Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Ένας αλλιώτικος ταξιδευτής...

Ίσως κάποιοι να με θεωρούν γραφική που αναφέρω τόσο συχνά το χωριό μου.
Ίσως μου πουν, «εντάξει, ωραία η φύση, ωραία τα χρώματά της, αλλά το είδαμε, το είδαμε πια το χωριό σου, το καταλάβαμε ότι είναι ορεινό με πολύ πράσινο, χιόνι το χειμώνα και μικρά κεραμιδόσπιτα.».
Αυτό όμως που δε ξέρουν είναι ότι τελικά, αυτό που έχει το χωριό μας, είναι κάτι διαφορετικό. Ένα αεράκι που φυσάει και γαργαλάει όχι μόνο αισθήσεις , μνήμες αλλά και το μυαλό.
Αυτό που δεν ξέρουν, είναι ότι κάθε φορά εκεί πάνω είναι διαφορετικά. Μια έκπληξη διαρκής, αρκεί να είσαι εκεί, στη σωστή ώρα και στο σωστό μέρος…


Πάει καιρός που το επισκέφθηκα ντυμένο στα φθινοπωρινά του.Ήταν ένα από εκείνα τα λίγα, τεμπέλικα Σαββατοκύριακα , τα ταγμένα να διώξουν κάθε υποψία πίεσης, εκρεμμότητας, πόλης.
Ρουφούσα το πρωινό μου καφεδάκι έξω στην αυλίτσα του καφενείου, πλάι στα ξύλα, αμέριμνη και σιγομουρμουρίζοντας αγαπημένο σκοπό.
Τοπίο μου η πλατεία, με το τεράστιο πλατάνι της, το μικρό παλιό περιπτεράκι, και τα καφενεδάκια να την αγκαλιάζουν κυκλικά. Λίγοστη η κίνηση η πρωινή.Δυο παππούδες στο απέναντι καφενείο ραχάτευαν στον ήλιο, μια μικρούλα κυνηγούσε την μπάλα της , σερβιτόροι έστρωναν τα τραπέζια έξω, ήταν ηλιόλουστη η μέρα και η στάση αργότερα για κοψίδια δεδομένη των επισκεπτών .
Απαλές οι γραμμές της διάθεσης, κάθετες και αυταρχικές οι αχτίδες του φθινοπωρινού ήλιου,τρύπωναν στις φυλλωσιές με όλη τη δύναμή τους. Τίποτα δεν προμήνυε την αναστάτωση που θα ακολουθούσε.
Στην τρίτη ρουφηξιά ήμουν όταν το βλέμμα στάθηκε σε ένα ζωντανό που ξεχώριζε ανάμεσα στα αλήτικα σκυλιά της πλατείας…


Ένας γαιδουράκος με αργό βήμα πλησίασε στην άδεια πλατεία που σε χρόνο απίστευτα μηδενικό γέμισε παρουσίες. Νέοι, γέροι,παιδιά, καφενετζήδες και κρεοπώληδες σαν σε μαγνήτη συγκεντρώθηκαν γύρω από το ζωντανό. Οχλαγωγία αίφνης κάλυψε κάθε φυσικό ήχο. Εγώ που η χαζή είχα μια άλλη εικόνα στο κεφάλι μου δεν ξαφνιάστηκα τόσο από τον γαιδουράκο, όσο από την εντύπωση που εκείνος είχε προκαλέσει στους κατοίκους του χωριού. «Μα, δεν έχει γαιδουράκια εδώ στο χωριό;» ρώτησα εντελώς φυσικά με αφέλεια.Και τότε ήταν που τον είδα.
Έναν ξανθό, αδύνατο νεαρό με μακρύ, ράστα μαλλί πιασμένο κοτσίδα να πλησιάζει και να στέκεσαι δίπλα στο γαιδουράκι.



Έγινα ένα με το πλήθος που είχε πια χωριστεί. Οι μισοί χάιδευαν τον τετράποδο επισκέπτη που ήσυχος φαινόταν να το απολαμβάνει και οι υπόλοιποι μισοί πολιορκούσαν τον παράξενο επίσκεπτη με ερωτήσεις σε διαφορετική γλώσσα ο καθένας. Βαβελική η εικόνα από μακριά, μα όσο κόντευα στο κέντρο του ανθρώπινου κύκλου άλλαζα, αναθεωρούσα, δεχόμουν τη μία έκπληξη μετά την άλλη.



