα άλλο ποσοστό όμως, που αφορά το χτίσιμο του εαυτού σου, εκεί κάτι έχω ψιλοκαταφέρει, τουλάχιστον έχω αρχίσει να αδιαφορώ για αυτούς που τους αξίζει η αδιαφορία, είναι ξόδεμα και αδικία στον εαυτό σου να αναλώνεις την ενέργειά σου εκεί που δεν αξίζει,εκεί που δεν μπορεί να αγγίξει ε; Βήμα βήμα αχτιδούλα μου,νά ξερες πόσο καίρια η κουβέντα σου... Την πανοπλία της απόκρουσης πρέπει τελικά να την πετάμε μόνο όταν είμαστε σίγουροι 100% ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε ειλικρινά και άδολα, χωρίς να μας παρεξηγήσουν και όταν είμαστε σε φάση που η ζωή μας χαρίζει τα δώρα της. Καιναι, χρειάζεται κάποιες φορές η πανοπλία, είναι το ελάχιστο δείγμα αξιοπρέπειας που χρωστάμε στον εαυτό μας να τον προστατεύουμε από χτυπήματα φθοράς είτε της ζωής, είτε ντυμένων φίλων. Σ' ευχαριστώ από την καρδιά μου.
καλό σου βράδυ...
Δημοσίευση σχολίου