Ο νεαρός οδοιπόρος δεν ήταν Έλληνας.
Ελληνικότατη ήταν όμως η φιλοξενία. Καφές ελληνικός και νερό για το δρόμο. Και μετά οι ερωτήσεις, ομηρικό το πρότυπο.
Απαντούσε άπταιστα σε όποια γλώσσα και αν του απευθύνονταν. Κάποιοι παππούδες μετρούσαν στα χείλη τις ξεχασμένες κουβέντες-πόσα χρόνια άραγε είχαν περάσει από την ξενιτιά;- πριν τις ξεστομίσουνε σωστά.



Ήταν ο Ματέους.26 χρονών. Είχε ξεκινήσει πριν 19 μήνες από το Αμστερνταμ με προορισμό τα Ιεροσόλυμα. Alice το γαϊδουράκι του, δεν το καβαλούσε ποτέ. Ήταν η παρέα του.Έδινε πρόθυμα απαντήσεις στον καταιγισμό των ερωτήσεων, από πού είναι, πόσο καιρό ταξιδεύει, που πεταλώνει το ζωντανό, πότε το πετάλωσε τελευταία φορά, ποια θα είναι η επόμενη στάση του, ώσπου μια γυναικεία φωνή έσκισε τη φασαρία. «Γιατί το κάνεις αυτό;»Σιωπή. "Ρωτήστε τον, δεν ξέρω αγγλικά".


"Είμαι προσκυνητής. Έχω τάμα να φτάσω με τα πόδια στα Ιεροσόλυμα" και έστρεψε την προσοχή μας στις οπλές της «Αλίκης» όπου είχε χαραγμένο από έναν σταυρό. "Το κάνω για μένα", απάντησε με την ίδια ηρεμία και νηφαλιότητα που διατηρούσε από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε. Αργές οι κινήσεις του, έστριψε τσιγάρο.




Δέχτηκε να βγει μαζί μας φωτογραφία. Ζήτησα την άδεια να την εμφανίσω δημόσια. Και μαζί με την άδεια δέχτηκα και ένα χαρτάκι με την διεύθυνση της ιστοσελίδας του, την οποία ανανεώνει τακτικά στους εκάστοτε σταθμούς του. Δεν τα κατάφερα να την ανοίξω. Όμως κράτησα τη βασική λέξη που σκελέτωνε το σύνολο της διεύθυνσης.
Pilgrim.


Σε θρησκευτικό αλλά ακόμη και σε πνευματικό επίπεδο pilgrim είναι ένας ταξιδευτής. Είναι εκείνος που ξεκινά μακρύ ταξίδι αναζήτησης μεγάλης ηθικής σημασίας. Είναι ένας προσκυνητής. (http://en.wikipedia.org/wiki/Pilgrim , http://en.wikipedia.org/wiki/Pilgrimage )
Μια εβδομάδα ολόκληρη χρειάστηκε να πάρει την απόφαση. Να τα αφήσει όλα πίσω και να ξεκινήσει την πορεία για να κατακτήσει το άγνωστο δικό του, το άγνωστο του κόσμου.
Έφυγε τυλιγμένος τη σημαία της ελευθερίας του, αφήνοντας έντονη την οσμή της αλλά ακόμη εντονότερη την απορία στα μάτια των περισσοτέρων.
Η φιγούρα του χανόταν ανάμεσα στα χέρια που σαν βάγια τον αποχαιρετούσαν: «καλό ταξίδι!» ."Στο καλό"!

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Chico Freeman-Βαγγέλης Κοντόπουλος στη ΦΕΞ

ΦΕΞ.

Φιλοπρόοδος Ενωση Ξάνθης.

Την "ανακάλυψα" εδώ και ένα μήνα.

Στη διπλανή μου πόλη.

Έγινα μέλος και παρακολουθώ μαθήματα(γι' αυτό θα σας μιλήσω κάποια άλλη στιγμή, όταν θα τελειώσω το μεταλλικό μου δεντράκι που περιμένει να το σφυρηλατήσω και να του περάσω σμάλτο...).

Σπουργίτης πεινασμένος ένιωσα και βρήκα χούφτα με σποράκια και μάλιστα σε μεγάλη ποικιλία.

Ένα σπάνιο σποράκι σας φέρνω και εσάς.

Ελπίζω να το απολαύσω αύριο (είμαι σε λίστα αναμονής και οι αγρότες έχουν κλειστό το δρόμο...).

Σας παραθέτω τις πληροφορίες από το ενημερωτικό μέιλ που μου έχει σταλεί από τη ΦΕΞ.







Παρασκευή 23 Ιανουαρίου και ώρα 21.30 στο σπίτι πολιτισμού ΦΕΞ (έναντι Δημαρχείου)



Η Φιλοπρόοδος Ενωση Ξάνθης στα πλαίσια του Avanx Festival παρουσιάζει τον superstar της παγκόσμιας Jazz σκηνής Chico Freeman και τον Βαγγέλη Κοντόπουλο. Για μία και μοναδική συναυλία οι δύο μουσικοί θα ενώσουν τους ήχους τους και θα μας ταξιδέψουν σε ένα κόσμο με χρώματα Jazz , και ethnic επικαλυμμένο από το όραμα της μουσικής που ενώνει ρυθμούς και παραδόσεις από όλο τον κόσμο. Μαζί τους ο Δημήτρης Παναγούλιας.




Chico Freeman
Ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς όλων των εποχών, που κατόρθωσε με τις καινοτόμες ιδέες του να σπάσει τα δεσμά της παραδοσιακής τζαζ και να χαράξει τη δική του πορεία, θέτοντας έτσι νέες διαστάσεις στην αντίληψη της μουσικής, ο Chico Freeman, γεννήθηκε στο Σικάγο των ΗΠΑ το 1949, γιος του επίσης σαξοφωνίστα Von Freeman, ξεκίνησε στα παιδικά του χρόνια μαθήματα τρομπέτας, όμως γρήγορα αντιλήφθηκε ότι το τενόρο σαξόφωνο ήταν η μεγάλη του αγάπη. Παραμένει στο Σικάγο και σπουδάζει στο Association for the Advancement of Creative Musicians (AACM) και παράλληλα συνεργάζεται σε άλμπουμ και gigs με σπουδαίους μουσικούς της εποχής εκείνης, όπως μεταξύ άλλων οι Memphis Slim, The Four Tops, Jackie Wilson, Isley Brothers κ.ά. Στη συνέχεια καταφέρνει να διανύσει μια σπουδαία διαδρομή, από τα μέσα της δεκαετίας του '70, με πάμπολλες ηχογραφήσεις, που ξεκινούν από hard bop και φτάνουν στην free avant-garde τζαζ. Το 1977 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, όπου συμπράττει με τους Elvin Jones, Sun Ra, Sam Rivers, Jack DeJohnnette και Don Pullen, προτού διαπρέψει ως leader σε δικές του μπάντες. Μια από αυτές είναι και οι ανεπανάληπτοι The Leaders, που το 1986 ο Chico Freeman δημιουργεί για τις ανάγκες της σύμπραξης έξι σπουδαίων μουσικών τον Cecil McBee, τον Kirk Lightsey, τον Lester Bowie, τον Arthur Blythe και τον Famadou Don Moye.
To 1989 είναι η χρονιά που παρέα με τον πατέρα του Von Freeman δημιουργούν την electric band εν ονόματι Brainstorm και ηχογραφούν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "Mystical Dreamer", λαμβάνοντας εγκωμιαστικότατα σχόλια.








Ο Chico έχει πραγματοποιήσει συναυλίες σε όλο τον κόσμο με το Afro-Cuban Jazz Latin συγκρότημά του, τους Guataca και σαν Special Guest με τους McCoy Tyner Trio και διάφορα άλλα σχήματα. Έχει κυκλοφορήσει 26 album σαν κυρίως όνομα, έχει συμμετάσχει σε άλλα 8, ενώ έχει συνθέσει πολλά κομμάτια για ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές, θεατρικά και shows σε όλο τον κόσμο, κερδίζοντας πολλά βραβεία, όπως αυτό του "best saxophonist" και "best soloist". Υπήρξε Λέκτορας στο "Jazz in the Classroom", ενώ σήμερα είναι καθηγητής του The New School University της Νέας Υόρκης. Ο Chico είναι ένας superstar της παγκόσμιας Jazz σκηνής!
http://www.chicofreeman.com/





Βαγγέλης Κοντόπουλος
Ο Βαγγέλης Κοντόπουλος έχει καταγράψει μια σημαντική πορεία στη μουσική. Σαν ένας δεξιοτέχνης μουσικός αλλά και σαν συνθέτης προσεγγίζει την τέχνη του με ωριμότητα αλλά και δίψα για ανανέωση των γνωστών μουσικών συνόρων. Δε διστάζει να πειραματιστεί και έχει συνεργαστεί με πολλούς ξένους καταξιωμένους μουσικούς στα διάφορα είδη μουσικής όπως Paul Wertico, Roland Hofman, Peter Saltsev κ.α.
Γεννήθηκε στο Κρνοβ της Τσεχοσλοβακίας. Ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 15 χρόνων και σπούδασε κοντραμπάσο στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης από όπου και αποφοίτησε το 1996.
Συνεργάστηκε σαν επαγγελματίας μουσικός σε συναυλίες και δισκογραφία με πολλούς καλλιτέχνες της έντεχνης ελληνικής μουσικής σκηνής, όπως οι: Αλερετούρ, Άγαμοι Θύται, Νίκος Πορτοκάλογλου, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Μελίνα Κανά, Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας, Γιώργος Ανδρέου, Τάνια Τσανακλίδου, Χρήστος Θηβαίος, Παντελής Θαλασσινός, Θάνος Μικρούτσικος, Νίκος Ξυδάκης, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Λευτέρης Χριστοφής,Νίκος Τουλιάτος, Κώστας Μαγγίνας, Νίκος Ζούδιαρης, Απόστολος Ρίζος, Νίκος Σιδηροκαστρίτης, κ.α.
Μέλος της Δημοτικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, από το 1993-1995. Συμμετέχει σε διάφορα μουσικά σχήματα, πραγματοποιώντας παράλληλα solo εμφανίσεις με έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Χρησιμοποιεί τρία διαφορετικά είδη μπάσου (ηλεκτρικό με τάστα, άταστο και ηλεκτρικό κοντραμπάσο).
Έχει γράψει μουσική για θέατρο και σύγχρονο χορό. Πρόσφατα ολοκλήρωσε δυο προσωπικούς δίσκους με τίτλους «Σαν το νερό που κυλάει» και το ζωντανά ηχογραφημένο"live in museum".
Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στην Ξάνθη ενώ φέτος το καλοκαίρι ολοκληρώνει τον τρίτο δίσκο του.


Αξίζει τον κόπο να επισκεφθείτε τις παρακάτω διευθύνσεις για μια πιο συνολική εικόνα του τι γίνεται εκεί.









Μακάρι να τα καταφέρω....








Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Στην υγειά μας!


Άνοιξα το παράθυρο. Μια αχτίδα ζεστού ήλιου έγινε τσουλήθρα για να παιχνιδίσει ένα ΝΑΙ .Ανέμελο εκείνο κύλησε και δροσίστηκε στις ρηχές κοίτες των σταγόνων της βροχής στο τζάμι .Κρυστάλλινο το αποτέλεσμα, ήλιος και νερό, γαντζώθηκε στα χείλη μου ένα μικρό διαμαντάκι. ΝΑΙ.
Κρύφτηκε το ΟΧΙ ντροπιασμένο. Για να αργήσει να ξανάρθει.

Παρατάσσονταν οι μέρες ντυμένες τα καλά τους Έτσι κάνουν οι τρελές όταν τους δίνεις ύφασμα αναμονής. Γίναν τρενάκι να βολευτεί το ΝΑΙ και να κυλήσει.

Με το εισιτήριο στο χέρι σφιχτά μήπως και το έχανα πέρασα τον έλεγχο και περήφανα με αργά βήματα διέσχισα τη διαδρομή ως την είσοδο του μεγάλου πουλιού. Ανάμεσα στα σύννεφα μπλέκονταν και έπαιζαν κρυφτό οι προσδοκίες, τα πριν, τα μετά, οι παρουσίες και οι απουσίες, τα άγνωστα και τα χειροπιαστά μου.


Τι περίμενα; Τι προσδοκούσα; Ένα κοπάδι σύννεφα μου έκλεισαν το μάτι. Ήταν η ώρα να πετάξω από πάνω μου κάθε τι που μπορούσε να βαραίνει. Με αίσθηση ελευθερίας γειώθηκα, ελεύθερη έφτασα στον προορισμό μου. Πλημμυρίδα η χαρά μου, έπνιξε κάθε σκόπελο και ακούμπησε το χάδι της στο φάρο του παιδικού μου ενθουσιασμού. Ναι, μάτια παιδικά φόρεσα και κράτησα γερά την κόκκινη βαλίτσα.




Ξεχείλιζε στιγμές όταν την ξανακράτησα. Τόσο πολλές και ακριβές, που κάποιες τις έδεσα κομπόδεμα και τις έκρυψα στο στήθος.





Σκηνικά θεάτρου. Για να βολευτεί η ζωή. Σκηνικά ζωής. Για να θρονιαστεί η ανθρωπιά. Μουσική σκηνή για να γίνουν νότες οι στιγμές. Και σκηνικό βουής Σαββατόβραδου για να ορίσει την απεραντοσύνη. Πρόσωπα που πριν ήταν μόνο λέξεις. Και λέξεις προσώπων που ήταν από πάντα εκεί.
Αρχές και συνέχειες. Χέρια που κλείδωσαν σφιχτά σε χειραψία. Καλωσορίσματα και ανταμώματα.Και χαμόγελα που μπλέχτηκαν ανάμεσα σε βλέμματα φρεσκοπλυμένα. Ήταν οι άνθρωποι που σφράγισαν το ταξίδι με την αύρα τους, η παλάμη πηγαινοέρχεται στο πρόσωπο να γίνει μνήμη η μωρουδιά τους.Το παρελθόν και το παρόν μου, χώρεσαν στο ίδιο σκηνικό και εγώ να μη μπορώ να χωρέσω τη χαρά. Δωρισμένη από εκείνους που βρήκαν χρόνο από τον πολύτιμό τους για να σφίξουμε τα χέρια. Από εκείνους που επινόησαν χρόνο για να κοιταχτούμε κατάματα, να αρθρώσουμε δυο κουβέντες. Όχι περί καιρού, ανέμων και υδάτων. Περί -ουσίας η κουβέντα, χωρίς επεξηγήσεις, προλόγους και επιλόγους. Από εκείνους που ήρθαν να με βρουν και δέχτηκαν την παρέα μου παρέα τους.
Γέλια δυνατά και βουρκωμένα μάτια, λόγια κλειδωμένα που είδαν φως ουρανού και δραπεύτευσαν… Όλα εκεί. Στο λίγο που κρατάει για πάντα. Όλοι εκεί. Στο πολύ που χωράει στο λίγο.


Ευχαριστώ τους φίλους που ήρθαν να με βρουν. Σας ευχαριστώ για το εκεί σας, για τη μεγάλη σας αγκαλιά, για την ανατροπή του προγράμματός σας αλλά και γιατί για ακόμη μια φορά μου αποδείξατε ότι μπορώ να συνεχίσω να πιστεύω στις ενδείξεις και στο ένστικτό μου. Και το παρεάκι της Κυριακής που οικειοποιήθηκε το συνομίληκο... θείο, και μπλέχτηκε υπέροχα στα γρανάζια της ζωής μου. Ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στον Αντώνη και τη γυναίκα του που ήρθαν από την άλλη άκρη της Αθήνας και εν μέσω μιας ιδιαίτερης κατάστασης να μοιραστούν μια σημαντική για εμάς στιγμή! Στη φίλη που μου χάρισε χειρόγραφα κομμάτι της καρδιάς της! Στον "θείο" και τη "θεία" που από την πρώτη στιγμή νοιαστήκανε πραγματικά.Και ένα τεράστιο χαμόγελο στους φίλους μου από τα παλιά, που είναι για μένα πάντα εκεί, κρίκοι στη ζωή μου, άπληστα φιλόξενοι και αχόρταγα ονειροπόλοι...Και ευχαριστώ από καρδιάς το «δρομάκι» που ξύπνησε το ΝΑΙ μου και με «κούρντισε» στο μονοπάτι του.


Εις υγείαν λοιπόν! Στην υγεία του «θείου»! Στην υγεία μας βρε παιδιά!


Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

Καλημέρα με μουσική.

Αγαπημένο...

Μου "μιλάει" πάντα σε πολλά επίπεδα.

Σας το αφιερώνω.

Μαζί με μια καλημέρα!

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Ευχάριστο ξάφνιασμα!

Πλέον το ξέρω. Μόνο εκεί μπορώ να αποτοξινωθώ. Μόνο εκεί να αποφορτιστώ.
Να αδειάσω και να ξαναγίνω παιδί.Να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη και να οπλιστώ. Στη φύση. Εκεί όπου η αρμονία σου χαρίζεται χωρίς κόπο,
σε διδάσκει, σε οδηγεί, σε διαπερνά...Εκεί όπου όλα τα πλάσματα έχουν θέση, εκεί είναι κρυμμένα τα μυστικά.
Το χωριουδάκι μας είναι πλέον το καταφύγιό μου. Ήταν προγραμματισμένο, με την πρώτη ευκαιρία να περάσουμε λίγες μέρες εκεί, έστω και τρεις. Να μας χαρίσουμε λίγες χαλαρές οικογενειακές στιγμές. Μακριά από οτιδήποτε δήθεν και επιμελημένο. Στην απλότητα της φυσιογνωμίας του, που επιμένει να τη διατηρεί ανόθευτη.
Αυτή τη φορά όμως μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Ήδη από τη διαδρομή χορεύανε στην ατμόσφαιρα λευκές στολισμένες νιφάδες. Το χωριό μας υποδέχτηκε ντυμένο στα λευκά!


Σημείο αναφοράς το πλατάνι που φύτεψε ο προπάππος μου ο Παναγιώτης.
Ο δρόμος είχε αρχίσει ήδη να γδύνεται το γκρι του...
Και τα κλαδιά να υποκλίνονται στην αλλαγή!
Καθώς περνούσε η ώρα, όλα άρχισαν να μεταμορφώνονται...
Να μπερδεύονται με το λευκό τα χρώματα

Σε χτυπητές αντιθέσεις



Ή σε λεπτομέρειες
Ούτε κουβέντα να αφήσουμε τις βόλτες και το τσούξιμο στο πρόσωπο...
Λες και τα βλέπαμε όλα πρώτη φορά....
Τις γειτονιές
Την πλατεία του χωριού
Τα δρομάκια
θέλαμε να παγώσουμε το χρόνο, στην αρχή σαν κλέφτες στο παραμυθένιο σκηνικό
Και μετά, όταν τα βήματα άρχισαν να βυθίζονται απαλά στο αφράτο χιόνι
Νιώσαμε επίσημοι προσκεκλημένοι στη γιορτή,

Και ήρθε το λευκό του παιδικου ενθουσιασμού να μας επισκεφθεί
Και να αρθρώνει ονειράκια
Για το καλυβάκι όπου θα θέλαμε να ζούμε, όπως παλιά...
Με σοφίτες, όπως στο μικρό σπίτι στο λιβάδι. Κάθε φως που θα κλείνει και μια καληνύχτα...
Για τον κήπο μας που θα αλλάζει χρώματα με τις εποχές
Και την ξυλόσομπά μας που θα φωτίζει από το πορτάκι της

Και μεις φορώντας τα τερλίκια μας θα κοιτάζουμε έξω από το παράθυρο
αγκαλιά με ένα βιβλίο ή πλέκοντας με το βελονάκι εσάρπες και σκουφιά

Αφήνοντας τη Λίζα, το μικρό μας χιονάνθρωπο να φυλάει το σπιτικό
Παρέα με άλλους χιονανθρώπους της γειτονιάς
Κι όταν η νύχτα θα έρχεται απαλά να απλώσει το σκέπασμά της θα αρχίζει και πάλι το παιχνίδι των αποχρώσεων....
Όχι, δεν είμαι αιθεροβάμων...
Για όσο κράτησε, η επιστροφή σε χρωματισμούς λευκούς και σε αισθήσεις παιδικές μου έκανε καλό. Μια μικρή χειρολαβή ήταν, μια πηγή δύναμης για όσα εν ψυχρώ έρχονται να μας πληγώσουν. Και μια γενναία δόση ομορφιάς για να μπορείς να αντέξεις την ασχήμια.
Για όσο...
Σημ. Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στο "δρομάκι" που λατρεύει το χωριό της και είναι πολύυυυυ περήφανη γι' αυτό!